VERLEDEN  Elk jaar huurden mijn grootouders een huis in Oostduinkerke, een dorp tussen Koksijde en Nieuwpoort. De dijk is er driehonderd meter lang, en de cafés en restaurants zijn in de laatste dertig jaar onveranderd gebleven. De hele maand augustus zaten mijn grootouders daar en elke week mocht een ander gezin eens naar zee komen. Die week aan zee, dat was het hoogtepunt van de vakantie.

Niets schept zo'n band tussen neven en nichten als samen een fort bouwen op het strand. We schepten verwoed zand uit de ringgracht om het midden van het fort te versterken. We riepen bevelen naar elkaar om ervoor te zorgen dat onze voeten toch nog dertig seconden langer droog zouden blijven. Wanneer we dan met z’n allen op het fort stonden terwijl de vloed zijn best deed ons bouwwerk te verzwelgen, staken we onze plastieken spades in de lucht en brulden we onze overwinningskreet naar de meedogenloze golven.

We gingen vissen op de pier van Nieuwpoort, met grote netten die je met een katrol naar omhoog moest hijsen. Dat deden we net snel genoeg om de zeven garnalen, drie sardientjes en de verdwaalde pladijs te beletten om weg te zwemmen. Wanneer de emmer vol petieterige visjes in de kofferbak zat, gingen we een pannenkoek eten om de rijkelijke vangst te vieren: dit jaar wel vier grote vissen gevangen! Met een mond vol chocoladesaus keerden we triomfantelijk terug om de visjes te bakken, een waar feestmaal.

HEDEN  Mijn grootouders zijn ouder nu. De kleinkinderen ook. Niet iedereen heeft tijd voor een weekje zee in augustus, de meesten van ons moeten studeren of werken. Veel van de neefjes en nichtjes hebben nu ook een lief dat mee moet, waardoor we niet meer in het huis in Oostduinkerke zouden passen. Oma en Opa gaan nog steeds naar zee in augustus, maar voor drie weken in plaats van een maand. Ze zitten nu in een klein appartementje met zicht op de duinen, en op de zee als je over de balustrade van het balkon leunt.

De kleinkinderen gaan voor een paar dagen, spreken af wie wanneer kan rijden, of de lieven meekomen. We gaan nog altijd wandelen op het strand, maar Oma is niet meer goed ter been, dus iemand blijft bij haar op de dijk. We gaan nog steeds een pannenkoek eten, maar nu met een frisse pint in plaats van een Fanta. Het is niet beter of slechter, gewoon anders.

TOEKOMST  Zolang Oma en Opa nog kunnen, zullen ze naar de zee gaan. Zolang Oma en Opa naar zee gaan, zullen wij een pannenkoek gaan eten en onze voeten in het zand steken. En daarna waarschijnlijk ook nog, maar daar denken we nog niet aan. Later, nog later, zullen onze eigen kinderen een fort bouwen op het strand, het opkomend water tarten met hun plastieken emmertjes en schepjes, en een strijdkreet brullen naar de golven.

Steak Number Eight kreeg de Trix Club ter beschikking om hun set te spelen. Een opvallend klein podium voor een band van hun formaat. De laatste jaren hebben ze aan zeer veel populariteit gewonnen en zou een positie op het hoofdpodium zeker niet onverdiend zijn. Maar uiteindelijk maakt het niet uit waar Steak Number Eight speelt. Of het nu in je woonkamer is of in een uitverkocht stadion, het podium zal altijd te klein zijn.
 

Ze begonnen eraan met het instrumentale Space Punch. Niet de meest voor de hand liggende keuze om een show te openen, maar wanneer frontman Brent Vanneste de muziek letterlijk het publiek induwde, was de toon van het optreden meteen gezet. Wat Steak Number Eight ook doet, het moet en zal zo intens mogelijk zijn. Bij het tweede nummer (de meezinger Black Eyed) bewees het publiek dat ze bereid waren om niet onder te doen aan de chaos die zich op het podium afspeelde. Wat een relatief rustige menigte was, veranderde in een vleeshoop die weigerde een vaste structuur aan te nemen. 
 

Deze staat van chaos bleef constant tijdens het optreden. Rust werd niet gegund. Als er al stiltes waren, werden deze gevuld door de voorgenoemde frontman die een mishandeld varken imiteerde. Nummers al push/pull en Charades haalden het tempo wat naar beneden, maar dat zorgde er enkel voor dat de volgende zware riff nog een stap verder ging dan de waanzin die eraan voorafging. Een hoogtepunt was uiteraard de publieksfavoriet Dickhead. Vanneste hing meer in het publiek dan op het podium en een onschuldige banaan werd met schil en al verorberd. 
 

De naam Brent Vanneste is al meermaals gevallen, maar dat wil niet zeggen dat Steak Number Eight een band is die door één iemand getrokken wordt. Elke muzikant op het podium gaat tot het uiterste. Deze mannen slagen erin om, ondanks alle chaos, zeer strak samen te blijven spelen. Al is het een microstaander die het begeeft, of een gitaar die wordt weggegooid om in het publiek te springen, ze verzwakken niet.
 

Na een uur hielden ze het voor bekeken en waren de festivalgangers bekaf. De afterparty zal nog even moeten wachten totdat iedereen bekomen is van de storm die Steak Number Eight heet.    

Maxim (21) is sinds zes jaar actief als scheidsrechter in het West-Vlaamse voetbalmilieu. Ooit leek hij zelf een voetbalcarrière na te streven, maar daar stak zijn zus Lisa een stokje voor.

“Ik heb een zus die een jaar jonger is dan ik. Toen bleek dat haar voetbalcapaciteiten beter waren dan de mijne en ikzelf naar mijn idee te weinig speelkansen kreeg, koos ik ervoor mijn eigen weg in te slaan. Zo volgde ik op mijn vijftiende de cursus scheidsrechter en dat heeft me vandaag al tot in tweede provinciale gebracht. Momenteel is ook mijn vader scheidsrechter, maar dan bij de jeugd.”

vrijwilligersvergoeding

Als scheidsrechter mag je rekenen op een vrijwilligersvergoeding van 22 tot 30 euro per wedstrijd, dit afhankelijk van de categorie waarin je wedstrijden leidt. Als je weet dat je aan een wedstrijd ongeveer vier uur tijd spendeert – inclusief verplaatsingen, voorbereiding, veld- en spelerscontrole en de nodige verslagen na afloop – moet je het dus echt niet doen voor het geld.

