Als je op de dokken “ART IS A PASSION - CUSTOMER SATISFACTION IS AN ART” als een mantra uitgesmeerd over de hele voorgevel van een silo ziet, dan zit je goed: dit is Extra City. Het is een expositieruimte voor hedendaagse kunst, en niet zomaar: het is een poging om kunst maatschappelijk relevanter, levend en laagdrempelig te maken. Daarnaast wil het zich doen gelden op internationaal niveau en streeft het naar een plaatsje naast musea als Tate Modern of Centre Pompidou. Toen we deze week even mochten komen kijken hoe de eerste tentoonstelling werd opgebouwd, leek het wat op een kraakpand, alsof er net was ingebroken en het was ingenomen door een hele hoop enthousiastelingen die met hippe zeteltjes en video-installaties aan het zeulen waren. Wat Extra City nu juist onderscheidt van de andere kunsthuizen in Antwerpen en eigenlijk het kernidee is achter het hele project, is het dynamische en het maatschappelijk relevante van kunst weer benadrukken. Dat is hen alvast gelukt als je alleen al naar het gebouw kijkt.

Een amalgaam aan hersenspinnen en ander ongedierte ontspruit opnieuw aan elk uiteinde der haren van het gelijknamige monster wanneer deze laatste weer eens te laat wordt ingelicht over de nakende, ultieme en – deze keer – zeer echte deadline: “Kunt ge da ten laatste straks doorsturen, dan kan da morgen nog naar den drukker; den deadline was eigenlijk gisteren!”

Groeimappen, portfolio’s en zelfreflecties. Lesvoorbereidingen, jaarplannen en beoogde didactische doelstellingen. Als u spontaan begint te kokhalzen bij één van deze begrippen, dan bent u waarschijnlijk één van de vele studenten die de lerarenopleiding volgen of hebben gevolgd aan de Universiteit van Antwerpen. (Ofwel had u dat broodje met Americain Preparé gisteren toch maar beter bij u thuis op de verwarming laten liggen.)

We zijn nu één jaar na de fusie van RUCA, UIA en UFSIA, maar als je aan studenten vraagt hoe de UA gerund wordt, kan nog niet 1% een licht bevredigend antwoord geven. Uiteraard moet niemand zich beschaamd voelen, want vele personeelsleden weten ook niet alles tot in de puntjes. Om iedereen toch de nodige achtergrond te geven en om een duidelijk beeld te krijgen van wat waar en door wie beslist wordt, vindt u hier een overzicht van de grote beleidsstructuren binnen de UA.

Elkaar uit de weg blijven gaan, was geen optie meer. Het werkwoord negeren kregen de heren niet langer vervoegd. Hun respectievelijke lastdieren die elkaar in het gewei, respectievelijk de haren vlogen waren niet langer in staat een pluimgewichtige last te verplaatsen. Een confrontatie drong zich op. De geciviliseerde verwoording daarvan vindt u hier. Van hun zogenaamde noblesse bleef tijdens de fotoshoot echter niets overeind.

Graag een reactie op “Er ontbreekt een kwart” van een scribent, die blijkbaar niet de moed kan opbrengen om zijn hersenspinsels te ondertekenen en die het nodig oordeelde om zijn habitaat, gebouw G op de Middelheimcampus en de erin aanwezige kunstwerken, naar de vernieling te schrijven.