De lancering van de Spoetnik is een lachertje vergeleken met take-off van een professionele carrière. Dit is geen citaat van het niet-aan-de-aantrekkingskracht-van-de aarde-onderhevige kapsel van Dirk Frimout, maar een gedachte die wel eens in het hoofd durft spoken van de generatie die dra de auladeuren definitief achter zich dichttrekt.

Als trouwe lezers heeft u natuurlijk allemaal het artikel in de vorige dwars (nr. 30) gelezen over de nieuwe ontwerpnota over de financiering van het hoger onderwijs, met dank aan Frank Vandenbroucke. Daar vele studenten, proffen en onderwijspersoneel (vrijwel iedereen die het aanbelangt dus) het gevoel hebben dat het neo-liberale onderwijsmodel de kwaliteit van ons hoger onderwijs zou afkalven, kon een collectieve reactie niet uitblijven.

“Onze universiteit is veel moeilijker dan die van Antwerpen, dat weet het kleinste kind.” Een Leuvense studente staart me aan, uit haar mond klettert een hagelvlaag van vooroordelen. Zulk geraaskal kan je lachend wegwimpelen, herkauwen, terugkaatsen. Of je schrijft er een artikel over. Om zelf niet in prietpraat te vervallen, zet ik koers naar deze “enige echte studentenstad” aan de Dijle, in de hoop de waarheid te achterhalen. Het wordt een vogelvlucht langs fakbars, fiere kotbewoners, aula's en Alma's.

Door het raam van een klein kamertje in het studentenhome van Wilrijk zien we hoe het aarzelende groen de lente inluidt.

Het moet geleden zijn van de tijd toen ik de baard in de keel kreeg, dat ik me nog zo 'aware' was van mijn harige zelve. De Awarenessweek heeft zijn naam dan ook niet gestolen aangezien ik een ganse week met de haren overeind door de Stadscampus heb gedoold – een fenomeen dat voorkomt bij de ervaring van een acute emotionele aanval. Via deze weg wil ik dan ook alvast de organisatoren van de Awarenessweek bedanken voor de extra diepgang die middels deze 5-daagse extase in mijn oppervlakkig bestaan werd gepompt. Oprecht bedankt!