ervaringen van een liftend meisje

Het is wel zo: als je je mannetje wil staan, komen er al snel vooroordelen de kop op steken. 'Bezorgdheid' wordt het dan minimaliserend genoemd door ouders die niet willen dat hun kleine meisje iets overkomt of vrienden die te veel lugubere films hebben gekeken. Of door mijn chauffeurs zelf, die me soms net niet uitscholden dat ik 'zoiets roekeloos' deed als 'jong en onschuldig meisje'. Maar is het niet eerder een irrationele angst? Ondanks mijn zogenaamd zwakkere geslacht heb ik me immers nooit echt bang gevoeld tijdens het liften. Dat er zoveel horrorverhalen de ronde gaan over liften, verkrachtingen en ontvoeringen, daarvan was ik me uiteraard wel bewust. Mijn voornaamste drijfveren waren echter gewoon het kosteloos kunnen reizen, en stiekem natuurlijk ook de onverwachte avonturen die me te wachten zouden staan. Door de vooroordelen wilde ik me simpelweg niet laten beïnvloeden.

Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan. Ik herinner me nog hoe ik op een van mijn eerste liftreizen, een nachtelijke tocht door de Zwitserse Alpen in de auto van twee jonge Kosovaren, de volgende onschuldige vraag kreeg van mijn chauffeur: “Heeft er dan nog nooit iemand je om seks gevraagd toen je aan het liften was?” Ik schudde ietwat verbaasd mijn hoofd, deels omdat ik niet wilde toegeven dat ik toen nog niet veel ervaring had met liften, deels misschien uit naïviteit. Wist ik veel hoe vaak die vraag later nog zou terugkomen – onder andere van de bovengenoemde chauffeur zelf.
 

waar rook is ...

Om een klein overzichtje te geven: intussen heb ik een ruime 3000 kilometer gelifte afstand op mijn teller staan  waarvan een tiental verschillende auto’s en slechts twee vrouwelijke chauffeurs. Toeval misschien, maar wel opvallend. De meerderheid van mijn reisgezellen waren mannen tussen de 30 en 50 jaar oud  die verre verplaatsingen moesten doen voor hun werk en wel wat gezelschap konden gebruiken om de afstand te overbruggen. Puur om een babbeltje te kunnen doen dus, misschien doorspekt met een vleugje vaderlijke bezorgdheid – maar meer ook niet.

Een niet zo kleine minderheid leek jammer genoeg wel degelijk iets meer in gedachten te hebben. Van een subtiele hand naar mijn knie tot de heel erg directe vraag “You wanna fuck?”, het is allemaal wel eens de revue gepasseerd. Ook de vermelding waard: de oude Italiaan die in gebrekkig Engels en na wat moeite toch de parel van een zin “You want sexy?” geformuleerd kreeg. Denigrerend was het zeker, dat wel, maar om eerlijk te zijn werd ik er allesbehalve bang van. Telkens opnieuw merkte ik dat het eerder dat hardnekkige vooroordeel was. Dat het idee van 'meisjes alleen op pad zijn een makkelijk slachtoffer', de vraag ergens in hun achterhoofd deed opkomen, maar dat ze nooit van plan waren er effectief iets mee te doen. Ieder van hen liet me na mijn beleefde “Nee, bedankt” even beleefd uitstappen op de plek waar ik moest zijn. Als ik op hun aanbod was ingegaan, was dit voor hen waarschijnlijk een grotere verrassing geweest.
 

de statistieken

Laten we er dus maar even de cijfers bijhalen. Hele pagina’s op Hitchwiki en de rest van het wereldwijde web puilen uit van de tips specifiek voor vrouwen, maar er blijken maar weinig wetenschappelijk onderbouwde studies te bestaan omtrent de gevaren bij liften. De statistieken die er wel te vinden zijn, zeggen echter allemaal hetzelfde. Of om even kort en krachtig wat onderzoek van de CIA uit 2009 te citeren: de gevaren tijdens het liften zijn “considerably less than we have been told”. In dit onderzoek werden gedurende zes maanden alle misdaden en ongelukken op en rond de openbare weg in Californië gevolgd met heel wat verrassende resultaten.

Lifters waren betrokken in minder dan 1% van alle misdaden en ongevallen die er tijdens die periode plaatsvonden, waarvan ontvoering en verkrachting een verwaarloosbaar klein deel uitmaakten. Ook verrassend is dat, hoewel mannen over het algemeen vaker werden overvallen en vrouwen vaker slachtoffer waren van verkrachting, mannen en vrouwen evenveel kans hadden om slachtoffer te zijn van een misdaad. De kans op verkrachting of moord bedroeg bovendien slechts een luttele 0,0000089%, wat ook wel weer meevalt. Om een vergelijking te maken: er is drie keer meer kans om om te komen in een auto-ongeluk, dan om betrokken te raken bij een misdaad tijdens het liften. Om opnieuw te citeren: er is zelfs “meer kans om te sterven door per ongeluk te vallen, dan door te liften”.

Ik heb er alleszins wel heel wat van bijgeleerd. Vrouwonvriendelijk gedrag blijkt helaas nog steeds een probleem in onze tijd, en dat is misschien al een discussie op zich. Dat alleen liften als meisje gevaarlijk zou zijn, is dan weer een heel ander verhaal. De statistieken spreken dit gelukkig tegen, en mijn eigen ervaringen ook. Die vieze hand op mijn knie weegt absoluut niet op tegen alle interessante ontmoetingen, hilarische gesprekken en prachtige landschappen die ik onderweg al heb mogen ontdekken. Voorzichtig zijn moet je altijd, dat spreekt voor zich, maar laat je mensbeeld niet veranderen door één klein hardnekkig vooroordeel. Hou je van spannende avonturen, goedkoop reizen of interessante ontmoetingen, laat deze onwaarschijnlijke gevaren je dan zeker niet tegenhouden! Ook niet als meisje alleen.

