Om de twee jaar vindt het internationale kunstenfestival Europalia plaats, dat sinds 1969 het doel heeft om kunst in te zetten tegen polarisatie. Het festival wijdt zich telkens aan een bepaald land en kleurt heel België met multidisciplinaire evenementen. Deze dertigste editie viert het Spanje, met Francisco de Goya als inspiratiebron. Deel van deze editie is The Spirit of Goya, een performance geregisseerd door Alex Akuete, dat Goya’s werk verkent via een combinatie van hedendaagse dans, flamenco, hiphop en krumping. Het programma van Europalia verkent het culturele erfgoed en de tradities van Spanje en wil wereldwijd een gesprek over identiteit starten. dwars interviewde de dansers van The Spirit of Goya over hun ervaring.
Hoewel Goya schilderde in de late achttiende en begin negentiende eeuw, worden zelfs hedendaagse historische gebeurtenissen in zijn werk weerspiegeld. Zijn visionaire penseelstreken vormden dan ook een inspiratiebron voor veel kunstenaars na hem. Zijn werk ontkracht autoriteit en stelt het in vraag, maar doet dat voorzichtig, onder een subtiele sluier van vleierij. De dansers brengen dat voorzichtige verzet over in hun performance. Danseres Ms. Summerville omschrijft het contrast tussen de authentieke solo- en duoscènes en de harmonieuze groepsscènes als een “prachtige representatie van Goya’s verhulde rebellie”. Tijdens de werkweek creëerden de dansers een ruwer politiek beeld, dat uiteindelijk veranderde in een gefluister van verzet in de uitgevoerde versie. “Als je het wilt zien, dan zie je het”, benadrukt Roos Leten, een van de dansers.
Verbondenheid en een community die familie werd: zo omschreven de Belgische artiesten het gevoel van samen optreden. Een bijblijvend deel van de performance waren de flamencodanseressen. Met hun dans en castagnetten brachten ze passie, vrouwelijke elegantie en een krachtige sfeer die een trefzekere trots, kracht en inspiratie opwekte bij de hele groep dansers.
Is er als jonge kunstenaar een zekere verantwoordelijkheid in de hedendaagse maatschappij? Thijs De Wit, ook danser, gelooft dat kiezen om apolitiek te zijn in een tijdperk van constante consumptie van nieuws gelijkstaat aan “bewust je ogen sluiten voor wat er in de wereld gebeurt.” Briseïs voegt eraan toe dat kunst een weerspiegeling is van de gevoelens van een kunstenaar. “Omdat er op dit moment zoveel gebeurt in de wereld, bezit kunst vaker een politieke uitspraak.”
Het bestaan van de artiesten, gevormd door identiteit en afkomst, is op zich al politiek. Dat brengt labels met verwachtingen van representatie met zich mee; je wordt vaak zonder je toestemming in een hokje geduwd. Danser Michiko Lii moedigt aan dat het belangrijk is om te onthouden dat er een keuze is in hoe je deel wilt uitmaken van representatie en hoe je die verantwoordelijkheid wilt nemen.
Kunst zal zich blijven manifesteren doorheen de geschiedenis, zolang wij mens zijn. De artiesten van The Spirit of Goya tonen hoe kunst gemeenschappen, gevoelens en identiteit kan vormen en zo een blijvende impact creëert.
- Login om te reageren