LVSV Antwerpen

Zoals South Park het voorstelde waren de Amerikaanse presidentsverkiezingen voornamelijk een strijd tussen Giant Douche en Turd Sandwich. Waarbij laatstgenoemde in het stof beet. Om eerlijk te zijn, ben ik niet verbaasd dat Trump de verkiezingen heeft gewonnen. Ik hoopte dat niemand voldoende kiesmannen zou halen en de Libertaire Partij de kaap van 5 procent zou overschrijden, waardoor Johnson nog een kans maakte via het Congres. De libertairen klokten af op 3 procent (meer dan 4 miljoen stemmen), een historisch hoogtepunt. Dat terwijl Jill Stein veel minder stemmen haalde, maar wel meer aandacht kreeg in onze media.

Nu de stembusslag is beslist, schreeuwen verschillende groepen van de samenleving over de hele wereld moord en brand. Trump zal het homohuwelijk afschaffen, rassenhaat bevorderen, alleen opkomen voor de rijken, et cetera. Ik vind deze paniek getuigen van een geringe kennis van het Amerikaanse politieke stelsel. De VS hebben een sterk politiek-bestuurlijk bestel met verscheidene checks and balances. Ik geloof niet dat het Amerikaanse parlement ooit te verregaande maatregelen zou toestaan. Integendeel, ik denk zelfs dat er opnieuw een herstel komt in de machtsbalans tussen het presidentiële ambt en de parlementaire werking. We mogen niet vergeten dat de Amerikaanse president de afgelopen jaren meer bevoegdheden heeft gekregen vanuit het parlement, omdat men hem ermee vertrouwde. Maar hier bouw je geen veilig democratisch bestel mee. Wanneer je functies geeft aan de uitvoerende macht, dan zou je ze moeten beperken tot diegene die je zou toevertrouwen aan iemand die je helemaal niet vertrouwt. Want de kans dat zo iemand aan de macht komt is reëel. Welnu, voor verscheidene mensen is Trump zo een persoon en hij heeft dezelfde bevoegdheden als Bush en Obama. Men vreest die macht en ik hoop dat ze deze opnieuw beperken en de Amerikaanse bevolking bij deze haar lesje hierover heeft geleerd.

Deze stembusslag laat bovendien opnieuw de onkunde van onze media bij buitenlandse verslaggeving zien. Ze zaten ernaast met de Poolse presidentsverkiezingen, de brexit en nu ook de overwinning van Trump. Waarom blijven zij onze waarden en zienswijzen projecteren op maatschappijen die op verscheidene vlakken anders denken dan onszelf? Bij ons ondersteunde het merendeel van de bevolking Clinton, voornamelijk gebaseerd op de voorgekauwde informatie van onze nieuwsdiensten. Wie ook naar de Amerikaanse media heeft gekeken, kreeg een ander verhaal te horen. In de VS gelooft men immers sterk dat een overheid niet alle problemen moet oplossen, integendeel. De meeste Amerikanen hebben een gezonde argwaan ten opzichte van een centrale macht. Zij geloven meer in de kracht van het individu, dat ze eigen problemen meestal beter zelf kunnen aanpakken dan een overheid. Waarom kunnen wij dat vanuit Europa niet respecteren? Waarom kunnen wij als Europa niet eens opnieuw leren openstaan voor sommige Amerikaanse visies?

Laurenz Van Ginneken
Voorzitter LVSV Antwerpen 2016-2017
Laurenz Van Ginneken reageerde in eigen naam

CDS Antwerpen

Beste student, beste lezer,

De Amerikaanse verkiezingen hebben de afgelopen maanden het politieke nieuws gedomineerd. Afgelopen week was het dan zo ver. De Republikeinse kandidaat Trump heeft het presidentschap binnengehaald – gewonnen is wat veel gezegd, Clinton had namelijk meer stemmen.

Als christendemocraat, als politicoloog en als mens vind ik deze elections 2016 een trieste zaak. De campagne was beschamend en een beschaafd land onwaardig. De toon, de verwijten, de loze beloften of aantijgingen, kortom de idiotie, maar ook de kandidaten an sich waren bedroevend. Het is jammer dat zo’n machtig land zich op deze manier aan de wereld heeft getoond. De uitslag kon dan ook niet anders dan bedroevend zijn, wie ook zou winnen.

Ben ik verrast dat Trump heeft gewonnen? Nee, zeker niet. Ik had gegokt op Clinton. Desondanks, de situatie van de Amerikaanse samenleving aanschouwend, wist je dat Trumps kansen aanzienlijk waren. Onze media hadden hier geen oog voor en maakte ons met de Clinton-hype wat wijs.

Wat betekent zijn verkiezing nu voor Europa? Als christendemocraat geloof ik in de inherente goedheid van de mens. Ik probeer de zaak dus ook optimistisch te benaderen.

Het buitenlands beleid van Obama heeft volgens mij op veel vlakken gefaald. Libië, een kapitale fout die tot een enorme puinhoop heeft geleid aan de Europese zuidgrens. Oekraïne, een nodeloos conflict als gevolg van een achterhaald Koude Oorlog-paradigma. En Syrië, een diep trieste oorlog. Om over de ontstaansruimte voor de verschrikking van IS nog maar niet te spreken.

Een nieuwe visie kan misschien goed doen. Ik geloof niet in ‘vijand Rusland’, maar in ‘partner Rusland’. We hebben elkaar nodig en een andere houding ten aanzien van elkaar kan verandering brengen. Die mening deel ik dus met Trump.

Uiteraard is het afwachten hoe president Trump gaat handelen, maar zijn aangekondigde doctrine voor het buitenlandsbeleid, “America first”, klinkt beangstigend. Echter, misschien is die dat niet. Misschien is het wel een zegen voor Europa. We laten ons buitenlands beleid nu te veel bepalen door Uncle Sam. Dit brengt ons de laatste jaren echter weinig heil en het NAVO-verband is voor grondige evaluatie vatbaar.

