Dinsdag, 18 maart 2003, 02u26. Zonet heeft president George W. Bush de speech gegeven waarin hij het laatste 48 uren-ultimatum aan Saddam Hoessein heeft uitgesproken. In vergelijking met de heldere vredestoespraak een paar uur eerder van Robin Cook, het ontslagnemende Britse kabinetslid, was het optreden van Bush maar slappe kost. Spijtig dat de ene zoveel, en de andere zo weinig in de pap te brokken heeft. Het is eigenlijk best grappig dat ik hierover iets probeer te schrijven dat binnen een week – wanneer dit nummer van dwars uitkomt – nog ietwat actueel aandoet. In die opdracht zijn de schrijvers van enkele artikels in dit nummer best geslaagd. Zonder in blind pacifisme te vervallen, komen vele studenten samen om op hun eigen manier met de wereld te leren omgaan. Enkele voorbeelden. Zo is er het solidariteitskoor Amahoro; de koorleden bestuderen en zingen muziek vanuit elk continent, om zich zo de cultuur en problemen uit die werelddelen eigen te maken. Op de korentrefdag die Amahoro onlangs organiseerde, kwam Midden-Oostenkenner en filosoof Ludo Abicht spreken over de spanning tussen politieke correctheid en rechtvaardigheid. Een verslag daarvan vindt de lezer iets verder in dit nummer. Een andere concrete actie, die zich rechtstreeks tot studenten richt, was de Awarenessweek met als thema ‘agressie, oorlog en geweld’. Het organiserende USOS, de universitaire stichting voor ontwikkelingssamenwerking, kwam twee nummers geleden ook reeds aan bod in dwars. Het feit dat USOS zich uitbreidt en zich sinds dit jaar niet enkel meer richt op UFSIA-studenten maar naar de ganse UA, kan ik enkel maar toejuichen. Een recept voor instant-vrede bieden ze geenszins, maar een beter begrijpen van de wereldculturen brengt ons toch een stapje dichterbij. Het ere-doctoraat dat de UA zal uitreiken aan de Revolutionary Association of the Women of Afghanistan, levert erkenning aan mensen die zich elders effectief inzetten om het leven van velen draagbaarder te maken. Hoewel het misschien een minder spectaculaire laureaat is, is het er één voor wie deze waardering een échte steun is. Dit staat in tegenstelling tot het eerder en elders bejubelen van adelijke luchtmachtpiloten “die zich inzetten voor de wereldvrede”. Maar dat terzijde.
De problemen dicht bij huis mogen echter niet overschaduwd worden door het oncontroleerbare monster dat de internationale politiek is. Zo geven enkele jonge (studenten) politiekers iets verder hun visie op de drugswet. Een last-minute prangende oproep van en voor de UA-studentenvertegenwoordiging kon ook nog net in onze kolommen gegoten worden. Besteed er even aandacht aan. Maar laten we ons vooral blijvend inzetten voor de wereldvrede, lokaal en globaal.