Tegenwoordig gaat er geen week voorbij zonder een lokaal sportevenement. De Ten Miles is lang niet meer het enige Vlaamse sportief hoogtepunt voor de huis-, tuin- en keukenathleet. Als je zo'n evenement eens goed bekijkt, kom je bijna altijd de organisatie Golazo tegen. Zij zijn het epicentrum van amateursportend Vlaanderen, met als doel iedereen, jong en oud, aan het sporten te krijgen. Het evenement Climbing for Life is één van hun paradepaardjes. Climbing for Life wordt twee keer georganiseerd, eenmaal ten voordele van de strijd tegen mucoviscidose en eenmaal ten voordele van de strijd tegen diabetes. 

Iedereen weet wel iets over diabetes. Het is een van de meest voorkomende chronische ziektes. Het codewoord is glycemie, oftewel suiker. De bekendste vormen van diabetes zijn type 1, een auto-immuunziekte waar het lichaam de pancreas die insuline maakt aanvalt. Als suiker de benzine van je lichaam is, en elke lichaamscel is een auto, dan is insuline de sleutel van je benzinedop. Krijg je de dop er niet af, dan kan de brandstof de cel niet in en verhongert de cel, ook al is er in het bloed voldoende suiker aanwezig. Bij type 1 is er op vroege leeftijd een destructie van de pancreas, met als gevolg geen sleutels meer. Deze mensen moeten insuline spuiten bij elke maaltijd, een zware en vermoeiende klus. Type 2 diabetes verschilt hierin dat de sleutel niet meer op de dop past, een insulineresistentie dus. Daardoor moet de pancreas meer insuline maken, in de hoop dat er dan toch een dop opent, maar zo raakt de pancreas uitgeput en krijgt men een combinatie van insulineresistentie en insulinetekort. Deze mensen worden eerst geholpen met medicatie, maar kunnen dusdanig escaleren dat ook zij insuline moeten spuiten. Het grote verschil met type 1, dat meestal een gevolg is van niet beïnvloedbare processen, is dat er voor type 2 risicofactoren zijn gekend, en er dus mogelijkheden tot preventie zijn.

Professor De Block, diensthoofd van de dienst endocrinologie van het UZA en voorzitter van de Diabetesliga gaf een woordje uitleg rond de preventie van diabetes type 2:

"Zit u momenteel in uw zetel dit artikel te lezen met een koekje of chipje erbij? Dan loopt u meer risico dan wanneer u net bent gaan joggen en nu een appel eet. Obesitas verhoogt het risico op diabetes met 16%. Een grote klinische studie, de Diabetes Prevention Program, heeft aangetoond dat mensen in een prediabetesstadium, waar de glycemie al te hoog is, maar nog niet hoog genoeg om de diagnose diabetes te stellen, hun risico op de ontwikkeling van diabetes tot 58% kunnen verminderen. Andere studies tonen ook aan dat als de diagnose diabetes is gesteld, controle van de ziekte en preventie van ernstige verwikkelingen drastisch verminderd kan worden met een goede suikercontrole, wederom in de hand gewerkt door een aangepast, gezond dieet en minstens 150 miuten intensieve beweging per week. Daarentegen zijn zaken zoals overgewicht en veel zitten directe risicofactoren voor het ontwikkelen van diabetes. Kom uit die zetel en beweeg."

Het Climbing for Life-evenement is maar een van de vele evenementen van Golazo om mensen tot bewegen aan te zetten. Interessant is wel dat voor deze bergtocht de organisatie een kleine groep mensen heel intensief heeft getraind. Deze mensen hadden ofwel diabetes of een heel ongezonde levensstijl. Zij hebben dus aan den lijve ondervonden welke impact de sportklik maken had op hun gezondheid. We vroegen het aan enkele leden van deze trainingsgroep.

Herbert Gregoor “Ik heb al 39 jaar diabetes type 1. Als jongere sportte ik veel en daardoor kende ik eigenlijk weinig tot geen problemen. De laatste jaren kampte ik echter met overgewicht en een heel slechte algemene conditie. Daarom heb ik me ingeschreven. Momenteel ben ik 12 kg lichter en heb 2.5 kg extra spierweefsel ontwikkeld. Dit merk ik ook aan mijn verbeterde suikerwaarden, een lichaam in goede conditie neemt insuline beter op. Met diabetes sporten is eigenlijk niet moeilijk, je moet wel voorkomen dat je met te lage suiker komt te staan, anders krijg je hypoglycemische klachten zoals wazig zicht of duizeligheid, maar in ergere gevallen ook bewustzijnsverlies. Daarom moet je regelmatig je bloedsuiker prikken. Onze voorbereiding was in het begin zwaar, maar beterde zienderogen. Er kwam ook veel begeleiding bij kijken. We kregen een conditietest bij Energy Lab en werden gescand om onze vet- en spiermassa te berekenen. Een diëtiste bekeek met ons hoe we onze maaltijden best aanpasten. Ik deed een viertal trainingen per week met als resultaat 5300 km in de benen. De uitdaging was enorm, en de Vogezen waren niet lief met koude temperaturen en regen, maar wat een euforie op de top. Met mijn eigen evenement, Sugar Herbie Day, hebben wij ook 4371 euro kunnen inzamelen voor diabetesresearch en preventie. Uiteraard blijf ik nu ook doorfietsen, niet alleen ben ik veel beter, ik voel me ook zoveel beter."

