Wanneer ik met roze cava in de hand verregend binnen strompel, vang ik nog net een glimp op van de knappe jongeman van 22 jaar die Taal- en Letterkunde studeert. Terwijl Björk door de speakers galmt, is hij druk in de weer met een gamma aan sponsjes, tubes en potjes. De badkamer is een chaotische tempel waar een ovidiaanse metamorfose plaatsvindt. Want vanavond poseer ik niet met mijn favoriete oud-huisgenootje, maar met mijn nieuwe BFF Veronika.

Van pruiken tot nepnagels en -wimpers, er komt nog vanalles bij kijken om als drag queen de deur uit te kunnen. De laatste keer dat deze student en zijn lief in drag waren, was voor de verjaardag van zijn nichtje in Gent. De jarige was dan ook de inspiratiebron. “Meestal bedenken we één complete look voor een avond, maar echt op haar lijken of op een andere vrouwelijke bekendheid, dat lukt niet. Daarvoor moet je zelf al het gezicht hebben. En drag gaat daar eigenlijk ook niet over.”
 

De eerste keren dat er met drag werd geëxperimenteerd was thuis, met veel drank en muziek. “Dat was voor ons eigenlijk het uitgaan. Op den duur vond ik het wel jammer dat al die moeite werd gedaan om binnen te blijven, maar ik ben ook perfectionistisch. Ik ga pas in drag naar buiten als het goed is. Die eerste keren trok het echt op niks.”

“Soms vraag ik me af of er ook hetero’s zijn die dit doen.” Drag is sterk verweven met de gay culture, het is naast de make-up en kleren ook een groot deel acteren. Het taalgebruik dat erbij hoort, is overwegend gay slang. Sinds het experimenteren met drag heeft Veronika dan ook veel meer appreciatie voor die cultuur.

“Vroeger zag ik het als een soort noodzakelijk kwaad dat bij het stigma gay hoort, nu zie ik het als iets om trots op te zijn. Iets dat de gay community zich kan toe-eigenen.” Dat er ook negatieve geluiden zijn rondom drag of andere vormen van vrouwelijkheid, zegt volgens Veronika veel over de verdraagzaamheid van een persoon. “We hebben al geluk dat we hier wonen en niet in Rusland bijvoorbeeld, maar als in Humo staat te lezen dat dertien procent van de kinderen liever geen homo’s in de klas wil, vind ik dat schokkend. Als gemeenschap kunnen we daar geen genoegen mee nemen.”

Naast de resurrectie van bejaarde Star Wars-coryfeeën is het vooral uitkijken naar de nieuwe helden. Met de introductie van Rey belooft de toekomstige Star Wars alvast over een boeiend vrouwelijk hoofdpersonage te beschikken, iets wat volgens sommigen ontbrak aan de vorige films (Good morning Britain; Why Star Wars is secretly terrifying for women). Er woedt al enige tijd een discussie op het internet of de Star Wars-films al dan niet seksistisch zijn. Zo zouden de meeste episodes niet voldoen aan de zogenaamde Bechdeltest. De Bechdeltest is een snelle manier om fictie te screenen op seksisme door jezelf de drie volgende vragen te stellen:

1. Zijn er minstens twee vrouwelijke personages met tekst?
2. Spreken deze vrouwen met elkaar?
3. Over iets anders dan een man?

Als er niet aan deze drie grensvoorwaarden voldaan is, heb je waarschijnlijk te maken met een vrouwonvriendelijke film. Dat de meeste vrouwen in het universum van George Lucas lijken te werken als seksslavin voor crime boss Jabba The Hutt, helpt ook niet echt. Hoe het ook zij, uit de trailers van de nieuwe film kunnen we alvast opmaken dat Rey niet gecast werd als een stereotiepe damsel in distress, maar als een full-fledged Jedi die wel degelijk haar eigen boontjes kan doppen. Gaat Disney na Frozen ook met Star Wars verder op zijn vrouwvriendelijk elan?

Een ander personage waar we al kennis mee konden maken in de trailers is Finn, die het eerste zwarte hoofdpersonage in een Star Wars-film zal zijn. Oké, het is waar dat Mace Windu een badass motherfucker was en ook Lando was best een goed personage, maar echt onmisbaar voor het plot kunnen we ze niet noemen. Dat Disney van Finn een centrale figuur maakt in de nieuwe Star Wars-films is nu al duidelijk. Wel kunnen we maar moeilijk hoogte van hem krijgen aan de hand van wat ons in de trailers getoond wordt. Voor het grote publiek verschijnt hij voor het eerst als een deserterende Stormtrooper, een beetje gedesoriënteerd en wat buiten adem. In een andere trailer is Finn plots in het bezit van een lightsaber en we zien hem ook heel even een schietcabine van de Millennium Falcon besturen. De enige constante doorheen al deze fragmenten is dat Finn last lijkt te hebben van een zware ademhaling – een eigenschap die hij alvast gemeen heeft met het meest iconische personage uit het Star Wars-universum. Dat belooft!

