In Het Brantijser is de Antwerp Management School (AMS) gehuisvest. De Universiteit Antwerpen schrijft er het volgende over op haar website:

Dat bovenstaande tekst best gelikt is, mag een understatement heten. Is Het Brantijser geschikt als studielocatie? Geen schrik, je hoeft dit artikel niet tot het eind te lezen om die vraag beantwoord te krijgen; het antwoord is een volmondige ja. AMS is gelegen in een mooi gebouw waarin de geschiedenis en het moderne interieur elkaar ontmoeten. Zo kun je onder andere terecht in de kelder van oud gesteente om je laptop en je cursussen uit te spreiden.

Dit prikkelde de schrijver van dit artikel om op zoek te gaan naar de oorsprong van ‘Het Brantijser’; de aanleiding, die zich wellicht een paar eeuwen geleden voordeed, voor het bouwen van dit historische gebouw. De beheerder van het archief van het wereldwijde web – Google – bood mij geen oplossing. Zoekresultaten op de tweede pagina bestaan namelijk niet. Maar wie verder nadenkt over de naam Het Brantijser en de mystiek die eromheen hangt, komt tot een schrikbarende conclusie.

Dat de geschiedenis zelfs voor ’s werelds grootste zoekmachine verborgen blijft, heeft een reden. Dat Brantijser niet als 'brandijzer' is gespeld, heeft eveneens een reden. In deze tijd van transparantie wil iemand de geschiedenis van Het Brantijser duidelijk aan het daglicht ontrekken.

Uit betrouwbare bron hebben we echter een stuk geschiedenis kunnen lospeuteren. In 1563 werd Het Brantijser bij het naastgelegen Hotel de Moelnere gevoegd. Dat gebeurde toen dat gebouw (ook wel "Den Grooten Sot" genoemd), opgericht door Dierick de Moelnere in de eerste helft van de 16de eeuw, in het bezit kwam van ridder Paul van Dale. Van 1698 tot 1798 fungeerde de gebouwen als refugium van de abdij van Tongerlo, later deden ze het dienst als kazerne van de gendarmerie (1810-40), Atheneum (1840-84) en "Koninklijk Vlaamsch Conservatorium" (sinds 1885). In deze tijden van fake-news kan bovenstaand stuk tekst uit de duim van een PR-medewerker van onze universiteit zijn gezogen. En als je dit artikel tot het eind leest, kun je er inderdaad het stempel 'fake-news' op plakken. 

na negenen

Lezers, laat me jullie meenemen naar een gebeurtenis die zich enkele weken geleden voordeed. Toen het startschot van deze editie van STUDY360 was gegeven, meldde ik mij opnieuw aan. Klaar en gemotiveerd om de dikke substantie van ‘de blok’ door te komen en op tijd te beginnen met studeren, verschafte ik mij een ruime week voor kerst ‘s avonds toegang tot “een van de pronkstukken van deze editie”. De kelder was niet toegankelijk op dat tijdstip, dus wees de bewaker mij richting de trap om in een van de lokalen te bivakkeren met mijn goede gedrag.

Bij het lokaal aangekomen bleek dat er drie internationale studenten gebruikmaakten van de studieruimte voor een groepswerk. Ik claimde mijn eigen tafeltje en klapte mijn laptop open. Na een klein halfuur maakten de drie ‘internationals’ aanstalten om te vertrekken. Ze verzochten mij vriendelijk om de lichten uit te doen wanneer ik het lokaal verliet. Ik beantwoordde dit verzoek met een opgestoken duim en wilde mijn concentratie opnieuw verleggen naar de powerpointpresentatie die op mijn scherm open stond. In de deuropening draaide de laatste student zich vertwijfeld om: “You don’t want to be around here after 9 …” In een ruk draaide ik me om, maar de deur was reeds gesloten. Mijn hart klopte in mijn keel.

Na enkele momenten van deoriëntatie, vond ik mijn focus terug. Het studeren ging naar behoren en ik verloor de tijd uit het oog. De ijzige stilte in het lokaal werd plots verbroken door een schreeuw die door merg en been ging. Ik verschoot en verschrikt keek ik rechtsonder op mijn laptopscherm. Inderdaad, het was na negenen. Met tussenpozen bleef de schreeuw aanhouden. De oorsprong van de krijs bevond zich echter niet in het lokaal, maar kwam van ver. Ik kwam tot de ontdekking dat het harde stemgeluid doorsijpelde via de verwarmingsbuizen. Deze leidden tot buiten het lokaal de trap af. Trede voor trede daalde ik af en de schreeuw werd steeds beter hoorbaar. Eenmaal bij de receptie aangekomen bleek dat de bewaker zijn post had verlaten. Het gebouw was verlicht, maar ik leek de enige levende ziel binnen de muren.

onvindbaar

Voorzichtig zette ik voet richting de kelder. Ik voelde hoe mijn hart tegen mijn borstkas tekeer ging. Bij elke schreeuw, die nu duidelijk hoorbaar was, stolde mijn bloed. Bij de laatste deur aangekomen wist ik dat ik weldra achter de bron van de schreeuw zou komen. Ik legde mijn hand op de klink, sloot mijn ogen en haalde een laatste keer diep adem. Met een ruk trok ik de deur open. Niemand. Maar de schreeuw was oorverdovend. Toen werd alles zwart voor mijn ogen.

