Af en toe mag er eens nostalgisch teruggeblikt worden op zaken die ons verleden mee kleur hebben gegeven. Dingen die voor opschudding zorgden. Kortom, de mensen bezig hielden. Vrije radio bijvoorbeeld. Niks vergane glorie, eeuwige charme en luistergetrouw publiek. Deel van het collectief geheugen. Menig openbaar of commercieel zender wordt hier het nakijken gegeven. Eén vraag steekt echter de kop op: Blijven we strijden voor diversiteit, of wordt ook het Vlaamse radiolandschap een grote eeheidsworst?

Ga eens naar de opera. Nee, ik meen het. Ga er eens heen en ik beloof je dat je een geweldige avond zal hebben. Voor mij begon die avond met het hoogst herkenbare: “O nee, o nee, ik heb niks om aan te trekken!” Want dat is nu eenmaal deel van het spel, het chique, het "m'as-tu vu" en dat allemaal overgoten met de keurende en minnelijke hypocriete glimlach. Je voelt de intriges en achterklap bijna als een dikke mist in de lucht hangen. Om half acht kwam ik aangezwiebeld op mijn veel te hoge hakken om meteen naar de plaatsbedeling te gaan.

In een T-shirt van de stad Antwerpen, blikje Jupiler in de hand en pakje Gauloises Blondes binnen handbereik, vertrouwde Swa Dielen, de stadstekenaar, ons het een en ander toe in de beslotenheid van zijn atelier.

Hetgene dat wij ons uit een ver verleden nog herinneren als herfstvakantie is weer aangebroken en naar goede gewoonte gaat dat, ondertussen voor de 68ste maal, gepaard met de hoogmis van lezend Vlaanderen, de boekenbeurs in het bouwcentrum. Ondergetekende wist een uitnodiging voor de officiële openingsreceptie te bemachtigen en mengde zich onder de gestelde lichamen van het literaire wereldje.

Eric Faucompret is decaan van de faculteit Toegepaste Economische Wetenschappen van de UA en doceert als professor Internationale Politiek. De geknipte man dus om eens aan de tand te voelen over de mogelijke toetreding van Turkije tot de Europese Unie.