“Daarvoor blijf je beter voetballen. In veel van de wedstrijden die ik fluit, zelfs in vierde provinciale, verdienen veel spelers een stuk meer dan ik. Hoe hoger je komt, hoe extremer dat wordt. Je hebt als scheidsrechter de grootste verantwoordelijkheid en de minste ruimte voor fouten en dat is toch vrij erg.”

olifantenhuid

“Scheldwoorden en verwijten horen jammer genoeg ook bij de arbitrage. Wekelijks krijg je er een hele hoop naar het hoofd geslingerd. Zélfs wanneer je de perfecte wedstrijd leidt." Deze opmerkingen vallen volgens Maxim echter wel makkelijk te relativeren als je weet dat veel supporters het reglement maar in beperkte mate kennen. En hetzelfde kan gezegd worden van sommige officials, voegt Maxim toe: “maar die kan je gelukkig wel gepast op hun plaats zetten”.

Gelukkig gaat het er niet altijd op deze manier aan toe: "Ik heb al meerdere wedstrijden gefloten waarin officials en spelers met veel respect tegenover elkaar en mezelf staan." Supporters geven hem dan ook weleens complimenten over zijn leiding. "Al doen ze dat wel vaak na eerst te vermelden dat ik toch 'goed zot' moet zijn om het nog te willen doen", wil hij hierover nog kwijt.

“Arbitrage is werkelijk een fantastische hobby, volgens mij de beste die er is! Je moet alleen tegen een stootje kunnen en af en toe een beetje gek zijn om het te willen blijven doen.”

verder dan het oog reikt

X-straalradiografie is niet alleen in de medische sector van toepassing, maar ook in de kunstwereld. Hier worden dan geen patiënten, maar schilderijen onderworpen aan kegelvormige x-straalbundels. Verf met lood houdt deze stralen immers tegen, terwijl ijzerhoudende en andere pigmenten daar veel minder goed in zijn. Wanneer je achter zo’n schilderij een fotografische plaat opstelt, verkrijg je een zwart-wit schaduwbeeld dat zelfs eventuele overschilderde delen aan het licht weet te brengen.

Aan de Universiteit Antwerpen werd een krachtiger equivalent ontwikkeld, dat toelaat chemische informatie van onder het oppervlak te bekijken in de vorm van beelden. De onderzoekers in kwestie wisten dit zwart-witverhaal op te fleuren tot een kleurrijk geheel. Het scannen van een oppervlakte van vijftig op vijftig centimeter neemt ongeveer één dag in beslag. De scanner loopt continu, maar dient wel uitgelijnd te worden. 

De voordelen compenseren deze tijdrovende activiteit ruimschoots. Deze methode, gedoopt tot macroscopische x-straalfluorescentie, is immers in staat om verschillende chemische componenten op te sporen en eventueel verborgen lagen onder het zichtbare oppervlak van het schilderij bloot te leggen. Daarnaast kan ze helpen om een werk met grotere zekerheid toe te schrijven aan een welbepaalde schilder.

eentje is geentje

Het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium restaureerde het Lam Gods. Om de kleuren weer beter tot hun recht te doen komen, werd eerst het vernis eraf gehaald. Zo werd ontdekt dat de schenkers op de buitenpanelen, Joos Vijd en zijn echtgenote Lysbette Borluut, niet één, maar twee kleden over elkaar aan hadden. Daarna begon men vensters te openen, wat betekent dat over een kleine oppervlakte (van enkele vierkante centimeter) de bovenste laag verwijderd werd om zo te achterhalen hoe de onderste laag eruit ziet. Dat is echter een risicovolle onderneming wanneer je niet op voorhand weet hoeveel procent van de onderste laag nog intact is.

Daarom werd de hulp ingeroepen van de onderzoekers aan de Universiteit Antwerpen. Omdat de onderste laag andere pigmenten bevatte dan de bovenste, konden zij bevestigen dat er een onderscheid was tussen de twee lagen. Bovendien ontdekten de wetenschappers dat van de oorspronkelijke laag nog circa 90% intact was, waardoor de discussie ontstond of de bovenste laag verwijderd moest worden. De onderste laag bevatte namelijk unieke voorbeelden van de specifieke techniek van Van Eyck om kledingplooien te schilderen.

Een groep van circa twintig experts van over heel de wereld kwam samen in Gent om de knoop door te hakken. Uiteindelijk stemde slechts één persoon tegen, met als argument dat barokaltaren in gotische kathedralen zoals die van Antwerpen ook niet gesloopt worden. Traces of history van een kunstwerk of gebouw wis je immers niet zomaar. De analogie tussen deze kathedralen en het Lam Gods bleek echter niet op te gaan, aangezien dit werk van Van Eyck uniek is. Je kunt niet, zoals bij de gotische kathedralen elders in de wereld, een oorspronkelijk exemplaar gaan bezichtigen. Integendeel, door de scan wisten ze dat door de prachtige zestiende/zeventiende-eeuwse bovenlaag weg te halen, er een nog prachtiger vijftiende-eeuws werk terug aan het licht zou komen, met veel knappere illusionistische effecten.

is meer beter?

Ondertussen is het onderste register van het Lam Gods toe aan een restauratiebeurt. Na ongeveer een maand scannen blijkt de geschiedenis zich te herhalen: bij één van de figuren werd onder het roosachtige kleed een tweede roosachtig kleed ontdekt. Het lam daarentegen is uitgerust met vier oren en twee neuzen, doordat onder het oppervlak een tweede, wat kleiner lam verstopt lijkt te liggen. Daarbij komen nu aanwijzingen dat de afbeelding van de Heilige Geest (in de gedaante van de duif) en sommige gebouwen en bomen op de achtergrond mogelijk niet van de hand van Van Eyck zouden zijn.

De discussie van de afgelopen jaren laait hierdoor weer op, maar nu in een ingewikkelder jasje. Dezelfde argumenten voor het blootleggen van de originele laag komen weer naar boven, alleen zijn er nu extra tegenargumenten gevormd. Voorstanders stellen dat de typische Van Eyck-plooien naar boven halen de lezing van het kunstwerk zou bevorderen. Kunstkenners zijn echter gewend aan typische elementen op de bovenlaag, zoals de toren van Utrecht. Die weghalen zou ingrijpende gevolgen hebben voor de iconografie. Daar komt nog bij dat elke aanpassing omkeerbaar moet zijn, wat niet het geval is wanneer de duif en de toren plots van het paneel zouden verdwijnen. De diepgelaagde discussie tussen Van Eyck-kenners zal dan ook nog even blijven verder woekeren. 

