Laten we eerst kijken hoe het met het signaal op de stadscampus van UAntwerpen gesteld is. Wie zich regelmatig in de universiteitsbibliotheek verschanst weet dat er tussen de boekenkasten een ongelooflijk sterk signaal doorsijpelt. Up- en downloaden gaat voor je gevoel met de snelheid van het licht (of geluid, om de metafoor binnen de perken te houden). Waar het zelfs voor de academische bollebozen onmogelijk lijkt om een 20/20 te scoren, komt het draadloze signaal binnen de universiteitsbibliotheek daar toch in de buurt - als we zo vrij mogen zijn om die te beoordelen.

Hoe anders is dat een paar straten verderop in het M-gebouw. In aula 001 lijkt er nog niets aan de hand en kan er ongestoord genoten worden van een sterk wifi-signaal over de gehele aula. Moeiteloos kan Facebook, e-mail of Whatsapp gecheckt worden. En oh ja, ook nog Blackboard. Wie zich echter door de dikke deuren wurmt en zich voorbij de al even dikke deuren van aula M003 (of 004/005) begeeft, krijgt spontaan te kampen met zuurstof (lees: wifi-)tekort. Aan een laptop heb je helemaal niets, tenzij je die enkel gebruikt voor het maken van aantekeningen. Dat 'wifiloze' studenten beter kunnen opletten tijdens het college, zien we even door de vingers. Hartkloppingen maken zich meester van het studentikoze lichaam dat schreeuwt om wifi (waarschijnlijk zoiets als: "Wifííííííí!!"). 

Een andere isoleercel van de universiteit bevond zich voorheen in de Rodestraat. Wifi hield zich buiten de koude, donkere gangen en lokalen waar zich geen levende ziel in leek te bevinden. Maar tijden zijn veranderd, er is weer wifi! Sinds de verbouwingen – nog altijd gaande – is het een ware verademing om de schuifdeuren van de R-blok te passeren. Haal maar eens diep adem en je voelt de wifi je longen binnenstromen. Ook in de verschillende lokalen kun je weer op de meest draadloze manieren verbonden worden. Voor wie dit academiejaar aan de Universiteit Antwerpen is begonnen: dit is echt wel eens anders geweest. 

Een dwars-waardig artikel zou echter niet beperkt blijven tot de sterkte van het wifi-signaal binnen de UA, daarvoor zijn andere hulplijnen (online) aanwezig. Zonder wifi was het niet eens mogelijk om dit artikel te lezen (tenzij je hopeloos ouderwets een ethernet-kabel in je laptop gepenetreerd hebt – ervan uitgaande dat je het tijdperk van de ethernetkabel nog mee hebt mogen maken). Dit keer is de vernuftige passage niet gericht aan onze Alma Mater, dat bewaren we deze keer voor andere artikels.  De studenten dienen aan het denken gezet te worden (en denken zul je!). Natuurlijk is studeren zonder draadloze internetverbinding tegenwoordig verre van mogelijk. Een universiteit zonder wifi zou jaarlijks op minder inschrijvingen kunnen rekenen dan een workshop pythonknuffelen in het Indonesische regenwoud, zo veronderstellen we tenminste. Natuurlijk lopen er fervente pythonknuffelaars rond op deze wereld, alleen studeren die wellicht niet aan de universiteit.

Zoals de digitale inkt hierboven beschrijft: denk na, student. De mogelijkheid tot connecteren aan de Universiteit Antwerpen zijn legio en zullen meer en meer legio worden in de toekomst. Niks mis mee. Vraag jezelf alleen af, voordat je de juiste wifiverbinding in de collegezaal hebt gevonden, waarom je überhaupt studeert. Waarom je ouders (of anders jijzelf) veel geld betalen om jou op de schoolbanken te krijgen. Ga vervolgens naar Blackboard, download de slides van de desbetreffende les en zet je laptop op vliegtuigmodus. Doe hetzelfde met je gsm (enkel de vliegtuigmodus). Plots zal blijken dat die ene saaie prof best zinnige dingen heeft te vertellen. En laten we eerlijk zijn: connecteren met je vrienden kan altijd nog. Bijvoorbeeld tijdens de pauze of na de les. 

"Het was zeer goed," begint Filip zijn verhaal. "De aula was vol. De inschrijvingen zijn vlot verlopen. Er zijn verschillende interessante vragen gesteld." Als Theo Francken ergens een lezing geeft dan is dat altijd niet-tegensprekelijk. Vragen kunnen na de tijd gesteld worden. Dit werd dan ook gedaan, op een beleefde normale manier."

beveiliging

Om de lezing vlot te laten verlopen zijn flink wat maatregelen getroffen. Filip: "We hebben zelf een man of dertig uit onze eigen verbondswacht ingeschakeld. Dergelijke verbondswachten vind je niet bij andere studentenverenigingen. Het is een functie binnen het KVHV, die leden op zich kunnen nemen om in te staan voor de beveiliging. Zij worden opgetrommeld bij evenementen verspreid door heel Vlaanderen. Als er iets in Gent is dan gaan wij daarheen, als er hier iets is dan komt Leuven hierheen, et cetera." Ook waren er afspraken gemaakt met de politie. Om een confrontatie te voorkomen werden de straten bij de twee ingangen van het R-gebouw afgezet. Filip vertelt dat er bij de lezing niks van het protest gemerkt is. "Misschien zijn de demonstranten afgeschrikt door de politie, misschien waren ze ook gewoon met te weinig." De cijfers bleken tegenstrijdig te zijn. "De politie sprak over een opkomst van tweehonderd personen, op een gegeven moment waren het er tweehonderdvijftig, toen driehonderdvijftig. De waarheid zal ergens in het midden liggen. Ik heb een paar foto’s zien staan in de krant gisteren. Die vond ik eerder lachwekkend eigenlijk, omdat er helemaal niet zo veel volk op te zien was. Maar goed, het was dus dezelfde show als anders. Comac was er, die zijn redelijk aanwezig in het linkse studentenleven. Ook Actief Linkse Studenten (ALS) waren van de partij, ik wist niet eens dat die nog steeds bestonden. Daar schrok ik dus niet van."

