DUBLIN DIARIES

Zeventien dagen geleden landde ik, met twee overvolle koffers en een buik vol kriebels, samen met mijn mama in Ierland. De eerste dagen bestonden vooral uit tripjes naar Dunnes. Nee, dat is geen pittoresk Iers dorpje, maar wel de winkelketen waar ik alles insloeg voor mijn nieuwe kot – van theelepeltjes tot een donsdeken. Eens ik goed geïnstalleerd was en mijn kamer gezelliger had gemaakt, was het tijd voor mijn mama om te vertrekken. Na een paar traantjes – vooral van geluk – en veel knuffels namen we afscheid. Diezelfde namiddag besloot ik er alleen op uit te gaan en de stad te verkennen. Ik wandelde door het serene St. Patrick’s Park richting het centrum, waar ik de rest van de avond zalig ronddwaalde. Het was daar, met de lage avondzon in de winkelstraten en een soundtrack van straatartiesten, dat ik wist: dit gaat helemaal goed komen.

De volgende dag was het zover: mijn eerste schooldag aan Trinity College. Met een rechte rug en een bang hartje wandelde ik de verbluffend mooie campus binnen. Ik bewonderde de grote groene grasvelden, omringd door klassieke gebouwen, terwijl ik de menigte studenten volgde naar de Arts Building. Normal People is mijn favoriete boek, dus het voelde magisch om daar te zijn – op de plek waar Marianne en Connell hun dagen doorbrachten. Even voelde het alsof ik zelf een personage in een roman van Sally Rooney was, nieuwsgierig en een beetje onzeker, maar klaar om dit avontuur aan te gaan.

Intussen zijn we twee weken verder en begin ik me hier meer en meer thuis te voelen. Elke dag zit vol kleine en grote overwinningen. Van zelf de was doen zonder dat mijn kleren krimpen tot het inschrijven voor mijn gewenste vakken, wat hier vergeleken wordt met tickets voor Taylor Swift kopen. Ik geniet van kleine geluksmomenten wanneer ik op mezelf een boek lees in het park, nippend van mijn koffietje. Ik voel me overgelukkig vanbinnen terwijl ik met mijn nieuwe vrienden van de pub naar de club wandel, giechelend om de verkeerslichten die maar nooit op groen lijken te springen. Iedereen lijkt precies hetzelfde te willen: maximaal genieten van deze korte tijd hier. En dat maakt het extra leuk – het verbindt ons op een bijzondere manier en dat pakken ze ons nooit meer af.

Uiteraard zijn er ook momenten van angst, heimwee en onzekerheid. Alles is zo nieuw en spannend dat ik soms even pauze moet nemen. Dan doe ik een dutje, bel ik mijn ouders of haal ik een frisse neus, en kan ik er weer tegenaan. Het is bijna mooi dat dit erbij hoort: dat, ondanks de spanning, ik hier toch nog zo lang wil blijven.

Liefs
Pauline