Christel Mettepenningen “Ik heb diabetes type 2 sinds 2012. Ik moest veel plassen, had veel dorst en bleek een HbA1C − lange termijnsuikermeting − te hebben van 6.5%. Eerst heb ik er weinig aandacht aan geschonken, tot mijn arts me met mijn neus op de feiten heeft gedrukt. Ik ben dan met een diëtiste beginnen werken en op 1.5 jaar tijd was ik 45 kg vermagerd. Op zich goed nieuws, maar dan ben ik terug beginnen snoepen en voor ik het wist was er weer 30 kg bij. De suiker stond dus ook weer heel slecht. Sport was niet echt mijn ding, tot ik voor de trainingsgroep van Climbing for Life werd geselecteerd. Door hun intensief programma en de begeleiding werd ik klaargestoomd voor de Vogezen. Toen ik de bergen zag opduiken, kreeg ik schrik. Geraak ik daar wel over? Maar het is me gelukt, met tranen in de ogen heb ik de finish gehaald. Wat een geweldig gevoel. Ik had het nooit geloofd voordien dat ik dit zou kunnen. De leuze van het programma luidt: ‘Diabetes doesn’t stop us’ en daar ben ik nu helemaal mee akkoord.”

Thomas Nuijttens “Ikzelf heb geen diabetes, maar ik leefde enorm ongezond en deed weinig aan sport. Daardoor had ik dus heel wat overgewicht. Mijn grootmoeder is destijds gestorven aan gevolgen van diabetes, dus het werd hoog tijd iets te veranderen. Anderhalf jaar geleden heb ik een fiets gekocht en besloten om aan mijn gewicht en voeding te werken en met enig resultaat, maar nog niet hetgeen ik verhoopt had. Toen ik mij inschreef in de groep die begeleid ging worden, werden testen uitgevoerd en werd ik heel intensief begeleid met als gevolg een verlies van 20 kg. Niets anders dus dan blije gezichten naarmate ik vorderde. Het evenement zelf was fantastisch ondanks de barre weersomstandigheden. Ik heb de grote rit van 111 km gedaan, op mijn eigen tempo en onder begeleiding. Het was puur genieten. Ik ben achteraf gezien zo trots op dat team, maar ook op mezelf. Mijn teamgenoten hebben ook aangetoond dat zelfs met diabetes je de hoogste toppen kan scheren, maar je moet er wel zelf in geloven, dat is dan ook mijn boodschap aan alle anderen die hetzelfde overwegen, maar de stap nog niet gezet hebben. Gewoon doen!"

De reden dat Golazo deze mensen zo intens getraind heeft, is volgens professor de Block ook heel duidelijk: " Iedereen kan dit aan, mits enige vorm van begeleiding. We zijn hier geen bende superathleten, maar we zijn wel collectief gezond bezig. Op deze manier is de boodschap ook heel duidelijk. U kan dit ook!"

Ook onze redacteur deed een poging tot bergbeklimmen, maar helaas pindakaas bleek de dwarse fiets niet bestand tegen deze uitdaging. Daarom nog een algemene tip aan eenieder die wenst te starten met fietsen of wilt deelnemen: laat je fiets op voorhand goed controleren! Climbing for Life kende dit jaar een fantastisch aantal deelnemers. 2841 straffe types hebben de Vogezen bedwongen. Via sponsoring van de deelnemers en donaties werd maar liefst 94.441,57 euro ingezameld voor de strijd tegen diabetes.

Het Climbing for Life-evenement gaat ook volgend jaar door, wederom in Gérardmer in de Vogezen. Er is eveneens een editie die zich focust op mucoviscidose, zij gaan de Stelvio in Italië bedwingen. Voor informatie ga je best naar www.sport.be/climbingforlife.

Neen, ik ben niet de trotse bezitter van Harry Harddrive of Suzie Software (seksrobots, nvdr.). Omdat de artikels over de robotisering maar bleven komen, werd mijn artikeltje over de automatisering steeds weer uitgesteld, maar na het meest recente Robots creëren nieuwe jobs, moet het er nu maar eens van komen. Een beslissing die overigens enkel een mens kan nemen.

Ook beslissen om door te gaan na een negatieve feedback is iets puur menselijks. Misschien slaag ik er wel in om een enkeling over de spreekwoordelijke streep na een ontgoochelende tweede zittijd te trekken, of iemand anders het duwtje naar te juiste master te geven. 

Het begon allemaal met De Morgen, die schreef dat de robot je studies overbodig maakt, en weinig later dreigde de havenbaas de loodsen te vervangen door robots[1]. Zie je ze al hangen aan dat touwladdertje naast mijn buurman? De Standaard had het over het seksisme van robots (overigens m.b.t. eentje uit de vorige eeuw). Nihil novi sub sole dus, want ik moest op dat ogenblik zelf nog beginnen aan mijn schoolcarrière. Om maar te zeggen dat ook toen de dreiging van de computer al bestond en de pc en het internet moesten nog geboren worden. Collega’s schreven in die tijd hun vertalingen nog met (bal)pen op papier. Zelf had ik met mijn eerste opdracht het geld vergaard voor een elektrische schrijfmachine [2], zodat de volgende vertalingen net ietsje vlotter werden afgehandeld. 