Aan de 'dark side of the Force' zijn er ook vooral veel vraagtekens te vinden. Een duister personage dat voorlopig in schaduw gehuld blijft, is de ambigue Kylo Ren. Zijn rol is momenteel nog moeilijk in te schatten, maar we kregen hem al wel veelvuldig te zien in de trailers. Net als Darth Vader lijkt hij een voorliefde te hebben voor maskers, capes en zwart leder. Toch was het vooral het design van zijn rode lightsaber die voor heel wat controverse zorgde. Het middeleeuwse model met pareerstang zag er volgens sommige fans wat belachelijk uit. Maar is zo’n pareerstang eigenlijk wel een vreemd idee? Wie de Star Wars-films een beetje kent, weet dat George Lucas een fetisj heeft voor afgehakte handen. In elke film verliezen wel zo'n vier personen hun hand in een lightsaber duel en de handen van Darth Vader worden doorheen de episodes zelfs tot drie keer toe afgehakt! Geen slecht idee dus van Disney om wat extra bescherming toe te voegen aan het handvat van zo'n lichtzwaard. Je kan je zelfs afvragen waarom in een wereld waar men de Hyperdrive heeft uitgevonden, niemand ooit eerder op dit idee kwam.

De trailers en casting doen vermoeden dat Disney en Abrams goed omgaan met de nalatenschap van George Lucas. Aan de ene kant hebben ze oog voor continuïteit - de trailers ademen dezelfde sfeer uit als de originele trilogie en we krijgen opnieuw enkele vertrouwde personages te zien - en aan de andere kant hebben ze ook niet teruggedeinsd om enkele vervelende gebreken aan te pakken. We kunnen het alleen maar toejuichen dat Disney een duidelijk standpunt uitdraagt rond moeilijke kwesties zoals seksisme en etnocentrisme. Dat ook het lichtzwaard een upgrade krijgt, is een enorme plus. De dubbele lightsaber van Darth Maul was toch ook cool?

Er is een nieuwe film van eigen bodem in de zalen en nee dit keer heeft het niks met de Sint te maken. "Liebling. Another fucking flemish movie." Kan het nog Vlaamscher? Hoewel, een vaag Duitse titel, gedrukt in Hollands oranje letters en de ondertitel, die je moet overtuigen van authenticiteit, in het Engels. Een allegaartje bij elkaar geraapte onverschilligheid.

Ellen Schoenaerts boog zich met Steve Aernouts en Bert Haelvoet over het gelijknamige toneelstuk van Jeroen Perceval om op een onconventionele manier – acteurs stonden ook in voor de regie – een film te fabriceren. Liebling is het ‘verhaal’ van een lusteloze schrijver, zijn dronken lief, een gladde acteur en zijn leeghoofd van een Hollandse vriendin. Vettige en schrale personages uit de Antwerpse nachtelijke uurtjes. Ze vinden elkaar niet echt aardig, al dan niet bloedirritant, maar ze zitten met elkaar opgescheept in een huisje in de Provence.

Wat doe je dan? Veel drinken, roken, stoefen over de pijpkunsten van je lief, terwijl je dat van een ander probeert te verleiden, steken geven en vervolgens een karateslag. Voor die slag moeten een jaar later, terug in Antwerpen, excuses worden aangeboden. Aan de zowaar nog ongemakkelijkere en ongezelligere eettafel krijgen we de clou van een verhaal dat er niet was. Een prima presentatie van de ‘nuttelozen van de nacht’, begeleid met mooie beelden van de Provence en een dynamische soundtrack van Schoenaerts en co. Bij vlagen vermakelijk, maar geenszins zo opschuddend als de makers hadden gehoopt.

Het grootste wormgat, het internet, kan in een dwangbuis gestopt worden dankzij Selfcontrol. Stel een tijdslimiet in en maak een blacklist aan voor de sites waar je de komende uren niet op mag, of een whitelist met enkel studiegerelateerde webadressen.

Facebook? Handig voor samenvattingen- en notitiesmeekbeden, maar o zo gevaarlijk doorspekt met vakantiefoto’s van ex-liefjes. Stayfocused maakt je tijd op sociale media kostbaar en gooit je na een x-aantal minuten van de site. Iets te bruut? Rescuetime waarschuwt je vriendelijk toch dringend wanneer je je tijd aan het verkwanselen bent.

Tot zover het ontzeggen van dingen. Trakteer jezelf op ander technologisch lekkers. De mogelijkheden zijn eindeloos: van papierbesparende flashcards tot snapchattende chirurgen (@therealdrmiami) en Instagram voor medische professionals (Figure 1). Snoozy app dwingt je bed voor bureau in te ruilen. Kom in de juiste workflow inclusief verantwoorde pauzes met Pomotodo. Verspil geen kostbare minuten met het opstellen van een bibliografie dankzij Easybib en laat je gestresseerde kotgenoten met rust en overhoor jezelf met Evernote Peek.

Make technology your bitch en word heer en meester over je examens.

De grootschaligheid van de geplande klimaatmars moest de toon zetten voor de eenentwintigste jaarlijkse klimaatconferentie van de Verenigde Naties die van 30 tot en met 11 november doorgaat in Parijs. Het toont aan dat we als burgers bereid zijn om een extra inspanning te leveren voor de wereld waarin we leven. Nu de mars niet doorgaat zal de Belgische delegatie op 29 november naar Oostende afzakken, om daar symbolisch aan de zee te betogen. Naast het grote verhaal zijn er echter ook tal van andere initiatieven die de aandacht willen vestigen op de opwarming van de aarde, de klimaatweek van Universiteit Antwerpen bijvoorbeeld.