motivatie

De motivatie om Francken uit te nodigen had twee redenen. Filip: "Francken is de staatssecretaris van asiel en migratie. Dat is in tijden als deze een heel belangrijke, bewogen functie. Het is interessant om daar naar te luisteren. Daarnaast weten we dat er een volle aula op af komt en dat daar dan weer de pers op af komt. Zo'n tegenbetoging is natuurlijk ook niet slecht voor onze publiciteit. Deze aandacht is voor ons belangrijk om als studentenvereniging te kunnen groeien. Als je nooit in de media komt en niemand kent je, dan heb je het volgende jaar geen leden, noch politieke invloed meer. KVHV staat er om bekend dat wij persberichten schrijven om bepaalde druk uit te oefenen op de politiek. Deze politieke invloed is nu iets minder dan vroeger, maar die bestaat toch nog altijd. Landelijk hebben we zo’n tweehonderd actieve leden. Als je het hebt over oud-studenten, dan gaat dat natuurlijk om veel meer; dat loopt op tot in de duizenden. De helft van de Vlaamse regering heeft ooit bij ons gezeten. Wij hebben dus wel degelijk politieke invloed, ook al zijn we met minder leden dan vroeger. De politieke interesse onder studenten vermindert nu eenmaal. Er zijn veel studies die dat aantonen."

Filip vertelt nadrukkelijk dat het KVHV zich niet met een specifieke politieke partij identificeert. "Wij proberen boven de partijpolitiek te staan. Partijpolitiek is een spelletje. Het is morrelen in de marges. Als student moet je een beetje idealistisch kunnen zijn. Wij bieden daar, weliswaar voor de conservatief gezinde studenten, de ruimte voor. Wij zullen ons dus nooit verbinden aan een bepaalde partij. Natuurlijk zijn er mensen binnen onze vereniging met een bepaalde voorkeur. De meest populaire partijen zullen vooral de V-partijen zijn: het NVA, Vlaams Belang en CD&V."

wederzijds (on)begrip

Filip heeft zo zijn bedenkingen bij de drijfveren achter het protest. "Theo Francken is democratisch verkozen. In een democratie hebben links en rechts beiden recht van spreken. Demonstranten hebben dus ook het recht om op straat te komen. Er is echter wel een bericht op Facebook verschenen waarin opgeroepen werd om om 19.40u de lezing te komen verstoren. Ik heb die informatie van de politie gekregen, en heb het ook op papier gezien. Ze beschrijven ons als fascisten en zichzelf als het summum van de democratie. Maar als de populairste politicus van dit land, zowel in Vlaanderen als in Wallonië, komt spreken: láát die dan spreken. Stel kritische vragen, daar ben ik honderd procent voorstander van. Ik heb ook kritiek op Theo Francken, weliswaar op andere punten dan de demonstranten. Echter, een lezing verstoren, dat zijn taferelen die hier niet mogen. Zo werkt een democratie niet. Daarom zijn er zoveel veiligheidsmaatregelen getroffen, in samenwerking met de universiteit en de lokale politie. Welke maatregelen dat zijn, daar kan ik niet te diep op in gaan. Ik ben blij dat het is doorgegaan, echt waar."

een stok achter de deur 

Ook de argumenten die de demonstranten geven, lijken weinig indruk te maken: "Het is zagen om te zagen. Er werden geen mensenrechten geschonden. Zij beweren van wel, maar geef mij eens één concreet voorbeeld. Links spreekt altijd over, een mooie naam, creatief zijn ze wel, de "Deportatiewet van Francken". Wat deze wet behelst? Wel, in 2005 heeft de toenmalige regering de regel ingevoerd dat iemand die hier voor zijn twaalfde levensjaar is, nooit of te nimmer teruggestuurd mag worden. Franken heeft die wet teruggedraaid naar hoe ze was vóór 2005. Een Algerijn die in de nachtwinkel een fles cola pikt, wordt daarvoor natuurlijk niet teruggestuurd. Alsjeblieft niet, dan zouden we bezig zijn met gekkenwerk. Echter, onder specifieke, strenge voorwaarden kan iemand wel teruggestuurd worden naar het land van herkomst. Ik zie deze "Deportatiewet" zelf als een logisch stukje regelgeving. Er wordt gegooid met deze term en ik denk dat de betogers niet eens weten wat ze inhoudt, dat het vóór 2005 ook zo is geweest en dat het in onze buurlanden ook zo gaat. In Duitsland is ze er onder Merkel, in Frankrijk onder Macron. Dat is toch logisch? Je moet toch altijd een stok achter de deur hebben? Zodat je kan zeggen: oké, tot hier en niet verder."

cultuurclashes

Het KVHV heeft zelf geen duidelijke mening over waarom integratie zo moeizaam verloopt. Filip: "Mijn persoonlijke mening is dat ze niet werkt omdat mensen altijd teruggrijpen naar hun roots. Sommige culturen, en dan spreek ik vooral over de moslims, hebben een heel sterke cultuur: een mannencultuur, terwijl wij in België wat softer zijn ingesteld. Is dat dan een slechte cultuur? Absoluut niet. De ene cultuur is niet beter dan de ander. Onze cultuur is wel anders. Dat botst. Ik geloof niet in het verenigen van culturen om tot een stabiel evenwicht te komen. Ik geloof wel in assimilatie. Mensen kunnen zich aanpassen. Ik denk dat links daar met een patstelling zit. Linkse partijen spreken zichzelf constant tegen. Ze zijn allemaal zeer progressief voor LGBT-rechten en abortussen, maar wat gebeurt er als je de gemiddelde allochtoon vraagt hoe zij daar tegenover staan? Culturen botsen nu eenmaal en zullen dat ook blijven doen. De protesteerders zoeken hun uitvlucht door een gemeenschappelijke zondebok te zoeken. In dit geval is dat Theo Francken, omdat hij binnen de marges van de wet, op durft te treden. Dat werkt wel; hij is immers de populairste politicus van het land. Mensen staan nog altijd achter hem. Oppositie moet er zijn. Van mij mogen ze op straat komen, maar dan wel met gegronde redenen en zonder de intentie om lezingen te verstoren."