De Europese afhankelijkheid van Amerika in het buitenlands beleid houdt ons klein. Het wordt tijd dat we het heft in eigen hand nemen, zelf een goed buitenlands beleid uitdenken en flink investeren in onze eigen defensie. Het daadwerkelijk verhogen van de defensiebudgetten is noodzakelijk en ook rechtvaardig ten aanzien van de Amerikanen. Trump kan hiervoor dus een stimulans zijn.

Ik geloof Junker als hij zegt dat Trump Europa niet snapt en dat hij dus nog veel zal moeten leren. Maar Europa heeft zichzelf ook nog niet helemaal gevonden. Ik wens dat Trump een extra impuls is om onze eigen identiteit en visie te ontdekken en te vormen.

De Amerikaanse en Europese leiders wens ik veel kracht, maar bovenal wijsheid toe. Ik hoop dat het Amerikaanse en Europese volk zich herpakt en zich gewaarwordt van hun identiteit, waarden en kracht om van ons ‘gemeenschappelijke huis’ een betere plek te maken.

Boudewijn Thönissen, MSc
​Voorzitter CDS Antwerpen 2016-2017

Reageren? Het kan: dwars is immers een studentenmagazine voor én door studenten. Stuur je opiniestuk naar contact@dwars.be en dan publiceren wij je reactie met veel plezier. (De redactie behoudt zich echter het recht voor om reacties in te korten of niet te plaatsen.)

NSV! Antwerpen

Mogen wij als Vlaamse volksnationalisten blij zijn met Donald Trump? Nee en ja.

Wat betreft de persoonlijkheid en de maatregelen die hij zou willen nemen op binnenlands vlak, maakt het ons eigenlijk niet uit. Trumps binnenlandpolitiek is interne Amerikaanse keuken en wij moeten ons daar zeker niet in willen moeien. Overigens gebeuren in verschillende landen mensonwaardiger zaken dan wat Trump voorstelt, waar hier in de media amper een haan naar kraait.

Het buitenlandbeleid dat Trump ten uitvoer wil brengen, gaat ons natuurlijk wel aan, gezien een militair en economisch nog altijd machtig land als de VS zowel rechtstreeks als indirect invloed heeft op Europa en de ons omringende regio’s. In die optiek kunnen wij als volksnationalisten enkel tevreden zijn dat niet Hillary Clinton de nieuwe commander-in-chief zal worden. Met Clinton waren we immers op weg naar hetzelfde paradigma van de VS als politieman van de wereld die aan andere landen willens nillens zijn wil en waarden gaat opleggen. Met Hillary waren we ook verder op weg naar de VS als Big Brother van de wereld, die ongemoeid zowel zijn eigen inwoners als buitenlandse regeringsleiders en burgers kon afluisteren en desgevallend monddood maken.

Trump lijkt ons daarentegen een veiliger optie om grote internationale conflicten te vermijden. Zijn grote militaire strijdpunt is het volledig uitschakelen van IS, een plan waar wij ons achter kunnen scharen. Doch over het algemeen wil hij onder het motto “America First” de militaire engagementen van de VS, hun interventies in het buitenland en internationale wurgdeals zoals TTIP terugschroeven. Een nieuwe monroedoctrine is het nog niet, maar het respecteren van de geopolitieke onafhankelijkheid van andere werelddelen en de soevereiniteit van de natiestaten komt ons enkel positief over. Met andere woorden: Trump zal zich minder moeien in andere landen, en dat is een goede zaak. Al heeft Trump een grote mond, een imperialistische warmonger is hij zeker niet, ook al reageren velen in West-Europa alsof met Trump Wereldoorlog III er aan zit te komen. Integendeel, naar het schijnt komt Trump redelijk goed overeen met Vladimir Putin, een mooiere start voor het behoud van wereldvrede in het post-Koude-Oorlogtijdperk lijkt ons moeilijker in te denken.

Uiteindelijk heeft het weinig zin om vooraf al te juichen of te treuren. Het wordt vooral afwachten en kijken naar wat zijn beleidsdaden, en niet zozeer zijn stijl of woorden, voor ons als Avondland kunnen betekenen.

Erik Van Stappen
Voorzitter NSV! Antwerpen 2016-2017

Comac Antwerpen

Een falen van de centrumpolitiek

De oorzaken van het verlies van Clinton en de overwinning van Trump zijn verschillend en complex. De heropflakkering van het e-mailschandaal heeft er allicht iets mee te maken. Ongetwijfeld heeft ook seksisme een invloed gehad.

De belangrijkste oorzaak is echter dat de mainstream-politiek (inclusief centrumlinks) de voeling met de werkende bevolking is verloren. Zaken zoals vrijhandel, globalisering en de gerelateerde verhuis van industrie naar lageloonlanden maken dat vooral laagopgeleide werkkrachten, die vroeger goedbetaalde stabiele banen hadden, in een precaire situatie beland zijn. De Democraten (en ook de Europese sociaaldemocraten) hebben deze problemen te weinig erkend. Onder derde weg-politici zoals Tony Blair en Bill Clinton heeft centrumlinks de toenemende liberalisering en globalisering omarmd en zo de geloofwaardigheid bij hun traditionele kiezers aangetast.

Daarbovenop zijn de socio-economische problemen ongeveer gelijktijdig ontstaan met een toenemende influx van migranten en minderheden in traditionele arbeiders- en volkswijken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat heel wat mensen deze economische moeilijkheden een gekleurd gezicht geven. Dit sentiment vormt een uitstekende voedingsbodem voor rechtse populisten zoals Donald Trump en Geert Wilders.