De volgende ochtend werd ik weer wakker in mijn vertrouwde bedje op kot. De gebeurtenis van de avond ervoor stond me nog helder voor de geest. Het werd me allemaal duidelijk. In de kelder van Het Brantijser werden vroeger studenten met een brandijzer gebrandmerkt. Waarom dit gebeurde, is misschien nog wel een groter mysterie. Aannemelijk is dat het een ultiem machtssymbool was waarmee onze unief een signaal wilde afgeven: 'jullie komen nooit van ons af', zoals een boer zijn vee brandmerkt. Waarschijnlijk werden de studenten onder een valse belofte naar de kelder geleid, viel de deur achter hen dicht en kwam het enige licht in de ruimte van de open haard waarin het ijzer op temperatuur werd gebracht. Verstijfd van angst zullen onze voorgangers zijn geweest. Het volgende moment greep een stevige, vuile hand ze bij de keel en werd het gloeiende voorwerp op hun bovenbeen gedrukt. De pijn moet ondraaglijk zijn geweest. Voor het leven getekend met het logo van de Universiteit Antwerpen op een van de twee dijen. 

Onze alma mater wil deze geschiedenis verhullen door deze zelfs voor Google onvindbaar te maken. De locatie openstellen tijdens STUDY360 is een even vernuftig als vilein plan van onze universiteit. Mochten de historische feiten ooit naar buiten komen, dan heeft ze alvast een uitleg klaar: “Dat was vroeger, tegenwoordig kunnen alle Antwerpse studenten tijdens de blok van onze prachtige locatie gebruikmaken.” Saillant detail: Antwerp Management School gaat verhuizen en hun nieuwe onderkomen is al gebouwd. AMS vlucht weg uit Het Brandijser, en de reden is hierboven te lezen. Uiteraard hebben de universiteit en AMS hierover een geheimhoudingsovereenkomst gesloten, opdat de geschiedenis binnen de muren van de universiteit blijft. Onze alma mater heeft als plan om na de verhuizing van AMS de lokalen zelf weer in gebruik te nemen. Mocht je in de toekomst les krijgen in Het Brandijser; wees dan op je hoede! Heb altijd een busje pepperspray op zak, want voor je het weet word je onder een valse belofte naar de kelder geleid. 

als het kind maar een naam heeft

Het is schrijnend om vast te stellen dat ondanks alle media-aandacht de essentie van de problematiek omtrent gameverslaving niet aan bod komt. Wat wordt er gezegd?

• Verslavingen zijn van alle tijden. Klopt.
• Games en social media zijn gemaakt om verslavend te zijn. Klopt.
• Te veel gamen is niet normaal en kan reële gevolgen hebben. Klopt.
• Gamers vluchten van de echte wereld. Klopt deels.
• Gameverslaafden zijn ziek. Klopt niet!

Helaas is het de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zelf die dit de wereld instuurt. Sommige gamers zijn ziek. Wie zijn wij dan om daaraan te twijfelen? Blijkbaar is die twijfel toch nodig. Het is eenvoudig om het gedrag van een gamer te categoriseren en die persoon dan te klasseren als wel of niet verslaafd. Het helpt vooral de omgeving van de gamer, omdat ze dan de perceptie krijgt dat ze vat krijgen op de situatie van de gamer. Als we het kunnen benoemen, kunnen we er iets aan doen. Dat is de redenering.

Helaas is het probleem helemaal niet zo eenvoudig. Enerzijds is het goed dat de WHO dit onder de aandacht brengt. Anderzijds is de benoeming niet correct en heeft het op deze manier geen structurele, positieve gevolgen. Integendeel. Het is zelfs zo dat men nu het risico loopt de hele problematiek vanuit een verkeerde invalshoek te benaderen, waardoor er een enorme hoeveelheid tijd en energie verloren gaat.

wie ben ik?

