De digitale revolutie is volop aan de gang. In elk domein en aspect van ons dagelijks leven worden we ermee om de oren geslagen. Zeer positief, en dan spreek ik niet enkel als jonge student. We zien dat de digitalisering een stijging van de productiviteit in zijn geheel met zich mee brengt. We kunnen gemakkelijker meer doen in minder tijd.  Ook op het vlak van onderwijs wordt er schoorvoetend in de richting van een digitale leeromgeving gestapt. We zien digitale platforms met daarop studiemateriaal, communicatie van de prof en administratieve zaken. Maar dit is veel te beperkt. Het kan veel beter en dan heb ik het specifiek over het online zetten van opgenomen lessen.

Ik zou mezelf niet bestempelen als een diehard supporter die zijn club overal naartoe volgt, maar toen FC Twente bekendmaakte dat het tijdens de interlandweek een oefenwedstrijd tegen KSC Lokeren zou spelen, wist ik dat ik mijn club achterna moest.

Van de studentenhome die ooit barstte van enthousiaste studenten, blijft nu slechts een lege huls over. Praesidium Ten Prinsenhove, de bijbehorende studentenclub, liet zich niet stoppen en zet haar activiteiten nu verder buiten de vertrouwde muren van de peda. Maar hoe houd je een club in stand, als haar bestaansreden wegvalt? Sarah Naert, de huidige praeses, vertelt ons over hun toekomstplannen.

Je zal het maar voorhebben. Je zit in je laatste jaar, klaargestoomd voor de arbeidsmarkt en staat te springen om je masterdiploma in te kaderen en boven je bureau te hangen. Toch mag je die champagnefles nog niet aan je lippen en die lauwerkrans nog niet op je hoofd zetten, want in de puntentabel op SisA staat nog één hardnekkige roodkleurige pretbederver. Een examen dat je al jaren meesleept en waar je maar niet voor kan slagen.

Als nieuwe student de weg naar een lokaal vinden is soms een nachtmerrie. Wat als jouw weg naar de les niet alleen onbekend terrein is, maar nog meer obstakels kent? Wat voor veel studenten onzichtbaar is, is voor anderen namelijk een doorn in het oog. Bij toegankelijkheid denk je snel aan drempels, hellingen en aangepaste toiletten. Dat begrip gaat voor studenten met een beperking echter veel verder.

“We studeren voor jobs die verdwijnen”, kopte De Morgen in september. De robots zijn onderweg en pikken onze banen in. En wij? Wij kijken kansloos toe. Althans, dat is wat de kranten ons doen geloven. 100.000 Vlaamse studenten zouden immers voor niets studeren. Moeten we ons zorgen maken?