De klimaatweek is een verzamelnaam voor een aantal uiteenlopende activiteiten die zich focussen op de vraag waar het met ons klimaat naartoe gaat en wat wij daar aan kunnen doen. De kick-off van Climate Express, georganiseerd door Comac, vond al op woensdag 18 november plaats, maar de eigenlijke klimaatweek loopt van 23 tot en met 27 november. Via een aantal open colleges, lezingen en filmvertoningen met nabespreking tonen de verschillende faculteiten en studentenclubs zich bereid om de discussie op gang te trekken. Op maandag 23 november gaat professor Wouter Vandenhole dieper in op klimaat en mensenrechten, woensdag 25 november staat het college “Disasters, Global (Climate) Change and the Problem of Modernity” van de Master Geschiedenis op de agenda. Diezelfde avond vertoont filoSofa, de alumnivereniging van de studenten Wijsbegeerte, de film Cowspiracy in samenwerking met EVA en BiteBack. Het volledige programma is terug te vinden op www.uantwerpen.be/klimaatweek.

Moeten we allemaal vegetariërs worden of erger nog, veganisten? Moeten we vanaf heden onze geitenwollen sokken zelf breien en ons badwater recycleren om onze kamerplanten te laven? Is het niet voldoende als onze buurman dat allemaal doet en is ons geweten niet voldoende gesust door mee te doen aan Dagen zonder vlees? Het antwoord op deze en andere prangende vragen kom je te weten op de klimaatweek. Als je geen zin hebt om op 29 november op het strand van Oostende te staan bibberen, neem dan deel aan ten minste een activiteit van de klimaatweek van Universiteit Antwerpen.

Ook in Antwerpen is de verhoogde politieaanwezigheid duidelijk zichtbaar en bewaken militairen het Centraal Station en andere gevoelige locaties. Bovendien stuurde Universiteit Antwerpen enkele dagen geleden een e-mail naar al haar studenten waarin ze oproept om waakzaam te zijn en de noodprocedures preventief na te lezen.

Hoe zit het nu effectief met de veiligheidssituatie aan onze universiteit? Is er reden tot bezorgdheid?

dwars zocht antwoorden bij rector Alain Verschoren.

Welke diensten zijn verantwoordelijk voor het evalueren van de veiligheidstoestand op de universiteit?

Het inschatten van externe bedreigingen gebeurt (uiteraard) door de politie en andere overheidsdiensten. Zij beslissen over extra veiligheidsmaatregelen en over de eventuele inzet van mankrachten. Dat hoeft niet per se statische bewaking te zijn: de politie kan ook agenten in burger of extra patrouilles inzetten. Dat laatste gebeurt sinds vorige week in de buurt van de Stadscampus. De politie is deze week bovendien extra waakzaam in de omgeving van de hogescholen en de universiteit in Antwerpen. Het is belangrijk om te benadrukken dat daar geen specifieke reden voor is: het kadert gewoon binnen het verhoogde dreigingsniveau in ons land.

De preventiedienst is verantwoordelijk voor de noodplanning op de campussen. Natuurlijk overleggen zij voortdurend met andere diensten, zoals met de mensen van de Dienst Infrastructuur en het Departement Communicatie.

In de e-mail die afgelopen zaterdag rondgestuurd werd, staat te lezen dat er "deze week meerdere keren overleg geweest [is] met de politie van Antwerpen". Hoe vaak wordt de veiligheidssituatie op de universiteit momenteel geëvalueerd?

Eigenlijk is er al vele jaren ‘permanent’ overleg tussen de universiteit en de Antwerpse politie. De universiteit brengt de politie op de hoogte van alle grote activiteiten, debatten, bezoeken van hoogwaardigheidsbekleders en dergelijke meer. De politie maakt dan een veiligheidsanalyse op en beslist al dan niet om aanwezig te zijn.

Sinds de verhoging van het terreuralarm naar niveau drie is er al herhaaldelijk contact geweest met de politie, specifiek in het kader van de huidige context.

Via welke kanalen zullen studenten op de hoogte gehouden worden van de (veiligheids)situatie aan de universiteit?

Blackboard is het geëigende kanaal om studenten op de hoogte te houden en ook e-mail of sociale media kunnen daarvoor ingeschakeld worden. In geval van een acute noodsituatie zullen alle beschikbare kanalen ingezet worden, zelfs tot het versturen van een sms toe.

Studenten en personeel voldoende informeren over de veiligheidssituatie is een belangrijke taak, maar het kan ook angst in de hand werken. Hoe gaat Universiteit Antwerpen daarmee om?

Alle communicatie over de veiligheidssituatie gebeurt in overleg met en na akkoord van mezelf en prof. dr. Bart Heijnen, de algemeen beheerder van de universiteit. De preventiedienst en de communicatiedienst nemen hierbij het voortouw.

Communiceren is essentieel in deze omstandigheden. Studenten en medewerkers hebben immers absoluut recht op informatie. Niet communiceren zou de indruk kunnen wekken dat de universiteit niet bezig is met de situatie, en dat zou pas angst in de hand werken.

Afgelopen vrijdag was er een bommelding in het Don Bosco Technisch Instituut te Hoboken. Die school grenst aan Campus Hoboken. Toch werd door de universiteit hierover noch via haar website of Blackboard, noch via sociale media gecommuniceerd. Was het dan niet aangewezen geweest om dat wel te doen?