Hoewel games iets unieks bieden, zijn ze goed vergelijkbaar met andere verslavende substanties. Bij de 'juiste' omstandigheden kunnen die verslavende substanties van alles zijn: suiker, tv, drugs, seks, geld, liefde, macht, en ga zo maar door. De reden waarom net gamen zo succesvol is in het capteren van jongeren is tweedelig. Ten eerste kan gamen veel verder gaan dan de meeste andere potentieel verslavende middelen. Gamen biedt je de mogelijkheid om een volledig nieuwe persoon te zijn. Je kan je eigen identiteit letterlijk kiezen, vormgeven en beleven. Dat alles zonder uit je zetel te komen! Ten tweede is er een enorme kloof tussen de mentale (en fysieke) wensen en noden van onze jongeren en de maatschappelijke invulling daarvan. Onze collectieve en persoonlijke opvoeding is in heel veel gevallen verregaand ontoereikend.

Waar zijn we mee bezig als onze jongeren zich waardevoller voelen in een virtuele wereld dan in de echte?

De kern van het probleem zit hem in punt twee. Als we verslaving willen aanpakken, écht willen aanpakken, zullen we eens grondig moeten beginnen nadenken over hoe we onze kinderen opvoeden. Ik heb het hier dan ook bewust niet enkel over gameverslaving. Jongeren hebben nood aan het ontdekken en ontwikkelen van hun eigen waarden, interesses, ambities en dromen. De zoektocht van jongeren naar hun eigenheid, hun plaats in het sociale weefsel, hun toekomst en hun verleden is een essentieel onderdeel van hun groei tot gezonde volwassenen. Veel jongeren zijn verdwaald in een geseculariseerde wereld van ongekende zogezegde vrijheid en voelen zich gevangen in verplichtingen waar ze het nut niet van kunnen vatten. Waarom studeren? Wat wil ik bereiken? Wie ben ik? Wie wil ik zijn?

Toen ik zelf nog fervent gamede begon ik deze vragen te stellen en te beantwoorden in de virtuele wereld in plaats van in de echte, omdat de echte wereld – zeker tegenover de virtuele – te complex en overweldigend was. Dit proces gebeurde volledig onbewust en heeft me pas achteraf doen inzien waarom ik me zo graag inleefde in een virtuele identiteit. Ik was op zoek zonder het goed en wel te beseffen.

virtueel betoveren

Op dit moment geven we onze kinderen de verantwoordelijkheid om te doen wat van hen verwacht wordt, in plaats van hen de vaardigheden en middelen te geven om te ontdekken en na te streven wat ze van zichzelf verwachten. De meeste gamers vluchten niet weg van de echte wereld, ze zijn wanhopig op zoek naar een identiteit en betekenis in hun leven. En dit zoeken en vinden ze in games omdat we er niet in slagen hen een antwoord te bieden in het echt.

Als gameverslaving als ziekte erkend wordt, oké, maar dan van de samenleving, niet van gamers. Waar zijn we mee bezig als onze jongeren zich waardevoller voelen in een virtuele wereld dan in de echte? Als ik zie hoe games en technologie de komende jaren zullen evolueren, kunnen we er maar beter eens grondig over beginnen nadenken. De relatie die mensen hebben met verslavende middelen hangt heel sterk samen met hun zelfbeeld en zingeving. Zij die weten waarom ze opstaan, weten waarom ze zichzelf niet bezatten, verdoven of virtueel betoveren. 

Als we verslaving écht willen aanpakken, zullen we eens grondig moeten beginnen nadenken over hoe we onze kinderen opvoeden.

In plaats van onze blik te richten op wat niet wenselijk is, pleit ik ervoor om onze blik te verschuiven en te onderzoeken wat we als samenleving dan wel wenselijk achten. Voor onszelf en voor onze hele samenleving.

Naast de URL die je bezoekt, staat de laatste tijd almaar vaker een grijs of groen slotje. Een drietal jaar geleden zag je die slotjes enkel staan bij grote online winkels en banken, maar tegenwoordig zie je ze op alle websites opduiken.

http maar dan veiliger

Websites met slotjes maken connectie met een server door middel van het https-protocol; dat staat in tegenstelling tot websites zonder slotje die verbinden met het oude hypertext transfer protocol (http). Deze protocols zorgen ervoor dat je een pagina kunt opvragen bij een server en die server vervolgens de pagina ook aflevert bij jou. Beschouw het een beetje als de postbode van het internet.

De extra ‘s’ in https staat voor secured. Hiermee verzekert je browser dat de verbinding met de server versleuteld is. Het is dan voor niemand nog mogelijk om te achterhalen dat je heimelijk toch wel een grote fan van het nummer Despacito bent en je het nummer elke dag zo’n tien keer beluistert. Wanneer we de metafoor van de postbode er weer bijnemen, dan is onze brief nu verzegeld. Wordt het zegel verbroken, dan valt dit direct op.

Dat lijkt waarschijnlijk allemaal niet belangrijk: de gemiddelde student ligt er vast niet wakker van dat zijn surfgedrag voor Jan en alleman op straat ligt. Maar laten we het nu eens van de andere kant bekijken. Elke keer wanneer jij op café verbinding maakt met de plaatselijke free wifi en vervolgens inlogt op Facebook, verstuurt jouw computer een wachtwoord via http naar de servers van Facebook. Op dat moment is het voor iedereen mogelijk om jouw wachtwoord letterlijk ‘uit de lucht’ te plukken.