In 1982 kocht ik voor een veelvoud van de prijs van mijn huidige pc een schrijfmachine met geheugen (+/- één zin) en diskettes [3].In 1986 kwam de eerste pc (zonder geheugen, een ramp als je vergat om back-ups te maken en je partner de stroom afzette om een lamp te vervangen!).

De fax, de modem, e-mail, het internet, de laptop, de smartphone, CAT-tools (Computer Assisted Translation tools, vertaalhulpprogramma's, nvdr.), Facebook, MT (Machine Translation, nvdr.), Google Translate … ik vond het steeds weer boeiend en een verrijking. Laat de machines de klusjes maar opknappen, het vervelende werk doen. De uitdagingen zijn voor mij.

Diploma’s nutteloos? En dat in een tijdperk waarin levenslang leren de mantra is! Gelukkig relativeren ook mijn UAntwerpen-collega’s die uitspraken in het artikel in dwars. Je masterdiploma bevestigt je niveau en je vaardigheden. Je hebt bagage meegekregen, je hebt bewezen dat je kunt analyseren en een synthese kunt maken. Je bent belastbaar en veerkrachtig. Natuurlijk is werken in een geïnformatiseerde wereld niet meer hetzelfde. Zelf ben ik er ingerold. Studenten anno 2017 zijn als het ware geboren met een tablet in de hand … de rammelaar[4] van de eenentwintigste eeuw. Ze moeten leren omgaan met de mogelijkheden die software hen biedt. Het zijn dus ‘andere vaardigheden’ dan pakweg twintig jaar geleden.

Tot die vaardigheden behoort ook assertiviteit. Ontwikkel sociale vaardigheden en overtref het IQ van de robot met je EQ. Laat je niet in het ootje nemen door mensen die je behandelen als een ‘machine’: wees creatief, denk na, overleg, redeneer, doe voorstellen, glimlach … Allemaal dingen die de pc niet kan. Spontaneïteit, empathie en creativiteit zijn hem vreemd.

Je CAT-tool vindt 50% matches, maar jij maakt er een tekst van en, by the way, ook die 50% matches vinden hun oorsprong bij de humane vertaler. De machine zal dus enkel die vertalers vervangen die niet meer doen dan een machine, die vertalen zoals een machine: met blik op oneindig en verstand op nul. De monkeys die met recht en rede slechts peanuts krijgen.

Onlangs moest ik de volgende zin vertalen voor een bedrijf: ‘[...] worden manueel en behoedzaam gevuld. Een automaat kan zoiets niet.’ Het betreft een product dat op grote schaal wordt gemaakt. Blij dat zij beseffen dat ook wij geen automaten zijn!

Savoureer je studententijd. Een heerlijke tijd. Kies een beroep dat bij jou past en niet een dat goed in de markt ligt. En vooral: blijf leren en studeren!

Het uit Michigan afkomstige Vulfpeck is niet alleen een van de betere funkbands van dit moment, maar ook een heus internetfenomeen. Je hebt ze nog nooit op de radio gehoord, maar toch zijn ze er in geslaagd om hun eerste doortocht op het Europese vasteland volledig uit te verkopen. Ze hebben hun populariteit te danken aan YouTube-video's, onvoorstelbare technische vaardigheden en het weigeren om zichzelf serieus te nemen.

De toon van het optreden werd direct gezet: een komische sportverslaggever kondigde de band aan waarna ze met een overdosis aan energie het nummer Fugue State inzette. Ze hadden welgeteld twee noten nodig om die energie over te brengen naar het publiek. Voor het optreden stond het publiek tegen elkaar opgepropt, maar plots was er genoeg ruimte voor iedereen om volledig los te gaan. En wanneer je Vulfpeck aan het werk ziet, is volledig losgaan de enige optie.

Het talent dat op het podium stond is moeilijk om in woorden uit te drukken. Wanneer het brein achter de band, Jack Stratton, geen motiverende speeches of financieel advies gaf, zat hij achter de drums, piano of speelde hij gitaar. De andere drummer/gitarist van dienst was Theo Katzman. Met zijn fluwelen stem verzorgde hij ook de zangpartij van enkele nummers of zong hij mee met zijn gitaarsolo's. Alles wat hij kan doet hij dus ook. Pianist Woody Goss is duidelijk iets serieuzer dan zijn bandgenoten. Iets serieuzer betekent echter niets in een band als Vulfpeck. Hij deed ook al eens onnozel waardoor sommige nummers hun vaste structuur kwijt speelden. Een jamsessie was daardoor nooit ver weg. En dan was er nog de publieksfavoriet Joe Dart. Hij wordt geheel terecht gezien als de beste bassist van zijn leeftijdscategorie (hij is nog maar 26 jaar oud). Als je dit ontkent na het aanschouwen van zijn groovy baslijnen en solo's ben je aan het liegen.

Het publiek telde evengoed mee als artiest. Zoals gezegd was er bijna niemand die erin geslaagd was stil te blijven staan, maar werd ook elke kans gegrepen om mee te zingen. Vooral tijdens nummers als Funky Duck en 1612 waren de mensen voor het podium even belangrijk als de degenen erop. Tijdens deze nummers werd Vulfpeck ook bijgestaan door gastartiesten Antwaun Stanley, wiens stembanden in een museum thuishoren, en ritmegitarist Cory Wong, die tijdens Funky Duck ontdekte hoe ver hij zich met zijn draadloze gitaar van het podium kon verplaatsen. De technische problemen die daarmee gepaard gingen loste hij op door met het publiek mee te dansen. Theo Katzman slaagde er ook in om het publiek driestemmig te laten meezingen tijdens de iets meer pop-achtige nummers Back Pocket en Christmas in L.A. Die laatste wilde hij omvormen tot Christmas in Bruxelles, maar had uiteindelijk door dat hij niet wist hoe hij dat moest uitspreken. Zelfs de bassolo die Dean Town heet werd luidkeels meegezongen. Een bassolo die wordt meegezongen is op zijn zachts uitgedrukt ongewoon, maar als er een band is die daarin slaagt, is het Vulfpeck.