Op Campus Hoboken zit een deel van de Faculteit Toegepaste Ingenieurswetenschappen van Universiteit Antwerpen. Haar studenten en medewerkers werden vrijdagochtend door de faculteit verwittigd over de bommelding. De colleges werden op die campus trouwens ook geschorst.

Omdat het alleen over die kleine campus ging en omdat de bommelding ook niet binnenliep voor Universiteit Antwerpen of Karel de Grote hogeschool (ook gevestigd op die campus), maar enkel voor de secundaire school vooraan in de straat, werd er niet gecommuniceerd via website of sociale media.

Als het terreurniveau naar vier wordt opgeschaald, zullen alle colleges meteen worden geschorst

Heeft de universiteit al veel vragen van bezorgde studenten, ouders of personeelsleden gekregen?

Er liepen een aantal vragen binnen, maar het zijn er niet veel. Ze kwamen zowel van studenten als van ongeruste ouders en medewerkers. Dat is natuurlijk niet onlogisch: kijk maar naar het ‘succes’ van het crisisnummer van de overheid.

Wat zijn de meest gestelde vragen?

De vragen zijn tot dusver erg algemeen: “Is de universiteit veilig? Wat doet de universiteit voor de veiligheid van studenten en medewerkers?” In de antwoorden wijzen we hen erop dat we geregeld overleggen met de politie en vestigen we de aandacht op de richtlijnen die ook via mail, Blackboard en de personeelsomgeving Pintra werden verspreid.

Bevinden er zich – voor zover de universiteit daarvan op de hoogte is – ‘Syriëstrijders’ onder de studenten van UAntwerpen?

De universiteit heeft geen weet van Syriëstrijders onder haar studenten. Er zijn ons ook geen gevallen bekend onder de oud-studenten, maar alumni hebben geen formele banden meer met de universiteit.

Voorlopig is er geen statisch politietoezicht op de verschillende campussen van de universiteit. De studenten leken daar vorige donderdag nog mee in te stemmen volgens een reportage van de regionale zender ATV. Tijdens evenementen aan de universiteit is de politie echter wel prominent aanwezig. Zal de opgeschroefde beveiliging de komende dagen voor hinder zorgen?

Voor grote evenementen nemen we, zoals altijd al het geval is geweest, contact op met de politie. Zij maken een risicoanalyse op en nemen eventueel maatregelen. Als het terreurniveau voor Antwerpen op drie blijft, zullen de activiteiten normaal kunnen plaatsvinden.

Als het terreurniveau naar vier wordt opgeschaald, zullen alle colleges meteen worden geschorst. Aan de medewerkers zal gevraagd worden in de mate van het mogelijke van thuis uit te werken.

Om de universitaire autonomie te garanderen mogen in vele Latijns-Amerikaanse landen het leger en de politie niet zomaar de universiteitsgebouwen betreden. Ook hier valt bij studenten wel eens te horen dat daarvoor eerst de toestemming van de rector nodig is. Klopt dit?

Dat de politie eerst toestemming moet vragen aan de rector vooraleer de gebouwen te mogen betreden, hoort bij de broodjeaapverhalen. De gebouwen van de universiteit zijn immers openbaar.

Waar kunnen studenten en personeelsleden terecht met hun vragen?

De preventiedienst (preventiedienst@uantwerpen.be) is het aanspreekpunt voor mensen met vragen. Zie je iets verdacht zoals achtergelaten tassen, koffers, pakjes, … of verdachte voertuigen (noteer merk en type, kleur en nummerplaat), dan moet je dat meteen melden op het nummer 03/265.66.66.

Bedankt voor het beantwoorden van onze vragen!

We hopen dat er in de toekomst geen foto's van katten onder #LockDownAntwerp op Twitter zullen verschijnen. Hoe snoezig ze ook zijn, studenten houden niet van katers.

Net zoals er radiozenders bestaan, bestaan er ook podcastnetwerken. Een podcastnetwerk is een samenwerking tussen verschillende podcasters. De voordelen hiervan zijn niet alleen groot voor diegene die een podcast willen opstarten, maar ook voor de luisteraars. In hun 'uitzendingen' maken de podcasters bijvoorbeeld reclame voor elkaar en worden de links naar de verschillende podcasts verzameld op één website. Zeer handig als je op zoek bent naar iets nieuws. Bovendien weet je al dat de makers van je favoriete podcast fan zijn, dus kan je ervan uit gaan dat je de andere podcasts van het netwerk ook goed zult vinden.

Er bestaan kleine en grotere podcastnetwerken. Een voorbeeld van een groter netwerk is Podcast One. Via hun website kan je per genre podcasts kiezen en zo een nieuwe verslaving opdoen. Alle thema's komen aan bod: naast comedy en sportpodcasts, zijn er zelfs podcasts waarbij je leert hoe je je oldtimer dient te onderhouden. Je kan je ook inschrijven op de website, waardoor je de nieuwsbrief ontvangt. Maar net dat is ook het nadeel van de grotere netwerken. Door het grote aanbod op het netwerk is er wel voor elk wat wils, maar het doel van het netwerk, namelijk het snel vinden van iets nieuws, gaat een beetje verloren. Als je dus last hebt van the agony of choice en je op dit soort grote sites door het bos de bomen niet meer ziet, dan bestaan er ook kleinere netwerken.

