REWIND Welke helder denkende student zou heden ten dage zijn zuurverdiende eindwerk toevertrouwen aan een flinterdun magnetisch schijfje, slechts beschermd door een slap, plastieken omhulsel en een klein verschuifbaar metalen plaatje? Amper twee decennia geleden had de gemiddelde computergebruiker geen andere keuze. Het wereldje van personal computing stond nog in zijn kinderschoenen en werd aangestuurd door onzorgvuldig geschoren mannen met dikke brillenglazen en wollen coltruien.
PLAY Voor het uitwisselen van bestanden of het maken van een reservekopie waren gebruikers aangewezen op een van de meest iconische datadragers die de computergeschiedenis rijk is: de diskette. Tegen midden jaren 90 was vrijwel iedereen bekend met de 3½ inch floppy disk, waarvan het meest gebruikelijke type amper 1,44 MB kon bevatten – naar hedendaagse maatstaven niet eens voldoende voor een halve popsong. Wie meer wenste te bewaren, diende genummerde reeksen diskettes te gebruiken, met alle frustrerende gevolgen van dien. Om nog maar te zwijgen over de kwetsbaarheid van magnetisch opgeslagen data.
FAST FORWARD Met de komst van het nieuwe millennium verdween ook de befaamde diskette. Het kleurrijke plastieken vierkantje werd vervangen door een blinkend schijfje van polycarbonaat, beter bekend als de compact disc. Met hun ongeziene opslagcapaciteit zetten deze blitse frisbees de verouderde floppy’s snel buitenspel. Sinds de intrede van cd’s, dvd’s, USB-sticks en internet, blijft van de revolutionaire diskette niet veel meer over dan een bestofte herinnering. Al zullen toekomstige digital natives zich vol verwondering afvragen waar dat icoontje naast de knop ‘Opslaan’ toch vandaan komt.