Het perfecte concert bestaat niet, maar Vulfpeck kwam gevaarlijk dichtbij. Er zijn maar weinig bands die zowel zo onnozel kunnen doen dat het af en toe op een stand-up comedy show leek, als technisch zo sterk zijn dat ze ook als serieuze muzikanten gezien worden. Na deze uitverkochte tour door Europa is het onvermijdelijk dat we nog veel van hen gaan horen. En als we het publiek, dat nog minutenlang na het optreden bleef staan en smeekte om nog een funky baslijn te horen, mogen geloven, is dat alles behalve slecht nieuws.

Toch is deze bioscoopprimeur tekenend voor een bredere tendens. Geleidelijk lijken tv-series namelijk de aloude kloof met het medium film te dichten. Orange is the New Black, de serie is de nieuwe film. Of niet? In wat volgt begeef ik me kort langs de ontwikkelingen die voor deze bewust gechargeerde stelling spreken.
 

Eén van mijn favoriete tv-series is nog altijd het mysterieuze Lost. Zelf zag ik de serie pas toen ze (eindelijk …) afgelopen was, maar voor de fans van het eerste uur was er maar één optie: een week wachten tot de volgende aflevering werd uitgezonden. Nu, pakweg een decennium later, is het begrip wachttijd bij series bijna altijd relatief. De belangrijkste oorzaak daarvoor ligt natuurlijk bij de komst van Netflix en streamingdiensten die het succes van die grootverdiener willen kopiëren. Frank Underwoods gewetenloze machtsdrang in Netflix original House of Cards openbaart zich niet per aflevering, maar per seizoen. Steeds meer series volgen dat voorbeeld, terwijl oudere reeksen in hun geheel te raadplegen zijn. Lost kon je bijvoorbeeld tot dit voorjaar kijken via het (in Nederland beschikbare) on demand-platform Videoland.
 

Dat deze ontwikkeling indirect heeft geleid tot het fenomeen bingewatching, behoeft ongetwijfeld geen nadere uitleg. Met een Netflix-abonnement en een onvermijdelijke dosis menselijkheid (niemand kan leven met cliffhangers) is het aaneengesloten wegkijken van episodes meer regel dan uitzondering. Over het eerste seizoen van de veelbesproken young adult-serie 13 Reasons Why deden veel kijkers wereldwijd niet langer dan een dag. Eén aflevering per week? Wie eenmaal begon, kon net zo goed beweren dat hij of zij zich dit jaar voor de verandering eens wél aan alle goede voornemens ging houden.
 

Het gevolg is dat een seriekijker op een avond soms meerdere films kijkt. Die films zijn paradoxaal genoeg geen ‘echte’ films, maar een half seizoen van de nieuwste tv-serie. Het interessante daaraan is dat vrijwel niets die series daarbij nog onderscheidt van de films. Wie vaak Netflix gebruikt, weet dat het maar vijftien seconden duurt voor de credits van een nieuwe episode door je beeld schieten. Onlangs las ik dat die vijftien seconden in de toekomst misschien vervallen. Een serie is dan één lange film, die je alleen door een actieve ingreep kunt onderbreken. Waar de meeste films na twee uur wel gedaan zijn, is een serie in veel gevallen immers een bron van eindeloos vermaak.
 

Er zijn ook series die het onderscheid met het medium film zelf al verbreken. Het derde seizoen van cultklassieker Twin Peaks telt achttien episodes, maar de serie laat zich het best bekijken als een film van achttien uur. Sterker nog, Blue Velvet-regisseur David Lynch heeft zelf aangegeven dat seizoen drie met die gedachte is opgenomen.
 

Als ik nu zeg dat mensen ondanks die ontwikkelingen óók naar films zullen blijven kijken, voelt dat misschien aan als een loze uitspraak. Toch zou deze vanzelfsprekendheid in de toekomst wel eens onder druk kunnen komen te staan. Met name op visueel vlak zijn series immers aan een opmars bezig. De budgets voor HBO-speerpunten Game of Thrones en Westworld rijzen de pan uit, waardoor losse episodes steeds meer het voorkomen krijgen van een cinema-waardige filmbeleving. Tegenwoordig heeft het uitbrengen van een film boven de twee uur al een financieel risico, en zo komen serie en film steeds dichter bij elkaar. Wat is nu het wezenlijke verschil tussen een blockbuster van negentig minuten en een lange Game of Thrones-episode die het uur ruim passeert? Ter illustratie: bekijk onderstaand filmpje even - mits je up to date bent met de serie.

Terwijl distributeurs moeten zwoegen om hun films een succesvolle release in de schoot te werpen, bingewatcht een gemiddeld huishouden probleemloos een serie of vijf. Gelukkig bezoekt datzelfde huishouden waarschijnlijk nog steeds regelmatig de bioscoop. De cinema blijft iets speciaals hebben, toch? Het grote scherm, het avondje uit, of, voor de cinefiel: de 35 mm-projector in het plaatselijke filmhuis. Maar wat als series vaker hun weg naar de bioscoop zouden vinden? Zouden wij dan ook en masse die series bezoeken? Of zouden we Baby Driver in het lokale multiplex nog altijd liever zien dan de laatste dubbelaflevering van onze favoriete serie?
 