Een tip op dat gebied is Headgum. Misschien ken je CollegeHumor.com, een van de eerste websites die zich focuste op het maken van comedy, uitsluitend voor het internet. Twee van hun ex-werknemers, Jake Hurwitz en Amir Blumenfeld, richtten samen een podcast op: If I Were You. Dat is een soort mix van een comedy- en een adviespodcast. De twee krijgen vragen toegestuurd en antwoorden hierop alsof zij in de schoenen staan van degene die stuurt: as if they were you, dus. Zit je met een vraag, dan moet je niet bang zijn dat al je geheimen zomaar op het internet te grabbel worden gegooid: Jake en Amir verzinnen namelijk elke aflevering vakkundig nieuwe namen voor hun medemens in nood, zodat de vragen anoniem blijven. Meestal wordt er wel danig gelachen met de persoon in kwestie, maar dat is de prijs voor het 'goede' advies dat de podcasters je bieden. Vaak is het dan ook hilariteit ten top in de uitzendingen van deze twee comedians. Door hun groot improvisatievermogen kunnen zij heel goed op de situatie inspelen en komen ze vaak met hilarische vondsten. De sterkte van deze podcast zit dan ook in de interactie tussen het publiek en de makers, iets wat tot uiting komt in hun liveshows die ook als podcast te beluisteren zijn. Bovendien nodigen Jake en Amir comedians of acteurs als gast uit om hun expertenpanel uit te breiden. Bekendere gasten waren onder andere Thomas Middleditch, de ster van de show Silicon Valley of Alison Wiliams van Girls. 

Alsof hun podcast nog niet verslavend genoeg was, hebben Jake en Amir nu ook hun eigen podcastnetwerk: Headgum. Daar nodigden zij zoveel mogelijk van hun bekende en minder bekende vrienden uit om ook pocasts te maken. Een andere adviespodcast is bijvoorbeeld This is Why You’re Single, waarop twee vrouwen, Angela Spera en Laura Lane, elke week met een reden komen waarom jij nog single bent. Een aanrader dus voor alle eenzame lezers van dwars. Een van mijn favoriete podcasts naast If I Were You is echter The Talk of Shame, waarin Streeter Seidel (ook ex-colleghumor en nu schrijver bij Saturday Night Live) telkens een gast uitnodigt om zijn meest gênante verhaal te vertellen. Luisteraars van de podcast mogen ook zelf hun eigen verhalen doorsturen, die dan door een stem met een Brits accent worden voorgelezen. Waarom juist een Brits accent? Om dezelfde reden dat deze podcast bestaat: het is niet alleen grappig gênante verhalen te horen, de verhalen over mislukte onenightstands of schaamtelijke dansmoves worden nog grappiger als ze worden voorgelezen met een posh English accent. Zeker luisteren dus als je net zoals ik wel eens shadenfreude hebt.

Het is echter niet enkel advies en comedy dat de klok slaat bij Headgum. Zo heb je Black Men Can’t Jump, een podcast waarin drie zwarte acteurs de rol van zwarte acteurs in Hollywood bespreken. Voor fans van de serie Friends is er The Best of Friends, een podcast die het beste van de serie op een rijtje zet. Als je van verhalen houdt, kan de podcast van Laura Hurwitz (de moeder van Jake) je misschien interesseren. Zij is schrijfster van beroep en in haar podcast The Easy Chair, deelt ze elke week één van haar favoriete kortverhalen. Ook zij nodigt soms gasten uit, die hun eigen kortverhalen voorlezen. Het laatste voorgelezen verhaal was bijvoorbeeld een moderne bewerking van een sprookje met feministische insteek, geschreven door Stephanie Spaulding. Ideaal voor een regenachtige novemberdag dus!

Dit en nog veel meer is te vinden op www.headgum.com. The place to be voor als je wat te luisteren zoekt voor in de file of op het openbaar vervoer! Eén tip geef ik echter mee: probeer het schaterlachen om de grappen uit je favoriete podcast te onderdrukken, zeker op openbare plaatsen. Dat kan immers tot gênante situaties leiden; ik kan erover meespreken…

Opwarming van de aarde? Eat that ontkenners! Skeuomorf staat al langer in den dikken. Wat het betekent lees je in ‘het laatste woord’.

Over global warming gesproken. De wereld staat in brand. Wanneer het regent in Parijs, druppelt het in Brussel. De stad van het licht was even donker, des te vuriger brandt ons vuur in de nacht. We schrikken wel, maar plooien niet. Niet voor angst en niet voor terreur. L’union fait la force!

Terwijl ik door het mullere zand ploeter, schieten er allerlei jeugdherinneringen door mijn hoofd. Hoe ik als tiener ooit een kwartier lang de trotse eigenaar van een tâche de beauté dacht te zijn. Cindy Crawford achterna, mijn sterrendom in de maak. Tot mijn nuchtere lief opmerkte dat die zich aan de bovenkant van de lip moet bevinden. De schoonheid van de bovenlip wordt trouwens ook bezongen door de trotste snordragers van Antwerpen. Mannen aller landen verenig u, het is Movember!