De Democraten hebben zich zwaar vergist om tegen een figuur als Donald Trump een kandidate in te zetten die voor veel mensen het politieke establishment vertegenwoordigt en weinig geloofwaardig geacht wordt. Bernie Sanders, die gehoor kon geven aan de grieven van de gewone mensen zonder zich aan een racistisch discours schuldig te maken, had ongetwijfeld meer succes gehad.

Met verkiezingen in Nederland, Frankrijk en Duitsland in zicht (elk met hun lokale variant op Donald Trump), is de les die de Amerikaanse verkiezingen ons biedt duidelijk. De mainstream-politiek, en ook centrum-links, moet meer oor hebben naar de problemen van de werkende klasse en dient daarbij de neoliberale consensus te laten vallen. Er is meer nood aan dialoog met de werkende bevolking, niet alleen over economische problemen, maar ook over hete hangijzers zoals diversiteit en migratie. Vandaag gebeurt dit (o.a. door centrumlinks) nog te vaak met een belerende vinger, wat vervreemdend werkt. Enkel met een luisterend oor, dialoog en sterke alternatieve beleidsvoorstellen zal de verrechtsing van de maatschappij omgekeerd kunnen worden. Wij als consequent links zullen hard werken om het maatschappelijk debat in de richting van meer sociale rechtvaardigheid te trekken.

Bram Claes
Vice-voorzitter Comac Antwerpen 2016-2017

Reageren? Het kan: dwars is immers een studentenmagazine voor én door studenten. Stuur je opiniestuk naar contact@dwars.be en dan publiceren wij je reactie met veel plezier. (De redactie behoudt zich wel het recht voor om reacties in te korten of niet te plaatsen.)

TAKEOFFANTWERP_, een samenwerkingsverband tussen de Associatie Universiteit & Hogescholen Antwerpen (AUHA) en de Stad Antwerpen onder de vleugels van GATE15, probeert al twee jaar geëngageerde jongeren met ondernemingszin zo goed mogelijk te begeleiden bij hun eerste stappen in de wereld van het ondernemen.

Begin vorige maand organiseerde deze springplank voor student-ondernemers met enkele partners (onder meer de jongerenwerking KAVKA en studentenvereniging SINC) TAKEOFFANTWERP_ALLIANCE. Via dit samenwerkingsverband met het werkveld wil men de brug tussen de student en de ondernemerswereld nog verder uitbouwen.

Ook de federale overheid draagt trouwens haar steentje bij. Sinds dit jaar bestaat er een eigen sociaal statuut voor student-ondernemers met een voordelige bijdrageregeling waarbij ze fiscaal gelijkgesteld worden aan jobstudenten. Onze universiteit sprong mee op de kar en ondersteunt ondernemende studenten vanaf dit academiejaar met een apart statuut.

bijzondere statuten aan UAntwerpen

Aan de Universiteit Antwerpen worden al langer enkele bijzondere statuten verleend aan studenten die met meer bezig zijn dan studeren alleen. Zo kan je al enkele jaren een topsport- en kunstenaarsstatuut aanvragen. Hierdoor wordt het gemakkelijker om je studentenleven te combineren met een sport of kunst die veel tijd en aandacht vraagt. Lessenroosters en examenroosters kunnen mits toestemming aangepast worden aan de noden van de student. Zo kunnen studenten bijvoorbeeld een examen verschuiven, als dat samenvalt met een belangrijke beurs in hun vakgebied.

studeren én ondernemen

Nieuw sinds dit academiejaar is het statuut voor de student-ondernemer. Ook met dit statuut kunnen studenten bijzondere faciliteiten aanvragen, maar veel belangrijker is echter de specifieke coaching op maat. Je geniet dus niet alleen van dezelfde voordelen als de topsporters en kunstenaars, maar vanuit de universiteit, TAKEOFFANTWERP_ en haar partners geniet elke student-ondernemer ook een aangepaste en professionele begeleiding. Op die manier kunnen studenten snel en efficiënt antwoorden verkrijgen van experts die verbonden zijn aan het project. Voor de jonge bedrijfsleiders die nog geen vast stekje hebben, kan zelfs een werkplek worden voorzien, zoals in een van de gratis kantoorruimtes in de Boerentoren (Startit@kbc). Bovendien krijgen ze de mogelijkheid deel te nemen aan workshops op topniveau.

Het statuut is echter niet vrijblijvend. Om in aanmerking te komen, moet je als student voldoen aan een paar voorwaarden. Je moet reeds zestig studiepunten hebben behaald en dus minstens in zijn tweede jaar zitten. Bovendien moet je in het vorige academiejaar ten minste zestig procent van de opgenomen studiepunten behaald hebben. Tot slot moet je op het einde van elk jaar je vorderingen kunnen aantonen en wordt op basis daarvan bekeken of het statuut verlengd kan worden.

Dat de universiteit beseft dat ondernemingszin belangrijk is en aangemoedigd moet worden, hoef je niet meer in vraag te stellen. Voor wie al tijdens zijn studies een bedrijf wil opstarten, zoals de tien studenten uit verschillende richtingen die het statuut al aanvroegen, kan die steun een wereld van verschil betekenen. Men hoopt in de toekomst jaarlijks zo’n vijftig studenten te begeleiden.

kick-offevent

Om zoveel mogelijk studenten aan te sporen het heft in eigen handen te nemen, organiseerde TAKEOFFANTWERP_ALLIANCE op 11 oktober een kennismakingsavond met een aantal interessante sprekers. Voor elke doelgroep werden specifieke sessies voorzien, daarna volgde een panelgesprek en afgesloten werd er met een netwerkmoment waarop dienstverleners en promotoren aanwezig waren met een infostand. Jammer wel dat de deadline voor het aanvragen van het ondernemersstatuut dan al verlopen was ...