Ongeveer tegelijk met de release van Marvels Inhumans kwam het bericht dat Nederlandse bioscopen de zevende seizoensfinale van Game of Thrones zouden vertonen. Vijftien minuten later waren alle zalen stijf uitverkocht.

Een echo. Hol. Glad. Plastic. Hoe voelt het om in het binnenste van een jongleerkegel te zitten? De Belgische circuscompagnie Ea Eo laat je met hun voorstelling All The Fun binnen in de tactiele wereld van kegels en ballen. In een intieme kring zit het publiek rond het kleine spektakel. Je zit dichtbij, maar ook ver genoeg wanneer alle projectielen de zwaartekracht tarten.
 

Circus associëren we met clowns, grote dieren die niet je huisdieren kunnen zijn en spektakel zo intens als vuurwerk. In All The Fun herinneren we ons de kleine vonken en de bewondering die je kan hebben. Door speelsheid en simpliciteit opent Ea Eo je ogen en roep je ooh’s en aah’s. Jongleren is niet alleen het uitvoeren van trucjes, maar ook plezier maken en fun hebben. Je was vergeten hoe wonderlijk een jongleerspel eruit ziet.
 

Bij dat spelen hoort ook zwoegen. In de magische atmosfeer waarin je vertoeft, wordt weinig aan het toeval overgelaten. De opvoering van jongleren, dans, poëzie, spel en evenwichtsoefeningen vormt een minutieus gecoördineerd en gechoreografeerd geheel.

Zoek je eens wat anders dan olifanten en vuurspuwers? All The Fun is een moment vol bewondering en ontdekking.

Gezien op 26 augustus op het Fringe Festival 2017 in Edinburgh.

Volgende speeldata in België kan je vinden op de website van Ea Eo.

Toen ik u vroeg voor het proffenprofiel zei u direct dat u geen prof bent, vermoedelijk om mijn poging af te wenden u te interviewen. Wat ben u dan eigenlijk wel?

Ik ben doctor in dierkunde en master milieubeheer. Ik heb mijn studies gedaan in Leuven, maar mijn doctoraat in Antwerpen. Ik heb aan de UA alle mogelijke pre- en post-doc statuten doorlopen. Op een bepaald moment was er dus geen enkele mogelijkheid meer om mij te houden. Verzappen was ook niet mogelijk omdat er geen ZAP-plaats (nvdr: Zelfstandig Academisch Personeel) vrij was. Gelukkig voor mij, vond de universiteit mij noodzakelijk voor de anatomie-practica, en aldus ben ik opgenomen als project-coördinator met een zeer brede taakomschrijving, die zowel lesgeven, practica begeleiden als onderzoek omvat. Daarom noem ik mezelf naast project-coördinator ook senior researcher.

Dat is een hele boterham! Studenten geneeskunde en biomedische wetenschappen kennen u vooral als dé man achter de dissectiepractica. Is dit intense vak voor u een hoogtepunt in het academisch jaar?

Dissecties nemen voor studenten een bijzondere plaats in op onderwijsgebied. Voor mezelf zijn die twee weken practica wel de meest intense weken van het academiejaar, zowel mentaal als fysiek. Je moet de studenten zoveel mogelijke structuren zichtbaar te maken in een bepaald tijdsbestek  - dat volgens mij te kort is -, met zoveel mogelijk respect voor de lichamen. Daarnaast moet je ook nog alles in goede banen leiden. Je moet rekening houden met dat elke student effectief deelneemt aan de dissecties, en ook met de gemoedstoestand van elke student. Soms hebben studenten het er wel moeilijk mee dat ze moeten snijden in een lichaam. Na die twee weken ben ik gewoonlijk pompaf, maar met een goed gevoel dat dit practicum hen veel wijzer heeft gemaakt wat betreft de unieke opbouw van die driedimensionale structuur die wij ons lichaam noemen.

Hoe bent u eigenlijk tot het beroep anatoom gekomen? Wilde u dit altijd al doen?

Bij toeval. Ik heb nooit gedacht dat ik mensen zou ontleden voor de rest van mijn actieve carrière. Na mijn afstuderen, ben ik bij toeval kunnen beginnen in het onderzoek van het Laboratorium voor Anatomie en Embryologie van de Huisdieren. Na nog geen jaar hoorde ik dat er een assistentenplaats vrij was in het Laboratorium voor Anatomie van de Mens en Embryologie. Zo werd ik aldaar doctorandus. Ik kreeg wat handleidingen en een doos met botjes en er werd me gezegd waar de handboeken lagen. De prosector leerde me lichamen fixeren. Tijdens het eerste dissectiepracticum moest ik maar twee tafels begeleiden, en als ik iets niet wist kon ik terugvallen op de andere assistenten. Al snel ben ik zelf lichamen gaan dissecteren, en dat heeft mij heel wat wijzer gemaakt.

Is anatomie het belangrijkste vak in de opleiding geneeskunde volgens u?

