De anti-homowet in Rusland en de World Outgames in Antwerpen: homoseksualiteit was afgelopen warme zomer een hot item. dwars zocht enkele getuigenissen bij Britt, Sander en Luk. Bij die laatste twee overheerste een innerlijke strijd tussen twijfel en aanvaarding. "Als mijn vriend mij niet had geout, weet ik niet of ik het al gedaan zou hebben."
Antwerpen blijkt een homovriendelijke stad. "Buitenlandse gays krijgen in Antwerpen een wow-gevoel", vertelt Britt Libot, "er zijn veel clubs en cafés voor homo's, aan de agora hangt trouwens een holebivlag." Britt is praeses van de Flamingo's, de holebistudentenclub. De club met roze linten ontstond in 2005 als grap op café en bestaat inmiddels uit 300 leden. "Wij richten ons op studenten, voornamelijk op holebi's, dat is het enige verschil met andere studentenkringen", verduidelijkt ze. Britt werkte met de Flamingo's bij de World Outgames. "Het evenement liet zien dat goede voetballers ook homo kunnen zijn. Al begrijp ik diegenen die het raar vinden dat we aparte spelen organiseren." Ze stond aan de infostand, tegenover die van Rusland. "Die boetes van de antihomowet zijn degoutant, maar ik kan mij moeilijk druk maken over elk land dat racistisch of homofoob is. Ikzelf kan daar niet veel aan veranderen. Die kiss-ins zijn een mooi concept, maar het zou enkel helpen als homoseksualiteit in België een probleem zou zijn. In Rusland horen ze waarschijnlijk niet van die acties."
SM-achtigen
"Media kunnen een rol spelen om de beeldvorming over holebi’s te nuanceren en enkele clichés af te zwakken", meent Sander. Britt hekelt de mediaverslaggeving van de Gay Pride vanwege het gebrek aan nuance. "Ik ben er al vier jaar op rij naartoe geweest en op het nieuws zie je enkel homo's met leren riemen en pluimen in hun gat. Duizenden 'normale' mensen lopen mee, toch worden enkel de extreem geklede mannen getoond die in het dagelijks leven gewoon in T-shirt en jeans rondlopen. De focus ligt te hard op de door seks geobsedeerde, SM-achtige homo's. Dat stoort mij. Voor anti-homo's versterkt dat net hun beeld van de door seks geobsedeerde homo."
Homo's die dwepen met hun fetisj mogen van Britt in beeld komen. "Maar dan moet het normaal geklede merendeel ook getoond worden. Bovendien kan je homo's hun extravagantie moeilijk ontnemen: dan valt heel het nut van een optocht als de Gay Pride weg." Luk vindt zulke evenementen vanwege de verdere stereotypering onnodig. "De strijd voor gelijke rechten is daarentegen wel belangrijk. In de seksuele voorlichting op school moet homoseksualiteit meer aan bod komen." Sander is ervan overtuigd dat holebi’s die iets bereikt hebben door hun talenten, zoals Wim de Vilder of Elio Di Rupo, een positieve invloed hebben op andere holebi’s. "Zo wordt homoseksualiteit niet doodgezwegen, maar verder aanvaard door de brede gemeenschap."
Geil
Luk heeft weet van enkele gevallen van gaybashing en is daarom meer op zijn hoede. In buurten met veel nieuwe Belgen toont hij nooit in het openbaar zijn geaardheid. "Ik voel me er ongemakkelijker en heb schrik dat ze slecht zouden reageren als ze er achter komen.” Zelf kent hij een aantal homoseksuele Turken en Marokkanen die het geheimhouden omdat ze geen conflict willen met hun familie. "Toch trouwen ze met een meisje en stichten ze een gezin. Ik ken ook enkele allochtonen die zich hebben geout. Ze hebben al het contact met hun familie verbroken en dat vind ik heel moedig." Bij Sander is het nooit verdergegaan dan enkel wat geroep. Zelden loopt hij hand in hand over straat. "Jammer dat het een kleine drempel blijft om te overwinnen." Britt heeft trouwens nog nooit gehoord over gaybashing bij lesbiennes. "Het is blijkbaar enkel op mannen gericht. Om het plat uit te drukken: mannen vinden kussende vrouwen waarschijnlijk geil en normaler dan twee mannen die elkaar binnendoen."
