In de Verenigde Staten won Tiger Woods als jongste golfer ooit de Masters en zond NBC de laatste afleveringen van ‘The Fresh Prince of Bel-Air’ uit. In België was ik net tien jaar geworden en had ik als verjaardagscadeau mijn eerste cd gekregen: ‘Space Jam: Music from and Inspired by the Motion Picture’.
REWIND Lente 1997. Michael Jordan – ‘MJ’ voor de homies – is een levende basketballegende en dus kan het nooit een slecht idee zijn om hem naast Bugs Bunny de hoofdrol te laten vertolken in een tekenfilm over een intergalactische basketbalwedstrijd. Fout gedacht. Al bij al is ‘Space Jam’ een vervelende film. De geweldige soundstrack echter is mijn introductie tot de Amerikaanse R&B van de jaren 90.
PLAY Seal, Coolio, R. Kelly, Busta Rhymes, LL Cool J, D’Angelo en Barry White, het zijn namen die klinken als Afro-Amerikanen die muziek maken. Goed gekozen dus want in godsnaam, wat een heerlijke nummers brengen deze donkere jongens op ‘Space Jam’. Niet enkel de prille tienerversie van mezelf is een onvoorwaardelijke fan. De cd gaat meer dan zes miljoen keer over de toonbank – die goede oude tijd, horen we de platenbonzen denken. Vooral ‘Fly Like an Eagle’, origineel van de Steve Miller Band maar voor de gelegenheid gecoverd door Seal, en R. Kellys ‘I Believe I Can Fly’ zijn hoogtepunten.
FORWARD Seal is ondertussen gehuwd met en gescheiden van Heidi Klum. R. Kelly is enkele keren aangeklaagd voor bezit van kinderporno, Tiger Woods had verscheidene – en behoorlijk kinky – buitenechtelijke affaires en Will Smith blijkt een iets te grote fan van Scientology. Maar ach, niemand is perfect. Al deze zwarte bad boys behoren nog steeds tot mijn vroegste helden en de interesse in de Afro-Amerikaanse cultuur die zij bij me opwekten, is sindsdien niet meer afgenomen. Overigens heb ik enkele weken geleden uit nostalgie een basketbal gekocht. For the love of the game, zou MJ zeggen.