Nu is dit op café allemaal wellicht maar een spel voor je plaatselijke nerd zodat hij kan stoefen met zijn IT-kennis. Overheidsinstellingen zoals de NSA, CIA, AVID en consorten vinden het maar al te leuk om deze informatie op te slaan. Je berichten in WhatsApp lezen? Het wachtwoord van WhatsApp is zo achterhaald. Iemands iPhone vinden via Find My iPhone? Geen probleem! Koop je iets via PayPal? Je rekening is zo geplunderd. Gelukkig zagen bedrijven zoals Google, PayPal en Facebook dit probleem al snel en zijn ze, zodra de mogelijkheid er was, overgestapt op https.

allemaal versleutelen

Van zodra de recentste browsers ondersteuning hadden ingebouwd voor https, hebben alle grote bedrijven deze technologie omarmd. Het is nu zelfs zo dat je niet meer naar Facebook kan surfen via het oubollige http. Facebook heeft besloten om enkel nog te werken met https en vele anderen volgden snel. Wist je dat Google websites met https hoger in haar zoekresultaten rangschikt, omdat deze websites meer vertrouwd worden?

Nu is versleutelen niet op één, twee, drie gebeurd. Elke website die een versleutelde verbinding wil opzetten, heeft een uniek SSL-certificaat nodig. Deze certificaten worden verstrekt door certificate authorities. Die staan borg dat verbindingen met hun certificaten altijd versleuteld zullen verlopen en dus veilig zullen zijn.

Eén probleem met deze certificate authorities: je moet geld betalen voor deze certificaten, veel geld. Voor een domeinnaam moet je per jaar al snel vierhonderd euro neertellen. En elke domeinnaam heeft een ander certificaat nodig. Kortom, in het verleden een dure operatie voor kleine websites.

Zo dachten Mozilla, de EFF (Electronic Frontier Foundation), Cisco en anderen er ook over. En ze besloten Let’s Encrypt op te richten. Een nieuwe certificate authority die het makkelijk maakt om SSL-certificaten aan te vragen en, misschien wel het beste van allemaal, een autoriteit die ze gratis uitdeelt.

Sinds de komst van Let’s Encrypt zien we een ongelofelijke stijging van het aantal websites met SSL-certificaten. Zelfs je favoriete website, dwars.be, heeft er tegenwoordig eentje.

een groener alternatief

De slotjes bij Let’s Encrypt-certificaten zien er grijs uit, maar soms komt het voor dat bij het bezoeken van een website van een bank of groot bedrijf het slotje groen is geworden. Dit wil zeggen dat er op dat moment gebruik wordt gemaakt van een EV (Extended Validation)-certificaat.

Deze certificaten hebben dezelfde beveiliging als de gewone certificaten, maar het proces om er een te verkrijgen is net iets moeilijker. Zo wordt de aanvraag manueel gecheckt, in tegenstelling tot gewone certificaten waarbij een computerprogramma dit doet. Tevens wordt er navraag gedaan over het bedrijf bij de overheid en wordt de eigenaar van de domeinnaam benaderd via telefoon om te controleren of het hier niet over een valse identiteit gaat.

Een EV-certificaat is dan ook een stuk duurder en complexer dan haar simpele variant, maar geeft de gebruikers een extra gevoel van veiligheid. Natuurlijk is zo’n groen slotje maar in een beperkt aantal gevallen noodzakelijk en dus volstaan de grijze slotjes voor 95% van de websites.

Zit je binnenkort nog eens op een open wifi-netwerk en surf je naar een website zonder slotje? Wees gewaarschuwd, want iedereen luistert mee!

Het cultuurhuis De Studio staat bekend om zijn avondvullende programma’s waar zich in elk zaaltje of kamertje een andere act afspeelt. Ook deze avond was dat niet anders. In verschillende zalen, die baadden in een roaring twenties-thema, ontdekten we verschillende poëtische acts.

We startten de tocht in de Secret Bar, waar de jonge poëten van Deus Ex Machina werk brachten dat ze tijdens een retraite aan zee geschreven hadden. Ook al hoorden we veel verwijzingen naar het ruisen van de golven, het was over het algemeen wel sympathiek.

De hoofdact van de avond speelde zich af in de Lounge, ofwel de grote zaal van De Studio. Toekomstig stadsdichter Maud Vanhauwaert beet de spits af, en bracht met haar grappige en soms ontroerende stukken het hele publiek aan het (glim)lachen. Je zou kunnen zeggen dat het bijna stand-up was, maar dan met een literair randje aan. Na haar volgden voornamelijk vrouwen, die allemaal een andere invulling aan het begrip ‘gesproken poëzie’ gaven. Lisette Ma Neza bracht klassieke slam poetry, waarmee ze ons kolonialistisch verleden aanklaagde, Astrid Haerens een meer verhalende tekst. Wat er in alle performances primeerde? Herkenbaarheid, af en toe humor en vooral ritme. En een knullige dj die even moest zoeken naar de juiste beat, dat ook.