En na de wandeling. Op een terras met een beter Belgisch biertje, wanneer ik de zoo die mensen zijn, voorbij zie trekken. Puffend in hun winterjassen, geruite truien en bontkragen. Ik denk aan Parijs. Aan de slachtoffers. Aan hoe ieder, op zijn manier, altijd moedig moet proberen te zijn. Het beste van zichzelf moet geven. Solidair moet zijn. “Allons. Enfants du monde. Un jour ardent est arrivé”, neurie ik zachtjes terwijl ik van mijn glas nip.

“Greeters verlaten de geijkte gids-met-paraplu-paden en laten je proeven van dat deel van de stad dat jìj wilt ontdekken. Greeters zijn wereldwijd actief, maar in elk land is de ervaring anders. Wat zeer duidelijk is: het zijn altijd vrijwilligers. Dus geen mensen die dat doen tegen betaling of semi-beroepswatdanook (lacht). Onze mensen zijn duidelijk niet de gidsen zoals je ze normaal kent: geen gele paraplu’s, geen bordjes in de lucht, géén grote groepen. Via onze website www.antwerpgreeters.be contacteren mensen ons die iets willen weten, iets willen zien. Mensen die een wandeling willen doen. Als zodanig zijn we geen gidsen die 37 verschillende feitjes geven, waarvan je er al de helft vergeten bent na tien stappen. Dat betekent niet dat we niet over dezelfde kennis beschikken. We zitten hier nu bijvoorbeeld tegen een muur met heel wat historie: dat is nog een deel van de uitbreiding van de kathedraal die er uiteindelijk nooit gekomen is (koffiezaak Mockamore, nvdr.).

De kerk is destijds afgebrand en hierdoor was er geen geld meer om ze uit te breiden: herbouwen was dus dé prioriteit. Hierachter ligt er trouwens een tuin, op de pilaren die wél reeds gebouwd waren, nog een paar meter hoger dan dit eerste verdiep. (Mijn mond staat open.) Zie, hiervoor doe ik het dus hé, voor de verbazing op jouw gezicht. Die tuin hoort bij de pastorij én wordt tijdens de beiaardconcerten, eenmaal per jaar voor bezoek geopend.”

“Bij het initieel contact wordt altijd aan de mensen gevraagd wat ze willen zien. Onze greetersgroep is relatief jong, we zijn gestart in april 2015. Er zijn sindsdien een veertigtal contacten geweest, relatief weinig met Belgen. Eerder Duitsers, Amerikanen, … Mensen uit het buitenland die het concept kennen en automatisch als ze ergens een stad bezoeken, kijken of er Greeters zijn. Veel van hen hebben een hekel aan de traditionele gegidste tourtjes, maar willen wel in contact komen met mensen die toch nog iets van de stad kennen of weten. Wij werken zonder financiën, subsidies of wat dan ook. Toch heeft dat ook voordelen. Want als je gerekruteerd wordt door een toeristische dienst, wordt er wel van je verwacht dat je het woord van je broodheer predikt. Zo kan ik bijvoorbeeld, zonder dat ik gesponsord word door een welbepaalde koffiezaak, zeggen: daar is de koffie goed. Daar kan je goed gaan eten zonder dat je te veel geld wil uitgeven. Sommige mensen willen weten wat er actueel in ‘t Stad te doen is en hoeven geen historische rondleiding. Maar het kan ook samen gaan. Wisten jullie bijvoorbeeld dat er sinds gisteren een beeld van Jan Fabre in de kathedraal staat?”

“Om beroep te doen op een Greeter staat geen leeftijd. Wij kunnen ook interessant zijn voor universiteitsstudenten hoor (lacht). Universiteit Antwerpen reikte net een eredoctoraat uit aan Anselm Kiefer, een enorm boeiende kunstenaar met een eigenzinnig karakter. Ga zeker naar zijn gratis tentoonstelling in het voormalig Raamtheater! En kijk eens naar omhoog in de Meerminne (M-blok in de volksmond, nvdr.), recht tegenover de Sint-Jacobskerk. Op het plafond siert een kunstwerk van Michelangelo Pistoletto waar de zes mediterrane zeeën op afgebeeld staan, een pleidooi voor een minzame culturele samenleving. Je ziet het, wij gidsen op maat! Vertel dat ook maar aan de Erasmusstudenten. Hun ouders of familie die op bezoek komen, verwachten wellicht een rondleiding in Antwerpen. Daar bieden wij hét perfecte antwoord op.”

“Hoe ikzelf bij de greeters ben terechtgekomen? Alles is begonnen in het reiscafé 'ViaVia' aan ’t Hendrik Conscienceplein. Van een praatje aan de toog kwam er een initiatief. Sommige mensen kenden elkaar reeds, want iemand die geïnteresseerd is in Antwerpen volgt wel eens een cursus of gaat naar een bepaalde tentoonstelling ... en zo ging de bal aan het rollen. Iedereen heeft zijn specialiteit. Ik ben van opleiding ingenieur maar ben al heel mijn leven lang geïnteresseerd in kunst. Nu ik gepensioneerd ben volg ik een postgraduaat Kunstgeschiedenis in avondschool. Dat is best wel pijnlijk: blokken, examens afleggen ... Er zit toch al een beetje sleet op! Vorig semester had ik een examen polyfonie: muziek uit de middeleeuwen en de renaissance. Ik heb Spotify echt grijs gedraaid (lacht).

