Paulien Verlackt (MartHa!tentatief)
dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Redactrice Anouk nestelde zich in een theaterstoel en ontdekte een nieuwe Johan Petit.
Door het cultuurprogramma bladerend, sprak de titel de Snoek van Sjestov mij niet meteen aan. Toen ik echter zag dat de voorstelling gespeeld werd door Johan Petit, bestelde ik onmiddellijk mijn kaartje. Zijn vorige voorstellingen, die samen het Klein Jowanneke-drieluik vormen, behoren immers nog steeds tot het lijstje van mijn favoriete theateravonden.
De theaterzaal binnentredend, blijkt uit de mompelende gesprekken om me heen dat vele kijklustigen om diezelfde reden zijn komen opdagen. “Het is toch steeds een avondje lachen” en “De vorige keer deed ik het bijna in mijn broek” zijn vaak opgevangen uitspraken. Dit is misschien wel getriggerd door de opname van zijn laatste stuk, Klein Jowanneke Gaat Dood, dat nog regelmatig op Canvas heruitgezonden wordt in een comedyrubriek. De lachers worden verwend wanneer Johan Petit met zijn drie muzikanten het podium betreedt. Een knotsgekke hondenmuts wordt opgezet en even krijgen we net weer een klein Johanneke te zien. Het blijkt hier om het hondje Candy te gaan, uit het gelijknamig eerste theaterstuk van Johan Petit. Want zoals steeds presenteert hij ons weer een autobiografisch verhaal, goed aangedikt en met veel dichterlijke vrijheden. Deze avond mogen we genieten van zijn vriendschap met Bruno.
Na lang aarzelen wordt de basis van de vriendschap toegeschreven aan het samen bewonderen van mooie dingen. Als kind is dit nog een eerste bruin blad aan een boom in de zomer, later is dit poëzie en theater. Bovendien kijkt Johan op naar de intellectuele kickbokser die Bruno is. En diezelfde intellectueel stelt hem dan ook voor aan Sjestov en zijn snoek.
this is why we live
De snoek van Sjestov is een experiment van, u raadt het al, de Oekraïensch-Russische filosoof Sjestov. Deze zette een snoek in een aquarium samen met drie goudvisjes. De snoek, moordzuchtig roofdier dat hij is, peuzelde de visjes binnen de kortste keren op. Nu plaatst Sjestov een glazen plaat in de visbak, die de (uiteraard nieuwe) visjes scheidt van de snoek. De snoek ziet de visjes en door de aard van het diertje zwemt hij daar weer met degelijke snelheid op af. Helaas botst hij dit keer tegen het glas. Na een hele poos gaat deze snoek het echter afleren om naar de visjes toe te zwemmen. Wanneer het glazen tussenschot dan weggehaald wordt, moeten de visjes geen schrik meer hebben van het roofzuchtige dier.
Bruno besluit hieruit dat wij nooit mogen stoppen met ons hoofd tegen de muur te botsen. Want ooit zal deze muur verdwijnen of breken wij ze gewoon. Als we het opgeven voordat dit gebeurt, blijft alles onmogelijk. Net door het blijven opbotsen ontdekken we dat niets voor altijd onbereikbaar is.
shit is why we live
Het is wellicht dit idealisme dat Bruno doorheen zijn rol in het stuk Het Hondje Candy sleept. Een voorstelling die Bruno veracht, maar die Johan geschreven heeft. De vriendschap komt hier op een breekpunt terecht en overleeft het niet. Ook de voorstelling bereikt hier een kantelmoment, de toon wordt serieuzer en gevoeliger. Dit is een hele nieuwe Johan Petit op het podium.
En ja, het is een avond die draait rond de vriendschap met Bruno. Een vriendschap die net als de voorstelling eerst speels en hecht is en die later diepgang krijgt. Een vriendschap die soms, al is het maar alleen als ze flink aangeschoten zijn, plaats heeft om verdriet te uiten. Een vriendschap die op de klippen loopt, ondanks doorbijten. Een vriendschap die zelfs in de afwezigheid nog gekoesterd wordt.
Het is ook een verhaal over hoe lang het duurt om een vriendschap daarna weer op te bouwen. Een vriendschap die hierdoor misschien wel net aan kracht wint. Een vriendschap waarin nu, zelfs niet aangeschoten, de ruimte is om verdriet te delen. Een vriendschap waarin het vroegere idealisme en optimisme opeens plaatsmaakt voor het lege niets.
Soms ontbreekt de kracht om nog tegen een muur te botsen.
Gezien op woensdag 7 januari 2015 in Ter Vesten, het cultuurcentrum van Beveren. Zelf nog zin om deze geweldige voorstelling te bekijken? We raden het je van harte aan. Johan Petit toert nog verder tot begin maart. De precieze speeldata vind je hier.