De mug die om je oor zoemt als je probeert te slapen toont geheel onbaatzuchtig aan dat je nooit te klein bent om een wereld van verschil te maken. In de aula komt de student in aanraking met kleine en grotere problemen uit het dagelijkse leven: gebrek aan koffie, verloren versnaperingen en professoren die zijn vergeten hoe het is om student te zijn. Van tijd tot tijd nemen de frustraties zulke proporties aan dat de toogfilosoof uithangen in een troosteloos bruin café niet meer volstaat. In elke dwars kaart de wereldverbeteraar daarom een concreet probleem aan uit het studentenleven. Oplossingen groeien immers soms gewoon aan de bomen, als je maar naar boven durft te kijken om ze op te merken.
Waarom vandaag doen wat je morgen ook kunt doen? Waarom zou ik vandaag stofzuigen als ik ook broodnodige vitamine D kan opdoen in de zon? De keuze tussen aan die ene paper beginnen of het bingewatchen van een nieuwe serie op Netflix is snel gemaakt. Ook dat ene shopuitje of werken aan mijn conditie gaan vanzelfsprekend voor. Mens sana in corpore sano, nietwaar? Uitstellen zit in ons bloed, dus niet toevallig ben ook ik weer te laat aan dit schrijfsel begonnen. Ik zorg voor de ‘pro’ in procrastineren, want what is life without a little risk?
Daarbij, morgen is er weer een nieuwe dag en na mijn naam boven mijn verder leeg Worddocument te hebben gezet, heb ik écht wel weer wat pauze verdiend. Bovendien kregen we met de paplepel mee dat volwassenen alle wijsheid in pacht hebben. Onvermijdelijk zijn we dan ook 'ouder' met 'wijzer' gaan associëren, waardoor die grote taak uitstellen tot het allerlaatste moment een natuurlijke reflex is geworden. Tegen het moment dat we dan eindelijk achter onze computer plaatsnemen om in een Guinness Book recordtijd duizenden woorden neer te pennen, hebben we namelijk alweer wat meer levenswijsheid en kennis bij elkaar gesprokkeld.
Je stopt het ding dat je, liefst figuurlijk gezien natuurlijk, dood kan maken gewoon tussen je tanden.
De gezonde dosis stress die met elke daad van uitstelgedrag vergezeld gaat, geeft je – net zoals de vele Red Bull die je op dat soort momenten achteroverslaat – vleugels. Er gaat een zekere spanning uit van het balanceren tussen je beste schrijfsel ooit produceren en door de prestatiedruk net faliekant mislukken. Eeuwige roem of een tweede zit, wie zal het zeggen? Het is als een drug, want everything that kills me makes me feel alive! Je stopt het ding dat je, liefst figuurlijk gezien natuurlijk, dood kan maken gewoon tussen je tanden, maar je geeft het niet de macht om je te doden. De mooiste diamanten worden ook gemaakt onder hoge druk. Die deadline die je steeds meer dreigt te verstikken naarmate de tijd wegtikt: het is eigenlijk een godsgeschenk. Cool cool cool cool!
Of toch niet? Uitstellen is allemaal grappen en grollen tot dat ineens niet meer het geval is. Donkere en moeilijke tijden liggen in het verschiet en in de aanloop naar deze zomerse examenreeks komen we allemaal voor de keuze te staan tussen wat goed en wat gemakkelijk is. Denken dat die inspiratie voor je thesis na al die weken toch écht zal komen na er nog één nachtje extra over geslapen te hebben, allemaal goed en wel. De stress van een dichterbij komende deadline kan je echter evengoed onherroepelijk doen neerstorten, zoals de nabijheid van de zon ook Icarus' val inluidde. Je hebt immers uitstellen en uitstellen uitstellen. Niet iedereen gedijt goed in deze habitat van continu opbouwende stress en een allesverterend schuldgevoel over je onverbeterlijk uitstelgedrag. ‘Fear cuts deeper than swords’, zoals Arya Stark het pakkend verwoordde.
De controle glipt door onze vingers, waardoor velen dreigen ten onder te gaan aan de niet meer te bezweren faalangst. Quarterlifecrisissen en burn-outs vallen ons studenten dan ook steeds vaker ten deel. In plaats van een achtbaan die alleen maar naar boven gaat, is het de variant die met een allesvernietigende kracht en zonder noodrem recht het ravijn inrijdt, met als enig mogelijk resultaat die verlossende finale klap. Extreme situaties vergen dan ook extreme maatregelen, waaraan Universiteit Antwerpen makkelijk haar steentje kan bijdragen door wat onderzoeksgeld te pompen in de ontwikkeling van een (letterlijk) levensbepalende app.
Keuzevrijheid is toch maar een recht dat ferm overschat wordt.
Deze Levensplanner neemt in diens planning automatisch vanuit Blackboard en SiSA examens en deadlines voor papers over, zodat je niet wegkomt met technieken als ‘blijven ontkennen, gewoon blijven ontkennen’ en 'als ik er niet over praat, bestaat het ook niet'. Ook je hobby’s, verplichte huishoudelijke klusjes, nodige uren slaap en sociale contacten worden ingecalculeerd. De Levensplanner zegt je elke minuut van de dag wat je moet doen: studeren voor dat ene vak dat je ‘uit het oog verloren was’, een wc-pauze van twee minuten en 22 seconden nemen of obligatoir lekker ontspannend gaan wandelen in het park om je hoofd leeg te maken. Een loeiend alarm gaat af wanneer je je niet netjes aan je schema houdt, shame shame shame! Bij recidivisme loop je het risico je toegang tot Facebook of Instagram kwijt te raken. Keuzevrijheid is toch maar een recht dat ferm overschat wordt. Voortaan geen gemiste afspraken of te weinig tijd meer, een uitstelloze wereld is geboren.
- Login om te reageren