We hadden het al over kleine zaaltjes. En kleine zaaltjes, dat betekent een intiemere sfeer. Dat was dan ook te merken tijdens performances waar we als publiek mochten participeren. In een literair casino zetten we chips in, waarna het lot ons bij een willekeurige dichter plaatste. Intimiteit verzekerd!

Wie na die woordenstroom nog zin had om de beentjes los te gooien, kwam aan zijn trekken tijdens het optreden van Antwerpse artiest TheColorGrey. Verder dansen kon tijdens de afterparty, waar disco en funk primeerden. Een mooie ontlading na een avond vol literatuur.

Ons algemeen oordeel? We merkten dat er een groot verschil is tussen een poëzie die geschreven is om te performen, en poëzie die je beter in stilte leest. Het eerste type werkt op een podium, het tweede type geeft een eerder hermetische indruk. Hoe dan ook raden wij zeker aan om eens te gaan luisteren naar jonge, poëtische stemmen. Een prachtige tekst door een goede performer brengt je namelijk in vervoering, en biedt mogelijkheden die het papier niet heeft. 

In de naweeën van de aanslag her-ontmoet hij zijn jeugdvriend Timo en samen proberen ze er het beste van te maken ook al merken ze heel snel dat dit niet zo gemakkelijk is. Maar gaat het wel allemaal over die aanslag? Anders was juist terug naar Antwerpen verhuisd nadat hij zijn baan als ingenieur kwijtgeraakt was wegens een ingestorte dam. Imagoschade vermeden, maar hij heeft het mijn zijn levenswerk moeten bekopen. Timo daarentegen is een soldaat die nooit opgeroepen werd en nu zitten ze samen in hetzelfde onwetende schuitje. Anders probeert zijn leven opnieuw op te bouwen, terwijl Timo is blijven steken in zijn eerste poging. Ondertussen worden beiden in de greep gehouden worden door de aanslag. 

Niet toevallig speelt het verhaal zich dicht bij huis af en is het dus geen zoveelste ver-van-mijn-bedshow. Het kan overal en hij kiest een locatie die zich nog geen twee kilometer van mijn doordeweekse bed bevindt. Sta me toe om niet honderd procent gerust te zijn na de uitgebreide beschrijving van wat Antwerpen zou kunnen zijn, moest deze fictie plots realiteit worden. En de vraag 'Is het al zo ver?' is ook meermaals door mijn hoofd gegaan. Desondanks straalt het boek zelfvertrouwen uit.
 
En met dát zelfvertrouwen laat Merckx je de absurditeit van de realiteit voelen die hij als leidraad hanteert. Zo presenteert hij zijn lezer 85 mogelijke daderprofielen van mannen met een groene pet of Stetson op, een massaproces voor meer dan vierduizend mensen en een veelvoud aan toegekende enkelbanden op een dienblad. Toch slaagt hij er ten alle tijden in om de bureaucratie zelfs in de fictie na te streven.

Wilt dat zeggen dat ik het hoofdpersonage aangenaam vond? To be fair: not at all. Anders is een man die het niet kan verkroppen dat zijn carrière naar de vaantjes is en dat hij nu vastzit in zijn appartement onder dat van Timo. Hij doet amper iets en is vaak besluiteloos of hij doet niet wat hij wilt doen. Het is een sterk, vol karakter, dat wel en goed neergezet is ook, maar sta me toe om me te ergeren aan het feit dat hij voornamelijk niks doet. 

Al is dat misschien ook wel net het punt van dit boek. Niemand doet 'iets' en zij die dat wel doen, worden aangevallen, gezien als een bende maniakken, maar is dat de samenleving waarin wij willen leven? Het roept op zijn minst vragen op.
 
Daarnaast krijgt de lezer ook wel degelijk mooie woorden en sterke metaforen die allemaal maar één doel hebben in dit verhaal: de diepgaande filering van onze maatschappij die leeft en teert op angst. Die blijft draaien en toch stilstaat. Het laat je doorgaan als een kip zonder kop en tegelijkertijd werkt het verlammend. Merckx bewijst in De man die niet schoot dat ook een stad zich in vergelijkbare extase kan bevinden.
 