Tijdens het panelgesprek deelden Vlaams minister voor Werk, Economie, Innovatie en Sport Philippe Muyters, Laundry Day-organisator Luc Carpentier, docent-onderneemster Elise Meijer en net afgestudeerde ondernemers Peter Wellens, Charlotte De Ridder en Chaim Finizola hun ervaringen met geïnteresseerde studenten in een volle Aula Rector Dhanis. Het moraal van hun verhaal?

1. Extra-curriculaire activiteiten zijn zeer belangrijk, Netflix iets minder;
2. Bezint eer ge begint, maar begin vooral;
3. Volg je hart en uwe leste frak ee geen zakken;
4. Onderneem, onderneem en blijf ondernemen.

Dromen, denken, durven, doen en vooral: doorzetten.

Kandideren voor het statuut student-ondernemer kon dit jaar slechts tot 7 oktober, maar ook volgend jaar zal UAntwerpen jonge ondernemers ondersteunen. Interesse? Contacteer dan Eva Goethals of Daniel Boeykens van de Dienst voor Studieadvies en Studentenbegeleiding op het e-mailadres bijzonderefaciliteiten@uantwerpen.be.

Professor Verschoren mag er dan wild enthousiast over zijn, bij de taalexperts in spé van de opleiding Taal- en Letterkunde was er veel kritiek op het platform te horen. Zij moesten Altissia vorig jaar al verplicht gebruiken tijdens de lessen Engels en ook zij wezen op de onnauwkeurigheid bij de niveaubepaling en zagen de meerwaarde van de modules niet in. Engels is natuurlijk wel een taal waar de meeste studenten – en zeker taalstudenten – al een vrij brede basis van hebben. Het leek me daarom interessant om het platform eens onder de loep te nemen voor een taal waar ik nog niets van kende. En voor tien euro kunde ni sukkelen, dacht ik.

déjà vu

Onze universiteit heeft toch al een groot aanbod taalcursussen die je naast je opleiding kan volgen? De modules op het online platform zijn echter specifiek gericht op taalgebruik in alledaagse situaties en Altissia lijkt zo het kleine broertje van de Linguapolis-cursussen te moeten worden, die zich op onder andere academisch taalgebruik richten en overigens veel duurder zijn. Op Altissia moet je je bovendien ook niet voor elke taal apart inschrijven. Door één keer tien euro te betalen krijg je toegang tot het materiaal van alle zes aangeboden talen, terwijl je bij Linguapolis als UAntwerpen-student per taal tussen de 295 en de 495 euro kwijt bent.

Ook studenten die vorig jaar op Erasmus zijn geweest komt het platform waarschijnlijk bekend voor. De niveautest is exact dezelfde als die van het Online Language Support (OLS) die Erasmus+-studenten tegenwoordig moeten afleggen voor en na hun verblijf. Studenten wier niveau ondermaats was om een semester in het buitenland tot een goed einde te brengen, konden met behulp van OLS hun niveau verbeteren.

proficiat, u bent een natuurtalent

De niveautest bleek – en blijkt – echter vrij onrealistisch te zijn. Net voor mijn Erasmus-verblijf in Oostenrijk vorig jaar oordeelde OLS dat ik C2 had, wat onmogelijk is na slechts twee jaar Duitse colleges. Ook dit jaar prees Altissia mijn Spaans en bekroonde me meteen met B1, terwijl mijn kennis echt wel beperkt is tot ¿donde está la biblioteca? en ¡hola supermercados, telebancos por aquí! Ik kon echter, net zoals bij de Duitse Erasmustest, heel veel van de context en kennis van andere talen afleiden en door de kunst van eliminatie het juiste antwoord van de multiplechoicevraag kiezen.

En ik denk dat daar meteen al het probleem ligt. De taaltest – en ook de cursus zelf, zo bleek later – is zeer sterk gericht op passieve kennis. Dat werd al duidelijk toen ik les één opstartte, het alfabet en de cijfers. Het cursusmateriaal was volledig en correct, maar bij de oefeningen moest je enkel ‘herkennen’: de metalen stem sprak een cijfer of letter uit en ik moest het juiste teken invullen, in plaats van me in omgekeerde zin te vragen naar de uitspraak van de tekens. De kritiek van de studenten Taal- en Letterkunde lijkt dus inderdaad gegrond te zijn.

enamorada boom boom?

Terwijl ik echter op de beats van Belle Perez en Enrique Iglesias mijn volgende pasos op het platform neem, merk ik dat er toch meer in het platform zit dan op het eerste gezicht lijkt. Bij de woordenschatlessen biedt Altissia vier verschillende oefeningen aan: eerst luister- en leesvaardigheid, dan vertaaloefeningen, daarna dictee, en tot slot mondelinge oefeningen. Vooral dat laatste is interessant, aangezien het mondelinge aspect vaak ontbreekt bij digitale taalcursussen. Via hun vocal recognition system worden niet enkel de gebruikte woorden, maar ook de uitspraak zelf geëvalueerd.

Er zijn ook specifieke oefeningen voor businesswoordenschat die je nodig hebt in professionele contexten zoals het bankwezen, vergaderingen en communicatie. Daarnaast zijn er ook grammaticaoefeningen met per probleem een aparte niveautest, oefeningen en eindtest. Bovendien zijn er ook nog oefeningen die je woordenschat bijbrengen om in concrete situaties je mening te kunnen verdedigen, al zijn er maar een beperkt aantal thema’s beschikbaar en is het ook sterk gericht op passieve kennis en argumentatieanalyse in plaats van op eigen productie.

het laatste oordeel

Basically krijg je met die tien eurootjes ‘inschrijvingsgeld’ dus een hele volledige grammatica- en taalvaardigheidscursus van zes verschillende talen en kan je die kennis aan de hand van de oefeningen up-to-date houden. En zoals dat eigenlijk altijd gaat met het leren van een taal en eigenlijk eender welke leerstof: als je echt in de diepte wil gaan, is eigen motivatie en initiatief vereist. Dat gecombineerd met het uitgebreide materiaal op het Altissia-platform brengt je al heel ver. Zeker en vast een betere manier om een taal te leren dan de lyrics van Que viva la vida en Bailando op te zoeken en proberen mee te kwelen op die zwoele beats (guilty). En met het deelnamecertificaat dat je van het platform kan downloaden, kan je aan meer mensen dan enkel je geïrriteerde buren bewijzen dat je die liedjesteksten meester bent. Sorry Monique en Gilbert!

verkiezingsnacht

8 november, rond 08.00 PM.

