Enkele weken geleden ontstond er ophef door een voorstel van Bart De Wever. De burgemeester pleitte voor luchtafweer rond de haven van Antwerpen. Online werd het voorstel alvast onthaald op veel ridicuul. Terecht? Misschien wel. Rusland ligt een heel eind weg en Duitsland heeft hopelijk zijn les geleerd vooraleer het een speciale militaire operatie begint om de volksrepublieken Eupen en Sankt Vith te bevrijden. Nee, het gevaar ligt niet bij hen maar bij onze noorderburen. Wat als ze een herkansing willen voor de Belgische onafhankelijkheidsstrijd? Toch zou luchtafweer nutteloos zijn tegen hen: de Nederlanders zijn hier al.

Begin september stond ik weer vol verwachting aan te schuiven om haar voor de derde keer live te horen: Paris Paloma. Als iets kleinere artiest heeft ze een loyale groep fans opgebouwd, die allemaal wel eens recht in het hart geraakt zijn door haar muziek. Haar werk vormt een etherische balans tussen teder en episch, met een geluid dat zijn origine vindt in de folk- en indiemuziek. Iedereen die ooit een blik op haar teksten heeft geworpen kan er alvast ook mee akkoord gaan dat Paris Paloma niet enkel zangeres en muzikant is, maar ook een poëet van hoge klasse. 

Waar is de Studentenraad zoal mee bezig? Het roze logo verschijnt te pas en te onpas in de mailbox, maar wat doet ze naast mailen? Op welke manieren beïnvloedt ze het dagelijks leven van de student? Om daarachter te komen neust dwars in de projecten van de Studentenraad. Deze editie zit ik samen met coördinator Sociale Zaken Julie Stockmans om het te hebben over het mentaal welzijn van studenten aan UAntwerpen. 

Ik ben altijd al een wintermens geweest. Warmere dagen bieden me doorgaans enkel onfortuinlijke omstandigheden zoals plakkerige handen, bezwete kleren en billen die aan mijn stoel blijven kleven bij het rechtstaan. Naast die kwaaltjes is er nog iets dat me enorm stoort tijdens de zomermaanden, namelijk safaritoerisme. Je hebt het vast al eens meegemaakt: je bent lekker aan het scrollen op Instagram en plots sta je oog in oog met een Afrikaans kind dat je niet kent! Je komt erachter dat een van je kennissen dit jaar op safarireis ging en daar allerlei foto’s heeft gemaakt van kinderen op straat. Eventueel heeft je kennis zelfs een van die kinderen in de armen gesloten voor de foto! Of je kennis het kind of diens ouders kent? Natuurlijk niet, maar het is toch oh zo schattig! 

Ik was gisteren op een TD. Wacht, het is niet de bedoeling dat mijn verhaal, mijn boodschap voor de wereld, onnavolgbaar wordt. Mijn eerste solo-editoriaal en ik weet eigenlijk nu al niet meer waarover ik het wil hebben. Oh ja, ik had het over een TD. Tijdens de fietstocht, ook wel de heenweg naar de TD, dacht ik aan iets: ik dacht aan dit wat je nu leest. Wat wordt de boodschap? Ik kan schrijven over het (studenten)leven en de problemen die daarbij horen. Over de knip, die menig eerstejaars de stuipen op het lijf jaagt (pagina’s 4-6 vertellen je er alles over). Of over onderzoek, innovatie, valorisatie of duurzaamheid (lees pagina 9, voor alles over duurzaamheid op kot). Ik wil anekdotisch de dwarslezer – jij, dus – meenemen en plotseling een denkpatroondoorbrekende en hopelijk niet-cliché boodschap meegeven.