Op een regenachtige vrijdagmiddag loopt dwars over de Paardenmarkt voorbij galerie Troebel Neyntje. De etalage had onze aandacht al eens eerder getrokken met de opvallende ‘alle dagen frieten’-truien en grappige illustraties. Tijd om eens binnen te springen.

Een film schrijven, opnemen en monteren op 48 uur tijd, voor de meesten onder ons klinkt het onmogelijk. Toch is dit het concept van The 48 Hour Film Project (48HFP) dat vorige vrijdag plaatsvond in hartje Antwerpen. Uiteraard was ook dwars van de partij.

De politieke barometer in België bereikte even geleden een nieuw dieptepunt. Op 6 november trokken 12.000 manifestanten naar Brussel om hun onrust over het regeerakkoord te uiten. Pijnpunten waren de indexsprong en de vermogenswinstbelasting. Naar aanleiding van deze nationale betoging zei Zuhal Demir (N-VA) in het federaal parlement dat het de taak is van de regering om haar beleid aan de bevolking uit te leggen. dwars nodigde haar uit om dit daadwerkelijk te doen.

‘Pastoraal’ en ‘dienst’ mogen voor sommigen dan wel onbekende termen zijn, bij de pastorale dienst van onze universiteit zijn ze wel degelijk met dingen bezig die elke student aangaan. Het beantwoorden van levensbeschouwelijke vragen en de organisatie en ondersteuning van talloze activiteiten maakt dat de medewerkers hun handen vol hebben. Daarnaast gaat de dienst ook met zijn tijd mee. In het bijzonder doet de aanstelling van twee nieuwe actoren, Ken Hendrickx en Buket Karaca, een frisse wind blazen door de gezellige zitkamer van ‘Zomaar een dak’, de thuisbasis van de Universitaire Parochie. dwars strikte het duo voor een gesprek en viste uit waarom de Antwerpse student zijn pastorale dienst als relevant mag beschouwen.

De Sint is terug in het land. Zo ook mijn gesprekken met leeftijdgenoten over dingen als Sinterklaas, de Kerstman en de paashaas. Tot op heden is het gebruikelijk kinderen in de waan te laten over de authenticiteit van deze feestelijke persoonlijkheden. Maar is het echt nodig om kinderen voor te liegen? Wat als je kinderen zou aanleren dat de Sint niet écht bestaat, dat het een feest is voor kinderen met versieringen, rituelen en acteurs? Zoals een toneeltje of poppenkast, maar dan op de straat en thuis. Deze suggestie wordt doorgaans streng veroordeeld. Sommigen reageren zelfs zo heftig dat ze het toch beter zouden vinden dat ik nooit vader word, en ik zou een tirannieke kindermishandelaar zijn. Langs deze weg wil ik het thema in een grotere groep gooien om weerklank te vinden, of op zijn minst de discussie te stimuleren.

Het is een winterse woensdagavond in november als we aankloppen bij café Izzy Maze aan de Leopoldplaats. De blauw-witte kerstverlichting hangt al in de bomen rond het plein en voor de deur van het café waaien jazzy muziekklanken het terras op. Het is kwart voor negen, een kwartier voor openingstijd, maar we worden met een brede lach warm welkom geheten.