Ik ben bij een vriendin thuis voor een Election Watch Party. De kamer is gevuld met internationale studenten. We gaan samen gezellig kijken hoe Clinton die clown van een Trump inmaakt, wat bier drinken, wat pizza eten, en dan lekker naar ons zorgeloos leventje terugkeren. De eerste staten zijn reeds rood gekleurd, maar we maken ons geen zorgen. Een vriendin uit Mexico stuurt een vrolijk sms'je naar haar vader, die nog geen staatsburger is, dat hij zijn valiezen al maar moet gaan pakken.

8 november, rond 11.00 PM.

De kamer is gehuld in een ijzige stilte. Iedereen kijkt met lede ogen naar het gigantische televisiescherm, terwijl staat na staat rood kleurt. Een vriend uit Syrië, gevlucht uit Damascus nadat hij bijna opgeblazen werd door een autobom, zit verwoed op te zoeken hoe hij zo snel mogelijk asiel kan aanvragen in Canada, Mexico, waar dan ook. Ik ga weg voor Trump zijn 270 kiesmannen behaald heeft. De Dow Jones voorspelt een val van 750 punten na de overwinning van Trump in Ohio en Florida. Ik heb zijn overwinningsspeech tot op vandaag nog niet gezien.

the morning after

9 november. Donald Trump is president-elect van de Verenigde Staten.

Op sociale media duiken verhalen op van mensen – minderheden, vrouwen, immigranten – die aangevallen zijn. “Trump is verkozen, je kan hier niks meer tegen doen!”, lijkt een gemeenschappelijk gevoel onder de aanvallers, vaak gevolgd door de kreet “Make America Great Again!”, de slogan van Trump’s presidentscampagne.

Links roept op tot verzet, rechts zegt om te stoppen met huilen. You lost. Get over it. Een vriendin heeft het over het inrichten van een vreedzaam protest, niet tegen de uitkomst van de verkiezingen, maar tegen de golf van haatmisdrijven die zich over heel de VS lijkt te verspreiden. Een studente van Afro-Amerikaanse afkomst wordt door een blanke jongeman van het voetpad geduwd wanneer ze naar haar volgende les wandelt. “Geen negers toegestaan op het voetpad”, zegt hij. Een student die het ziet gebeuren vraagt hem waar hij in hemelsnaam mee bezig is. “I’m just trying to Make America Great Again, man.” Als reactie op het voorval begint de hashtag #IWalkWithNatasha te trenden.

All Love, No Hate

10 november.

Bij valavond is er een vreedzaam protest gepland. Er vormt zich een cirkel met aan de ene kant mensen die Trump steunen en aan de andere kant mensen die niet achter hem staan. Beide kanten dragen posters met slogans, gaande van “All Love No Hate” over “Not My President" en “Don’t grab my pussy" aan de ene kant tot “Build the Wall" en “Make America Great Again" aan de andere kant. De vriendin die het protest op poten gezet heeft, bemiddelt een wederzijdse communicatie tussen supporters en oppositie.

Een Afro-Amerikaanse student vraagt waarom men gestemd heeft voor een man met zo’n haatdragende agenda en een blanke student antwoordt dat Trump voor meer jobs gaat zorgen. Hij is het niet eens met de boodschap die Trump brengt in verband met moslims, Mexicanen, de holebi-gemeenschap of vrouwen, maar Trump was degene die eindelijk eens iets kon veranderen. De conversatie is kalm, respectvol, aangenaam, tot iemand aan de kant van de Trump-supporters begint te roepen: “Build that wall! Build that wall!” Het moment van vreedzame discussie is weg.

11 november. "We Walk With Natasha".

Meer dan tweehonderd studenten wandelen samen met Natasha naar haar les. Voor het gebouw spreekt Natasha tot de student die haar aangevallen heeft. “I pray for you, and I love you.” En hopen dat de boodschap van liefde de oorverdovende haat van swastika's en witte puntkappen kan overstemmen.

En wat nu?

Amerika had niet gerekend op de massale opkomst van stemmers uit rurale gebieden. Veel mensen hebben gestemd op Trump niet omwille van, maar ondanks zijn haatdragende ideologieën. Spijtig genoeg zien de mensen die deze ideologieën wél volgen hun ideeën nu bevestigd: de President denkt er immers net hetzelfde over. Vrouwen, minderheden en immigranten zijn nog steeds bang, maar één ding blijkt uit de protesten van de afgelopen dagen: we staan er niet alleen voor.

Achteraf gezien was het duidelijk dat Trump aan het afstevenen was op een overwinning. Trump ‘de mot’ onthoofde Clinton ‘de slang’. De organisatoren van de masterclass op 8 november jongstleden wisten dit op voorhand. Ze keken niet naar tussentijdse, onbetrouwbare peilingen. Nee, ze pasten politicologie toe in de meest zuivere vorm van het woord en kwamen tot de conclusie dat de opvolger van Barack Obama niet de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten zou zijn.

klamme handjes

Ze wilden een voetafdruk achterlaten met hun masterclass. Prof. Stefaan Walgrave opende de avond door iedereen welkom te heten en vervolgens zelf een presentatie te geven. Het leek allemaal nog zo onschuldig, maar de aanwijzingen zouden zich snel genoeg opstapelen.