Op de vraag of Filip graag zou zien dat er meer dialoog zou ontstaan tussen links en rechts, antwoordt hij: "Ik nodig ze van harte uit om te komen op lezingen, om hun vragen te stellen. Wees welkom. We hebben een debat in het tweede semester met de voorzitters van elke politieke studentenverenigingen. Dat is altijd interessant. De groenen en de communisten zitten daar naast de liberalen en de christenen. Met de aanwezigen voeren we interessante debatten, voor zover dat kan met zo’n groot panel." Filip besluit: "Ik wil praten met iedereen. Maar als mensen dingen roepen als: "racist", "fascist", "xenofoob", dan houdt het voor mij op."

Het doop- en feestcharter dat alle studentenclubs ondertekenen definieert een verkoop als volgt: ‘Een ritueel waarbij er door kopers wordt geboden op schachten (mannen) en porren (vrouwen). Kopers betalen de studentenvereniging een prijs, wat voor hen een relatief belangrijke inkomstenbron is. Niet elke vereniging houdt echter een verkoop. Deze activiteiten vinden plaats in een studentencafé, niet in de openbare ruimte.’
 

ongedefinieerd

Hoewel de verkoop dus doorgaat in een studentencafé, is er niet gereglementeerd waarmee de verkochte schacht/por zijn verkoop terugbetalen moet. Ook wordt hij/zij overgeleverd aan een koper, met een vervolg dat dus buiten het toezicht van de organiserende studentenverenigingen valt.  Rector Herman Van Goethem sprak zich tijdens de Stuvoraad sterk uit tegen dergelijke praktijken: “Dopen gebeurt onder toezicht van de studentenvereniging, die ook aansprakelijk is. Verkopen kan dus niet, ook al vermeldt het doopcharter die praktijk. Het verkopen werkt trouwens in de hand dat geïsoleerde groepen ontstaan waar je geen vat op hebt."

De rector las ook het modelcontract na dat gebruikt wordt bij zulke verkoop. "Die tekst bevestigt wat ik vrees: de verkochte schacht/por is eigenlijk overgeleverd aan de willekeur van de koper. De bepalingen over wat welk en niet kan zijn absoluut onvoldoende."

Verkopen kan niet, ook al vermeldt het doopcharter die praktijk.
- Herman Van Goethem, rector UAntwerpen

We kloppen aan bij het Antwerps Studentenoverleg ASO die het doop- en feestcharter vormgeven. Hoe zit dat, met de willekeur van de koper? "Het klopt dat elke doopgerelateerde activiteit binnen de aansprakelijkheid van het praesidium valt", verklaart Marnik Aerts, woordvoerder van ASO. "Dus ook de zaken die achter de schermen gebeuren wanneer een schacht verkocht wordt. De studentenvereniging kan zich wel indekken. Door bijvoorbeeld zijn doopmeesters goed te screenen, of door het contract met de mensen aan wie ze verkoopt te verstrengen. Zo zijn ze ingedekt wanneer er iets fout loopt."

Maar waarom worden begrippen zoals ‘koper’ en ‘activiteiten’ niet verder gedefinieerd in het charter? Zou dat de problematiek niet van de baan vegen? 

“In het verleden werd ‘koper' niet nauwer gespecificeerd omdat de clubs die een verkoop organiseren, daaromtrent allemaal hun eigen regels al hebben”, verklaart Anaïs Walraven, kersvers oud-woordvoerder van ASO. “Zo mogen bij sommige clubs enkel leden schachten kopen, terwijl andere clubs hun schachten ook verkopen aan gedoopten van andere (bevriende) verenigingen of andere praesidia. Daarom is het belangrijk om je als schacht te informeren over de gebruiken van de club waar je jezelf bij aansluit.”

informeren

Is het informeren een evidentie voor de student die zich wil laten dopen? En is dergelijke informatie gemakkelijk te vinden?

“Ik kan me persoonlijk moeilijk inbeelden dat studenten zich laten dopen bij een club zonder ook maar één keer gesproken te hebben met het praesidium in kwestie en zich te informeren over wat die specifieke doop inhoudt,” bedenkt Anaïs.

“Ouderejaars spelen een grote rol in deze informatieoverdracht. Op de verkenningsdagen is men bijvoorbeeld heel eerlijk tegen eerstejaars over clubs waar je jezelf wel en niet zou kunnen laten dopen. Daar wordt ook duidelijk gezegd dat je je eigen grenzen moet respecteren. Dat je niet per se moet kiezen voor de faculteitsclub-doop, maar wel voor de doop die jou het leukste lijkt.”

Het was natuurlijk deels onder druk dat onze doop hervormd werd.
- Jonathan Saké, PR Sofia

Niet alleen tijdens de verkenningsdagen kan de student aan doopinformatie komen. Zo worden er ook tijdens Students on Stage clubs aangesproken door de nieuwe lading eerstejaars. Jonathan Saké, PR bij Sofia, getuigt: “We zagen veel schachten die kwamen informeren wat de (hervormde) doop precies zou inhouden. We organiseerden ook een infoavond voor onze doopmeesters en een openingsreceptie, waar een woordje uitleg aan de eerstejaars werd gegeven. Meestal weten ze wel min of meer wat te verwachten en zijn het voornamelijk urban legends die je moet doorprikken.”

rotte appels

Die broodjeaapverhalen komen natuurlijk van ergens. Waar rook is, is vuur, weet je wel. Overschrijden clubs, door het soms vage charter, toch nog de grenzen? Is er geen mogelijkheid om de details meer te specifiëren?

“Over wat mag en niet mag hebben de clubs ook eigen regels. Het was in het verleden nagenoeg onbegonnen werk om alle clubs van heel Antwerpen hun tradities te doen opgeven om alles vast te leggen tot in de kleinste details”, legt Anaïs uit.

