DIGI-DETOX

Als ik eerlijk ben tegen mezelf, zijn het niet de agenda- of kaartapp die mijn hoge schermtijd kunnen verklaren, maar apps zoals Instagram en Netflix. Daar zit nu net het probleem: ik spendeer uren op die apps, maar ze dragen niet echt iets bij aan mijn dag. Sterker nog, als ik erop terugkijk, kan ik me nauwelijks een fractie herinneren van alles dat ik heb zien passeren. Na zo’n scroll- of bingewatchsessie voel ik me bovendien opgejaagd en leeg. En breek me de bek niet open over apps zoals Berichten of WhatsApp. Is het 24/7 bereikbaar zijn daadwerkelijk goed voor iemand? Ik betwijfel het ten zeerste. Aangezien mijn leven niet bestaat uit een reeks aaneengekoppelde noodgevallen, is de overgrote meerderheid van mijn berichtjes niet erg dringend. Waarom voel ik dan toch de nood om voortdurend mijn telefoon in het oog te houden?

Ik besluit dat het tijd is om de proef op de som te nemen: kan ik een volledige lesweek leven zonder dit alles? We zullen het zien, maar eerst de spelregels.

1. Geen telefoon
2. Geen sociale media
3. Geen streamingsdiensten
4. Laptop is toegestaan op het grondgebied van de campus en bib
5. Alleen de software van de universiteit en Microsoft zijn toegestaan

Het valt me op hoe zenuwachtig ik ben aan de start van deze week. Ik ga voor de eerste keer in jaren niet bereikbaar zijn!

maandag

“Tuut tuut tuut goedemorgen dit is Studio Brussel.” De analoge wekker die ik ergens in de kelder onder een laagje stof vond, gaat af en luidt zo mijn digitale detoxweek in. Het voelt gek om zonder telefoon op stap te gaan. Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik iets vergeten ben. Pas op de fiets besef ik dat dat ook zo is: ik heb mijn portefeuille niet bij. Normaal gebruik ik mijn smartphone als portemonnee... Omdat ik nu al te laat ben, beslis ik om toch door te fietsen naar de campus. Om mezelf te troosten zet ik de iPod-shuffle wat luider, die vol staat met classics uit de jaren 2000. Eenmaal op de campus kom ik bij de volgende horde. In welke aula moet ik nu eigenlijk zijn? Gelukkig voor mij zie ik net een andere laatkomer langskomen die ik de aula in kan volgen, waardoor ik nipt op tijd aankom in de les.

dinsdag

Het is verrassend eenvoudig om van Netflix en Instagram af te blijven zonder afkickverschijnselen te ontwikkelen, maar het wordt steeds vervelender om niet bereikbaar te zijn. Ik heb een knagend buikgevoel dat er van alles rond mij aan het gebeuren is, zonder dat ik enig idee heb wat.

De echte uitdaging vandaag was in en uit Antwerpen rijden met de auto zonder Google Maps aan mijn zijde. Dit raad ik alleen aan aan iemand met een robuust zelfvertrouwen en een uitstekend oriëntatiegevoel of een adrenalinejunkie. Voor mij maakte elke voorsorteerstrook en eenrichtingsstraat van het wegennetwerk een gevaarlijk doolhof waar ik maar net zonder kleerscheuren uit ben geraakt.

woensdag

Na meer dan 48 uur niet bereikbaar te zijn, is het knagend gevoel veranderd in een reus die aan het rondstampen is in mijn buik. Offline zijn heeft ervoor gezorgd dat ik plots in een bubbel ben terecht gekomen. Doordat ik niet op de hoogte ben van de dingen die buiten mijn eigen wereldje gebeuren, voelt deze bubbel plots zeer klein aan. Het universiteitsleven blijft doorgaan, maar wat daarbuiten gebeurt? Geen flauw idee. Het geeft een benauwd gevoel, maar het zorgt ook voor rust doorheen de dag.

donderdag

De week is tot nu toe best vlekkeloos verlopen. Totdat het monster dat de naam tweestapsverificatie draagt zijn kop opsteekt en het onmogelijk maakt om een stoel in de bib te reserveren. Ik heb dit probleem lang kunnen omzeilen door al mijn PowerPoints voor de week op voorhand op te slaan, maar nu is er geen ontkomen meer aan. Er zit niks anders op dan als de rebel die ik ben op een niet-gereserveerde plek te gaan zitten en te hopen op het beste!

vrijdag

De verveling slaat toe. In een normale week los ik dat op met een aflevering van een of ander programma, maar nu dat geen optie is, weet ik niet wat ik met mezelf aan moet vangen. Ja, natuurlijk verveel ik me al wel eens, maar het is lang geleden dat ik me echt al duimendraaiend verveeld heb. Het zorgt er wel voor dat ik eindelijk aan de dingen toe kom die ik de afgelopen weken eindeloos heb uitgesteld, zoals een plant verpotten die al een tijdje te groot is voor zijn pot.

mijn ervaring

Na 120 technologievrije uren kan ik met vertrouwen zeggen dat het verrassend eenvoudig is om voor één midweek het merendeel van technologie af te zweren. Buiten hier en daar wat chaotische momenten of een aantal kleine ongemakken is het allemaal best vlot verlopen.

Vijf dagen is prima, misschien zelfs een verademing, maar langere tijd niet bereikbaar zijn lijkt me simpelweg onhaalbaar. Ik merk dan ook dat ik na vijf dagen tegen mijn limiet aanzit. We hebben de wereld ingericht rond onze technologie. Je rug toe draaien naar het ene kan niet zonder je ook weg te draaien van het andere. Natuurlijk heeft onze steeds digitalere wereld ook talloze voordelen die niet onopgemerkt blijven als ze wegvallen. Dat is doorheen de week wel duidelijk geworden.

Toch kan je je afvragen of we geen oplossingen aan het verzinnen zijn voor zelfgemaakte problemen. We verwachten een hoog tempo van elkaar. Zo versnellen we onze pas, voeren we update na update uit, en blijven we updaten omdat de vorige versie ons niet snel genoeg leek.

Wat me vooral bij gaat blijven van de week, is dat alles een tikkeltje trager gaat als je telefoon uitstaat. Niet alleen omdat je minder tijd verdoet aan sociale media, maar ook omdat de verwachtingen van voortdurend bereikbaar zijn eventjes halt houden. Je hebt plots tijd om een tijdje te blijven hangen in de keuken, een boek te lezen of een plant te verpotten.