Enig punt van kritiek: het verhaal heeft een potentieel waaruit (op het bittere einde na) weinig voortkomt. Met een openingsscène waar geen druppel bloed verspild wordt, houdt en bouwt het boek aan een continue spanning die je op het puntje van je stoel doet zitten, maar waar (op het bittere einde na) weinig uitkomt. Zo is het soms makkelijk om interesse te verliezen en moeilijk om het boek nadien weer op te pakken, ondanks dat het hoogstens interessant wordt vanaf het moment dat je dieper gaat lezen.
 
Al bij al lijkt het op het eerste zicht de objectiviteit en het observatievermogen van een journalist die dit boek maakt tot wat het is. Het is de diepgang en de psychologie van het individu in de massa die Merkcx in de actualiteit verweeft en hem tot een heus schrijver bombardeert.

Dit doet mij hopen op meer.

De Lotto Arena vormde het vormloze en zielloze decor voor het optreden van London Grammar, een band op het kruispunt tussen Florence Welch, The xx en voor de kenners Judie Tzuke. Geen groter contrast kon verzonnen worden dan de loepzuivere engelenzang van Hannah Reid te huisvesten in dit kubisch gedrocht dat jammer genoeg "een stapje hoger" zou zijn dan de idyllische Ancienne Belgique. Moest Reid beledigd zijn dat haar stem als parels voor de zwijnen in die betonnen bloembak wordt vergooid, kan ik ze helemaal begrijpen. Het is het lot van de commerce, hoe bekender de band, hoe groter en, in België automatisch goddelozer het podium. Wat had deze diamant geschitterd in een zaal die hun muziek eerbied en cachet gaf. Maar genoeg gal gespuwd, terug naar de muziek.

Dream pop wordt hun geluid wel eens genoemd, een mix van pop-percussie met ambient. Als ik ze zelf zou willen categoriseren, dan zou ik ze in het triphopgenre zetten, een downtempo-ontleding van electronica en soul tot uiteindelijk een feeërieke melancholie wordt bereikt waar toch net genoeg tempo in zit om jezelf op meewiegen te betrappen. Waar Portishead het met mysterie en Daughter het met een suïcidale broosheid doet, creëert London Grammar een soort hoopvolle melancholie. Het is evengoed anderhalf uur hartenpijn en liefdesverdriet, maar er resteert nog een vonk, er is nog een licht aan het eind van de tunnel.

Vorig jaar heerste nog het gerucht dat de band ontleed was. Na het debuut If You Wait was het plots 4 jaar stil geworden rond de groep en die stilte was hartverscheurend en ondraaglijk. Eindelijk nog eens een minimalistische band zonder scrupules, gebouwd rond de engelenzang van zangeres Hannah Reid en met verder eigenlijk weinig om het lijf. Het plotseling doorbreken van de geruchtenmolen met het nieuwe album Truth Is A Beautiful Thing kwam als een godsgeschenk. Het nieuwe album voldoet aan alle mogelijke wensen. Het is grotendeels een continuüm van het oudere werk, wat zeer welkom is ondanks de tendens van altijd maar vernieuwen. Je hoort nochtans meteen of een band verder gaat met wat hij bracht uit laksheid of tekort aan inspiratie, of net omdat het vat nog lang niet leeg was en er geen nood aan herontdekken is.

Ik duim alvast dat het vat bodemloos is. De instrumentele variabiliteit tegenover If You Wait is wat versmald, percussie krijgt een iets grotere rol en ook de synthesizer wordt meer aangevezen, maar het resultaat mag er zijn. De elegie van London Grammar wordt voortgezet, zonder eentonigheid, zonder vervelen. Ik hoop dat er nog veel te klagen valt.

Meer dan tachtig procent van de studenten zou af en toe soggen. Waar opeens al die energie voor huishoudelijke taken vandaan komt, blijft een raadsel, maar effectief is het wel, dus is het belangrijk om deze goed te kanaliseren. Zo kun je ervoor zorgen dat je er echt iets aan hebt. Aan welke activiteiten kan je je kostbare studietijd nog meer zo nuttig besteden? dwars heeft een lijstje voor je gemaakt.

familytime

Wanneer heb jij voor het laatst met je moeder aan tafel een kop thee gedronken en over koetjes en kalfjes gepraat? Familie is belangrijk en niets doet je dat zo goed inzien, als de druk om over enkele weken een paar studieboeken van buiten te moeten kennen.

hardlopen

Drie redenen waarom hardlopen de beste sog-activiteit is: ten eerste bevordert hardlopen de concentratie, het is dus naast studieontwijkend, óók studiebevorderend gedrag te noemen. Ten tweede moet je door al dat stilzitten je energie kwijt. De laatste reden is misschien ook wel de slechtste, maar hoe meer redenen om je studieontwijking te legitimeren hoe beter: een fit lichaam kunnen showen aan je klasgenootjes die met wallen van hun slapeloze nachten bij de eerste toets komen opdagen.