Het excuus dat ieder nieuw praesidium van een club een kans moet krijgen, is voor mijn part ook oude larie op dit moment.
- Anaïs Walraven, oud-woordvoerder ASO

“Natuurlijk gaat het Antwerps Studentenoverleg ervan uit dat de clubs zich fatsoenlijk gedragen en respect hebben voor ieders grenzen. Een schacht moet immers op elk moment ‘neen’ kunnen zeggen en dat moet gerespecteerd worden. Wantoestanden worden trouwens bij het Antwerps Studentenoverleg ook opgevolgd en besproken met de politie omdat het ASO alle rotte appels uit het studentenmilieu wil weren.”

Rotte appels? Wordt een presidium niet jaarlijks verkozen, waardoor je een constante wissel hebt? “Het excuus dat ieder nieuw praesidium van een club een kans moet krijgen, is voor mijn part ook oude larie op dit moment”, merkt Anaïs op. "Als een club al meer dan vijf jaar aan een stuk problematisch gedrag vertoont, moet die clubcultuur niet door onze universiteit gesubsidieerd worden.”

Dat clubs echter moeite doen om een nieuwe weg in te slaan, toont Sofia dit jaar. Met een hernieuwde doop gingen zij het academiejaar in. “Het was natuurlijk deels onder druk dat onze doop hervormd werd. We scoren er niet echt punten mee bij onze achterban, maar het was wel noodzakelijk om onze band met de faculteit intact te houden”, verklaart Jonathan.

nood aan meldpunt

Wat Anaïs betreft is Sofia echter het voorbeeld van een club die zijn subsidies en recht op dopen al had moeten verliezen. "Ik geloof enkel in een echte rehabilitatie wanneer ze zoals meer gematigde clubs starten met een doop van een halve dag. Die zich bovendien volledig in de openbare ruimte afspeelt. Nu horen we nog te vaak dat het er achter gesloten deuren allerminst leuk aan toegaat."

Moeten ook PSW en Translatio aldus overgaan tot een minder lange doop? "Ik denk weldegelijk dat dit de toekomst is van het dopen. Anders trekken clubs het binnenkort waarschijnlijk niet meer. Dat merk je ook duidelijk in de publieke opinie. Maar enkel clubs waar we jaar na jaar klachten en de gruwelijkste verhalen te horen krijgen van ouderejaars, zouden hiertoe verplicht moeten worden", benadrukt Anaïs.

Wat wordt er met deze klachten aangevangen? Het ASO ijvert bij de rector ondertussen voor een meldpunt zodat studenten de stap durven zetten om hun klachten officieel door te spelen. Een centraal meldpunt is er immers niet. Klachten worden door de rector opgevangen, door de faculteiten, soms zelfs door GATE15. "Hoe dan ook komen ze sowieso bij de Sociale Culturele en Studentgerichte dienst terecht, waar ze verder onderzocht en afgehandeld worden", aldus Jens Op de Beeck, studentencoach ad interim. Rector Van Goethem reageert al meteen: het centraal smeltpunt is: bruno.deloght@uantwerpen.be. De rector volgt dit mee op. 

"Wanneer er echter een klacht is tegen een club, vraagt de universiteit vaak aan VUAS (verenigde UAntwerpen studenten, nvdr.) om het op te volgen", verklaart Anaïs. "Maar zou jij als student het durven om daar een klacht te bespreken? Hun leden staan vaak lachend op de foto met de praesidiumleden in kwestie. De drempel is te groot, hoewel ik er niet aan twijfel dat de mensen van VUAS hun best willen doen."

nood aan debat

Hoe je het ook draait of keert: het charter moet er wezen. “We zijn er reeds in geslaagd om een breed gedragen kader te creëren en hierop mogen we trots zijn, Want zo vinden studenten en wijkagenten elkaar ook ieder jaar terug in meerdere constructieve dialogen”, besluit ook Anaïs. Toch zijn er duidelijk nog vele straffe verhalen te vinden die niet door de beugel kunnen en moeten we concluderen dat er nog serieus wat werk aan de winkel is. 

De rector vraagt daarom meer sensibilisering. "Het doopcharter is enkel een afspraak met de Stad, met regels als: geen slachtafval, geen voeding, geen bloot, geen openbare dronkenschap. Is daarmee echt alles gezegd? De universiteit kan geen inhoudelijke regels opleggen, maar we moeten met de studenten vragen durven stellen en het debat voeren en gaande houden. Ik wil de dooppraktijk alvast eens ter sprake brengen op het Studentenoverlegcomité. Ook kijk ik uit naar het publiek debat."

Wat rector Van Goethem zelf dan vindt? "Het gaat om een geritualiseerd machtsgebeuren. Dan moet je extra waakzaam zijn. En een ritueel waarbij mensen worden vernederd, daar heb ik problemen mee. Dopen kan leuk en acceptabel zijn, maar volgens mij moet daarbij altijd dit idee op de achtergrond aanwezig zijn: we moeten op een respectvolle manier met elkaar omgaan."

Als opwarmertje voor de tentoonstelling, die zich op de eerste verdieping bevond, volgden we onze gids door een aantal donkere gangen op de gelijkvloers. Daar bevonden zich o.a. kunstwerken van Jan Fabre en Panamarenko. De keuze voor deze twee kunstenaars berustte niet op toeval. Beide heren verwijzen in hun werk naar Beuys of vertonen gelijkaardige contouren in hun werk. Enfin, van Fabre kregen we bijvoorbeeld een werk te zien waarbij een man zittend aan een bureau naar een microscoop aan het turen was. Het kunstwerk bestond volledig uit punaises en puntige voorwerpen. Panamarenko had een ‘Zwitserse Fiets’ gemaakt, zo noemde hij het althans zelf. Een kartonnen fiets – niet geschikt voor gebruik – met daarbovenop een kartonnen kruis, zoals die ook in de Zwiterse vlag te zien is.

