Ik, studente in Antwerpen, een multiculturele stad, quasi dagelijks in contact met andere culturen, andere godsdiensten en andere nationaliteiten. Ik, lid van tv-kijkend Vlaanderen, quasi dagdagelijks geconfronteerd met beelden van ’de andere wereld’. Ik, vrouw van de westerse wereld, klaar om een stapje te zetten in de niet-westerse wereld.

Een wettelijk verplicht in te bouwen rustperiode voor tweedezitters. De batterijen moeten immers voldoende lang voeling hebben met het elektriciteitsnet om in aula's en andere opnieuw een academiejaar lang stand-by te kunnen staan. De gederfde inkomsten van een kortstondige professionele ervaring tijdens de vakantiemaanden en de daaruit resulterende lege beurs buiten beschouwing gelaten, dient in naam van het moreel van de troepen toch een bijsturing van de huidige gang van zaken te gebeuren.

Er was eens een koning, die zo voortreffelijk, onbaatzuchtig en wijs was dat hij er soms zelf hoofdpijn van kreeg. Hij woonde in een schamel hutje met een enorme schuif die zijn werkkamer verbond met de buitenwereld. Dagelijks brachten koeriers hem een karrenvracht nieuwe boeken en bevindingen uit de hele wereld: The Journal of Digestive Peristaltics, Quantumsociologie, Kleinkunstversies van de Upanishaden. Via de schuif werd het allemaal in de hut gekieperd, en het kwam er pas uit, mét correcties in de kantlijn, nadat de koning het van voor naar achter, van achter naar voor, en ook diagonaal kon opzeggen.

Eindelijk je studierichting gekozen aan de UA. Klaar voor een nieuw academiejaar? Niet zonder een goed kot natuurlijk. Want dat kamertje is meer dan enkel de plaats om te eten, slapen en studeren. Heel wat problemen en bijbehorende irritatie kunnen voorkomen worden door een weloverwogen keuze. In onze studentenstad word je geholpen door Kotweb. Opgericht in 1996 door de Universiteit Antwerpen, de Antwerpse hogescholen en het Prins Leopold Instituut voor Tropische Geneeskunde, is Kotweb uitgegroeid tot een heus huisvestingsnetwerk.

Er is een examen bezig in de Jan Fabre zaal, een auditorium van 30m breed, 17m hoog en 60m lang. Er zitten maar een paar studenten te werken. Heel de zaal is fel verlicht en achteraan staat een enorme airconditioner te draaien. Aan de muur hangen grote tekeningen – balpen op papier – en progressieve artikels over het gebruik van drugs. De meeste studenten zijn te hard bezig om hierin de adem van de jaren '60 te voelen.