Toch is het niet zoals ik me het had voorgesteld. Dat studeren. De beelden uit het journaal hadden me een idee gegeven en dan valt zoiets in werkelijkheid vaak een beetje tegen. Dat wist ik ook wel, maar toch had ik er zin in me te voegen bij dat segment van de maatschappij met die heerlijke reputatie.
Wij worden immers de veranderaars genoemd, de strijdbare generatie. Taliban betekent ‘studenten’ en is een uit de hand gelopen studentenvereniging, in China lieten studenten zich in de vorige eeuw met tientallen afslachten op het Plein van de Hemelse Vrede. Albanië, Roemenië, Mexico, Korea. Sprongen voorwaarts worden keer op keer geïnitieerd door studenten, door jonge mensen met visie, met engagement. Een paar generaties geleden in 1969 kwamen de studenten in Parijs, Amsterdam, Londen in opstand. Traangas, honden, gummiknuppels. De splitsing van de Leuvense universiteiten is een bevochten feit, de Maagdenhuisbezetting meer dan een romantische herinnering. Het woord ‘studentenrevolte’ is sindsdien terug te vinden in de dikke Van Dale.
Maar goed, de huidige realiteit is anders. Studeren heeft niets met de samenleving te maken. Het gaat over u en over u alleen. En ziet u zichzelf al op de bres staan, stenen naar een cordon van de oproerpolitie gooien? Dat dacht ik ook. Als je de universiteit bezet, zijn ze vast en zeker minder soepel tijdens de deliberatie en als je ruzie krijgt met de politie, staat dat niet mooi op je CV. Molotov-cocktails zijn zelfmoordwapens in onervaren handen. En overigens, waar valt nu nog voor te vechten? Er bestaat toch geen onrecht in Vlaanderen, geen politieke instabiliteit? Ons land is op bevel van Amerika juist in oorlog met mensen die in opstand komen tegen hun situatie. Wat valt er aan te vechten? Als je je netjes gedraagt, zal je echt niets overkomen. De samenleving zorgt goed voor haar studenten.
Trouwens, ik héb het al zo druk. Er wordt zoveel van je geëist deze dagen, de ene filmweek is nog niet achter de rug of de volgende Go-kart race staat al weer voor de deur, de ene TD zit nog in de benen en de volgende cantus dient zich al aan. En dan moet je tussendoor ook nog studeren en ook nog examens afleggen. De tijd dat de examens tussen de vredesdemonstraties door werden gepland, ligt ver achter ons.
Denkt u ook als u zo een Chinese studentenwoordvoerder de pers te woord ziet staan ‘Wat studeer je dan? Dit jaar weer tweede zit, zeker?’ Na alles wat er al van je verwacht wordt (volwassen worden in deze wereld is een opgave), zou je nu ook nog eens engagement moeten tonen. Dat kan ik me niet veroorloven, daar heb ik de tijd en de energie niet meer voor. Engagement is een luxeproduct geworden in deze wereld. Het allerergste zijn mensen die zonodig moeten vinden dat jij een mening moet hebben over vanalles en dat jij je moet binden aan vanalles. Verachting en morele arrogantie als wapens. Laat ze ons met rust laten. Ik heb al genoeg aan mezelf. Laat het verbeteren van de wereld aan de wereldverbeteraars, de politiek aan de politici en het studeren aan de studenten. Nee, pas als er niets meer valt te halen, zien ze mij weer op straat.