Juist dit kruis ziet men vaak terug in het werk van Beuys. Het kruis zou staan voor democratie, volmaaktheid en wellicht nog wel een aantal termen die niet in ons dwarse geheugen zijn blijven hangen. Wat we ook mochten vinden van de werken op de gelijkvloers; het was tijd om geconfronteerd te worden met Beuys. Het verhaal van Beuys is niet alledaags – voor zover een modern kunstenaar als alledaags bestempeld kan worden. Als piloot van de Duitse luchtmacht in de Tweede Wereldoorlog stortte soldaat Beuys neer in Oekraïne. Hij overleefde de crash en werd door de lokale bevolking ‘verzorgd’. Dit hield in dat hij werd ingesmeerd met boter en tussen twee stellingen werd geplaatst. De boter en de stellingen komen veel terug in zijn Euraziatische tentoonstelling. Je moet ergens je inspiratie vandaan halen, laten we maar zeggen.

Het tentoonstellen van Beuys' werk is echter een hels karwei voor een museum als het M HKA. Bij de meerderheid van zijn werken moet de temperatuur en de belichting namelijk perfect op punt gesteld worden, opdat de kunstwerken niet zouden vergaan voordat de eerste bezoekers ze hebben kunnen aanschouwen. Dit is te wijten aan het feit dat de van oorsprong oorlogsveteraan graag kwetsbare materialen gebruikt. Hier zal ongetwijfeld een symbolische gedachte achter zitten.

Onze absorberende hersenpannen waren toe aan ontspanning na zich een klein uur in niet alledaagse hogere sferen te hebben bevonden. De organisatie achter de UAntwerpen Plus Pass had hierop ingespeeld en bood de bezoekers twee bonnen voor de bierproeverij van Seef in het restaurant van het museum. Daar waren we aan toe om weer in balans te komen. Er waren twee verschillende biersoorten van Seef te proeven (vandaar ook twee bonnen). Nadat alle bezoekers hun twee bonnen hadden gespendeerd, bleek er nog bier in het vat te zitten. Wie wilde kreeg nog een extra pintje zonder deze voor een ander object te hoeven ruilen. Daar zeiden we geen nee tegen en het duurde ook niet lang voordat we ons weer in hogere sferen bevonden (dit maal iets meer alledaags).  

Het museumbezoek i.c.m. de bierproeverij waren het eerste cultuurevenement in een reeks van vier die je met de UAntwerpen Plus Pass kunt bezoeken. Je kan dit jaar nog meegenieten van de dansvoorstelling Pina Bausch, de operavoorstelling Opera Mobile en Circus Ronaldo. Voor meer informatie, surf naar www.uantwerpenplus.be.

Met de opening van de nieuwe gebouwen op Campus Drie Eiken (CDE) en Campus Groenenborger (CGB) in 2016 steeg de vraag naar zitplaatsen in de komida’s op beide campussen aanzienlijk. De universiteit ging aan de slag en creëerde 310 extra zitplaatsen in de resto's: 220 op CDE en 90 op CGB. Verder werd er ook geïnvesteerd in zithoekjes in gebouw O en S op CDE, goed voor nog eens 70 extra zitplaatsen.

toenemende problematiek

Hiermee werd de capaciteit van beide locaties bereikt – in functie van de respectievelijke keukens én de beschikbare ruimte. Op CGB werd de eetruimte door middel van een verbouwing uitgebreid, op CDE werd de kelder opgewaardeerd tot extra eetzaal.

Dat dat niet voldoende is, mag duidelijk wezen. Zeker wanneer we in het achterhoofd houden dat de faculteit Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen het grootste aantal studenten van onze faculteit kent en ook dit jaar weer een groei van 5,4% groei mag optekenen. Ook de faculteit Farmaceutische Biomedische en Diergeneeskunde Wetenschappen heeft meer dan 2.300 studenten die dagelijks op Campus Drie Eiken verwacht worden. Zij ervoeren dit jaar een groei van maar liefst 9,3%.

Op Campus Groenenborger steeg de faculteit Toegepaste Ingenieurswetenschappen met 3,7%, waardoor ook die gebouwen met extra studenten te maken krijgen.

‘oplossingen’

Studenten picknickten de afgelopen jaren al noodgedwongen in de gangen. Zij zullen alvast niet juichen bij het vooruitzicht van nog meer dringen tijdens lunchpauze. Plaatselijke pop-ups werden als alternatief ingeroepen voor de komida’s, maar men kon niet spreken van een gigantisch succes. Er werd besloten dat studenten toch nog liever de verplaatsing maakten naar de komida, waar een ruimer aanbod te vinden is. Ook een gebrek aan communicatie rond deze pop-ups zou hier aan de oorzaak kunnen liggen.

Het probleem is dus nog niet van de baan. Catherine Ongenae – diensthoofd van Catering en Congreszalen – laat weten dat hun eerste doel wel behaald is: voldoende eten voor elke student, ondanks het tekort aan zitplaatsen. Er werd volop ingezet op volle togen: "Het aanbod schoot nergens tekort."

Kreeg iedereen te eten, of enkel de studenten die geduldig genoeg waren en hun eten op vijf minuten binnenschrokten, vlak voor de les weer begon? Wie immers in de gangen blijft picknicken, weet zijn eigen boterhammen mee te nemen: zelfs voor de broodjes kan je gemakkelijk een halfuur aanschuiven.

Dat mag niet verwonderen, wanneer je weet dat er op CDE gemiddeld 1110 klanten passeren over vijf kassa's per dag. Op CGB gaat het over 585 hongerige magen over twee kassa's. We kunnen zelf al wat ondernemen om de wachttijd te verkorten: "Hou je studentenkaart en betaalkaart klaar, dat versnelt alvast de flow."

de survey die raad moet brengen

Laat de moed desondanks niet in je aanschuivende schoenen zakken. Onze universiteit houdt een survey! De info die die met zich meebrengt, zal de verdere meetpunten en acties bepalen.

Op dit moment is er een personeelslid dat tussen 11u45 en 14u00 elk kwartier lege zitplaatsen gaat tellen. Net als de staande of op de grond zittende studenten. En daar houdt het niet bij op. “Ook proberen we een beeld te krijgen van het aantal gasten per dag die hun eigen maaltijd meebrengen. Deze cijfers worden samen met de verkoop aan de kassa per kwartier vergeleken”, vertelt Catherine.

