Brussel straalt macht uit. Al werkt het land volgens sommigen niet langer, de bedrijvigheid in de hoofdstad is er niet minder om. Achter het imposante Paleis der Natie ligt het Huis der Parlementsleden. Deze vleugel aan kantoorruimte is sinds kort het nieuwe thuis van Groen!-Kamerlid en UA-alumnus Kristof Calvo.
Het is donderdagvoormiddag, vijf voor elf. Over enkele minuten vergadert de fractie van Groen! en Ecolo. Tegen alle communautaire tendensen in werken de groene partijen over de taalgrenzen heen samen. Calvo haast zich met de tred van een ancien door de gangen van het parlement. Hij is nochtans het jongste rechtstreeks verkozen parlementslid ooit. Nadat hij in 2009 aan de UA afstudeerde als master in de Politieke Communicatie, wachtte een job als raadgever op het kabinet van Brussels Staatssecretaris Bruno De Lille. En toen waren daar plots de vervroegde federale verkiezingen. “Dank u, Alexander De Croo”, lacht Calvo. Juni vorig jaar stond hij op de tweede plaats op de Antwerpse Kamerlijst van Groen!, een strijdplaats. Vandaag is hij volksvertegenwoordiger en ondervoorzitter van de commissie voor het Bedrijfsleven. “Voornamelijk omdat energie daar ook onder valt. Dat is toch een belangrijk punt voor mij.”
Rock-'n-roll
De vergaderzaal ademt grandeur. Zware, houten stoelen en tafels staan op een dik, groen tapijt. De kamer is voorzien van borstbeelden, metersgrote schilderijen en gouden gordijnen. Een van de tolken brengt koffie rond. Op de porseleinen kopjes staat het logo van de Kamer. “Er heerst hier een cultuur van te laat komen”, merkt Calvo op. In afwachting van enkele collega’s animeert voorzitter Olivier Deleuze alvast de aanwezigen. Zijn luchtigheid bepaalt de sfeer wanneer de vergadering echt van start gaat. Tussen e-mails, wetsvoorstellen en gefluister door slagen de leden van de fractie erin alle besproken punten te volgen. Af en toe maken ze zelfs grapjes. “On est gauche aussi, hein!” roept Calvo al lachend naar de Franstaligen. De indruk ontstaat echter dat de twee partijen de hele tijd met elkaar onderhandelen. Calvo relativeert dat: “Natuurlijk verschillen Groen! en Ecolo af en toe van mening, maar dat maakt het net zo boeiend. Ook parlementsleden onderling hebben wel eens een andere visie. Daar dient een fractievergadering net voor.” Wanneer Freya Piryns Calvo om back-up vraagt, neemt hij wat later het woord om haar punt te versterken. Zijn koffie laat hij staan. Het schijfje citroen uit het glas bruiswater wordt opgepeuzeld. Een halfuurtje later stuurt een sms de vergadering in de war. Het bericht wordt verspreidt dat Groen! en Ecolo ’s middags een persconferentie zullen houden over de financieringswet. “Dat wordt rock-‘n-roll”, glundert Calvo. De adrenaline in de statige vergaderzaal neemt toe. “En wat gaan we zeggen?” vraagt iemand. Persverantwoordelijke Wim Borremans gooit de verraste parlementsleden wat cijfers toe. De overige punten op de agenda worden enigszins versneld afgehandeld. De persconferentie is het nieuws van de dag.
Vlaamse vlaggetjes
Na de fractievergadering wandelt Calvo terug naar zijn werkruimte. De passerelle verbindt het Paleis der Natie, waarin Kamer en Senaat zich bevinden, met het Huis der Parlementsleden. Hoe dichter je bij deze gang zit, hoe groter je prestige als parlementslid. Calvo deelt kantoor 1117 met Jeremie, zijn halftijdse persoonlijke medewerker. Op een tafeltje liggen De Standaard en De Tijd, de twee kranten die Calvo ’s ochtends thuis in Mechelen doorneemt voordat hij naar Brussel vertrekt. “Ik ben eigenlijk elke dag in mijn kantoor te vinden. Dat hoeft echter niet en daardoor dagen sommige parlementsleden enkel op donderdag op. Ik vind dit echter een goede plek om te werken en wanneer ik mensen wil zien, nodig ik hen hier uit. Het is immers belangrijk dat er een open cultuur heerst. Ook stel ik scholen voor om het parlement te bezoeken.” De deur van het kantoor staat de hele tijd open, ook wanneer er wordt getelefoneerd. Over de telefoon worden materies met enig gewicht besproken en torenhoge bedragen vermeld. Omdat de regering in lopende zaken is, werkt het parlement slechts op halve kracht. Dat is handig voor Calvo. Hij heeft nu meer tijd om zich in dossiers in te werken. Zijn opleiding in de Politieke Wetenschappen komt hem goed van pas. “Bovendien worden we hier goed omringd. Voor specifieke dossiers kan ik steeds bij de stafmedewerkers terecht.” Wat later worden de discussies over het financieringsakkoord dat de groene partijen bereikten, verdergezet. Persverantwoordelijke Borremans rent het kantoor in en sluit de deur achter zich. Hij maant aan tot discretie want verder op de gang zitten NV-A en Vlaams Belang: “Mannen, ik hoor jullie tot bij mij op bureau!” Calvo en de zijnen maken zich wat druk over de inhoud van het financieringsakkoord. “Wat is er, Kristof?” vraagt Wim plagend. “Ben je er niet tevreden mee?” “Ik?” antwoordt Calvo met gespeelde verbazing “Natuurlijk wel. Ik ben een loyale partijsoldaat.”
