Al sinds mensenheugenis wordt de vrouw als inferieur gezien, vertrekkend vanuit het idee dat mannen fysiek sterker zijn. Anderen zagen Eva’s zwakte om de verboden appel op te eten als het begin van de verderfelijke aard van vrouwen. Het is dan ook ironisch dat dit zwakke geslacht vanaf de middeleeuwen over heel Europa gevreesd werd, zodra mensen in heksen begonnen geloven. Een overstroming? Een mislukte oogst? De plotselinge dood van de kasteelheer? Dit was allemaal de schuld van heksen.

Opgelet: Deze tekst bevat spoilers! 

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: A Plague Tale: Innocence is een verhaalgedreven spel. De ongeschreven wetten van de spoilerhygiëne gebieden bijgevolg dat ik me in allerlei bochten zou wringen teneinde niets van het verhaal weg te geven en toch een resem zinvolle dingen te zeggen over de voortreffelijke eigenschappen van dit spel. Dat is jammer genoeg de tragische grand écart waarin elke zichzelf respecterende recensent zich terugvindt, wanneer weer eens een spelmaker een plot heeft bedacht dat niet op de achterkant van een pak cornflakes past. Gelukkig heb ik weinig last van zelfrespect en nog minder gevoel voor tragiek, dus bij deze ben ik zo vrij een spoiler weg te geven die inslaat als een vuist op een stapel pannenkoeken: in A Plague Tale: Innocence slagen de vijftienjarige Amicia en haar jongere broertje Hugo erin om de knettergekke grootinquisiteur te doden. Deze antagonist wil met Hugo’s door duistere krachten beïnvloede gaven zogenaamd de wereld redden, maar heeft ook grootse machtsfantasieën. 

In 2007 werd Hatsune Miku geboren bij Crypton Future Media in Sapporo, Japan. Met een grootte van 158 cm, een gewicht van 49 kg en een leeftijd van maar liefst 16 jaar oud was Miku geen normale baby. Je voelt het misschien al aankomen, maar Miku bestaat eigenlijk niet echt, althans niet zoals jij en ik. Toch stond ze recent op een podium in Brussel te zingen en te dansen als een echte popster.

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie trekken we onze toga’s aan en duiken we in de laatste les van em. prof. dr. voor de herkomst van emeritus.

Dag dwars

Het is zondagavond 28 oktober. Na een lang weekend in Berlijn heeft de Flixbus naar Praag, de plek die mijn iPhone ondertussen ‘thuis’ noemt, twee uur vertraging. Mijn busgenoten, vrienden die ik anderhalve maand geleden niet kende, voelen meer als thuis aan dan ik ooit voor mogelijk hield op deze korte tijd. In de winkel in Duitsland was ik vaker aan het omrekenen hoeveel het eten daar kost in Tsjechische kroon dan ik tegenwoordig kronen omreken naar euro’s. Hoeveel geld er van mijn rekening af is, wil ik niet weten. De ernst van mijn slaaptekort is minder ongekend.