30 dagen plasticvrij - week 3

met stoute schoenen aan

17/04/2019

Het hoesje van een sappige komkommer, een bakje van zoete druiven en een kunststof folie om een tijdschrift te beschermen. Ook al willen we minder plastic kopen, de supermarkten maken het ons niet gemakkelijk. Bij winkels als Robuust zijn de producten voor studenten niet te betalen en kotbazen kunnen weinig enthousiasme opbrengen om de fietsenstalling te vervangen door een moestuin. Barbie had gelijk, life is plastic. Kunnen we dan echt niet meer zonder? We nemen de proef op de som. Twee auteurs, dertig dagen, nul plastic. De komende vier weken zullen zij hun ervaringen met jullie delen.

 

Suzanne
Ik ben geen geen big spender. Als ik eens iets in het centrum nodig heb, ren ik snel de noodzakelijke winkels in om naar buiten te lopen met niets meer dan ik van plan was te halen. Deze week besteedde ik echter twee keer mijn tijd aan het kopen van kleding en twee keer zonder succes. 

Afgelopen weekend was een goede vriendin op bezoek in Antwerpen en wilde ze samen een cadeautje kopen om mijn verjaardag te vieren. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze lingerie voor mij kocht en ik was blij met haar plan. Lingerie van een vriendin krijgen is misschien nog wel leuker dan van mijn vriend. De lingeriezaak die we binnen stapte was een grote teleurstelling. Blijkbaar verpakken wij vrouwen onze private parts ook dagelijks in plastic.

De tweede teleurstellende shopervaring kwam doordat ik zelf een misstap heb gemaakt. Zelfs nieuwe werkkleding heb ik nog niet gekocht, omdat ieder zwart shirt dat ik de afgelopen weken gezien heb wel aramide, polyamide, polyethyleentereftalaat of wat voor kunststof dan ook bevat. Maar bij het leren paar schoenen dat ik in mijn handen had, heb ik geen seconde nagedacht om de rest van de materialen te bekijken. Eenmaal thuis zag ik het pas: de zolen waren van kunststof.

Om de berg tegenvallers nog iets te vergroten, heb ik mijn plannen van week twee niet kunnen waarmaken. Selena wees vorige week al op de te betalen prijs voor plasticvrij eten, en als je toch niet veel meer uit wilt geven, dan kamp je met de te betalen tijd. Het kaas maken is er niet van gekomen en ook mijn jacht op toiletpapier heb ik niet intensief kunnen voortzetten. Gelukkig was er toch een lichtpuntje in mijn week. Mijn vriend maakte mij gelukkig met een kilo natriumbicarbonaat, het middel dat in week twee mijn plasticvrije leven al een stukje makkelijker maakte. In karton verpakt en blijkbaar te koop bij een van de grotere Belgische supermarkten. Hoe romantisch is dat?

 

Selena
Ik ben nu al een week in het mooie Wenen. Ook hier zet ik onze missie voort, maar wel met de luxepositie dat de ouders van mijn lief veel koken en boodschappen doen. Aangezien ik niet het huishouden over kan nemen, is mij een grote last ontnomen, maar wanneer ik toch in de supermarkt ben, let ik natuurlijk op. Zo kwam ik tot de hartverwarmende realisatie dat de gouden combinatie voor elke chillsessie: pizza en ijs, meestal gewoon in karton verpakt worden.

Dan zijn er nog de touristische tripjes die ik onderneem. Treinkaartjes en museumtickets zijn gelukkig van papier en koffiebarretjes en eettentjes leveren over het algemeen ook geen problemen op. Zelfs op de paasmarkt bij Schönbrunn kreeg ik mijn knödel in een bamboe bakje. Toch kwam ik een enkele keer wel voor een nare verassing te staan. Zo ging ik naar een hippe veganistische burgerzaak, die bekend staat als super milieuverantwoord. Uitgerekend daar kregen we een plastic vork bij ons eten. Toen mijn vriendin de meneer achter de kassa vriendelijk doch dringend vroeg of hij ook ander bestek had, was dit niet het geval. Toen ze hem vroeg waarom, gaf hij aan dat hij dat niet wist en dat hij ook maar gewoon zijn werk deed. Fair enough. De burgers, die overigens erg lekker waren, hebben we maar met onze handen gegeten. 

In tegenstelling tot Suus had ik deze week meer geluk met winkelen. Normaal koop ik mijn kleding vrijwel altijd tweedehands. Mijn afgetrapte adidasjes vielen echter van ouderdom uit elkaar en waren hard aan een welverdiend pensioen toe. Het was tijd voor een rigoureuze aankoop: gloednieuwe sneakers. Ik twijfelde of ze wel plastic-vrij waren, maar kon op het internet achterhalen dat ze van stof en rubber gemaakt zijn. Een gelukje! Daarnaast vieren twee van mijn beste vriendinnen deze maand hun verjaardag en moest ik op cadeautjesjacht. Voor de een heb ik een zoutlamp gekocht in een stenenwinkel die niets in verpakking verkocht. Opgerold in kranten en feestelijk verpakt met overpriced pakpapier met kattenprint was dit een prima cadeau. Voor de ander kocht ik een organicup. Gelukkig vind je die bij drogisten hier al vanaf tien euro, waar je ze bij de Kruidvat in België alleen van duurdere merken kan kopen. Ik geef toe dat het geen heel sexy cadeau is, maar wel een manier om onze plasticvrije missie te verspreiden en tegelijk mijn geweten over de boodschappen wat op te klaren.