een to-dolijst maken

Hoe kun je nuttiger je tijd besteden dan effectief iets te doen? Juist! Plan hoe je zo efficiënt mogelijk iets kan doen. Maak je to-do lijst, streep ‘het maken van de to-dolijst’ van je lijstje af, ga iets doen wat niet op je planning staat en begin dan vooral weer opnieuw met het maken van een lijst, omdat het tijdschema van het oude niet meer klopt.

afwassen

Dit is het moment dat je afwassen kunt én wilt. Wie weet kom je ook spontaan in een solidaire bui terecht en pak je de afwas van je kotgenootjes zonder moeite mee. Nu is het alleen nog hopen dat niemand met hetzelfde idee jouw afwas gedaan heeft, dat zou een grote teleurstelling zijn.

leerzame en informatieve dwarsartikels lezen

Er is nog zo veel meer van dwars te lezen, dat het bijna zonde is om na dit artikel te gaan studeren. De wereld stopt niet bij je eigen studierichting en wij zijn daar het bewijs van.

opruimen

Eindelijk zit je aan je bureau, je boek ligt open, je aantekeningen heb je bij de hand. Dit is hét moment. Totdat je ziet wat er allemaal aan overbodige rommel op je bureau staat. Zo kun je je niet concentreren, dus het is tijd om je bureau op te ruimen, je kleding netjes op te vouwen en in je kast te leggen en meteen even de stofzuiger er bij te pakken.

YouTube tutorials

Op Youtube kun je alles leren. Onze generatie heeft eigenlijk bijna geen diploma’s meer nodig. Heb jij al geleerd om gitaar te spelen? Schaakstukken uit blokjes hout te snijden? Je te schminken als Michael Jackson? De wereld van de YouTube tutorials maakt het allemaal mogelijk.

studeren

Misschien had ik je hier aan moeten herinneren voordat je begon met lezen, maar moet je niet studeren op dit moment?

ICB-watte? 

Wat zijn nu die langeafstandsraketten waar we een hele zomer bang voor waren? ICBM’s of Intercontinental ballistic missiles zijn projectielen die de ruimte in worden geschoten en vanaf de brandstof op is naar beneden vallen op hun doel. Vergelijk het met een knikker in een katapult: na de takeoff bepalen enkel de wetten van de fysica nog waar het tuig precies neerkomt. Je kan de knikker tijdens de vlucht niet meer bijsturen. Het traject is dus volledig berekenbaar. Ken je de fysica dan kan je de raket in principe onderscheppen waneer ze nog in de lucht is. In de praktijk is dit onderscheppen moeilijker dan uit deze eerdere uitleg blijkt, vaak wordt het vergeleken met het raken van een afgeschoten kogel met een andere kogel. Precisiewerk dus.

Na de zoveelste succesvolle test eind juli deze zomer nemen we aan dat ook Noord-Korea over dergelijke ICBM’s beschikt. In theorie kan het land dus vanaf nu het Amerikaanse continent bereiken. Dat is ten minste zorgwekkend te noemen want voorheen konden ze enkel via korte- en middellangeafstandsraketten dichtbijgelegen gebieden treffen. Denk aan Zuid-Korea, Japan of de militaire basis van de Verenigde Staten op Guam. Ondanks deze verontrustende vaststellingen is een nodige nuance aan de orde: de test in juli werd namelijk uitgevoerd met een ongewapende raket, dat dus geen kernbom droeg. Het toevoegen van dergelijk explosief bemoeilijkt de lancering van een ICBM en zelfs Noord-Korea heeft daar voorlopig nog geen antwoord op.

werking 

Toch is het niet onwaarschijnlijk dat het land binnen afzienbare tijd deze horde kan overwinnen en zijn nucleaire bommen kan afvuren naar het Westen. Welke verdedigingsmechanismen staan er in dat geval paraat om te voorkomen dat één van die bommen doel treft? Om daar een antwoord op te krijgen, dienen we te kijken naar hoe zo’n lange afstandsraket nu precies werkt. Een ICBM bestaat eigenlijk uit meerdere raketten op mekaar, meestal drie. Het lanceren ervan kent dan ook drie afzonderlijke fasen: de boost fase, de tussenfase en de terminal fase. Op het einde van elk van deze fasen stoot de ICBM een raket af en begint de volgende raket in de sequentie te vuren.

