TUSSENPAUZE | dwars

14/10/2025

🖋:

Kon het maar altijd zijn hoe het nu is. Tussen welkom en al begonnen. Het academiejaar is voorbij de start, maar nog niet voorbij het eind van het begin. Vragen uit beleefdheid over je vakantie zullen niet meer komen en ook jijzelf toont geen interesse meer in de vakantiequeeste van je medestudenten. De drukte op de campus neemt alweer af en het is opnieuw mogelijk te fietsen in de fietsenstallingen. Alle nieuwe dingen zijn niet meer nieuw, maar ook nog niet oud (bijvoorbeeld Gebouw P, zie p. 9). De herfst laat bladeren vallen terwijl verdwaalde zonnestralen onze smalltalk helpen vullen met “Mooi weer vandaag, he?” De eerste paradox is de lippen van je prof al gepasseerd, je eerste gele markeerstift al gevallen. De hele ‘hallo, welkom’-heisa ligt achter ons, deadlines en examens ver voor ons. Het zwaard van Damocles staat nog in de kast.

Alles lijkt te kunnen wachten, elk moment op pauze te kunnen. Ik droom van een pauzeknop. Voor altijd kiezen tussen mijn winter- en zomerjas. Gewend zijn aan TimeEdit, maar het nog niet beu zijn. In de bib studeren zonder haast. Het moment tussen je eten voor je hebben en beginnen eten. Of nee, nee: een pauzeknop zou het einde van dit moois zijn. Tuurlijk, stel ik heb een pauzeknop, dan hoef ik die niet per se in te drukken, maar de mogelijkheid alleen al beangstigt me. Al het mooie is vergankelijk, dat moet zo blijven. Van de tijd tussen welkom en al begonnen, via het aangebroken academiejaar tot een ongedefinieerde liefdesrelatie. Het bestaat omdat het voorbijgaat. Over vergankelijkheid gesproken: lees ons interview met de vicerector van Valorisatie en Duurzaamheid op p. 6.

Tussentijd biedt ruimte. Ademruimte. Je wil het invullen zonder het op te vullen. Kan deze dwarseditie de vergankelijkheid tegengaan? Nee. Willen we dat? Ook niet, dat zei ik net al. Zijn er opnieuw met zorg geschreven artikels, tijdloze puzzels en slayende memes? Leuk dat je het vraagt. Jazeker, veel leesplezier.

editoriaal

pauze