Tijdens de lunch in het restaurant op de bovenste verdieping gaat het even niet over politiek. “Klagen over het eten en lachen met de mensen die voorbij komen, dat is wat wij op de middag doen”, grapt Wouter Devriendt. Devriendt verklapt ook dat hij op zijn bureau een Vlaams vlaggetje heeft staan, een souvenir van toen hij nog in het Vlaams Parlement werkte. Calvo wil niet onderdoen, dus stapt hij na het middagmaal binnen bij NV-A’er Peter Dedecker met de vraag of die misschien nog een Vlaamse Leeuw voor hem heeft liggen.
De tafel van LDD
Terug op zijn kantoor neemt Calvo plaats achter de computer. Begin december organiseren de Verenigde Naties een klimaattop in het Mexicaanse Calcun. Bedoeling is daar de kater van Kopenhagen van vorig jaar weg te werken. Calvo zal de bijeenkomst bijwonen. Hij neemt momenteel enkele artikels door voor het eenmalige magazine over klimaatproblematiek dat hij naar aanleiding van de top uitgeeft. Tijdens het middageten had hij al vegetarisch gegeten. Het beeld van de groene jongen lijkt dus te kloppen. Met “ik eet ook wel eens vlees, hoor”, weerlegt hij meteen die indruk. “Ik ben echt niet de man van de bloemetjes en de bijtjes. Klimaat is voor mij belangrijk omdat het een rechtvaardigheidsvraagstuk is.”
Voordat de plenaire vergadering aanvangt, kunnen de volksvertegenwoordigers iets drinken in de koffiekamer. “De eerste keer dat ik hier kwam, keek Jean-Marie Dedecker me nogal raar aan. Blijkbaar heeft elke fractie een eigen tafel en ik was aan die van LDD gaan zitten.” De bel gaat en de koffie wordt voor de tweede keer die dag koud achtergelaten. Onder het goedkeurend oog van een stenen Leopold I loopt het groene halfrond van de Kamer vol. Voorzitter André Flahaut begint met het voorlezen van wetsvoorstellen. Nadat MR-Kamerlid Damien Thiéry de vergadering heeft toegesproken, krijgt hij extra applaus omdat het zijn eerste tussenkomst was. De Kamerleden lijken niet echt te luisteren. Ze lopen heen en weer, lezen iets. Her en der duikt een iPad op. Bovendien zijn lang niet alle zetels gevuld. “Het echte werk gebeurt niet in het halfrond, maar erbuiten,” verklaart Calvo. “De vergadering is eerder ceremonieel.” Hij kan zich dan ook niet stilhouden. Misschien komt dat doordat hij helemaal op de achterste rij zit. Zo gaat dat met nieuwelingen in de Kamer.
Passie
De persconferentie van Ecolo-Groen! in Rotonde 1 is reeds begonnen. Voor een groen scherm geven de partijvoorzitters uitleg bij hun compromis over de financieringswet. Na de presentatie van het akkoord vraagt VRT-journalist Tim Pauwels hoe hij dit aan zijn tienjarige zoon moet uitleggen. Blijkbaar is tien de intellectuele leeftijd van zijn kijkers en luisteraars. Weer lijkt Calvo nauwelijks op te letten. Niet uit desinteresse, wel uit onrust. Misschien merk je daarin zijn ambitie nog het meest, in die onrust. Arnon Grunberg schrijft in zijn laatste roman dat ambitie de energie is die vrijkomt bij het overwinnen van angst. Calvo heeft alvast geen last van faalangst. Hij wil dingen doen, hier en nu. "Ik geloof niet dat in het parlement carrières van dertig à veertig jaar nog mogelijk zijn”, zegt de verse UA-alumnus later aan zijn bureau. Het enige dat telt voor de jonge volksvertegenwoordiger is het vertrouwen van de kiezer dat hij vandaag heeft. De dag in het Huis der Parlementsleden loopt stilaan ten einde. Alvorens terug naar Mechelen te vertrekken woont Calvo nog een debriefing van de persconferentie bij. Het zijn lange dagen voor de jonge volksvertegenwoordiger. Na de dagtaak begint doorgaans de partijwerking. Omdat de meeste mensen die actief zijn binnen de partij overdag een job buiten de politiek hebben, vergaderen de regionale afdelingen ’s avonds. Het is algauw elf uur voor die late vergaderingen erop zitten. De gedreven politicus werkt hard. “Dat is zo,” beaamt Calvo, “maar wie een beetje vooruit wil in het leven, moet er wat voorover hebben. Ik heb trouwens het geluk dat ik mij mag bezig houden met mijn grote passie: politiek.”