“Wandel eens wat trager” of “wow, jij loopt snel”. Het zijn enkele zinnen die mij niet vreemd in de oren klinken. Met rollende ogen en opgetrokken wenkbrauw schakel ik dan maar een versnelling hoger. Traag wandelen is niet aan mij besteed. Liefst van al stap ik stevig door, een stofwolk in mijn kielzog achterlatend waarin de trage wandelaars zich verstikken. “Making my way downtown, walking fast, faces pass and I’m homebound”, zoals Vanessa Carlton het zo mooi beschrijft. Ik leef dan ook helemaal volgens het stereotype van de snel wandelende homo, maar klopt dat stereotype ook echt? En waar komt het vandaan?
Om maar direct met de kastdeur in huis te vallen, het is moeilijk om wetenschappelijk te bewijzen of het snel wandelen effectief zo verbonden is met de homogemeenschap, noch is het wetenschappelijk vastgelegd waarom homo’s dan zoveel sneller zouden wandelen dan hetero’s. Wel zijn er heel wat psychologische aannames die het proberen te verklaren. Wat alleszins zeker is, is dat het in de gemeenschap is opgenomen als een echte meme en een waarheid waar velen van ons naar proberen te leven.
Ten eerste is in stereotypen denken iets wat mensen van nature doen. Snel wandelen is dan ook slechts een van vele stereotypen die de ronde doen over homo's, het een al wat positiever dan het ander. Stereotypen kunnen ons dan ook helpen om de wereld te begrijpen en zeker wanneer het positief is, zijn mensen vaak geneigd om zich ook echt (althans deels) volgens dat cliché te gedragen. Het zou dus goed kunnen dat de homo’s het zichzelf hebben aangedaan van snel te moeten wandelen. Al is het maar om sneller aan de brunch te kunnen beginnen. De mimosa’s wachten.
Een minder vrolijke reden is dat holebi’s het sneller wandelen ontwikkeld zouden hebben uit zelfverdediging. Homofobie en vooroordelen kunnen plots opduiken, zeker de angst daarvoor kan bijdragen tot een verhoging in het wandeltempo. Die versnelling kan ook blijven hangen wanneer er geen imminent gevaar lijkt te dreigen. Deze reden lijkt ook voor mij van toepassing; onbewust heb ik mezelf aangeleerd snel weg te kunnen geraken van mogelijke gevaren. Trage wandelaars reken ik daar ook bij.
Ook op veilige plaatsen kan het een voordeel zijn om snel te wandelen. Waar vrouwelijke seksualiteit vooral kan worden waargenomen wanneer ze stilstaan, is dat bij mannen juist wanneer ze in beweging zijn. Hoe sneller ze dus wandelen, hoe sterker hun seksualiteit tot uiting komt. De ‘move, I’m gay’-meme komt hier dus helemaal tot zijn recht. Niet alleen wordt onze geaardheid zo duidelijker, het draagt ook bij aan onze aantrekkelijkheid. Een snelle homo is een aantrekkelijke homo. Dat verklaart plots mijn snelle wandelen in het bijzijn van bepaalde jongens…
Zoals je kan zien, heeft het sneller wandelen dus heel wat psychologische voordelen, maar daarnaast ook heel wat praktische. Zo kan ik altijd een paar minuten aftrekken van de tijd die Google Maps me geeft om op mijn bestemming te geraken en wandel ik vaak sneller naar het Sportpaleis dan de tram me erheen zou kunnen brengen. Helaas is het ook een bron van frustraties, niets zo vervelend als vastzitten achter een traag wandelende groep — ‘OH MY GOD, LOOP DOOR’. De zere voeten neem ik er nog liever bij dan dat.
Maar goed, mijn ijskoffie wordt warm en de mimosa’s van tijdens de brunch liggen nog een beetje op mijn maag. Met mijn voeten omhoog wordt het tijd om die eens rustig te verteren.
- Login om te reageren