Er wordt niet enkel in de resto geteld – in de mate van het mogelijke trekt het personeelslid ook naar de gebouwen verderop om het aantal etende studenten te turven. “Maar het is natuurlijk onmogelijk om overal ogen te hebben”, benadrukt Catherine.

Er staat echter geen datum op het afsluiten van de survey. “Dit is een start”, verduidelijkt Catherine. “We moeten kijken hoe eventuele acties de problemen al oplossen.”

spreiding middagpauzes

Op Campus Groenenborger is de problematiek al gedaald ten opzichte van vorig jaar. Daar werden de lesroosters immers aangepast, zodat niet alle studenten op hetzelfde moment van hun middagpauze moeten genieten. Hierdoor daalt de drukte in de komida aanzienlijk, al blijkt donderdagmiddag nog steeds te zorgen voor picknickmomenten aan de aulatrappen.

Op Campus Drie Eiken werd dit voorstel afgelopen jaar echter van de baan geveegd. Daar houden wel alle studenten op hetzelfde tijdstip hun lunchpauze. Tussen 12u45 en 13u45 reppen alle studiehoofden zich dus naar gebouw G, in de hoop een plaatsje te vinden.

Waarom was een spreiding van de middagpauze op CDE niet mogelijk, zoals elders in Wilrijk? Ondanks de extra aula’s die de campus dankzij de bouw van Gebouw O en M nu telt, heeft de campus te kampen met plaatsgebrek. “Standaard wordt er gewerkt met lesblokken van twee uur. Wanneer we de middagpauze voor een deel van de studenten een uur opschuiven, betekent dat ook  het programma van een ander deel van de studenten moet opschuiven. Anders komt de aansluiting van lokalen in het gedrang. Hierdoor zou er direct een aulatekort ontstaan”, legt decaan Dr. Prof. Paul Van Royen ons uit. "Vanuit deze problematiek moet de standaard van een lesblok van twee uur herbekeken worden."

We kunnen dus spreken van problemen en oplossingen die op hun beurt weer nieuwe problemen met zich meebrengen. Wij zijn alvast benieuwd naar het verdere verloop van deze historie.

“In het begin waren ze met zeven, vier mannen en drie vrouwen. Xijin, Najana, Quendall, Sarine, Yren, Imara en Cerox waren hun namen. Later zouden ze bekend staan als de Aracheti, maar eerst waren ze gewoon deze namen. Niemand wist waar ze vandaan kwamen. Men weet zelfs niet of ze het zelf wisten. Uit het niets creëerden ze een planeet, een planeet die ze Xannorië zouden noemen. Op een eenzame plek in het universum begonnen ze.”

Het verhaal begint op Xanorië, een kleine planeet met zeven landen, omringd door natuur, water en bergen. Op deze planeet leven verschillende rassen Xanoren, waarvan de meesten gewoontedieren zijn die veel op de mens lijken, kunnen genieten van vieringen en tradities, in huizen leven en gezinnen vormen. Terryn vertelt me dat voor hem Xanorië een utopische teint heeft, met meer respect voor de natuur.

De hoofdpersonages Zenno en Rayan worden door Terryn rijk omschreven. Zenno als een echt familiewezen met een passie voor ijswolf rijden en Rayan als een jonge prins met een sterke behoefte aan meer avontuur in zijn leven. De jongens zullen samen een team moeten vormen om met zes andere groepen op aarde op zoek te gaan naar de Aracheti, de scheppers van Xanorië.

Het einde van morgen is geen lichte titel voor een boek. Maar voldoet het aan de verwachtingen die het schept? Niet helemaal, bepaalde momenten die de mogelijkheid hebben om spanning en diepte te geven worden te snel en niet helemaal fijn leesbaar beschreven. Een ding moet ik de schrijver nageven, nog voor ik het derde hoofdstuk had uitgelezen had ik de hoofdpersonages in mijn hart gesloten, iets waar Oscar menig schrijver wat over zou kunnen leren. Niet de bijzonderheden, maar juist de alledaagse details van Terryns personages geven de lezer een gevoel van connectie.

Voor de meeste studenten met een passie voor schrijven blijft het bij een stiekeme droom, het uitgeven van een eigen boek. Terryn heeft jaren besteed aan zijn roman. Geïnspireerd door Harry Potter en Lorien Legacies heeft hij Het einde van morgen geschreven. Een tip van Terryn aan de jonge schrijvers onder ons? "Durf te beginnen en schrijf je verhaallijn niet te gedetailleerd uit. Als je jezelf niet kunt verrassen, kun je je lezer ook niet verrassen."

Als het aan Oscar ligt is Het einde van morgen pas het begin van een lange reeks over de Xanoren. dwars is benieuwd!

Sporthal Middelheim? Ja, dat Basic-Fitgebouw vlak aan campus Middelheim. De naam spreekt voor zich: het beheer van die ruimte valt niet onder UAntwerpen. Nochtans organiseert de Sportraad van de buitencampussen daar jaarlijks activiteiten, de zogenaamde ‘interfacs’. En ook de kinesistenopleiding maakt binnen het lessenpakket gebruik van de zaal.

hoe zit dat nu?

De sporthal is eigendom van Basic Fit en dus betaalt onze universiteit een huurprijs in ruil voor het gebruik. Nochtans zijn er andere sporthallen in eigen bezit én in samenwerking met andere partners. Antwerpen koos daarom voor een andere koers en 'verlaat deels' Sporthal Middelheim.

“Kort en bondig kunnen we daarom stellen dat er geen nieuwe initiatieven meer ontplooid worden op Sporthal Middelheim, maar ook dat de bestaande activiteiten van onze eigen studenten daar niet in het gedrang komen”, verduidelijkt Peter Verboven –  commissaris voor Sport aan UAntwerpen. "Met de ontwikkeling van de Topsporthal op Campus Drie Eiken en de nieuwe sporthal KDG op het Zuid, zijn er voldoende alternatieven om de studenten binnen onze universiteit en associatie te verzekeren van een optimaal sportaanbod.”

