Blairen met de pet op

Links of rechts? In zowat heel Europa rijdt men rechts, maar niet in het Verenigd Koninkrijk. In zowat heel Europa kiest men resoluut voor rechts, maar in het Verenigd Koninkrijk doen ze het nog altijd met een linkse regering. Eentje met een erg averechtse werking dan wel. Afdwalen van het rechte naar het rechtse pad doet ze er onder ‘Führung’ van Tony Blair, de rechterhand waarmee George W. Bush zijn grootheidswaanzin bevredigt. Ongegeneerd verschieten beide potentaten hun imperialistische zaad. Vruchtbaarder wordt de wereld er niet van. Hun eigen soldaten, blootgesteld aan allerlei smerige experimenten, evenmin. Voor olie en macht doen ze hun volk door het kanonvuur gaan. Maar, zult gij niet oogsten wat gij gezaaid hebt?

“Je kan democratie niet opleggen”

Het Midden-Oosten staat op ontploffen. Voor de zoveelste keer. De Amerikaanse aanwezigheid in Irak zorgt wereldwijd voor kopbrekers. De niet aflatende reeks bloedige zelfmoordaanslagen in Israël en de recente beslissing om als vergelding aanvallen op buurland Syrië uit te voeren, komen de stabiliteit in de regio geenszins ten goede. Het koninkrijk Jordanië lijkt wel een oase, te midden van al dat gewoel.

Een Libanese in België

Voor de burgeroorlog was Libanon zeer welvarend. Grote bedrijven vestigden zich in het land en het toerisme bloeide volop. De concentratie van diensten in Beirut zorgde echter voor een migratie van het platteland naar de hoofdstad. Hierdoor verzwakte de landbouwsector en nam het aantal armen in de stad toe. De burgeroorlog (een conflict tussen christenen en moslims) die woedde van 1975 tot 1989, zorgde voor een ineenstorting van de economie. Hierdoor stegen zowel armoede als corruptie enorm.

Een Belgische in Israël

Ik heb twee jaar in Tel Aviv gewoond. Al van kindsbeen af heb ik veel over het land, het ontstaan ervan en natuurlijk het conflict in de regio geleerd, gelezen en gehoord. Het is zo’n complex gegeven en mijn opinie bevindt zich in een voortdurende strijd tussen gevoelens en objectieve feiten. Ik wil me niet uitspreken over mijn kritiek op de huidige rechtse regering en de emotionele, economische en politieke crisis. Mijn mening zou waarschijnlijk ook niet overeenstemmen met die van de meeste Israëli’s, deels omdat ik de zaken vanuit een totaal andere situatie heb leren kennen.