de dictatuur van het geluk

de wereldverbeteraar

24/09/2018

De mug die om je oor zoemt als je probeert te slapen toont geheel onbaatzuchtig aan dat je nooit te klein bent om een wereld van verschil te maken. In de aula's komt de student in aanraking met kleine en grotere wereldlijke problemen, zoals gebrek aan koffie, verloren versnaperingen en professoren die vergeten zijn hoe het is om student te zijn. Van tijd tot tijd kriebelt het en roept de verontwaardiging op tot actie. Zotgestudeerde studenten bezitten immers naast meters aan cursussen en te weinig tijd, ook het vermogen en het verlangen om meer en beter te kunnen. Filosoferen aan een toog in een troosteloos bruin café is stap één, iets doen met deze hersenkronkels de volgende. Een kus van de juf en een bank vooruit: de wereldverbeteraar is geboren.

In de hedendaagse prestatiecultuur heerst een chronisch gebrek aan positieve feedback. Je hele persoonlijkheid wordt van jongs af uitgedrukt in cijfers. Met een gemiddelde van 15 ben je als student geslaagd, maar als je genoegen neemt met een 10 of 11 als gemiddelde, kun je best een afspraak bij het STIP maken. Je academische eigenwaarde hangt daarmee immers aan een zijden draadje. Ook opleven naar torenhoge verwachtingen zet je gemoedstoestand grondig onder druk. Op complimentjes als 'een echt zonnetje in de klas' om de pijn te verzachten moet je niet rekenen. Eromheen draaien heeft geen zin, want bewustwording is een belangrijk element in het ontstaansproces van elke revolutie. Of zoals Monica het in Friends literair verwoordde: “Welcome to the real world. It sucks. You're gonna love it.”

Het is dan ook oud nieuws dat perfectie een sprookje is; maar waar niemand kikkers kust om een prins te krijgen, is streven naar perfectie meer de norm dan de uitzondering. Prestatie en nut primeren, geluk is ondergeschikt. Gelukkig had de wereldverbeteraar al lang door dat er niets is dat een spelletje bingo niet kan oplossen. Om de wijze en moreel discutabele Albus Dumbledore te citeren: “Happiness can be found, even in the darkest times, if one only remembers to turn on the light”. Het magische ingrediënt: complimentjes. Het is immers wetenschappelijk bewezen dat die de menselijke populatie gelukkiger maken. Mensen zijn meer dan een opsomming van cijfers, anders dan wat SisA laat vermoeden. Ze bezitten immers iets wat ook wel eens ‘gevoelens’ genoemd wordt.

 

Het is oud nieuws dat perfectie een sprookje is.

 

Door het verborgen curriculum wat bij te stellen, zou de Universiteit Antwerpen haar maatschappelijke functie van het opleiden van de nieuwe intelligentsia kunnen opentrekken tot het opeisen van haar rechtmatige plaats in de wereldgeschiedenis. UAntwerpen moet namelijk naast ambitie ook het hart op de juiste plaats hebben. Zonder een goed ontwikkeld EQ hervalt de strijd voor positiviteit immers tot een gevecht tegen de Antwerpse bierkaai. Het Grote UAntwerpen-Complimenten-Bingospel zou dan ook voor de kers op de taart kunnen zorgen: het wereldwijd uitroeien van de burn-out en het binnenhalen van de Nobelprijs voor het Geluk.

De spelregels zijn simpel. Bingoblaadjes worden onder studenten en professoren verdeeld. In plaats van cijfers zijn ze gevuld met verschillende soorten complimenten, die doorstreept kunnen worden wanneer je ze terloops hebt uitgedeeld aan collega-academici. Wie als eerste alles doorstreept heeft, wint en wordt gekroond tot Geluksmeester. Vervolgens wordt het spel weer opgestart. Cijfermatige waardeoordelen worden zo stelselmatig gecensureerd, de glimlach wordt de nieuwe dresscode en complimenten de nieuwe handelswaar. De Dictatuur van het Geluk is geboren.