Maar als mensen geïnteresseerd zijn in kunst, mogen ze altijd bij mij aankloppen! Ik ben bij Greeter terechtgekomen door er simpelweg over te lezen. Ik wil met mensen graag mijn passie voor de stad Antwerpen delen, maar ik heb er een hekel aan om voor een hele groep te spreken. Een gezin is groot genoeg voor mij.”

Greeter voor beginners: gij zult niet gidsen

“Binnen onze groep heeft ieder zijn eigen verhaal. Er zijn specialisten in architectuur, in kerken etc. Soms reiken we ook gewoon contactgegevens aan, als het onderwerp buiten onze expertise valt, als je iets over Ringland wil weten bijvoorbeeld. Ik heb ook al eens doorverwezen naar de mensen van Antwerpen Averechts, zij bekijken Antwerpen langs de achterkant, héél interessant. Onze organisatie heeft wel een beetje tijd nodig om een geschikt persoon voor iedere aanvraag én voor iedere nationaliteit te vinden: een week op voorhand mailen, werkt het best.

Als je bijvoorbeeld weet dat iemand geïnteresseerd is in hedendaagse kunst en hierover een aanvraag krijgt, dan moet je uiteraard het nodige opzoekingswerk doen. Je zou die persoon mee kunnen loodsen naar het voormalig huis van Panamarenko, dat achter Park Spoor Noord ligt. Een andere kunstenaar heeft op diens dak een platform gemaakt waar Panamarenko’s vliegtuigen op kunnen landen. Maar dat is maar één van de vele opties: het hangt écht af van wat de mensen willen, dat is heel belangrijk. Je bereidt iets voor. Je zet de mensen op weg, het hoeft daarom niet eens een grote toer te zijn. Mijn kortste greeterervaring ooit, was toen ik een stel Amerikanen het metro-netwerk heb uitgelegd. En hop, ze waren vertrokken (lacht).”

“Antwerpen is erg organisch gegroeid. De Vogelmarkt en de Wapper lagen heel lang buiten de stad. De Meir was een moerassig gebied, de mensen kwamen via een kanaal uit de Kempen richting ’t Stad om handel te drijven. Antwerpen is eigenlijk maar heel laat ontstaan ten opzichte van andere steden, maar groeide enorm snel. Rond 1500 was Antwerpen de tweede grootste stad van Europa, na Parijs, met een dikke 100.000 inwoners. Erna passeerde de beeldenstorm, vond de val van Antwerpen plaats, en de Spanjaarden zijn ook op bezoek geweest: kijk maar naar jullie haarkleur (lacht).

De oude stad is volledig verdwenen door het wegtrekken van de Schelde en het ontwikkelen van de kade, maar de muren van de oude stad kan ik jullie nog een stuk tonen. Wanneer je van de Groenplaats naar de Grote Markt loopt, helemaal richting het Steen, loop je in stijgende lijn en rechtstreeks naar het centrum van de oude stad. En dan voel je gewoon het reliëf van Antwerpen.”

De Groenplaats was vroeger het kerkhof van de arme mensen. Het plein kreeg haar naam omdat zich hier een ziekenhuis bevond waar je enkel naartoe ging als het eigenlijk al te laat was. De rijke mensen lieten zich thuis verzorgen, veel minder besmettingsgevaar. En de arme mensen? Die checkten horizontaal uit, rechtstreeks onder de ‘groene zoden’. Weten jullie trouwens waar de benaming ‘stinkend rijk’ vandaan komt? De allerrijksten konden zich een begraafplaats in de kerk permitteren: zij lagen een paar meter onder de voeten van de kerkgangers, maar na een tijdje begon dat natuurlijk minder fris te ruiken.

Je kan een paar van die graven nog altijd bezoeken in de kathedraal. Ook hier valt het reliëf van Antwerpen trouwens op: onze kathedraal heeft in tegenstelling tot de meeste kathedralen geen trappen. De oorspronkelijke vloer ligt meters lager.

Al wandelend bereiken we de Grote Markt. Hoewel Dirk nog lang niet aan het einde van zijn Latijn is, besluiten we om de toer op zijn Antwerps te eindigen. Met een bolleke natuurlijk.

Jorn Vennekens is één van de oprichters van International Perspective (IP) en is sinds september afgestudeerd als master in de internationale betrekkingen en diplomatie aan Universiteit Antwerpen. Samen met enkele medestudenten kwam hij op het idee om een onlinemagazine op te richten waarin afgestudeerde en afstuderende studenten hun analyses en opinies kwijt konden over internationale betrekkingen. “Het idee ontstond toen we met vier maten op café zaten”, vertelt Jorn. “Tussen pot en pint hebben we toen de ambitie uitgesproken om een soort blog te beginnen over internationale betrekkingen. Al snel is dat plan op de middellange termijn geschoven door de grote werkdruk van onze opleiding, maar deze zomer zijn we serieus aan de slag gegaan met het concept en zo is IP ontstaan.”

De drie I's van IP

“Zelf heb ik tijdens mijn studie Internationale Betrekkingen ontdekt waar mijn passie ligt. Door wat ik heb geleerd in die opleiding werd het erg frustrerend om te zien hoe mainstream media zich in hun verslaggeving over IS laten leiden door sensatiezucht in plaats van door degelijk journalistiek onderzoek. Met IP hopen wij vanuit onze academische achtergrond complexere betogen te voeren op een gedegen manier om zo ook de waan van de dag wat te overstijgen.”