Nochtans is ook de Topsporthal een samenwerking tussen onze universiteit en een externe partner, in dit geval de Stad Antwerpen. Waarom hier wel verder op ingezet wordt? “De sportzaal is op sportgebied één van de best ingerichte sporthallen van Antwerpen. Door zijn zeer professionele sportinrichting is deze sporthal enkel beschikbaar voor sportactiviteiten.”

studentikoze activiteiten

De sportzaal van Middelheim wordt niet alleen voor sportdoeleinden gebruikt. De cocktailparty van ASK Stuwer tovert al sinds jaar en dag de sporthal om tot een nachtelijke place to be. Dat festijn ondervindt echter geen hindernissen van de nieuwe koers in het sportbeleid: de studentenvereniging huurt de ruimte rechtstreeks van Basic Fit.

Net door deze externe beheerder is het mogelijk om op Campus Middelheim de sportruimte te gebruiken voor andere studentikoze activiteiten. De goedkeuring dient hier te komen van Basic Fit, die duidelijk minder geeft om de vloer van zijn zaal dan onze universiteit.

De stadscampussers kunnen immers enkel maar dromen van dergelijke activiteiten. Een TD middenin de Agora zou misschien wel een te gek gedacht zijn, maar zelfs jobbeurzen georganiseerd door studentenverenigingen vinden niet plaats in de sportzaal van de Agora.

De vloer wordt hier als een van de redenen aangehaald: die zou te veel afzien van dergelijke plannen – aldus onze universiteit. Er kochten namelijk 5.013 studenten een UAntwerpen Plus Pass en de infrastructuur moet voor hen gewaarborgd blijven. Nochtans organiseert de universiteit zelf wel jobbeurzen. De vloer? Die wordt dan beschermd met matten.

“Waarom kunnen studentenverenigingen die matten dan niet gebruiken, wanneer ze een evenement willen organiseren?”, vraagt Geert de Hoon, voorzitter van de Studentenraad, zich af. Het grotere probleem blijkt dan ook elders te liggen. Bij de onderverhuring van de sportruimte: scholen uit de buurt nemen (voor een prijsje) de daginvulling van de zaal voor hun rekening. Een evenement vraagt opbouw- en afbraaktijd, waardoor dergelijke afspraken in het gedrang kunnen komen en de sportbeleving voor de UAntwerpen-Plus-Passers niet meer verzekerd kan worden.

Bij de Vluchteling zkt. Taaltraject Quiz vorig academiejaar bleek dit echter geen probleem te zijn. Maar ook dit evenement werd door de universiteit zelf georganiseerd ...

Inderdaad, Timberlands werken net als de toverstokken bij Olivander (uit Harry Potter, voor de ontwetenden). Toegegeven, de nodige fantasie is daar wel bij nodig, ook al spreekt de gave van een paar Timberlands weinig tot de verbeelding. Het zijn ware identiteitsvormers, statussymbolen en toch gewoon schoenen. Iemand met Yellow Boots aan zijn voeten valt op, zet de toon, bepaalt of fantaseert dit te doen. Hoe dan ook; er komt íemand binnen wanneer een Timberland-drager een publieke ruimte vol onbekenden binnenstapt.

Toch is niet iedereen voorbestemd voor de magie van een paar van de eerdergenoemde schoenen. Nee. Er zijn dragers die de betoverende aspecten nooit zullen ervaren en de schoenen binnen afzienbare tijd niet meer dragen. Daar doe je niks aan. Het zijn de schoenen die dat bepalen, Timberlands leiden namelijk een eigen leven. Ze zijn als ultiem statussymbool op zoek naar de juiste drager. Vinden ze deze niet; jammer dan. Wie de schoen past, trekke hem aan.

Verheugd als ik ben dat het warme zomerweer plaatsmaakte voor gure herfstperikelen, draag ik mijn geliefde Timberlands weer iedere dag. Al lijken deze schoenen in iedere situatie wel passend, tijdens de zomer bewaar je ze het liefst op een veilige plek, waar ze binnen hun magische aura tot rust kunnen komen. Tenzij je natuurlijk graag iedere dag met veel moeite, en alle veters zo los mogelijk, je van vocht overgoten voeten en sokken verlost van de leren ‘laarzen’.

De leren schoenen die gekenmerkt worden door hun dikke zool en hoge voering zijn zowel casual als geschikt voor formele omstandigheden. Dát is pas magie. Maar eens je een paar hebt gekocht, begint je leven als schoenenverzorger. Want Timberlands vereisen zorg en aandacht. Poets ze op met een blokje dat je bij de schoenmaker koopt en spuit ze in met vuil- en vochtafstotende spray. Eens je de behandeling verricht hebt, dien je deze eens in de zoveel tijd te herhalen. Zonder de juiste verzorging pas je de schoen simpelweg niet.

Niet iedereen is daar blij mee. Zo ook David Danssaert (masterstudent Informatica aan de Universiteit Antwerpen) en Ianthe Ghaye (masterstudent Tolken aan de KU Leuven). Zij organiseren op diezelfde dag een protestmars tegen de komst van Theo Francken.

“Het is duidelijk dat waar Francken komt, protest volgt", zegt Danssaert. "Zowel in Gent als Leuven verschenen er honderden studenten op straat toen Francken daar een lezing kwam geven. We willen aantonen dat er ook onder jongeren in Antwerpen veel vraag is naar een positief vluchtelingen- en migratiebeleid. Wat Antwerpen bijzonder maakt in deze reeks van marsen, is dat Bart De Wever hier burgemeester is. De Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) voert in deze stad immers ook een polariserend beleid; kijk maar hoe Bart De Wever een vals beeld over Borgerhout probeert te creëren. Door de vele positieve projecten in de wijk te negeren en olie op het vuur te gooien bij een gebeurtenis die een negatief sentiment uitlokt. Als er dan ten gevolge van deze gebeurtenissen een buurtoverleg is, is noch Mr. de Wever, noch het stadsbestuur, aanwezig. Een ander voorbeeld van zulke polarisatie was de uitspraak van Bart De Wever na de aanslag in Barcelona: "Kijk naar de foto's van de daders in Barcelona. Op de Turnhoutsebaan kom je gemakkelijk mannen van dat type tegen." We willen in wijken als Borgerhout, maar ook aan Theo Francken en KVHV Antwerpen, tonen dat er onder de jongeren een tegenstroom is tegen het koude beleid van de N-VA, dat ook veel bewoners van Antwerpen treft.”

