Binnenkort is de ontknoping van het tweede semester: de examenperiode. Een maand lang draait onze studentikoze leefwereld om niets anders dan presteren. Ieder voor zich, de persoon die zijn samenvatting doorstuurt voor ons allen. Niet meer iets leren, enkel iets doornemen om het zo goed mogelijk te reproduceren en het daarna weer vluchtig te vergeten. Er is druk en we hebben het druk. Maar is dat eigenlijk wel terecht?
“Het is niet het einde van de wereld als je het niet haalt.” Dat hebben anderen je vast al vaak genoeg verteld. Ik zeg liever verwarrende dingen zoals: het is een strijd die je toch niet kan winnen. Jij tegen de leerstof, tegen het examen, de prof, tegen anderen. Maar bovenal: jij tegen jezelf. Ik herhaal: een strijd die je niet kan winnen. Je gaat nooit 100% tevreden zijn. Je kan jezelf niet verslaan. Niet in theorie en niet in praktijk.
Toch blijf je vechten voor die tevredenheid. “Als ik nu maar hard genoeg mijn best doe, dan ben ik daarna tevreden.” Maar als je het eenmaal haalt, verschuift de lat — bewust of onbewust. Steeds opnieuw, net zolang tot je denkt dat hij hoog genoeg ligt... Tot je hem wéér hoger legt. Tot je ziet dat anderen hun lat nóg hoger leggen. Of tot anderen zeggen dat jij die van jou hoger moet leggen. Je leeft in een continuüm van uitkijken naar tevredenheid, naar dat moment waarop je eindelijk hét bereikt.
Maar hét komt niet later. Hét komt nooit. Als er al een hét bestaat, dan is het nu. Nu heb je meer bereikt dan ooit tevoren. En morgen? Dan heb je, alles opgeteld, sowieso méér bereikt dan vandaag.
Of je nu uitstelt, toch probeert te studeren of gepland pauzeert: je gaat vooruit. Dichter naar je doelen, dichter naar geslaagde examens. Dichter naar vakantie in augustus. Maak na het voltooien van je planning of to-dolijst niet gelijk een nieuwe. Laat de lat even liggen waar hij ligt. Sta na het behalen van een doel — of het nu één uur studeren, een hele dag of het halen van een examen of diploma is — even stil. Gewoon stil. Zen. Net als je nu wacht op mijn volgende zin van dit verhaal: relax, de volgende komt wel. Bedenk waar je vandaan komt, sta even op de lat voor je hem opnieuw verlegt.
De examens voelen als een eeuwige strijd tegen jezelf en (je eigen) verwachtingen. Het is moeilijk. Het gaat niet om punten. Je bent niet je punt. Niet je gemiddelde. Niet de optelsom van juiste of foute antwoorden. Je bent een mens. Niet perfect afgerond. Sta even stil. Niet omdat het moet, maar omdat het mag. En als ik je dan toch raad geef: lees dwars. dwars door het moeten heen.
- Login om te reageren