Dennis Van Der Kuylen
Elk zichzelf respecterend toetsenbord heeft bovenaan een rij van twaalf functieknoppen die geen zinnig mens ooit gebruikt, tenzij er iets grondig mis is met de computer of het eerder indrukken van alle andere toetsen niet het gewenste resultaat opleverde. Er bestaat evenwel een belangrijke uitzondering op deze regel. F5, de zesde van links van deze wat gemarginaliseerde knoppen, staat bij gamers bekend als de zogenaamde Quicksave, wat zoveel betekent als het opslaan van vooruitgang in een computerspel. Met een kleine - bijna automatische - beweging van de vinger teleporteert de gamer het opgebouwde risico van niet definitief verworven tijd en moeite naar een veilige isolatiecel met gewatteerde muren en zachte liftmuziek van waaruit elke avontuur in de spelwereld opnieuw kan worden aangevat.
Zonder deze preventiemaatregel zou het fatum de gekwelde gamer bestaan in fatale identiteit van de mens die vruchteloos tracht naar een eeuwig onbereikbaar einde. Dat klinkt niet echt als een plezant spel natuurlijk, maar meer een definitie van het leven zelf, wat dan weer de vraag oproept of het echte leven ook geen quicksave-functie zou moeten hebben. Zou Sysifus met andere woorden op F5 drukken net voor zijn steen weer naar beneden rolt uit onvrede met zijn lot? Zou dwars kritischer zijn als elk artikel zonder risico kan teruggenomen worden? Het antwoord daarop is ja natuurlijk, maar niet om echt te gebruiken.
Hoe dan ook: Soms is een twaalf op een examen toch niet voldoende. Soms wordt een jaar bij een bachelor of master gelapt terwijl studenten eraan bezig zijn. Hervorming heet dat dan, maar het voelt als plankgas geven met de motor in neutraal. Soms is een student aan het blokken voor een vak dat eigenlijk voorbij zou moeten zijn of nooit had mogen bestaan. Soms is er ergens onderweg iets fataal misgelopen, maar een beschuldiging is er niet en verhaal halen is niet mogelijk. Alleen het gevoel van onherroepelijk verlies van wat gisteren nog vast verworven was blijft over en natuurlijk het verlangen om een het leven te herladen naar een oude toestand.
Progress Lost is het moment waarop F5 induwen om een of andere reden geen optie meer is. Het vervelende hierbij is dat deze boodschap niet melancholisch is. Er is geen heimwee naar betere tijden of weemoedig terugblikken op hoogtepunten uit het verleden. Er is alleen de frustratie van een doel dat op een onrechtvaardige wijze weer verder weg ligt (zoals de pensioenleeftijd, maar dan helemaal anders).
Het wereldwijde web heeft overigens een kleine sectie gewijd aan Save file disasters, rampen die alle vooruitgang tenietdoen (zoals de klimaatcrisis maar dan helemaal anders). Heel hoog scoort daarbij het Quicksaven net na het sterven. Omgekeerde euthanasie als het ware, een redding die tegelijk een permanente dood wordt. Het bestaat vooralsnog niet en hopelijk komt het er ook nooit van, maar het noopt tot de conclusie dat op dit moment in de evolutie is de mensheid duidelijk nog niet klaar voor de échte digitale omwenteling: het soort van revolutie dat ons gepruts met slimme telefoons herleidt tot het niveau van een Homo Habilis die twee stenen tegen elkaar slaat.
In afwachting van de komst van postmensen, die ongetwijfeld al deze problemen zullen overstijgen (alsmede een paar waarvan we nog niet weten dat ze bestaan) zal deze rubriek alvast vanaf heden telkens een computergame bespreken dat mogelijk wel maar waarschijnlijk geen meerwaarde voor het studentenleven heeft. Tenzij nut en vermaak voldoende zijn natuurlijk. Dat dan weer wel.
Gert Van Langendonck
- Login om te reageren