De coming-out van Sander (20, student conservatorium)
"Ik heb een hele tijd verborgen dat ik homo was, omdat ik bang was voor negatieve reacties. Toen ik 15 jaar was, heb ik een tijdje geprobeerd om verliefd te worden op een meisje. Ik deed het omdat ik dacht dat het zo hoorde. Ik dacht toen dat er niets anders bestond. In dezelfde periode was ik verliefd op een hetero-jongen, maar ik heb deze gevoelens altijd proberen te onderdrukken. Niemand heeft ooit iets van die verliefdheid gemerkt. Het was een heel vreemd gevoel om te proberen een relatie te hebben met iemand, terwijl ik in werkelijkheid verliefd was op iemand anders. Een jongen dan nog wel."
“Op mijn veertiende vond ik jongens interessanter dan meisjes, het duurde tot het vijfde middelbaar vooraleer ik besefte dat ik homo was. Het was geen aangenaam gevoel en ik was vrij gesloten in die periode. Ik sprak met een vriendin die volgens mij al een vermoeden had dat ik met mijn geaardheid worstelde. Ik wilde mijn gevoelens delen. Gelukkig reageerde ze begripvol en positief. Mijn coming-out gaf me het gevoel alsof er een last van mijn schouders viel. Ik kreeg positieve reacties: een grote opluchting. Mijn ouders waren wel zeer geschokt. Ze steunden me, maar zeiden achteraf dat ze er toch een hele tijd voor nodig hadden om het te laten bezinken. Een van mijn beste vriendinnen kreeg de slappe lach toen ik haar vertelde dat ik homo was, wat voor mij heel ongemakkelijk aanvoelde."
"Ik vertelde het aan mijn vrienden buiten school, maar ik vermeed dat ze het op de middelbare school wisten, omdat homo’s daar werden beledigd. Ik had er veel vrienden toen ik nog ‘undercover’-homo was, maar toen ze later achter mijn geaardheid kwamen, kreeg ik enkele negatieve reacties. "In jouw plaats zou ik zelfmoord plegen," was het ergste dat ik te horen kreeg. Het kwam van iemand van wie ik had verwacht dat hij er slecht op zou reageren, dus ik tilde er niet zwaar aan. Met enkele kameraden is de vriendschap verbroken na mijn coming-out, maar ik mis hen niet. Een zeer gelovige jongen met een strikte opvoeding had er wel problemen mee dat ik homo was. Na een tijdje heeft hij zijn beeld over homo's bijgesteld en staat hij niet langer negatief tegenover homoseksualiteit. Een keer maakte ik het omgekeerde mee: een meisje dat nooit interesse in mij toonde, wilde plots veel met mij omgaan en shoppen toen ze wist dat ik homo was. Ik voelde me beledigd door haar clichébeeld. Na mijn outing had ik de behoefte om met homo’s en lesbiennes om te gaan. Het schiep een band: zij maakten hetzelfde mee. Nu is het aangenaam, maar niet meer noodzakelijk.”
Sommige mensen bekijken homoseksualiteit nog steeds als een ziekte en van mij mogen ze er gerust zo over denken. Maar als dat het standpunt is, waarom krijg ik dan geen psychologische begeleiding of uitkering zoals andere mensen die als ziek bestempeld worden? Er zijn mensen waarmee ik bevriend was toen niemand wist dat ik homo was en waarbij onze vriendschap is verbroken na mijn coming-out. Ik mis hen niet, als zij geen vrienden willen zijn met mij omwille van mijn geaardheid, dan wil ik hen liever niet in mijn leven. Ik vind het belachelijk om iemand te veroordelen op basis van zijn geaardheid. Het is toch de persoon op zich die belangrijk is? Ik ben na de middelbare school met een holebi-jeugdbeweging op kamp geweest en het was leuk om andere mensen te leren kennen die in hetzelfde schuitje zaten. Toch voelde ik me daar niet op mijn plaats. Ik had het gevoel dat veel mensen meegingen op kamp omdat ze wanhopig een lief probeerden op te scharrelen, maar daar was ik helemaal niet voor gekomen. Ik heb wel veel gehad aan de praat- en leefgroepen op het kamp. Voordien had ik het idee dat de leden van de holebi-gemeenschap heel tolerant zouden zijn tegenover iedereen, maar ze bleken jammer genoeg veel minder open-minded dan ik eerst had gedacht. Ik ben nog nooit het slachtoffer van homofoob geweld geweest. Het is al gebeurd dat ik met mijn vriend hand-in-hand over straat liep en soms riepen mensen ons na, maar ik trek me daar weinig van aan. Ik ben heel blij dat ik in België woon, hier worden holebi’s vrij goed aanvaard. Als ik in een land als Rusland zou wonen, zou ik echt geen homo-activist zijn. De toestand voor homoseksuelen is daar zo slecht dat ik me waarschijnlijk niet zou outen. De kans is groot dat ik dan zou trouwen met een meisje en dat we samen kindjes zouden krijgen als een gewoon gezin.