“IP heeft drie centrale doelstellingen: inspireren, informeren en interesseren”, vertelt Jorn. “We noemen ze de drie I’s van International Perspective. We geloven dat de bagage die wij als studenten hebben opgebouwd, waardevol is voor het debat: we willen in de eerste plaats informeren. Daarnaast willen we studenten en jongeren ook inspireren om meer te praten over internationale betrekkingen, liefst door met elkaar in dialoog te gaan. We zijn actief op Facebook en we treden daar graag in discussie over onze artikels. Tenslotte heeft IP ook de ambitie om potentiële werkgevers te interesseren door ze te tonen wat we in ons mars hebben.”

Naast allerhande artikels over internationale betrekkingen, wil IP met haar website ook de zoektocht naar een stageplaats faciliteren. Het is tegenwoordig niet eenvoudig om een goede stageplek in de internationale betrekkingen te vinden waar je van kan bijleren én voor wordt betaald. “Het is de bedoeling dat we vanaf volgend jaar op IP allerlei informatie samenbrengen over stages, vacatures en nuttige opleidingen over verschillende steden heen”, aldus Jorn. “Het is nog steeds moeilijk om hierover gecentraliseerde informatie te vinden, ondanks de inspanningen van proffen zoals David Criekemans. Zelf loop ik nu stage aan de Belgische ambassade in Tel Aviv, een geweldige ervaring!”

UA doet zijn duit in het zakje

De oprichters van IP geloven dat er nood is aan een forum waar jongeren met een mening over internationale politiek gehoord kunnen worden. Professor Tom Sauer van Universiteit Antwerpen onderschrijft het belang van zo’n forum: “Het is voor pas afgestudeerden niet altijd makkelijk om opiniestukken gepubliceerd te krijgen in dagbladen, laat staan wetenschappelijke tijdschriftartikels te publiceren. Dit forum biedt een alternatief, een eerste opstapje naar meer. Het is daarnaast ook een manier om hun masterproef, waar ze toch veel tijd hebben ingestoken, aan een groter publiek kenbaar te maken.”

Jorn Vennekens

De onderwijsraad van Internationale Betrekkingen en Diplomatie heeft dan ook besloten om het project van International Perspective financieel te steunen. “Natuurlijk gaan wij zo’n initiatief ondersteunen!”, roept professor Dirk De Bièvre me enthousiast toe. “Het schrijven aanmoedigen is immers enorm waardevol. Standpunten en redeneringen systematisch neerschreven is een kwestie van oefening. Durven fouten maken en erover in discussie gaan is de basis van het leren denken. Dat horen wij als universiteit te doen.”

Maar vinden proffen tussen het lezen en schrijven van al die A1-tijdschriften door ook nog de tijd om een kijkje te nemen in het e-magazine van IP? Dirk De Bièvre: “Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik nog geen artikel heb kunnen lezen. Ter mijner verdediging, ik was afgelopen jaar op sabbatical en het begin van het academiejaar vergt altijd verspreide aandacht. Maar ik ga er hoe dan ook binnenkort één lezen!” Tom Sauer is wel lezer van het eerste uur: “Ja, ik heb er al gelezen. De kwaliteit was behoorlijk goed, al ging ik inhoudelijk niet altijd akkoord. Maar dat laatste hoeft natuurlijk niet.”

Valkuilen

Ondanks al de enthousiaste reacties en de steun van de universiteit beseft Jorn dat er ook valkuilen liggen voor het prille project. "De grootste uitdaging zal er voor IP in bestaan om mensen te blijven vinden die zich vrijwillig willen engageren." Omdat ze voornamelijk werken met jonge mensen die net zijn afgestudeerd of op het punt staan af te studeren, ligt het bovendien niet voor de hand medewerkers te vinden die ook nog eens een engagement willen aangaan dat langer duurt dan een jaar. Twintigers hebben het altijd te druk en wie net een eerste job heeft gevonden, wil zich natuurlijk het liefst volledig daaraan toewijden. Professor De Bièvre erkent dit: "Dat is inderdaad een eerste drempel waar ze over moeten, maar het loont zeker om mee te werken aan een e-magazine als IP. Ik ben ervan overtuigd dat potentiële werkgevers zoiets erg op prijs stellen."

Hoe dan ook is International Perspective een belangwekkend initiatief. Voorlopig is het het enige volwaardige magazine in Vlaanderen speciaal voor alumni van Internationale Betrekkingen en Diplomatie, iets om fier op te zijn. Toch blijft het lezerspubliek hopelijk niet beperkt tot deze selecte groep studenten, want ondanks het nog schaarse aantal publicaties bewijst IP nu al over een breed scala aan topics te beschikken. Zo leidt een bezoekje aan hun site niet alleen naar artikels over de kwestie Assad en de crisis in Ecuador, je vindt er ook een stuk over de geopolitieke gevolgen van onze consumptie van smartphones en een analyse over de manier waarop het internationaal drugsbeleid ongelijkheid tussen staten in de hand werkt. Studenten hoeven dus zeker geen opleiding diplomatie te volgen om hun oneindige dorst naar kennis te gaan laven op www.internationalperspective.be!