Het is niet omdat je veel onnozele weetjes kent, dat je een betweter bent. Dat bewijst een van onze redacteurs elke maand door een waanzinnig inte­ressant, ongelooflijk boeiend of verbluffend feit te delen.

On May 9, 11 and 13 a record number of 43 countries will be participating in the 62nd edition of the Eurovision Song Contest in Kiev, Ukraine. While a lot of different song titles and melodies pop up into our head when we hear the word Eurovision, the festival has been losing popularity in our country over the last few years. Artists like Iris (2012), Roberto Bellarossa (2013), Witloof Bay (2011) or Copycat (2009) only sound familiar to the big fans and since the introduction of the semi-finals in 2004, Belgium has only made it to the finals five times. What happened? Why do countries like Australia go wild for the festival, while a country like Belgium, that has been there from the start in 1956, keeps losing interest? Loyal Turkish fan and Eurovision expert Mustafa Fidan sheds some light on the matter.

Lichtvoetig passeren mij elke dag een tiental paar witte voetjes wanneer ik door de straten wandel. Ze halen sneller de tram dan ik op mijn hakjes – zeker met al die kasseien in Antwerpen – of dan ik met mijn Converse All Stars, maar dat ligt dan eerder aan mijn conditie. De witte Stan Smiths van het Duitse Adidas lijken het straatbeeld en de markt te domineren met 40 miljoen verkochte exemplaren van de klassieker tussen 1973 en 2014, of omdat ze simpelweg met hun spierwitte gedaante zo hard opvallen.

Het Nederlandse voetbal is in crisis. Na een ronduit beschamende nederlaag tegen Bulgarije (2-0) in de WK-kwalificatie is Oranje naar een eveneens beschamende 32^ste plaats op de FIFA Wereldranglijst gezakt. België doet het met een zevende plek – een plek waar je als land trots op mag zijn – een stuk beter. Belgen lijken tegenwoordig meer verstand van voetbal te hebben. We zeggen het niet graag, maar Nederland snakt naar wat Belgische inbreng; een rood accent in het felle oranje.

Van Joseph Goebbels is de ogenschijnlijk onschuldige anekdote overgeleverd dat hij, wanneer hij het woord cultuur hoorde, meteen naar zijn revolver greep. Dezelfde reflex bevangt mij wanneer ik iemand het over ‘onze normen en waarden’ hoor hebben, met de bedoeling mijn metaforische revolver te gebruiken om mezelf uit mijn lijden te verlossen. Bij Goebbels bestond hierover minder duidelijkheid.

De rubriek ‘proffenprofiel’ toont professoren zoals je ze nog nooit zag: als mensen. dwars stelt de vragen die bij menig student al jaren door het hoofd spoken; wat zijn/haar docent zoal op zijn brood smeert bijvoorbeeld. Reinhild Vandekerckhove, professor Nederlandse Taalkunde en Sociolinguïstiek aan de faculteit Letteren en Wijsbegeerte, wordt deze maand bestookt met vragen.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Het bezoek van Ed Sheeran afgelopen week aan het Antwerpse Sportpaleis kan dan ook niet ontbreken.

Dinsdag 28 maart hebben de makers van This American Life en Serial een nieuwe podcast op de wereld losgelaten. S-Town heet hij, en dwars beluisterde de eerste aflevering ervan.

“Het is nu het moment om een nieuwe auto te kopen”, verklaarde een niet nader genoemde dwarsredacteur op een blauwe woensdagavond. “Met die lage-emissiezone zijn er overal kortingen, en als je niet vaak in Antwerpen moet zijn, kan je echt een goede deal doen.” Geweldig toch, die lage-emissiezone die sinds 1 februari ingevoerd is in onze Koekenstad. Auto’s die nét niet groen genoeg zijn, verliezen met het afscheuren van een kalenderblaadje plots de helft van hun waarde, samen met de mogelijkheid nog één band in het stadscentrum te zetten. “Schone lucht voor iedereen”, klinkt het. Maar is de maatregel wel zo groen als hij lijkt of moet ’t Stad een andere kleur bekennen?