Heeft een van u zich ooit al vragen gesteld bij die twee pagina’s vol overlijdensberichten in de krant? Ik wel. Vragen als: ‘Zit er dagelijks iemand achter de computer op de redactie, te wachten op overlijdensberichten?’, ‘Wie kiest welk rouwbericht in de krant mag en welk niet?’, ‘Hoeveel kost het om je overleden opa in de krant te laten komen?’, ‘Worden die overlijdensberichten überhaupt gelezen door iemand?’ … Volgens mij ben ik niet de enige met deze vragen, of als u er zelf nog niet bij nagedacht had, ben ik alleszins allicht niet de enige die hierop het antwoord niet kan geven. Als u ook getriggerd bent om meer te weten te komen over de ‘rouwindustrie’, leest u dan vooral verder.
betaalde advertentie
Op de eerste vraag die ik me stelde, is het antwoord in principe: ‘Ja’. Er is wel degelijk iemand bij de krant die zich bezighoudt met het ontvangen van overlijdensberichten. Bij Mediahuis, het mediabedrijf dat kranten als De Standaard, Het Belang van Limburg, Gazet van Antwerpen en Het Nieuwsblad uitgeeft, is er één persoon die deze taak op zich neemt. Maar niet enkel overlijdensberichten komen dan in je inbox: ook auto-advertenties of immo-aanbiedingen vallen in dezelfde ‘categorie’. Zo bekeken is een rouwbericht gewoon een betaalde advertentie. Net zoals je betaalt voor een zoekertje voor je huis, koop je een plaatsje aan om opa’s overlijdensbericht in de krant te laten verschijnen.
laatste wens
Er is dus niemand die overlijdensberichten selecteert, want als je ervoor betaalt, moet de krant het overlijdensbericht sowieso plaatsen. Zijn er dan zoveel mensen bij wie het de laatste wens is om nog voor één keer in de krant te staan? Blijkbaar wel. Mediahuis publiceert ongeveer 10.000 overlijdensberichten per jaar. Naar eigen zeggen hoort deze rubriek zelfs bij de best gelezen pagina’s in haar kranten. En dat is vooral te danken aan de uitvaartondernemers. Mensen zullen maar in 10% van de gevallen de krant rechtstreeks contacteren met een overlijdensbericht, maar de grote meerderheid wordt aangespoord door de uitvaartondernemer. Als een familielid sterft, moeten ze daar sowieso langs om de kist te kiezen, de dienst te regelen, het rouwprentje te ontwerpen, enzovoort. De keuze of dat rouwprentje dan ook in de krant moet worden geplaatst, hoort ook bij het hele ritueel.
je leeft maar één keer
En wat kost die begeerde laatste one minute of fame dan wel? Dat hangt er natuurlijk van af hoe groot je je overlijdensbericht wilt, en in welke krant(en). Maar stel nu dat je het voor één dag in normaal formaat (7,5cm hoog) in Het Nieuwsblad wil zien, kost je dat 549 euro. Dat is iets duurder dan in De Standaard, en ook voor de regionale varianten betaal je bijna de helft minder. Maar wil je een Mediahuis-combo (De Standaard, Het Belang van Limburg, De Gazet van Antwerpen en Het Nieuwsblad), dan betaal je 1003,5 euro. De prijzen voor De Persgroep (Het Laatste Nieuws en De Morgen) zijn vergelijkbaar. Maar het kan ook groter, en voor meer dagen, dus de prijzen kunnen oplopen.
niemand op de koffietafel
Wil je je overlijdensbericht over de volledige grootte van de pagina? Als je ervoor wilt betalen, kan alles. Hoewel, dat is ook niet helemaal waar. Overlijdensberichten waarin familieruzies worden uitgevochten of subtiele sneren naar broer- of zuslief worden verstopt, worden tegengehouden. Het rouwbericht met de tekst ‘Zolang ik leefde, is niemand mij komen bezoeken, nu moet er ook niemand naar mijn koffietafel komen’ is dan weer wél verschenen, omdat de overledene deze tekst voor haar dood zelf had opgesteld. Het overlijdensbericht van een bierbrouwer, die als achtergrond een afbeelding van een bierton voor zijn overlijdensbericht had gekozen, werd dan weer wel geweigerd. Vrijheid mag, maar de sereniteit van de pagina moet wel bewaard worden. De mensen van de omringende rouwberichten hebben er namelijk ook voor betaald.
Facebook voor de doden
En voor wie kranten een uitgestorven medium vindt, is er ook nog inmemoriam.be, aka het Facebook van de overledenen. Alle overlijdensberichten die in de krant verschijnen, komen ook op deze site terecht. Buiten informatie over rouwen, wat te doen na een overlijden, testamenten, enzovoort, kan je condoleren via reacties, of ‘een bloem plaatsen’ (wat erg doet denken aan ‘liken’). Wie weet neemt de online versie van de rubriek het op een dag over van die op papier. Het zou de kranten in ieder geval een grote bron van inkomsten kosten. Maar met 10.000 rouwberichten (of moet ik zeggen, rouwadvertenties?) per jaar, lijkt de rouwindustrie voor kranten momenteel op volle toeren te draaien. En al die mensen hebben dan toch ook eens in de krant gestaan.
- Login om te reageren