Wil je weten hoe zo'n scanproces in zijn werk gaat? Klik dan hier. 

slimmer dan de zanger

Bart Peeters is niet alleen zanger, maar hij is ook student Germaanse Filologie en Theaterwetenschappen aan de Universiteit Antwerpen geweest. “Ik ben eigenlijk nooit mijn diploma gaan afhalen, maar de universiteit heeft het me onlangs bezorgd, dus nu heb ik eindelijk een diploma!” Zelfs tijdens zijn studentenjaren speelde muziek al een belangrijke rol. “Ik speelde als drummer in een orkestje met Jan Leyers en Hugo Matthysen. Onze droom was om iets te kunnen doen in de muziek, maar in de jaren 80 leek dat onmogelijk. Dus hebben we die droom opgeborgen.” De drummer besloot het over een andere boeg te gooien en werd televisiepresentator in België en later ook in Nederland. Pas in 1988 kon zijn liefde voor muziek opnieuw weerklinken in de muziekgroep The Radios, omdat het naar zijn mening toen opeens terug goed ging in de muziek. “Mijn Vlaamstalige repertoire begon pas op mijn veertigste. Dus ja, ik ben een laatbloeier in de muziek.”
 

"Ik heb het moeilijk met te simpele, boerse, drammerige ritmes. Ik wil seks horen."

Zijn studies waren echter nooit een plan B. De literaire vakken bleken bij nader inzien niet helemaal zijn dada. “Ik had het moeilijk met het feit dat ons werd gezegd hoe je Paul Van Ostaijen moest begrijpen, omdat ik vind dat interpretatie iets persoonlijks is. Ik zeg ook nooit tegen mensen hoe ze mijn liedjes moeten interpreteren, dat bepalen ze zelf.” Desondanks had de muzikant nooit tweede zit. Hij studeerde hard, maar eigenlijk alleen maar tijdens de examens en zelfs dan gaf hij met zijn orkestje optredens op andere universiteiten. "Zo speelden we eens een hele nacht door op een fuif in het Konijnenkot van Campus Wilrijk, toen ik plots een professor van mij zag. Hij stond er te dansen en zei: 'Volgens mij moet dat drummertje morgen examen bij mij afleggen'.”

brood voor morgenvroeg

Naast humor wordt het nieuwe album van Bart Peeters gekenmerkt door melodieuze en ritmische invloeden van over de hele wereld. Zelf heeft hij het over Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse invloeden, maar ook reggae, hiphop en balkanmuziek zijn de plaat niet vreemd. “Het is niet omdat het in het Nederlands is, dat het moet klinken als kleinkunst, zo van plingeleplom plingeplom. Ik vind de groove en het heupenwerk minstens even belangrijk als de inhoud of de melodie. Ik heb het moeilijk met te simpele, boerse, drammerige ritmes. Ik wil seks horen.”

Humor komt veelvuldig aan bod, vooral in de vorm van kritiek op de maatschappij. “Er zit precies een bluts in de kosmos. Er is een ongelooflijke scheidende reflex in de wereld: nu willen de Catalanen weer los van de Spanjaarden, Amerika wil een muur met Mexico en Kim Jong-un zou liefst de hele wereld laten verdwijnen met een druk op de knop.” De artiest gebruikt maatschappelijke problemen om teksten te schrijven die de wereld weerspiegelen. “Desnoods in een lachspiegel, want dat mag, hé. Ik maak er grappen over, eerder dan dat ik me daarover opwind. Eigenlijk zouden we allemaal heel betrokken moeten zijn bij de wereldproblematiek, maar ik kan niet naar Kim Jong-un bellen om te zeggen: 'Gast, niet op de knop drukken'. Ik heb zijn nummer niet. Ik zou graag de wereld willen redden, maar daar ben ik te dom voor. Dus weet je wat? Laat ik huishoudensgewijs er dan maar voor zorgen dat er brood is voor morgenvroeg.”

dezelfde kam

De Vlaamse muzikant schreef het nummer Dezelfde Kam als betoog tegen vooroordelen. “Het moet niet leuk zijn om als moslim te moeten horen dat je wel geradicaliseerd zal zijn, of als katholiek dat je wel pedofiel zal zijn, of als Rus dat je wel een homohater zal zijn, want zo is het natuurlijk niet.” Ook Bart Peeters krijgt wel eens te maken met stereotypering, maar die vindt hij goed meevallen. “Mijn stereotypering is ‘die ADHD-lijder’. Ik denk dan dat ik eigenlijk geen ADHD heb. Bovendien moet ik blij zijn dat ik op mijn leeftijd nog verdacht word van ADHD, want ADHD is een soort van over the top energie. Ik zou het erger vinden moesten ze zeggen ‘die uitgebluste lamzak’ of zoiets.” Dankzij zijn typerende energie, zowel op als naast het podium, wordt de spring-in-'t-veld wel eens geïmiteerd door Jonas Van Geel, Guga Baul of Chris Van den Durpel. “Dat betekent dat ik toch een persoonlijkheid ben. Iemand die op geen enkele manier opvalt, die kan je ook niet nadoen.”

smartphone

Het nummer Smartphone steekt de draak met sociale media. Toch schreef de zanger het niet vanuit een ergernis. “Die tekst is helemaal gelogen, want die begint met: 'het is om zeep, ik kocht een smartphone.' Klein detail, ik heb eigenlijk nog nooit een smartphone gekocht. Ik bel u nu zelfs met een ouderwetse, stekkendozen Nokia. Ik ken de smartphone-cultuur enkel door sociale observatie en geruchten.” Toch zullen de critici opmerken dat Bart Peeters wel degelijk actief is op Facebook en Instagram. “Ik houd me daar, eerlijk gezegd, niet mee bezig. De mensen van mijn entourage regelen dat allemaal voor mij.” Dat hij de waarheid spreekt, bewijst hij met een anekdote uit zijn eigen gezin. Er wordt daar wel eens gezeurd over de slechte wifiverbinding in de keuken. Om toch online te blijven, schakelen zijn gezinsleden dan over op 4G, een kostelijke grap. Hoewel de huisvader slim genoeg is om te weten dat hij dit heel goedkoop kan oplossen, laat hij het probleem hangende. “Ik ben daar allemaal niet de slaaf van. Ik spreek nog gewoon met mensen.”
 

"Ik moet blij zijn dat ik op mijn leeftijd nog verdacht word van ADHD."

