dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat ermee langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. In een nostalgische bui en vastberaden de veroordelende blikken achter zich te laten, trok redactrice Natasja naar Ay Ramon! van Stijn Coninx en Hugo Matthysen.
Een van de grootste voordelen aan redacteur zijn, is ongetwijfeld dat je ongegeneerd naar die laatste nieuwe kinderfilm kan gaan kijken – “Ik moet hierover een recensie schrijven, mevrouw” – zonder eerst nog ergens een klein neefje te moeten opscharrelen bij wijze van excuus. Al is nostalgie in het geval van de nieuwe én eerste Vlaamse Sinterklaasfilm wel voldoende reden voor een cinemabezoek. Als grote fan van Dag Sinterklaas wilde ik een film met de échte Sint en Piet in de hoofdrollen absoluut niet missen, en met de huidige discussie rond de kleur van Zwarte Piet zou het ook op politiek vlak nog interessant kunnen worden. De trailer zag er alvast veelbelovend uit.
Eenmaal in de zaal – het notitieboekje ostentatief op mijn schoot, toch nog eens voor de duidelijkheid – bleek ik inderdaad enkel omringd door enthousiaste min-tienjarigen en meegesleurde ouders. Gelukkig zorgde de film meteen voor de juiste sfeer, ondanks het weinig spectaculaire begin. Niemand had ooit eerder het kasteel in Spanje en de binnenkant van de stoomboot te zien gekregen, en dat was ook al spannend op zich. En er werden nog meer goedbewaarde geheimen blootgegeven.
Zwarte Piet had namelijk een 'groot probleem': zijn pot zwarte verf was nergens te bespeuren. Hij biechtte op aan Sinterklaas dat hij daarmee al jaren zijn gezicht een donkerdere tint gaf, omdat de roet van de schoorstenen niet zwart genoeg kleurde. Gelukkig maakte het de Goedheiligman helemaal niet uit welke kleur het gezicht van zijn beste vriend had, en kon het bonte gezelschap eindelijk naar België vertrekken. In nog geen minuut tijd was zo de hele politieke Zwarte Pietendiscussie van tafel geveegd. Een geniale en vooral heel simpele overgang van het traditionele personage naar een nieuwe, aan de huidige maatschappij aangepaste Zwarte Piet. Benieuwd welke reacties nog zullen volgen. Of, in de woorden van scenarist Hugo Matthysen, of er weer “om het zacht uit te drukken bezorgd zal worden gereageerd op Facebook en aanverwante riolen”.
Na dit politiek correcte intermezzo vertrekt iedereen op weg naar België. Sinterklaas, Zwarte Piet, de meid Conchita en de twee kapiteins met de stoomboot. Paardenverzorger en charmezanger Ramon Iglesias die gaat met Slechtweervandaag over land, zodat het paard niet zeeziek zou worden. Het verhaal is simpel: Ramon wordt achtervolgd door Tikkelotje, een onuitstaanbaar gillend meisje dat hem ontvoert en in haar theater wil laten optreden. De rest van het bonte gezelschap gaat naar hem op zoek, maar ook zij lopen een voor een in de val. Uiteraard is Sinterklaas uiteindelijk de grote held van het verhaal, die er met behulp van een alleenstaande moeder, een paar mandarijntjes als beloning en een beetje magie in slaagt iedereen weer te bevrijden. En met wat freudiaanse inspiratie, want aan de hand van de brieven die iedereen hem ooit heeft geschreven kan hij achterhalen wie er stouter was dan de andere kindjes.
Sinterklaas bedwingt de Antwerpse daken noodgedwongen zonder Slechtweervandaag
Gelukkig maken de kleurrijke personages de zwakke verhaallijn wel meer dan goed. De casting is fantastisch met Lucas Van den Eynde als de verwarde professor, die zijn bord opeet in plaats van zijn boterham met kaas, Warre Borgmans als bevriend kapitein die houten benen uitdeelt, Tom Van Dyck en Adriaan Van den Hoof als stuntelige kapiteins van de stoomboot, en uiteraard Jan Decleir en Frans Van Der Aa als de echte Sint en Piet zoals wij die kennen. Het is wel vooral Pieter Embrechts die met zijn Spaanse tongval en aanstekelijke liedjes de show steelt als de vrolijke zanger Ramon. De andere hoogtepunten van de film: de kinderlijke maar mooie special effects, de geniale liedjesteksten en dialogen van Matthysen – “Lief paard, wat gaan we doen met uw pony? Een middenstreep of een zijstreep?” – en de kleine gastrol van Bart Peeters mét de rode sjaal en Paddingtonjas uit Dag Sinterklaas.
Als je op zoek bent naar spannende actie en een goede plot, kom je voor Ay Ramon! beter niet uit je zetel. Wie gewoon zin heeft in vrolijk entertainment, aanstekelijke muziek en een vleugje nostalgie, is gelukkig wel aan het juiste adres. Geen alibi? Misschien is je kleine neefje verrassen op een cinemabezoekje toch geen slecht idee...