alternatief voor "opkuis"-beleid

Ghaye: “Francken is momenteel staatssecretaris voor asiel en migratie. Het spreekt voor zich dat dat gevoelig ligt, en dat de meningen hierover sterk uiteenlopen. Wat ons vooral opvalt en verontrust is dat Francken een bijzonder uitgesproken en agressief beleid voert; in plaats van een positief migratiebeleid, zien we nu een politiek van beboeten, bestraffen en uitwijzen. Hij stelt openlijk het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens ter discussie en lapt de scheiding der machten aan zijn laars. Met de vreemdelingenwet maakt hij van immigranten tweederangsburgers. Middenveldorganisaties die zijn beleid kritisch benaderen, worden in diskrediet gebracht. Wij vinden niet dat zo iemand een platform aan onze universiteit mag krijgen. De mars is daarom onze manier om een positief alternatief tegenover het ‘opkuis’-beleid van Francken te zetten.”

Danssaert: “Wij willen een samenleving die de mensenrechten onvoorwaardelijk respecteert, met gelijke rechten voor alle burgers en een middenveld waar naar geluisterd wordt. Wij willen een solidair alternatief van een actieve vredespolitiek, een ambitieus klimaatplan, meer ontwikkelingshulp en een actief anti-racisme beleid. De bedoeling is om mensen bijeen te brengen en te bouwen aan een beweging tegen het asociale beleid van Francken. Je kan dit zien aan alle middenveldorganisaties, vzw's en jongerenpartijen die de mars steunen.”

sensibiliseren en mobiliseren

“We spreken af om 17:30u op het De Coninckplein en wandelen door de Seefhoek en de studentenbuurt", vervolgt Danssaert. "We eindigen op de Ossenmarkt met enkele toespraken.” Ghaye: “We willen het woord geven aan de studenten en organisaties die zich dagelijks inzetten voor een solidaire samenleving. Daarom zijn er op het einde van de mars toespraken van Hart boven Hard Antwerpen, die de middenveldorganisaties vertegenwoordigt. Evenals de studentenverenigingen Comac en de Actief Linkse Studenten (ALS), die de mars mee ondersteunen.”

Ten slotte willen Danssaert en Ghaye graag een oproep doen aan alle studenten om naar de mars te komen om zo mee te bouwen aan een positief alternatief.  “We zijn ervan overtuigd dat we samen kunnen aantonen dat er een brede tegenstroom tegen het beleid van Francken bestaat. Op die manier kunnen we studenten en mensen sensibiliseren en mobiliseren en zo samen bouwen aan solidaire en democratische samenleving, waarin mensenrechten onvoorwaardelijk gerespecteerd worden.”

Voor verdere informatie kan je terecht op de pagina van het Facebook-evenement van de protestmars. Ten slotte, om ook de andere kant van het verhaal te belichten, vragen we nog naar de visie van KVHV over Theo Francken en de commotie rondom zijn komst. Wordt dus hopelijk vervolgd!

De laatste weken verschijnt overal de hashtag "me too". Vrouwen delen massaal hun verhalen over seksuele intimidatie. Ook veel van mijn vriendinnen. Ik praat vaker over dit onderwerp, maar toch voel ik een soort bevrijding. Normaal gezien praat ik hier alleen met vrienden over. Nu zie ik voor het eerst hoe anderen dat ook doen. Hoe ineens 'de hele wereld' erover spreekt.

Wat me frustreert is dat de discussie steeds vaker gaat over de discussie zelf. Ja, Hollywood is anders dan België. Ja, de discussie gaat vooral over witte vrouwen. En nee, daar gaat het allemaal niet om.  

iedereens probleem

In hele grote lijnen is het een probleem voor vrouwen, door mannen. Natuurlijk is dat niet de volledige waarheid, dat begrijp ik. Er zijn ook mannen die seksuele intimidatie ervaren en vrouwen die intimideren. Een vriend, die barman is, heeft zo een paar verhalen. Maar als ik vriendinnen ernaar vraag, hebben ze er tien of meer.  

Uiteindelijk is het iedereens probleem. Wie het meest geraakt wordt, of op wie de nadruk ligt, is interessant, maar voor de discussie of de oplossing niet per se belangrijk. Het gaat om de inhoud en niet om de boodschap waarin die verpakt komt.

Waarom er op discussies over seksisme altijd zoveel kritiek komt? Een kant en klaar antwoord heb ik niet. Ik vermoed dat veel mensen zulke discussies ervaren als een aanval op de andere sekse. Alsof mannen plots als vijand worden aangewezen.

Maar deze discussie draait er niet om een wig tussen twee groepen te drijven. Het doel is juist die groepen samen te brengen. Te zorgen dat iedereen op de hoogte is van het probleem.

zichtbaar

Het feit dat mensen zich nu afvragen hoe mannen dan nog wel met vrouwen mogen flirten, toont aan dat het probleem tot nu toe absoluut niet begrepen werd, en dat nog steeds niet wordt. De discussie wordt belemmerd door de discussie. De discussie gaat aan zijn doel voorbij.

Ik merk dat het mensen frustreert dat het een gesprek is en geen concrete actie. Want wat kan je veranderen met een gesprek? Het antwoord: alles.

Wat de #metoo-discussie doet, is het zichtbaar maken van een relatief onzichtbaar probleem. Mijn vrienden zijn niet langer verbaasd na een van mijn verhalen, maar delen mijn woede. Weten dat andere mensen dit gedrag ook afkeuren, geeft mij kracht. Wie weet dat ik de volgende smeerlap wel met een gepaste reactie tegemoet durf te gaan. Geen angst meer, maar verontwaardiging.