Als de naald van je platenspeler intussen de tweede groef van de elpee heeft bereikt, zal je merken dat het nummer Smartphone een herkenbaar deuntje heeft, namelijk dat van Drake’s Hotline Bling. “Onze dochters zeiden me: 'Papa, je moet dat eens zien, die heeft 4 miljard hits op YouTube'. Ik verzekerde hen dat ik het nummer Hotline Bling zou verbeteren. Ik heb er niet alleen een andere tekst over gezongen, maar heb ook de akkoorden veel interessanter en muzikaler gemaakt, waardoor het niet alleen maar die rip-off is van die ene loop van Timmy Thomas (waarop Drake zijn nummer Hotline Bling baseerde, n.v.d.r.). Kortom, ik maakte het nummer inhoudelijk grappiger en muzikaal rijker. Ik heb er raar genoeg ook een reggaenummer van gemaakt. Waarvoor dat nodig was, weet ik zelf niet.”

tot je weer van me houdt

Een tweede opvallende cover op Brood Voor Morgenvroeg is er die van Pour que tu m'aimes encore, een van de grootste hits van Céline Dion. “Daarbij is de vraag: kan je je als een gewone mens uit Boechout meten aan Céline Dion? Nee, natuurlijk niet.” Daarom wordt een goede cover volgens Bart bepaald door de mate waarin je een nummer helemaal eigen maakt. Voor hem is het van belang dat hij covers maakt, waarbij de melodie en de tekst hem typeren. “Met mijn versie zou Céline Dion niet wegkomen. Ze zou het überhaupt niet kunnen, al is het maar omdat ze geen Nederlands kan.” Hij vertelt me zelfs dat hij aan de hand van de persoonlijke wijze waarop iemand een cover brengt, kan zeggen wie die persoon is. “Je kunt je persoonlijkheid makkelijker illustreren door iets te doen wat al bestaat. Dat heb ik dus twee keer gedaan op Brood Voor Morgenvroeg.”

het hart wint steeds (van de gedachte)

Toen Angela Merkel de soundbite "Wir schaffen das" betreffende de vluchtelingenproblematiek uitsprak, groeide in Boechout inspiratie voor een nieuw nummer. Bart Peeters schrok van deze uitspraak, omdat de CDU-politica haar hart liet spreken. “Uit politieke berekening zeg je nooit "Wir schaffen das", omdat je weet dat het een swing gaat geven aan de politieke perceptie van je persoon. Ondanks dit risico en de mogelijke politieke gevolgen sprak ze de woorden toch uit. Daarom geloof ik dat je de beste beslissingen eigenlijk met je hart neemt.” Deze filosofie streeft de zanger ook na in het programma The Voice Van Vlaanderen, waar hij een van de vier coaches is. “Ik wou dat ik kon zeggen dat ik tactisch kan kiezen, maar dat kan ik niet. Ik laat mijn hart spreken.” Hij vindt het zelf erg raar om zangtalenten bij de blind auditions te beoordelen. “Je moet je dan ongelooflijk concentreren. Ik moet nu heel hard zijn, maar bij sommige mensen denk ik: het is hier begonnen en ik hoop dat het weer snel voorbij is. En bij andere mensen heb ik zoiets van: dit intrigeert me, ik wil die persoon zien. Dit is alles wat het moet zijn.”
 

"Ons doel is iedere avond er het concert van ons leven van te maken en dus eigenlijk ook mensen de avond van hun leven te bezorgen. Dat is een hoog doel, maar voor minder moet je niet gaan, vind ik.”

“Eigenlijk is The Voice een echte persoonlijkheidswedstrijd. De vorige jaren was het vaak de mooiste stem die won, maar dat garandeert nog geen mooie carrière. Er zijn nog zo veel andere dingen die meespelen, zoals ambitie. Ik zou het geweldig vinden als de interessantste persoonlijkheid nu The Voice wint, en dan liefst iemand uit team Bart.” Als coach probeert hij zijn pupillen zo veel mogelijk tips bij te brengen, maar helpt hij hen ook bij technische zaken, zoals tempo, toonhoogte en songkeuze. Toch vindt hij het van groot belang dat mensen vooral zichzelf kunnen ontdekken. “Ik laat ze nooit iets doen dat indruist tegen hun persoonlijkheid. Als je wilt dat de grootste persoonlijkheid wint, moet je er ook voor zorgen dat de persoonlijkheden behouden blijven. Een levensles die ik graag wil meegeven aan de kandidaten? Je hoeft niet te winnen om nummer één te zijn.”

twee paar poten & een staart

De derde groef van je tweede elpee zal intussen vrolijk op de achtergrond beginnen spelen. Ik stel voor dat je even de tijd neemt om naar het verhaal van Barts viervoetig genie te luisteren. Je mag je verwachten aan swingende balkanmelodieën en vooral humor, veel humor. Ook naast het podium blijkt humor een belangrijke component in het leven van de muzikant. “Als we met het gezin eten, verslikken we ons vaak omdat er gewoon heel hard gelachen wordt.” Toch is humor ook iets vreemds, vindt hij, omdat niet iedereen humor begrijpt. “Je hebt zoiets als platte humor, die snapt iedereen. Maar dan worden de intellectuelen weer boos: hey, dat is platte humor. Terwijl ik denk dat er maar twee soorten humor zijn: goede en slechte.” Zelf moet hij enorm lachen met Monty Python, maar ook de cartoons van Jeroom vindt hij altijd hilarisch. Humor duikt dus zowel in Barts muziek, als in zijn dagelijks leven op. Alsof dat nog niet genoeg is, presenteert hij nu ook Voor De Leeuwen. In dat programma wordt een nieuwe generatie komisch talent bijna letterlijk voor de leeuwen gegooid. Tijdens de show moeten ze trachten het publiek en de bekende eregast aan het lachen te brengen. Die laatste kiest wie hem of haar het meeste buikpijn van het lachen heeft bezorgd. “En daar zullen echt enkele talenten uitkomen, die een carrière kunnen opbouwen. Niet dankzij het programma, maar dankzij hun eigen talent. Ik heb daar wel een goed oog voor.”

mirakelman

De homo universalis schreef dit nummer wel vanuit het perspectief van een jaloerse man, die het niet kan verkroppen dat zijn vrouw helemaal wild wordt van haar idool (lees: Stan Van Samang), maar toch kan je Bart zelf beschouwen als een Mirakelman. Met een geweldige passie voor muziek, een gevoel voor humor om u tegen te zeggen en een sympathie waar iedereen vloeibaar van wordt, staat hij zowat bovenaan mijn lijstje van favoriete Vlaamse zangers. Misschien ook wel op het lijstje van ideale nonkels, want geef toe, wat voor een geweldige familiefeesten zouden we dan niet meemaken? Je kan alvast een voorproefje krijgen tijdens zijn tournee (wegens groot succes verlengd), waarvan je data op bartpeeters.net vindt.

Maar wat kun je verwachten van zo’n avondje Bart Peeters? “Een serieuze avond in twee delen. Nee, helemaal niet serieus. Ik bedoel gewoon een avondvullende avond met veel humor, veel ambiance en hier en daar wat emotie. Het podium wordt gevuld door zes mannen, waaronder vijf virtuozen. Ik ben dus de enige niet-virtuoos. Ons doel is om er iedere avond het concert van ons leven van te maken en dus eigenlijk ook mensen de avond van hun leven te bezorgen. Dat is een hoog doel, maar voor minder moet je niet gaan, vind ik.”