Na prof. Walgrave was het de beurt aan de heer Ruud Wouters, die (als dekmantel?) het vak Media & Politiek doceert. De eerste aanwijzing van het uitgekiende plan diende zich aan. Tijdens zijn presentatie kwam ene mysterieuze Shanto Iyengar online op Skype. De heer Wouters lachte schaapachtig dat meneer Iyengar véél te vroeg was, maar wie goed oplette nam een heuse stressreactie waar. Je zag Wouters denken: Verdorie Shanto, je gaat ons plan niet verpesten! Professor Walgrave, die zich tussen het publiek schuilhield, trok ongetwijfeld met klamme handen zijn gsm om meneer Iyengar te berichten dat hij zich voorlopig koest moest houden. Worstelend met de autocorrectie, zal zijn bericht er ongeveer zo uitgezien hebben: "Keep quiet Shanto! We had a deal!" Om na verzending zijn telefoon weer weg te stoppen zonder een reactie af te wachten.

Na de klamme handjes afgeveegd te hebben aan de dijen, werd er connectie gezocht met Californië. Daar zat professor Amber E. Boydstun, politiek wetenschapper van de University of California Davis, klaar om de aanwezigen bij de spreekwoordelijke (klamme) hand te nemen en hen een rondleiding te geven door de verkiezing tussen de twee meest gehekelde presidentskandidaten die de Verenigde Staten ooit gekend hebben. Ze vergeleek de mediageile Trump met een mot. Motten gebruiken de maan als coördinatiepunt, maar ze kunnen ook een lamp voor de maan aanzien. De media zijn voor Trump als de maan (of een lamp) is voor een mot.

Na haar verhaal verkondigde prof. Boydstun dat ze al gestemd had, op Clinton welteverstaan waarop de zaal haar trakteerde op een luid applaus. Prof. Walgrave en dhr. Wouters keken elkaar op dat moment met een veelbetekenende, vreugdevolle doch emotionele blik aan. Van elkaars gezichten lazen ze af: Het lukt. Ze trappen erin!

eerste vrouwelijke president

Beide organisatoren hadden de nietsvermoedende professor Peter van Aelst maanden geleden al naar de VS gestuurd om mensen te spreken en de campagnes te volgen. Prof. Van Aelst gaf zelf ook een presentatie, via Skype. Zo vertelde hij onder andere met een streng gelovige vrouw gesproken te hebben die hem wist te vertellen dat Hillary Clinton een slang was die onthoofd moest worden. Ook van Trump was ze geen fan, maar als ze iemand moest kiezen om op te stemmen, dan was hij het. De presentatie van prof. Peter van Aelst had een opmerkelijk einde. Hij was halverwege een zin toen hij plots stopte met praten en de presentatie werd afgesloten. Het leek erop dat professor Walgrave vluchtig de presentatie wegklikte (aanwijzing 2). De reden hiertoe blijft onduidelijk.

Als laatste spreker van de avond verscheen de mysterieuze Shanto Iyengar opnieuw op het scherm. Hij bleek professor Political Sciences aan de Stanford University te zijn. Voor iemand die aan het begin van de avond ogenschijnlijk gemakkelijk online kwam op Skype, was de geluidsverbinding opvallend slecht (aanwijzing 3). Aan het eind van zijn presentatie vertelde professor Iyengar dat Hillary Clinton naar alle waarschijnlijkheid de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten ging worden – dit was dan wel weer goed te verstaan (aanwijzing 4). Dhr. Wouters stond op dat moment naast prof. Walgrave en kneep zachtjes in de onderarm van de hoogleraar. Shanto had zich aan de afspraak gehouden, dit kon niet meer fout gaan.

De volgende ochtend, toen de stofwolken waren opgetrokken en iedereen ontwaakte, was het kwaad geschied. Naast Donald Trump in de Verenigde Staten, bevonden er zich twee grote winnaars in Antwerpen: Prof. Stefaan Walgrave en dhr. Wouters. Een masterclass organiseren over een verkiezing waarvan de winnaar al bekend is, vonden ze blijkbaar te mainstream. Ze besloten het over een andere boeg te gooien en zorgden voor een avond die nog lang in het geheugen gegrift zal blijven staan. Hun welverdiende voetafdruk hebben ze achtergelaten. Chapeau!

Sinds dit jaar heeft de Universiteit Antwerpen eindelijk een eigen improvisatiegroep op studentenmaat. Je hoeft hiervoor dus niet meer naar Leuven te gaan, waar zulke gezelschappen al langer populair zijn. Het gemis aan improvisatietheater voor studenten was de jonge improvisatiegroep Swaajp opgevallen. Zij wilden impro laten leven in Antwerpen en deze avond is een bewijs van haar streven. Ze richtten De Mimosaurus op die onafhankelijk op eigen benen zal leren staan als studentenvereniging en die gratis trainingen voorziet voor studenten. Elke week zorgt Swaajp voor een andere trainer die de groep stuurt.

Deze woensdagavond staat Ben van Swaajp aan het roer, die tijdens de training wil focussen op improvisatie rond ‘locatie’. Om beurten beschrijven we een ezelstal, openen we een graf op een imaginair kerkhof of beklimmen we de Mont Ventoux zonder écht uitgeput te zijn. Het samenspel van woorden, zinnen en gebaren, en de interacties van de hele groep zorgen voor grappige en creatieve bedenksels. Voor de Mimosaurus laat je je hersenen springen en gooi je je ledematen los. Bij het afwisselen van de spelletjes merk ik dat we naast het beleven van plezier ook veel bijleren over de theatervorm. De meeste oefeningen zijn afkomstig van improworkshops of zijn variaties erop.

