The homo sapiens studentus is a special species. Next to the typical activity of studying, the members of this species are known as real lovers of (night)life. But do they have other secrets to unfold? dwars finds out in their natural habitat, the student dorm.

“Ik voel me een beetje als een kaasjesverkoper in de GB!” Aan het woord is Michael Van Peel. Nochtans draagt hij geen hyperhygiënische witte schort, maar een avontuurlijk kaki hemd met epauletten, en in zijn hand geen Camembert of La vache qui rit, maar 285 pagina’s Van Peel tot Evenaar. Zijn eerste boek verhaalt over de Vespatocht die hij in 2011 ondernam van Antwerpen naar Dakar. “Er zijn echt beschamend weinig mensen langsgekomen”, lacht hij. “Ik heb nauwelijks kunnen signeren.”

dwars strikte de comedian voor zijn terugblik op het afgelopen jaar, maar als we gaan zitten, dringt een andere vraag zich op: “Wie is die sympathieke snuiter eigenlijk die ons eerder nog charmerend de ‘John Hancocks van de journalistiek’ had genoemd?” Een dapper avonturier? Scherpzinnig politicus? Wikinger eerste klas met een Antwerpse tongval? Of allemaal? We hebben anderhalf uur om het te achterhalen.

Vorig academiejaar startten 6.695 studenten in het hoger kunstonderwijs. Het aantal generatiestudenten dat voor dit studiegebied koos, steeg met 4 procent. Vaak wordt deze student gevraagd: “Wat ga je met dat diploma doen?” En vooral: “Kan je leven van de kunst?” Want hoewel de kunstenaar degene is die kunst en schoonheid schept, gaat het scheppen van poen niet zo vlotjes. We horen en lezen hoe moeilijk musea het hebben om rond te komen, maar hoe zit dat met de individuele kunstenaar?

Gegroet studenten! Nu ik afgestudeerd ben, heb ik jullie land verlaten. Daar waar pintjes vloeien als rivieren, cursussen meer kosten dan je 18m²-onderdak en niemand omkijkt wanneer je van maandag tot donderdag cornflakes als avondeten nuttigt. Met aarzelende, doch harde sprong kom ik terecht in het lage gras van het niemandsland. Ik noem het ‘niemandsland’, omdat ik geen andere gepaste term vind voor het jaar waar mijn laatste check-in op SisA (bye bye winkelkarretje) en de eerste check-in op de werkvloer (de sleutelhanger voor die badge ligt al klaar) plaatsvinden. Mijn doel is hier elke maand neer te pennen wat mijn pad en gedachten kruist.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Dinsdag 22 november trokken we naar Bootsman, een voorstelling gespeeld door Ivan Pecnik en aangeboden via de UAntwerpen Plus Pass. We namen plaats aan de bar van het Zuiderpershuis, een warme gloed vulde de zaal en de toon was gezet voor een gezellige avond cultuur.

8 uur. Een uitgeputte Antwerpse student duwt geïrriteerd zijn wekker uit, rept zich in zijn kleren, poetst zijn tanden en snelt richting de bibliotheek. 8 uur 29 minuten. Met de studentenkaart in de aanslag duwt hij de kudde medestudenten uiteen en baant zich een weg naar de deur. Shit, de andere deur wordt eerst geopend. 8 uur 31 minuten. De student vertoeft in zijn vertrouwde omgeving en kan beginnen aan zijn examenroutine. En die start altijd met een energiedrankje, what else?