Charlotte (22 jaar) is studente Master Meertalige Professionele Communicatie en oprichtster van “Simply by Charlotte”, die sinds maart 2015 staat. Joya (21 jaar) is studente Master Politieke Communicatie en oprichtster van “Seen by Joya", die sinds september 2014 online staat.

missie

"Voor mij is het belangrijk om merken naar voren te schuiven die minder opvallend zijn dan de mainstream merken. Ik wil graag aandacht geven aan kleinere brands die interessant zijn en tegelijkertijd ook potentieel hebben”, zegt Joya. Naast kledij schrijft ze ook over hotspots die ze ontdekt tijdens het reizen. Deze focus maakt dat lezers weten wat ze van haar mogen verwachten. Charlottes visie op een blog verschilt erg met die van Joya: “Ik heb zoveel interesses dat ik gewoon niet kan kiezen. Ik zou het jammer vinden om bepaalde dingen niet te kunnen doen, omdat ik me van bij de start een beperking heb opgelegd.”

Beide blogsters schrijven in het Engels. “Je mag niet enkel focussen op België, want hier loopt men steeds achter. Kijk maar naar de vlogs, in Nederland was het al vijf jaar lang een vaste waarde en bij ons start de hype nu pas”, verklaart Joya. Ook hun doelpubliek past zich, zoals verwacht, aan ten gevolge van deze keuze: “De top drie landen waar mijn blog het vaakst gelezen wordt, bestaat uit de VS, Groot-Brittannië en België”, weet Charlotte. Bij Joya bestaat deze top drie uit België, Duitsland en Italië.

Ik wil geen content creëren om te creëren. Ik wil de tijd van mijn lezers niet verdoen.

Joya was reeds voor haar blog actief op Instagram, waar ze voornamelijk foto’s postte. Na verloop van tijd wilde ze een beter kanaal voor haar foto’s oprichten, een website. Voor ze het goed en wel besefte, had ze dus een blog gecreëerd. Waar het begin van Joya’s blog voortkwam uit haar passie voor fotografie, had Charlotte als kind reeds een voorliefde voor lezen, schrijven, make-up en kledij. Bovendien vroegen haar vriendinnen ook steeds om haar advies. Na drie jaar twijfelen, besloot ze een blog te beginnen met de steun van haar vriend.

hoogtepunten

“Toen mijn blog nog maar een maand actief was, werd ik uitgenodigd voor de Zalando Blogger Awards. Amper een jaar nadien werd ik, tot mijn grote verbazing, geselecteerd als ‘Upcoming Talent’. Ik heb dit jaar ook de kans gekregen om mee te werken aan een expositie en online campagne van Spa, waarvan ik één van de twee Belgische gezichten was," zegt Joya trots. Ook Charlotte heeft al enkele bijzondere zaken mogen meemaken: “Sinds vorige week ben ik geselecteerd voor Blogger of The Year van Hunkemöller, in de categorie Lingerie. Ook ben ik tijdens Paris Fashion Week naar Parijs geweest op uitnodiging van Etam.”

de schaduwzijde

De bloggerswereld is een “leuke, maar tevens zeer vermoeiende wereld”, zegt Charlotte. “Je moet steeds sociale contacten leggen en overal en altijd een goede indruk maken om de toekomst van je blog te garanderen.” Desondanks blijkt het geen winstgevende activiteit te zijn. “Weinig bloggers kunnen er echt van leven”, zegt zij. Ze onthullen zelf de dark side van de bloggerswereld wanneer we vragen hoe het komt dat sommigen dat blijkbaar wél kunnen. “Door geluk en door niet altijd eerlijk te zijn over hun volgers”, merkt Joya op. De misleiding zit hem in het aantal volgers op Instagram. Kledingmerken gaan voor samenwerkingen steeds op zoek naar bloggers met een ruim scala aan volgers. Hier gaan ze in de fout, omdat volgers nu eenmaal ‘te koop’ zijn. Gluiperige bloggers kunnen aldus zakendoen met bedrijven die valse accounts beheren, waardoor ze hun aantal volgers in een mum van tijd zien aanzwellen.

partner in crime

Zoals de volkswijsheid ‘achter elke sterke man staat een sterkere vrouw’ luidt, werken ook onze blogsters niet alleen. Zo laat Charlotte zich fotograferen door haar mama. Ondanks dat ze geen opleiding fotografie genoten heeft, weet ze toch prachtige foto’s te shooten waarbij ze experimenteert met verschillende stijlen. Voorts droeg ook haar vriend zijn steentje bij: “Zonder hem zou de blog er nooit gekomen zijn.” Hij heeft vooral aan heel wat praktische zaken gedacht, zoals het aankopen van een URL, en hielp haar met de opstart van haar blog.
 

Je mag niet enkel focussen op België, want hier loopt men steeds achter.

Joya prijst zich dan weer gelukkig met haar partner in crime, Billie. Toen ze elkaar leerden kennen, was Joya net gestart met haar blog en zocht ze een fotograaf. Billie bleek al snel de geknipte kandidate voor deze functie, waardoor het mogelijk werd om consistentie in de beelden op Joya’s blogs en Instagram te verkrijgen. Er was meteen een klik, waardoor het shooten al snel meer een gezellig uitstapje met je beste vriendin werd: samen zoeken naar locaties, een beetje shooten, een koffietje drinken. Kortom, altijd fun.

toekomstvisie

Naast het bloggen moet er natuurlijk ook gestudeerd worden, maar hoe zien beide blogsters hun verdere toekomst? Joya beseft dat de combinatie van haar studies met haar blog alsmaar moeilijker zal worden: “Ik wil het graag blijven combineren zolang het mogelijk en haalbaar is, maar ik zie het mezelf niet nog vijf jaar doen. Misschien moet ik het gewoon beperken tot mijn studententijd.” Ze wil vooral niet moeten inboeten op kwaliteit: “Ik wil geen content creëren om te creëren. Ik wil de tijd van mijn lezers niet verdoen.”
 

Belangrijkste voor mij is dat ik er plezier aan heb, is de fun weg dan stopt het voor mij.

Charlotte stemt hiermee in: “Liever minder posten, dan minder kwaliteit.” Zij zou graag nog een tijdje blijven doorgroeien met haar blog: “Ik zie wel waar ik terechtkom. Het belangrijkste voor mij is dat ik er plezier aan heb, is de fun weg, dan stopt het voor mij.” Daarnaast vinden ze onafhankelijkheid ook zeer belangrijk. Het idee dat je, indien je van bloggen je beroep maakt, beperkt kan worden in het uiten van kritiek schrikt hen daarom erg af. Je opdrachtgevers zijn hier namelijk niet mee gediend, en die samenwerkingen zijn wel noodzakelijk als broodwinning. Kortom, zolang de dames er plezier aan blijven beleven, onafhankelijk kunnen schrijven en hun content relevant kan blijven voor hun lezers, willen ze graag actief blijven binnen de wereld van het bloggen.