Ik geniet ervan dat de remmingen bij iedereen steeds meer verdwijnen door het spontane spelen, verzinnen en bedenken. De oefeningen en de tips die ik krijg, maken dat mijn laatste “Bam!” er zelfverzekerder uitkomt dan mijn eerste “Whoessj!” Wat ik nog heb geleerd tijdens de training? Dat de volgende twee capaciteiten niet vereist zijn als je wil komen meedoen: ervaring in improvisatie en ervaring om na de training nog op café na te babbelen. Want er is altijd plaats in het peloton als je zonder enige knowhow de Mont Ventoux wil ontdekken.

Wil je meer weten over De Mimosaurus? Ontdek ze op www.facebook.com/demimosaurus of stuur een mailtje naar demimosaurus@gmail.com.

Als je Swaajp aan het werk wil zien kan je voor meer informatie terecht op www.swaajp.be.

Een simpel, plots binnengelopen mailtje afkomstig van Nils ‘sportsticker’ Van De Velden bracht de bal aan het rollen. Of er tennissers zin hadden om mee te doen aan een toernooi in Rusland. Hoe UAntwerpen zelfs wist dat ik tennis speel, is me eigenlijk een raadsel. Ik weet ook niet hoe het komt dat ik erbij zat, want ik ken zo al drie mannelijke spelers op de universiteit met een hoger klassement. Wie weet was het mijn motivatiebrief. Motivatie was namelijk wel vereist, en competitiezin evenzeer. We waren ons ervan bewust dat we mogelijk licht vernederd konden worden, maar koesterden stiekem ambities. Toch waren we lichtjes nerveus. Wij waren immers actief op Belgisch niveau. Aangezien Russen sportief gezien niks aan het lot overlaten – kuch doping – en het land dat tikkeltje groter is, leefde de angst dat de Russische tennistanks ons na het tornooi als wodka-shotglaasjes zouden gebruiken.

Onze delegatie bestond naast vier spelers nog uit Francis baron Van Loon, oud-rector van de universiteit en voorzitter van de organiserende commissie, en Peter Verboven, voorzitter van de executieve commissie van Panathlon. Beiden zijn actief in een organisatie genaamd PCU, Panathlon Club of Universities, die als doel heeft universiteiten via sport internationaal samen te brengen. Zij zijn ook de organisatoren van de University Games die eerder dit jaar in Antwerpen plaatsvonden. Nils Van De Velden, onze derde man, vertoefde al in Russische contreien.

Eenmaal aangekomen in Rusland kregen we anderhalve dag om ons te amuseren in Moskou, alvorens het echte werk in universiteitsstad Dubna aan de beurt kwam. Na de openingsceremonie werd de officiële loting uitgevoerd door onze eigenste Francis baron Van Loon. Die loting viel tegen voor ons A-team, Lynn en Nicolas, die in de eerste ronde al meteen een van de favorieten lootten. Karolien en ikzelf, het zelfverklaarde we-zien-wel-team, trokken echter een haalbare kaart. Nicolas en Lynn overleefden die eerste ronde dan ook niet en werden verwezen naar de Honorary Cup. Vergelijk het met de Europa League in het voetbal: een tweede tabel voor de afvallers. Hierin hebben zij de tegenstand overrompeld en eigenlijk nog amper moeilijkheden gekend. Alvast één trofee in de Antwerpse kast.

Karolien en ikzelf hebben ons dan weer vrij vlot geplaatst voor de finale van de hoofdtabel, maar kwamen daar tegen een team van Moskou State University te staan dat simpelweg een klasse te hoog was. De jongeman speelde ITF-niveau, wat niet ver onder ATP-niveau van de professionals zit. Hij speelde ook al jaar en dag samen met zijn partner die zelf ook een stevige bal kon meppen, terwijl Karolien en ikzelf elkaar letterlijk drie dagen kenden. Toch was de uitslag nog niet eens zo hard, 6-4/6-1. We hadden onze huid duur verkocht. Eindverdict was dus een tweede en een vijfde plaats uit acht deelnemers vanuit heel Rusland. Een mooie eerste deelname van de Universiteit Antwerpen. Maar onze universiteit heeft ambities naar volgend jaar toe.

Natuurlijk is er meer dan de sport alleen. Het binnenpretje van de trip was het codewoord ‘interculturele communicatie’. Vriendschappen smeden waarvoor een visum vereist is, is een mooie streep voor je bucketlist. Russen zijn fan van wodka, en wodka bleek fan van ons. We hebben in de studentenbar Churchill dan ook wat epische momentjes doorgemaakt met onze nieuwe Russische vrienden. Vraag Nils ‘sportsticker’ Van de Velden maar naar zijn versie van ‘Moscow Moscow’. Karaoke met Tatiana en Svetlana, check! Cultureel was Dubna misschien niet de grootste hoogvlieger, we zagen op onze bustour een wel hele grote stoel en ook een hele grote Lenin, de moeite die voor ons gedaan werd naast het tennisveld was indrukwekkend. Een geweldige ontvangst, ik heb me nog nooit zo’n beroemdheid gevoeld.

Dit was de pilooteditie van het PCU tennistoernooi in Dubna. Toch hebben we niet alleen onze eer verdedigd als universitaire instelling, we speelden twee finales en wonnen de kleine. Dit wordt opnieuw het doel. In overleg is besloten dat de volgende editie een enkeltoernooi zal zijn met zowel dames als herenreeksen. Ikzelf zal er weer bij zijn, mogelijk mijn drie kompanen ook, en er zijn nog plaatsen beschikbaar. Ben jij gezegend met zin voor avontuur, wat je wel moet hebben om de Russische accommodaties te overleven? Heb je voorts het talent om op een gele bal te slaan met een klassement waar liefst een letter ‘B’ in staat? Ben jij bereid op schok te gaan met een bende die je mogelijk nog nooit gezien hebt? Heb je zin om aan interculturele communicatie te doen in Mother Russia? Dan ben jij misschien wel de toekomstige winnaar van de tweede editie van het PCU International University Tennis Tournament (PIUTT). Houd de website van de sportsticker en de website van PCU goed in de gaten en vergezel ons op weg naar het goud. Of een kleine beker van de speelgoedwinkel. Maar hij blinkt wel.

