Is het niet gemakkelijk om je buiten al het gedoe te zetten? Je zet het venster open, je buigt je voorover, je kijkt naar de mensenmassa beneden je, vol meningen en acties en reacties. Zelf kan je er ook wat van, het tegendeel heb je nooit willen beweren, maar dat is toch anders. Want ja, jij sluit je raam en dan is het allemaal weer voorbij. 

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Het moet niet steeds het nieuwste van het nieuwste zijn. Dat geldt voor films, maar ook voor games. Door de ogen van Odin kijken we deze keer aandachtig naar het geploeter van Vikings die na hun dood naar het mysterieuze Valheim worden gestuurd. Ontwikkelaarsstudio Iron Game AB’s eerste game ooit bleek een voltreffer, in de eerste maand werden er vijf miljoen exemplaren van Valheim verkocht. Nadat ik zag dat enkele vrienden van mij hun hand waagden aan de early access, kon ik het niet laten om zelf eens in hun wereld binnen te springen. Tientallen uren speeltijd later is het tijd voor dwars om aandachtig in het levendige dodenrijk te staren.

Een kleine tweehonderd jaar geleden ondervond West-Europa een acuut tekort aan patatten. België – en vooral Vlaanderen – was een epicentrum van aardappelslachtoffers. Omdat Antwerps burgemeester Bart De Wever in een ver verleden geschiedenisstudent was, weet hij dat. Geschiedenis is leerzaam, maar geschiedenis biedt ook soelaas. Om te voorkomen dat Antwerpen ooit opnieuw slachtoffer zou worden van een voedselcrisis, lanceert de burgemeester een grootschalige uitbreiding van de lokale landbouw, in samenwerking met Vlaams minister van Landbouw Hilde Crevits.

In Bleak House van Charles Dickens verdwijnt Mr. Krook van het toneel door spontane zelfontbranding. Dickens zelf verdedigde zijn literaire keuze door eerdere casussen aan te halen waarin iemand gestorven was door, zo werd beweerd, spontane zelfontbranding. Critici stonden er kritisch tegenover, zoals critici nu eenmaal doen als de eikels die ze zijn. Maar luister goed, als er een manier is om onder een examen uit te komen, is dit het wel. 

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Recenseren is eigenlijk vooral zelf niet te veel doen, maar over het werk van een ander wat kankeren over wat er beter kon. Driehonderd uren nietsdoen – niemand die mij kan verwijten dat ik mijn werk niet serieus neem – voor een diepgaande recensie over een idle game in volle ontwikkeling: Mr.Mine.

“I always thought the idea of education was to learn to think for yourself”, aldus John Keating in Dead Poets Society tijdens een discussie met een collega-professor. Dat klinkt evident, maar met hoe het er nu binnen het onderwijs aan toegaat, vraag ik me af of er nog wel genoeg ruimte is om voor jezelf te denken. Elke leerkracht heeft zijn eigen methode van lesgeven, de ene al wat effectiever dan de andere. Maar al die methodes dienen hetzelfde doel: leerlingen klaarstomen voor examens zodat ze de eindtermen halen. Met de vernieuwde eindtermen worden leerkrachten korter gehouden en verliezen ze meer vrijheid. 

Ik zit. Ik zit op. Ik zit op een bankje terwijl ik kijk. Ik kijk. Kijk! Ik observeer. Zou iemand mij opmerken? Ik hoop het. Ik hoop het. Ik hoop het niet, eigenlijk. Behalve als ik er prima uitzie. Ik zie er niet prima uit. “Jawel.” Nee je liegt. Ik ben niet prima. Nu weer wel. Ooit opgevallen dat hoe langer je kijkt, hoe minder je ziet? Alles is waas. Jij de flaneuse. Iedereen? Achtergrond. Tot jij erbij komt zitten. Dan zijn we het beide. Of wij zijn één flaneur, flaneuse. Jij zorgt dat de rest witte ruis wordt. De rest is witte ruis. Ik kan voor eeuwig naar je staren. Ik wil naar je staren. Ik doe het niet. Ik wil het wel. 

Al sinds de vroege bronstijd worden reclameborden gedecoreerd met nauwelijks geklede vrouwen. Die traditie zit helaas in een diep dal. Ook de gouden jaren van Hollywood, toen Paul Verhoeven vond dat je nooit genoeg borsten kan hebben en dus prompt een vrouw met drie stuks in beeld bracht, zijn lang vervlogen.  

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Deze keer: studeerlocatie Arenberg van STUDY360.