Tamino, voluit Tamino-Amir Moharam Fouad, is het laatste exportproduct van De Nieuwe Lichting, dewelke al enkele jaren garant staat voor aangename, klassevolle muziekacts. Dit is van een ander kaliber. De piepjonge zanger met Egyptische roots creëert reeds voor zijn eerste noot aangehaald wordt een melancholische, weemoedige sfeer die de zaal in een aangename vorm van somberheid sluiert. Hij heeft trekken van Aladdin in zijn losse, witte hemd, zijn grauwe huid en zijn zwarte, wat opkrullende haar. Geen setting, geen decor, warm, maar simplistisch licht en minimale muzikale bijstand. Meestal is de stem van een zanger slechts één van de vele facetten van het geluid van een band. Soms echter is de stem de spil, de harde kern waarrond gestripte muzikale ondersteuning wordt ingebouwd. Om dit te durven doen, moet een stem van een sublieme kwaliteit zijn, zowel in lage als in hoge registers kunnen stemmen en exact het gevoel van de tekst etaleren. Denk hierbij aan London Grammar, denk aan Bat For Lashes.

Wat een stem heeft die Tamino. Breekbaar, puur en klagerig. Muziek kan een spiritueel kantje hebben puur door de vibe die het opwekt. Typerend hierbij is het compleet verlies van tijdsbesef en de tendens de ogen te sluiten en het lichaam tot een deinend wiegen te minimaliseren. Dit was voor mij pure spiritualiteit. Die man zijn stem is van een ongeziene klasse, zijn instrumentale begeleiding is perfect uitgekiemd, het ondersteunt maar overstemt nooit. Het eerste half uur van het concert blijft bij weemoedige, lage stemklanken, maar wanneer Tamino het tempo van zijn drums verhoogt, krijgt hij die waas van duizend-en-een nacht niet opgetrokken. Het is alsof er een mist over het publiek hangt, een mist van herinnering, van vervlogen genot met bitterzoete flashbacks. Het is zo fragiel, het is zo correct, de kleine slippertjes in toonvastheid geven het geheel zelfs dat tikje meer cachet.

Ik ben zelden zo onder de indruk geweest van een stem alleen. Cigar is voor mij het enige minpuntje tijdens het concert, en dat minpuntje is er een van absolute luxe. Ik associeer dit nummer zo sterk aan de fenomenale clip die eraan verbonden is, dat ik het er niet meer los van kan zien. Doorbraaknummer Habibi is dan weer het summum, nog nooit heb ik een zanger zo identiek horen klinken in alle versies die ik van dit nummer heb gehoord, van bariton naar falsetto in luttele seconden, een streling voor het oor. Internationaal niet genoeg gewaardeerd, dit nummer.

België mag heel trots zijn op zijn muziekindustrie. Op vele verschillende muziekstijlen injecteren we steeds meer en beter materiaal, zij het indie met Balthazar, zij het dance met Oscar and the Wolf, zij het RnB met J. Bernardt. Tamino is een nieuwe ster aan het firmanent, met een genre dat nog niet volledig in te delen is in zij het poprock, zij het ambient of zelfs alternative. Wat ik wel weet is dat Thom Yorke en Nick Cave ook niet in hetzelfde genre vallen, maar beiden absoluut genoten zouden hebben van deze performance. Met reden uitgeroepen tot hét optreden van Rock Werchter en nu wordt bevestigd dat het allemaal geen toeval is.

U bent momenteel niet meer voltijds verbonden aan UAntwerpen. Welke taken beoefent u nog?

Momenteel doceer ik enkel het vak Jodendom en Filosofie in het eerste semester, en dan nog in het avondprogramma van 20 tot 22 uur. Dat is voor een hoorcollege een - pardon the pun - vrij onchristelijk uur, dus ik ben altijd weer aangenaam verrast dat er mensen naartoe komen. Ook inhoudelijk ervaar ik het niet echt als een beperking om enkel dit vak te doceren aangezien het als overzichtsvak zo historisch en thematisch divers is, zodat ik er heel veel in kwijt kan. Om de drie jaar doceer ik ook het vak Inleiding tot het Jodendom aan seminaristen die een priesteropleiding volgen aan het Johannes XXIII-seminarie. Daarnaast geef ik regelmatig een lezing aan het Hof van Ranst, een christelijk bezinningscentrum. Voorts verdien ik 'mijn dagelijkse brood' als legal counsel (zoals dat in mooi Nederlands heet) bij de Vlaamse Overheid.

Als u één vooroordeel of misverstand omtrent het jodendom of het Joodse volk de wereld uit kan helpen, welk zou dit dan zijn?

Goh, een heikele vraag. Ik zou het hier natuurlijk kunnen gaan hebben over de vreemde gedachtenkronkels die in bepaalde - zelfverklaarde ingelichte - kringen bestaan: zoals het idee dat je het Joodse volk als enig volk het recht op een nationaal bestaan kunt ontzeggen - door jezelf anti-Zionist te noemen - maar wel heel beledigd reageert als daar dan ook de logische conclusie wordt uitgetrokken dat je antisemiet bent. Maar goed, laten we kwaadwilligheid niet met een misverstand verwarren…

Laat ik het dan maar houden op het feit dat veel mensen die van buiten de Joodse traditie komen en iets over de Joodse intellectuele traditie willen leren, vaak verkeerdelijk denken dat “het Jodendom” bestaat uit een bepaalde inhoudelijke visie. Wat ik studenten probeer mee te geven in mijn lesgeven is dat het Jodendom een complexe en levende tekstuele traditie is die al minstens drieduizend jaar in heel verschillende omstandigheden op een heel paradoxale wijze telkens zichzelf vanuit zichzelf heruitvindt. Het vertrouwd worden met de Joodse traditie is dan ook het vertrouwd worden met deze paradox van conservatieve vernieuwing (of zo men wil: vernieuwend conservatisme) waarbij elke vraag ervaren wordt als het knooppunt tussen enerzijds een traditie die ons vat geeft op het heden en daardoor juist ruimte creëert voor een openheid naar anderzijds de toekomst die zich al aankondigt als toekomstige traditie. Ik ben er echt van overtuigd dat de waarde van het Joods denken voor diegenen die van buiten deze traditie komen, net ligt in deze uitweg uit de verstikkende paradox van de “Westerse intellectuele traditie”: oftewel een slaafse “premoderne” verering van een onveranderlijk verleden, oftewel de “mythologieën van de moderniteit” die enkel de rechten van de toekomst kennen. 