Anatomie is één van de belangrijke basisvakken in de opleiding geneeskunde. Het vormt samen met een aantal andere vakken de basis voor een degelijke geneeskunde-opleiding. En dan includeer ik ook oppervlakteanatomie. Een arts moet niet alleen weten hoe een lichaam is opgebouwd, maar moet ook door palpatie structuren kunnen herkennen. Ook de evolutie in de medische beeldvorming zorgt ervoor dat anatomie als vak belangrijk blijft. Ik vergelijk de anatomische kennis van artsen vaak met automechaniekers. Als je met je auto naar een garage gaat, dan wil je dat de mechanieker de motorkap opent en vertelt wat er mis is. Je wilt niet dat hij zegt dat hij eerst een handboek moet raadplegen om na te gaan hoe die motor in elkaar zit. Ik denk dat je dan toch niet met een gerust hart je auto daar achterlaat.

U heeft een zeer specifieke tattoo, een doodskop met diamanten oog met eronder no bones no glory, wat is het verhaal erachter?

Typisch, die vraag. De basis van het verhaal ligt bij enkele denigrerende opmerkingen over het belang van osteologie. Er was zelfs een masterstudent geneeskunde die vond dat botten klinisch niet relevant zijn. Mijn antwoord was: "breek eens een botje en dan spreken we elkaar nog eens." Beenderen zijn de basis van onze lichaamsvorm en onze bewegingsmogelijkheden. Het skelet beschermt organen en is belangrijk voor de aanmaak van bloed- en stamcellen. Denk het skelet weg en je houdt een hoopje blubber over. Weg booty, weg six-pack. Wil dat hoopje blubber toch zonder skelet levensvatbaar zijn, mag het niet te groot worden. Het grootste landdier dat geen endo- of exoskelet heeft is een slak. De spreuk bij deze tattoo dient ter reflectie over het belang van het skelet, en met een mooie tekening erbij vond ik het wel een mooie, zinvolle tattoo. 
 

U bent niet de typische professor, in hemd en een kostuumvest met ruitjesprint. Wordt u daar soms over aangesproken?

Ik word daar niet echt over aangesproken. Soms  kijken studenten of collega’s wel eens raar. Maar meestal zijn dat ook personen die in hokjes denken, die vinden dat men zich in een bepaalde functie op een bepaalde manier moet kleden en gedragen en bepaalde interesses moet hebben. Meestal zijn dat mensen die zich in relaties laten leiden door uiterlijkheden. Ik ben opgevoed met de zienswijze mensen niet te catalogeren op basis van uiterlijk of kleding. Ik voel mezelf goed met wat ik draag. Persoonlijk vind ik een hemd inclusief das niet bepaald handig als je, zoals ik, regelmatig vertoeft in de dissectiezaal en het mortuarium.

Metal en hardrock zijn uw favoriete muziekstijlen. Steekt er voor u een band met kop en schouders bovenuit?

Er zijn vele bands die ik probeer te volgen, en elk jaar komt daar wel een groep bij. Maar als je vraagt om één band te noemen, dan is het antwoord simpel: Motörhead van de in 2015 overleden Ian ‘Lemmy’ Kilmister. Alles waar metal en hardrock voor staan, vind je terug in hun werk. Van Lemmy is ook de uitspraak: "born to lose, live to win." Een uitspraak die vooral bij mensen uit het arbeidersmilieu aanslaat, maar die voor iedereen van toepassing is. Je wordt geboren met niets, en je moet er zelf voor zorgen dat je leven waardevol wordt ongeacht het milieu waar je uit komt. 

Bent u dit jaar naar Graspop gegaan? Hoeveel edities heeft u al meegedaan? Kan u een speciaal moment van uw festivalzomers met ons delen?

Sinds 2008, toen mijn beide dochters vroegen of ze naar Graspop  mochten gaan, ben ik al elk jaar geweest. Hun keuze voor Graspop was zeer welkom, had ik eindelijk iemand om mee te gaan. Oorspronkelijk lette ik om hen, nu letten zij meer op mij. Een merkwaardig moment is toen een crowdsurfer besloot zijn ding te doen. Echter, metalfans hebben vaak zware boots aan, er gebeuren dus al eens ongelukken. Mijn oudste dochter heeft de boot van die crowdsurfer vol in het gezicht gekregen. 
 

Stel u mag één iemand uit de muziekwereld fileren op de dissectietafel, wie zou het zijn en waarom?

Zangeres Mina Caputo van de band Life of Agony. Zij is een transgender. En ik zou eens graag een transgender willen ontleden.

Deze vraag werd ook aan uw collega professor Hubens gevraagd, stel u moest een gewricht opgeven, welk zou het zijn, de knie of de elleboog?

De knie, omdat die me doet denken aan nederigheid. Iedereen zou eens een periode van nederigheid in zijn leven moeten hebben. Het is goed voor de vorming van je karakter, de omgang met je medemensen, en je leert gelukkig te zijn met wat je hebt en anderen en het leven te respecteren.

Hoe zag de student Luc van Nassauw eruit? Met zijn neus in de boeken, of eerder met pint in de hand op de cantustafel?

Een mengeling van beide. Mijn ouders hebben mij geleerd: eerst werk dan plezier. Je hebt twee handen gekregen dus leer ze te gebruiken. Ben je daarnaast nog verstandig, gebruik dan je verstand om hogerop te geraken in het leven. Ik heb snel geleerd wat het is om te werken. Op mijn twaalfde ging ik reeds vakantiewerk doen bij een plantenkwekerij. Tien uren werken aan een laag loon. Toen ik naar de universiteit mocht gaan, kreeg ik van mijn ouders te horen dat ik één kans, of beter één jaar, kreeg om me te bewijzen. Niet geslaagd betekende werk gaan zoeken. Motivatie genoeg om eerst te leren, dan plezier te hebben. Maar ja, ik heb ook met lookshampoo en de nodige katers in de lessen en practica gezeten. Maar altijd zorgde ik ervoor dat ik eerst alles van de lessen nog eens had nagezien. En een maand voor de blokperiode was het gedaan met het plezier.