Tijdens de boost fase wordt de raket gelanceerd in het luchtruim. Vanaf dit moment is ze waarneembaar voor infraroodsatellieten en lokale radarsystemen in bijvoorbeeld Zuid-Korea. Op het einde van dit stadium stoot de ICBM de eerste raket af die haar tot boven in de atmosfeer heeft gebracht. Op dat moment begint de bom aan zijn vrije val en schiet eveneens het verdedigingssysteem van de Verenigde Staten in werking. Dit beschermingsmechanisme beschermd het land en haar bondgenoten tegen aanvallen vanuit Noord-Korea en, in het verleden, vanuit Rusland. Vanaf de lancering berekend het de ICBM’s koers en wordt het duidelijk wat uiteindelijke doel is.

gevaar

De kans op een geslaagde onderschepping is zo'n 50 procent maar uiteraard onderneemt men meerdere pogingen tegelijkertijd. Het is dus onwaarschijnlijk dat een Noord-Koreaanse raket ooit doel treft. De Verenigde Staten hebben een immens netwerk opgezet aan satellieten, schepen en onderzeeërs met sensoren en anti-ICBM-raketten . Kim Yong Un en consorten kunnen daarentegen slechts één nucleaire bom tegelijkertijd afvuren en het traject van de ICBM ligt vast vanaf het gelanceerd wordt. Noord-Korea heeft gewoonweg de technologie niet om de koers van hun raketten inflight bij te sturen.

Dat wil jammer genoeg niet zeggen dat we hier in Europa veilig zijn, we hebben namelijk nog onze Russische buren. Buren die nog steeds zeer veel nucleair bewapende ICBM’s bezitten en de technologie om het traject ervan tijdens de vlucht bij te stellen. Hierdoor wordt het praktisch onmogelijk wordt de raketten nog te onderscheppen. Laat de wetenschap dat we elk moment midden in een nucleaire oorlog zitten je echter zeker niet afleiden van al dat harde studeren!

Restaurant Beyzade

Restaurant Beyzade is een kebabzaak, maar verwacht je hier niet aan een krap pand waar je je durum snel meeneemt. In tegenstelling tot de meeste kebabzaken heb je hier namelijk een oase aan zitplaats en een menukaart die ook pizza's, desserten en stoofpotjes bevat. Het beste van al? Je hebt er al voor 5 euro een menu met kebab, frietjes, een drankje naar keuze én sausjes à volonté. Je loopt gegarandeerd naar buiten met een goedgevulde maag. Vegetariër? Dan bestel je een broodje falafel in plaats van kebab.

Falafeltof

Falafeltof is een van de populairste Antwerpse restaurant volgens reviewsite Tripadvisor. Daarmee geven we dus niet het meest originele advies, maar het moet gezegd worden: de goede commentaar is terecht! Je betaalt hier namelijk maar € 5,90 voor een broodje met verse en krokante falafel. Dat mag je aan de toog customizen met een rijk aanbod aan groenten en slaatjes. Verwacht je aan originele toppings zoals kikkererwten, rode biet, gebakken bloemkool en pikante sausjes.

De falafelzaak heeft een toeristisch karakter, en dat is meteen het grootste nadeel. Er heerst een drammerige sfeer waardoor lekker lang blijven zitten niet geapprecieerd wordt. Gelukkig kun je dat goedmaken door daarna iets te gaan drinken in een van de vele cafeetjes in de buurt.

Hema

Waar anders kun je goedkoop tafelen dan in een Oerhollandse winkelketen? In het restaurant van de Hema op de Meir kun je dagelijks terecht voor een ontbijt, en dat voor maar 2 euro. Daar krijg je een stokbroodje met omelet, een croissant met confituur en een koffie naar keuze voor. Voor 50 cent extra krijg je er twee american pancakes bij. Voorgefabriceerd as fuck, maar daarom niet minder lekker. Let wel op, want je kunt alleen tussen 9u30 en 10u van dit aanbod genieten. Een ideale manier om energie op te doen voor je les van half elf, als je het ons vraagt.

Het Bos

Dit cultuurhuis schotelt je niet alleen verrassende bands en kunstprojecten voor, ook voor een culinaire ontdekking kun je hier terecht. Elke donderdag en vrijdag opent de Boskeuken namelijk zijn deuren voor al wie hongerig is en zin heeft om iets nieuws te leren kennen. De gerechten worden bereid door verschillende koks, zijn steeds vegetarisch en de prijzen schommelen rond de 5 euro. Je schuift gewoon met je bord aan en kiest dan zelf een plaatsje uit. Allesbehalve fancy dus, maar wél enorm gezellig.

Mama Matrea

Elke woensdagavond kun je in deze zaak terecht voor een tweegangenmenu voor slechts 5 euro. Afwisselend is dat een hoofdgerecht met voorgerecht of een hoofdgerecht met dessert. Het eten heeft een no-nonsensekarakter. Met andere woorden, je kunt gerechten verwachten die je ook zelf zou maken. Zijn ze daarom minder lekker? Zeker niet. Wij genoten van een heerlijk bord dat gevuld was met een vegetarische burger, aardappelen in de schil en een fris slaatje. De gezellige sfeer krijg je er gratis bij, en dat is meteen de belangrijkste reden om naar Mama Matrea te gaan. De porties zijn niet bijzonder royaal, maar grote eters kunnen voor 2,5 euro extra genieten van een XL-portie. Smakelijk!