Wie is uw favoriete Joodse filosoof en waarom?

Zonder enige twijfel Franz Rosenzweig en dan nog wel als favoriete filosoof tout court. De ontdekking van zijn concept het “Neue Denken” en de invulling die hij eraan geeft in zijn magnum opus “Stern der Erlösung” is het meest bepalende intellectuele keerpunt in mijn leven geweest. Rosenzweig weet volgens mij ten eerste (reeds in de jaren 1920) perfect de intellectuele en existentiële malaise van het “posten-”tijdperk te beschrijven: postmodernisme, poststructuralisme, post-marxisme en ik geloof nu zelfs ook al het post-post-modernisme. In dit kaalgeslagen intellectuele landschap waar alles al eens gedeconstrueerd is, geen enkel concept nog waarde heeft, is filosofie eigenlijk een leeg spelletje geworden waarbij de ene helft intellectuelen krampachtig veinst of er niets aan de hand is en we rustig verder kunnen doen of het huis van de Verlichting nog in goede staat is en de andere helft - bevrijd van enige intellectuele ernst of integriteit - duchtig de traditie van de westerse filosofie plundert om met betekenisloos geworden begrippen hun politieke “cause du jour” een onverdiend intellectueel cachet te verlenen.

Ten tweede toont hij echter ook aan hoe de Westerse filosofische traditie zich hieruit kan trekken en opnieuw een betekenisvolle activiteit kan worden: namelijk doorheen een verregaande verbinding met de religieuze tradities van het Westen waarbij filosofische vragen theologische vragen worden en theologische vragen filosofische vragen. Hij geeft hier invulling aan op een manier waarop alle cruciale vragen van onze tijd verschijnen op het fascinerende kruispunt van existentiële filosofie, cultuur-en maatschappijkritiek en systematische theologie.

En ja, eerlijk is eerlijk, de “Stern der Erlösung” is een zeer moeilijk boek. De eerste drie keer dat ik het las begreep ik er zelf niets van. Maar Rosenzweig is zo erudiet, zo humorvol ook, dat je het echt wel een paar keer opnieuw wil lezen.

Van welke job droomde u als kind?

Ik ben bang dat ik al als klein kind een fascinatie had voor de 'gestoorde professoren' uit jeugdboeken en televisieseries. Een liefde voor het begrijpen van de wereld, gekoppeld aan een zekere maatschappelijke vervreemding, heeft zich dus blijkbaar al vroeg in mij genesteld. Later is daar dan ook een fascinatie voor het idee van een advocaat als pleiter bijgekomen. Ik was, geloof ik, voornamelijk geïntrigeerd door de manier waarop advocaten op televisie en in film met de gave van het elegante woord en het heldere denken, blijkbaar de leugen konden ontmaskeren en anderen naar de waarheid konden leiden. Ik was nog jong en naïef zullen we maar zeggen. Ik denk dat als je die twee idealen samenneemt, je inderdaad uitkomt bij een docent filosofie, hetgeen ook verklaart waarom ik zo graag les geef.

Iedereen heeft wel een guilty pleasure. Waarop kunnen we u zoal betrappen?

Ik ben vrij geobsedeerd door intelligente sciencefiction, zowel het betere historische drama als klassiek gemaakte detectiveseries. Dit betekent dat een vrije avond of namiddag waarop ik geacht wordt te lezen of te schrijven nogal snel wordt ingepalmd door het verfoeide bingewatching. Ook mijn muzieksmaak is - hoe zal ik het zeggen - nogal eclectisch. Zo zweer ik enerzijds bij oude of barokmuziek, maar durf ik weleens een hele dag werken met Italiaanse popmuziek uit de jaren 80 of Hongaarse disco uit de jaren 70 op de achtergrond.

Wat was het meest gênante moment dat u reeds meemaakte tijdens een van uw colleges?

Terugblikkend, heb ik vorig jaar tijdens mijn college over Jehuda HaLevi, een Joods-Spaans filosoof uit de vroege 12^de eeuw, misschien iets teveel van mijn persoonlijke relatieleven met mijn toenmalige vriendin blootgegeven. Jehuda HaLevi begrijpt - in scherp contrast met andere Joodse Middeleeuwse filosofen - de relatie met God als een emotionele liefdesrelatie, eerder dan als een intellectuele kennisoverdracht. Om dat te illustreren putte ik in het pedagogische vuur van het moment nogal duchtig uit mijn eigen relatie om voorbeelden te geven. Dat was achteraf misschien een beetje teveel van het goede, ook in de opinie van mijn ex-vriendin toen ik haar later over de les vertelde. Voor de goede orde: de relatie is niet op deze kwestie afgesprongen.

Hoe was u als student en op welke manier heeft u uw studententijd meegemaakt?

Er is een vrij groot verschil tussen hoe ik mijn rechtenstudie heb beleefd enerzijds en mijn latere filosofiestudie anderzijds. Maar ook binnen mijn twee studies zijn er grote verschillen, niet het minst omdat bepaalde delen ervan op verschillende plaatsen waren. Zo heb ik uiteraard het deel van mijn rechtenstudie in Berlijn veel intenser ervaren dan het deel in Leuven. Als rode draad doorheen alles denk ik echter toch te kunnen stellen dat ik een vrij ernstige student was: steeds naar de les gaan, studeren als meer beschouwen dan er “door zijn”, … Het traditionele studentikoze leven is dan weer nooit aan mij besteed geweest vanwege een natuurlijke afkeer van grote groepen mensen en een iets betere smaak in alcohol dan pils.

Wat is uw lievelingsgerecht en hangt hier een speciale betekenis aan vast?

Al als kind vroeg ik altijd om bloemkool in een bechamel saus en daar is - ben ik bang - weinig aan veranderd. Al te diepe betekenissen moeten daar niet achter gezocht worden. Het is simpelweg de smaak van geborgenheid, van weten dat je thuisgekomen bent, dat de boze wereld je even niets kan maken. Dat verklaart ook waarom - hoe lekker ik het ook vind - ik het nooit eet wanneer ik zelfs voor vrij lange periodes in het buitenland woon. Het is iets dat ik enkel eet wanneer ik terug thuis ben en mijn moeder het heeft klaargemaakt.

Waaraan besteed u graag uw vrije tijd?

Wel, ten eerste zie mijn guilty pleasures hierboven. Voor de rest probeer ik zoveel ik kan te lezen en bij te studeren. Filosofie uiteraard op de eerste plaats, maar om te ontspannen lees ik graag geschiedenis of klassieke literatuur. Daarnaast probeer ik een goede opera of een theaterstuk mee te pikken, soms - als de tijd en het budget het toelaten - in het buitenland. Maar het meest van al kan ik genieten van een goed museumbezoek. Ik word extatisch gelukkig van een heel goede tentoonstelling en ik ben perfect in staat om bijvoorbeeld een week naar New York te gaan en de gehele tijd de Metropolitan niet buiten te komen.

