Het is een winterse woensdagavond in november als we aankloppen bij café Izzy Maze aan de Leopoldplaats. De blauw-witte kerstverlichting hangt al in de bomen rond het plein en voor de deur van het café waaien jazzy muziekklanken het terras op. Het is kwart voor negen, een kwartier voor openingstijd, maar we worden met een brede lach warm welkom geheten.

De oneindigheid voorbij onze aarde is een onuitputtelijke bron van fascinatie. Fascinatie gaat vaak hand in hand met angst: angst voor het onbekende, het donkere, het onvoorspelbare. En toch besloot de mens, in al zijn grootheidswaanzin en dapperheid, zijn terrein uit te breiden voorbij de grenzen van het bekende. Op 3 oktober 1942 werd voor het eerst ‘de ruimte’ bereikt: de ruimtevaart was geboren en het begin van een domino-effect aan revolutionaire ontdekkingen en uitvindingen werd in gang gezet. Vandaag de dag wordt deze kennis ingezet om een ander soort angst te bestrijden: (borst)kanker en de immense impact ervan.

Vrijdagnacht, twee uur. In een kerk op de Verversrui staat een priester achter het altaar. Zijn volgelingen hebben de handen ten hemel gericht en bewegen mee op de muziek die hij voortbrengt. De bassen zijn in het hele lijf te voelen, het is warm in de kerk en we geven ons in extase over.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubber eendjes. Recensent Yannick moest zich haasten om door het jubileumconcert van koor Cantando te klieven (muziek).

Dat het hoger onderwijs fors moet besparen, zal u niet als nieuws in de oren klinken. De armtierige student krijgt volgend academiejaar al een verhoging van het inschrijvingsgeld voor de kiezen, maar staat daarmee slechts op het topje van de ijsberg. Of beter: er onderaan. Welke gevolgen heeft de besparingsdrift van de Vlaamse Regering op de alledaagse werking van onze alma mater? dwars ging op de koffie bij Martin Decancq, financieel beheerder van UAntwerpen.

Le plat pays, qui est le mien. Er zijn maar weinig Belgen die hun liefde voor het vaderland zo vurig en passioneel declameren als Jacques Brel. Hij was hard en cynisch voor ‘zijn land’ in zijn chansons, maar hij zalfde onmiddellijk. Brel was noch Vlaming, noch Waal, noch Brusselaar. Neen, Brel was vooreerst Belg. Trots op elke verborgen uithoek van zijn land. Wallonië, het onbekende vraagstuk voor menig Vlaming. Ziedaar: Namen, hoofdstad van het Waals gewest.