Wist je dat slechts drie op honderd Amerikanen geregeld bloed doneert? En dat zonder hen de gehele Amerikaanse bloedvoorraad binnen de 48 uur volledig op zou zijn? Dankzij stevig promotiewerk van het Rode Kruis staan de Belgische donatiecijfers nog niet in het rood, maar het kan beter. Véél beter.

Maarten, Willem en ik drinken koffie met uitzicht op de Antwerpse ochtendspits. Voor ons in het gras ligt Europa opengevouwen. De warmte doet de lucht trillen. Wat propere kleren en drie slaapzakken zijn al wat we bij hebben en enkel de terugvlucht ligt vast. Elke maand ga ik op reis. Deze maand lift ik naar Boedapest.

Antwerpen is bekend om haar accent, haar kathedraal en haar mode. Maar binnenkort komt er een vierde parameter in dit rijtje te staan: Antwerpen als studentenstad. Met zo’n 33.500 voltijdse studenten (ongeveer evenveel als Leuven), op een totaal van 470.000 inwoners, telt onze koekenstad ondertussen toch al mee, zeker als het van Antwerpen Studentenstad afhangt.

Uit het oog, uit het hart, en geen nieuws is goed nieuws. Volgens die twee principes was ik er min of meer van uitgegaan dat de opwarming van de aarde ondertussen wel opgelost zou zijn. Maar zoals de Nederlanders zeggen (binnenkort écht van onder de zeespiegel): helaas, pindakaas. De Britse geschiedkundige, politicoloog en journalist Mark Lynas bracht in 2007 het boek ‘Six Degrees’ uit, waarin hij een beeld schetst van een wereld die gemiddeld één tot zes graden warmer is. Jammer genoeg zijn dit geen scenario's met meer korte rokjes en blote torso's, maar grimmige beelden van een onafwendbare toekomst. Nu het boek in het Nederlands is vertaald (‘Zes graden’), gingen we eens polsen of we er nog altijd zo slecht voorstaan, en of er op die twee jaar tijd niets wezenlijks veranderd is.

Een degelijk kot aan een redelijke prijs; het wordt haast een luxe. Meer en meer studenten stuiten tijdens hun zoektocht naar hun eigen stekje op prijzen die het voorziene budget ruimschoots overstijgen en zelfs verdacht onevenredig lijken met de kwaliteit van de kamer. Een nijpend tekort aan koten trekt over de Belgische studentensteden, met opvallende prijsstijgingen tot gevolg, en dat terwijl de studentenpopulatie blijft uitbreiden. Een onvermijdelijke evolutie of ligt de oplossing binnen handbereik?

“Volgens mij is het glas toch halfvol!” roept Will Smith als de frivole Fresh Prince of Bel Air naar zijn professor filosofie. Wie kent ze niet, de Amerikaanse series en films waarin het universitaire leven bol staat van de interactieve lessen van professoren vol wijze witzen? Vijf universitaire jaren en grofweg veertig vakken later moet ik vaststellen dat onze academische wereld weinig voeling heeft met dat Angelsaksische model. Geslaagde interactieve lessen vormen zonder meer een marginale uitzondering. Hoe komt dit en moeten we daar eigenlijk rouwig om zijn?