Om af te sluiten, welke beroemde persoon zou u graag een keer ontmoeten en waarom?

Als het dood of levend mag zijn, zou het voor mij een nek-aan-nek race zijn tussen Franz Rosenzweig en Thomas van Aquino. Hoezeer ik ook van Rosenzweig trek, het is heel moeilijk om niet verliefd te worden op het elegante intellect van Thomas. Zeker daar het blijkbaar gekoppeld was aan een scherp gevoel voor humor en een gezonde appreciatie voor goede wijn en eten. Maar onder de levenden zou ik, denk ik, graag een paar uur willen debatteren met Slavoj Zizek. Het zou serieus fout kunnen gaan, maar zijn vorm van “filosofische stand-up” is een genre op zich en op zijn eigen manier is hij een veel ernstiger denker dan veel van wat vandaag voor academische filosofie doorgaat.

Dankuwel, professor!

Vooral niet getreurd. Zowel op de Stadscampus als op de buitencampussen zijn er mogelijkheden. Lees verder, en betreur je wegklikken niet wanneer je fiets eens panne heeft.

Stadscampus

Ver hoef je op de Stadscampus niet te zoeken wanneer je stalen ros een oplapbeurt kan gebruiken: rijd gewoon even de ondergrondse fietsenstalling van Gebouw De Meerminne binnen. Daar is net een fietsherstelwerkplaats heropend waar twee paar helpende handen je velo graag van een kleine oplapbeurt voorzien.

“De herstelplaats werkt met de terug-thuisgarantie”, vertelt onze rector Van Goethem. Zo ademt onze universiteit extra duurzaamheid: “Wie zeker weet dat een probleem aan de fiets niet opgelost kan worden, heeft weer een reden minder om met de auto naar de campus te komen.”

Betalen doe je met je bankkaart wanneer je je fiets weer ophaalt. Cashless university, jawel, ook in de fietsherstelwerkplaats!

buitencampussen

Op de buitencampussen moet je voor een fietsreparatie slechts een klein beetje verder kijken dan je neus lang is. In elke fietsenstalling vind je daar immers een plakkaat waarop een stappenplan prijkt.

Zo vind je er het contactpunt van je campus, waar je je fietssleutel afgeven kan. Dan resten er je nog twee taken: het invullen van een digitaal formulier en het opbellen van de werkplaats.

Met dit digitale formulier laat je weten wat er mis is met je fiets – en wat je facturatiegegevens zijn. De werkplaats bel je daarna enkel nog maar op om te horen of je herstelling diezelfde dag nog uitgevoerd kan worden. Wie ’s ochtends een tegenwerkende fiets heeft, krijgt ’s middags meestal een meewerkende terug.

Je (niet meer) rijdende vriend maakt in de tussentijd een uitje naar de werkplaats in Mortsel. Wanneer hij weer op vertrouwde campusgrond komt, krijg je een telefoontje. Betalen doe je pas bij het ontvangen van de factuur.

geen schrik om de handen vuil te maken?

Heb je echter liever niet dat je fiets een tochtje maakt? Dan staan er ook nog fietsherstelkoffers tot je beschikking. Die kunnen overigens ook van pas komen wanneer je buiten de openingsuren van de hersteldienst fietspech hebt.

Bij élke bibliotheek kan je zo’n koffer vinden. Niet zo’n fan van bibluchtjes? Ook aan het onthaal van de Prinsstraat, in gebouw Z van campus Groenenborger, in de bioruimte in gebouw O van campus Drie Eiken en aan het STIP in gebouw G van diezelfde campus kan je een koffer ophalen.

“Ze worden beheerd door een medewerker die je met veel plezier alle tools aanreikt – en vaak zelf ook een fietser is”, vertelt duurzaamheidscoördinator Carla. “Maar verwacht niet dat dat die aan jouw fiets gaat sleutelen (lacht).”

Het werkmateriaal mag je bovendien kosteloos gebruiken. Al spreekt het voor zich dat je nadien een gebruikte band, remblokje of kabel weer aanvult met hetzelfde materiaal. Zo is de volgende student met hetzelfde probleem ook geholpen.

En dat is maar goed ook. Meer dan een derde van de 5.400 medewerkers van de Universiteit Antwerpen ziet de fiets of e-bike immers als dé oplossing om de woon-werkafstand te overbruggen. Dat zijn meer dan 1.800 paar wielen. En daar tellen we nog niet eens de fietsbanden van onze studenten bij. Qua duurzaamheid kan dat tellen.

trappen naar Wilrijk

Dan mag je fietsers niet laten afhaken door lekke banden, versleten remblokjes of kapotte lichten. Dat had onze universiteit jaren geleden al door. In samenwerking met de vzw Werkmmaat – een vereniging uit de sociale economie – zijn de fietsen van de buitencampussen al een tijdje in goede handen. Werkmmaat repareert immers je fiets tijdens de lessen, zodat jij ’s avonds weer veilig naar huis kan.

Gelukkig maar: de De Lijn-verbindingen naar onze campussen in Wilrijk zijn niet om over naar huis te schrijven. Dan kan je als student maar beter je vervoer in eigen (ecologische) handen nemen.

koersen door ‘t stad

Dat doen ook een heel aantal Stadscampussers: kijk maar naar het aantal fietsen dat zich opstapelt rond de Prinsstraat. Ook voor hen was er een tijdje zo’n terug-thuisgarantie: in 2012 werd in de ondergrondse fietsenstalling van Gebouw De Meerminne een fietsherstelwerkplaats geopend. Maar helaas: ondanks een succesvolle start werd het project niet verdergezet.

Tot nu! De fietshersteldienst van gebouw M werd immers nieuw leven in geblazen. Een motivatie extra om met de fiets te gaan, zo vindt ook rector Herman Van Goethem: “Wie zeker weet dat een probleem aan de fiets opgelost kan worden, heeft weer een reden minder om met de auto naar de campus te komen.”

nog niet overtuigd?

Nog een extra duwtje in de rug nodig hebben om op je stalen ros te springen? Sinds 1 oktober kan de politie zelfs je rijbewijs niet meer afpakken als je dronken op de velo zit. Het ergste wat je op de fiets na een zatte avond dan nog kan overkomen is dat je je band eens platrijdt. En laat dat nu een stuk minder problematisch zijn: je weet nu waar je je fiets naartoe kan brengen!
 

Toch niet helemaal? Hier vind je meer info over het wathoewaar voor al je fietsproblemen.