Speciale dank aan Rector Herman Van Goethem en Departementshoofd SCS Bruno De Loght en aan Francis baron Van Loon en Peter Verboven, door wiens harde werken het PIUTT mogelijk gemaakt is.

Als overtuigde Cumberbatchfan had ik torenhoge verwachtingen van de nieuwe Marvelfilm Dr. Strange. Om eens een keer decadent te doen besloot ik de film in Ultra Laser 3D te gaan kijken in Kinepolis. Maar je krijgt waar voor je geld; de special effects zullen menig mond laten openvallen en bij deze adviseer ik iedereen ten zeerste om in deze overpriced tickets te investeren.

De film vertelt het verhaal van een vreselijk arrogante chirurg, Stephen Strange, die zich te goed voelt om te ‘simpele’ operaties uit te voeren. Je krijgt meteen een hekel aan hem, maar ergens mag je hem toch, misschien uit bewondering. Net zoals het personage dat Cumberbatch neerzet in de BBC-reeks Sherlock. Hij woont in een penthouse met vleugelpiano en hoeft zelfs de liefde niet van de prachtige Rachel McAdams. Hij kijkt uit op de rest van de wereld, hij heeft alles, maar heeft niemand nodig. Rijbewijs-verliezend hardrijdend in zijn Lamborghini slaat hij oproep na oproep van ziekenhuizen af, om dan uit te bocht te vliegen en wakker te worden in zijn ergste nachtmerrie.

Hij ontwaakt in het ziekenhuis, zijn handen verminkt voor het leven, gedoemd om zijn werk – lees: zijn leven – op te moeten geven. Hij klopt aan bij de beste chirurgen ter wereld voor onmogelijke operaties, maar alle deuren blijven toe. Verbitterd ondergaat hij zijn revalidatie en vraagt zich af of er ooit iemand is hersteld van zo'n ernstige zenuwbeschadiging als die van hem. Eén man is het antwoord. Vol ongeloof bezoekt hij deze ene man, die hem naar Kamar-Taj stuurt.

Kamar-wadde? Een oord in Nepal waar hij antwoorden vindt op vragen waarvan hij het bestaan niet kende. Dit is een van de mindere punten aan de film: waarom zou een succesvolle medicus opeens naar de andere kant van de wereld reizen voor iets wat in de eerste plaats een vorm van alternatieve geneeskunde lijkt? Een hautaine scepticus zoals Dr. Strange zou dit niet zomaar doen.

Hoe dan ook, hier begint het echte verhaal. Hij ontmoet er een onversaagde kale vrouwelijke monnik, die hem duidelijk maakt dat hij, als medisch genie, lang niet alles over de wereld weet. Tilda Swinton is perfect gecast voor deze rol als The Ancient One. Ze neemt hem mee op een visuele trip door het universum en doet hem alle aspecten van de realiteit in twijfel trekken. Dit stukje van de film zou ik gerust tien keer opnieuw kunnen kijken, dit soort cinemakunst is waarvoor je die vijftien euro betaalt.

Om niet te veel te spoilen, hou ik het kort. Het heelal staat op barsten en dit is de schuld van de donkere entiteit Dormammu, die Stephen Strange samen met zijn nieuwe vrienden uit Kamar-Taj moet bevechten.

Dit is zo’n film die je fantasie zodanig prikkelt dat je stiekem hoopt dat je morgen wakker wordt met magische krachten en mee kan vechten in een kolossaal episch gevecht. Zij aan zij met Benedict Cumberbatch, dat is natuurlijk ook niet mis.

As mentioned before this battle is not only a battle between Clinton and Trump, at least in theory. Gill Stein (Green Party) and Gary Johnson (Libertarian Party) are also still in the race to become the next president of the USA. The strange thing is that we don’t see them at debates and they score low in the polls. So why are ‘the Trump’ and Clinton haters not voting for Stein or Johnson?

small parties

According to Peter Van Aelst this is because Americans are not very familiar with the Green Party and the Libertarian Party. In addition, Gill Stein and Gary Johnson are not very charismatic and they can’t strongly represent themselves in debates. The committee who organizes the debates only invites parties that score 15% or higher in the polls. Both the Green Party and the Libertarian Party do not satisfy this requirement.

Moreover, the voters know that there is a small chance for Stein or Johnson to win these elections, because in the US they use a winner-take-all system. When an presidential candidate receives the majority of votes in one state, the whole state votes for this person. People who vote for Stein or Johnson know their vote doesn’t count, because both elected representatives score already low in the polls.

What's it all about?

So eventually it is a battle between Democrats who believe in a robust government and Republicans who believe in a limited government. Trump wants to make America great again and Clinton would like to continue the work of Barack Obama (also a democrat). The way Donald Trump wants to make America great again? Van Aelst tells us that he wants to lower the taxes drastically, overlook the trade agreements and stop immigration. The remarkable thing is that Trump can’t tell us just how he likes to achieve these goals. When we look at Hillary’s campaign, we will see that she fights for a fair tax system and she wants to fix America’s broken immigration system. The US is a nation of immigrants and Clinton thinks that those who come into the country should be treated with dignity and respect. Click here for Hillary's campaign and here for Donalds campaign.

At the end winning the elections is one thing, but winning seats in the House of Representatives and Senate is just as important. Professor Van Aelst makes clear: a president without a majority in parliament is often less powerful than it looks.