De coming-out van Luk (21, student AP-hogeschool)
"Ik wist het in de lagere school al, maar op mijn twaalfde kon ik het benoemen. Toen ik achttien was, heeft mijn toenmalige vriend mij geout bij mijn familie. Hij had zich al geout en wilde geen relatie die geheim moest blijven. Ik was razend, maar gelukkig waren de reacties positief. Mijn familie had een vermoeden. Ik was heel opgelucht. Ik kon eindelijk eerlijk zijn over mezelf en moest mezelf niet langer voordoen als iemand anders. Voordien moest ik heel de tijd dingen verborgen houden en voelde me een leugenaar. In het begin kon ik evenwel nog niet echt over mijn homoseksualiteit praten, ik wist niet goed wat ik kon vertellen en wat niet."
"Mijn vrienden vroegen al eens lachend of ik homo was, maar ik ontkende het altijd. Toen ze het wisten, namen ze het goed op. Als mijn vriend mij niet had geout, weet ik niet of ik het al gedaan zou hebben. De schrik voor negatieve reacties was heel groot. Op mijn dertiende heb ik enkele korte relaties met meisjes gehad. Ik dacht dat het zo hoorde en hetgeen ik voor jongens voelde een fase was. Op school werd ik weleens geplaagd door jongens nadat ze wisten dat ik homo was, maar verder ging het niet. Ik voel dat ik aanvaard word, toch blijft het vreemd om aangestaard te worden. De meesten blijven je als ‘anders’ beschouwen.
De situatie voor holebi’s in België is vrij goed, maar ik heb toch het gevoel dat er nog geen echte gelijkheid is. Ik voel wel dat ik aanvaard word, maar het blijft vreemd om aangestaard te worden. De meeste mensen beschouwen je toch als ‘anders’. Misschien is dat gewoon omdat ze het niet kennen. Ik heb het nog niet meegemaakt dat mensen agressief tegen mij zijn geworden omdat ik homo ben, maar ik weet wel dat het regelmatig gebeurt. Die agressie tegen homo’s komt ook aan bod in de media, maar aan het geweld op zich wordt er weinig gedaan.
Er bestaat zelfs een applicatie waarmee je agressie tegen holebi’s kan melden aan de politie. Elke dag worden er veel gevallen doorgegeven, homofobe agressie komt dus veel vaker voor dan de meeste mensen denken. In buurten waar veel allochtonen wonen voel ik me ongemakkelijk en ik zal er nooit tonen dat ik homo ben. Ik ken een aantal Turken en Marokkanen die homo zijn, maar dat geheim houden omdat ze geen conflict willen met hun familie. Ze kiezen ervoor om hun identiteit te onderdrukken, te trouwen met een meisje en een gezin te stichten. Ik denk dat het heel moeilijk is om op die manier te leven, zo in het verborgene, maar aan de andere kant begrijp ik dat ze veel schrik hebben voor de reacties van hun familie. Ik ken ook een paar mensen van allochtone origine die zich hebben geout. Ik vind het ongelooflijk moedig dat ze de band met hun familie hebben verbroken om helemaal zichzelf te kunnen zijn. Vroeger werd homoseksualiteit overal als een ziekte beschouwd en waren ze overal ter wereld intolerant. Vandaag de dag zijn er al een aantal landen zoals België waar het al beter gaat en waar homoseksuelen beter worden aanvaard. Ik vind het zelf ongelooflijk ouderwets dat er nog steeds mensen zijn die homoseksualiteit als een ziekte beschouwen. Het is een schande dat er in vele andere landen nog steeds zo’n onmenselijke dingen gebeuren gewoon omdat mensen holebi zijn. Iedereen is verschillend, maar daarom moeten mensen je niet anders gaan behandelen. Ik vind het eigenlijk niet nodig dat er een studentenvereniging specifiek voor holebi’s bestaat. Elke holebi wil zich geaccepteerd voelen en net door bij zo’n studentenvereniging te gaan, ga je je een beetje opsluiten. Ik ga zelf vaak uit in het homomilieu, maar ik vind dat je een foute boodschap geeft als je je aansluit bij zo’n vereniging. Als je normaal behandeld wilt worden, kun je het best proberen om je gewoon te gedragen als de rest.