Finale vraag, stel dat u onverwachts overlijdt, schenkt u dan uw lichaam aan de wetenschap?

Een vraag die men altijd aan ons stelt. Waarom zou ik mijn lichaam niet aan de wetenschap schenken? Het liefst zou ik mezelf willen dissecteren, dan weet ik dat het zeker goed wordt gedaan.

iedereen blij met een asfaltwoestenij?

De Prinsstraat, Lange Winkelstraat en de Vekestraat werden op die manier aangepakt. Vorig academiejaar werd ook de Kleine Kauwenberg heraangelegd, dit keer volgens het principe van de shared space. Hierbij wordt heel de ruimte aangelegd zonder drempels en met weinig verkeerstekens, zodat de weggebruikers gedwongen worden naar elkaar te kijken en ze niet afgeleid worden door verkeerstekens, of andere afleidende inrichtingen. Zo ziet heel de straat eruit als een gigantisch voetpad, waardoor auto’s automatisch trager gaan rijden.

De straten die een nieuwe asfaltlaag kregen, zien er daarentegen uit als een mooi recht stuk op de Nürburgring. Zelfs op een rammelende velofiets kan je jezelf er Sebastian Vettel wanen. Wat positief is voor de fietsers, is dat echter niet noodzakelijk voor de omgeving. Asfalt is niet zo’n goed materiaal om in de stad te gebruiken om verschillende redenen. Het laat, in tegenstelling tot kasseien en stoepstenen, geen water door, waardoor al het regenwater naar de riolen wordt afgeleid en niet op natuurlijke wijze in de grond kan dringen. Daarnaast wordt zwart asfalt ook erg heet als de zon erop schijnt, zodat de stad, die in de zomer al veel warmer is dan het platteland, nog verder opwarmt.

Om de Agora te bereiken, zal je nog wel door de Grote Kauwenberg moeten fietsen, die eerder met een maanlandschap te vergelijken is, terwijl deze straat toch wel de hoofdstraat van de Antwerpse studentenbuurt genoemd mag worden. Ondertussen verdringen de studenten zich op de smalle voetpaden waar je elkaar amper kan kruisen zonder een – hopelijk accidentele – elleboogstoot te krijgen.

fietspad of voetpad?

Een straat waar wel een ingrijpende heraanleg bezig is, is de Paardenmarkt. In mei en juni werd ook hier het oude asfalt afgeschraapt en vervangen door een nieuwe laag. Maar dat was niet het enige: ook de rijweg werd versmald, er kwamen verhoogde inrichtingen en de verkeerslichten aan de Rodestraat werden weggehaald. Door de versmalling van de rijweg is er plaats om een verbreed voetpad te maken aan de noordkant van de Paardenmarkt, dat zo een echt plein kan worden.

In de herfst van 2015 lanceerde het district Antwerpen een ontwerpwedstrijd voor de ruimte die vrij zou komen bij de heraanleg. Onder andere aan studenten van AP Hogeschool en de Universiteit Antwerpen werd gevraagd om voorstellen te formuleren voor de inrichting van de voetgangerszone. Uit deze wedstrijd werden vier winnaars gekozen met erg diverse ontwerpen: een stuk stadsbos, een installatie met reclamepanelen, grote havervelden en fietsenstallingen in de vorm van paarden. Die laatste twee verwijzen naar het verleden van de straat als marktplaats voor paarden sinds de dertiende eeuw. Samen werkten ze een aangepast ontwerp uit.

Daarvan is echter nog niets te merken. Wie in de zomer al eens over de Paardenmarkt gewandeld heeft, zal geen aangename voetgangerszone hebben opgemerkt, maar wel een vreemde asfaltstrook tussen het voetpad en de parkeerplaatsen. Ondertussen staan overal nog eens paaltjes op onhandige plaatsen, net als de betonblokken die de oversteekplaats aan de Kauwenberg blokkeren. Sommige fietsers beschouwen het als een fietspad, maar het is wel degelijk een voetpad waar je dus niet op mag fietsen – tenzij je jonger dan negen jaar bent. Wat betekent dit allemaal?

Midden juni diende een bewoner een bezwaarschrift in tegen de heraanleg van de Paardenmarkt. Het gebrek van een laad- en loszone en de aanleg van een nieuwe bushalte waren een struikelpunt voor die bewoner. Ook zou het district te weinig rekening gehouden hebben met de opmerkingen die geformuleerd werden tijdens de infoavonden. De heraanleg moest dus halverwege stilgelegd worden. Er werd in augustus een nieuw openbaar onderzoek gestart en er komt een nieuwe bewonersvergadering.

Voorlopig ligt de Paardenmarkt er dus nog half afgewerkt bij en zullen de laureaten van de ontwerpwedstrijd dus nog even moeten wachten voordat ze hun ontwerpen verwezenlijkt zullen zien. Wie het document van de wedstrijd doorneemt, ziet echter dat niet alleen de winnaars een vermelding verdienen. Sommige ontwerpen die het niet gehaald hebben, zijn nochtans briljant, niet alleen als ontwerp maar ook als kritiek op de ontwerpwedstrijd. Zo stelde Amber Vanluffelen voor om de typische reparatiestroken die je ziet op oud asfalt al te maken op het nieuwe wegdek. Gregor Andzelm stelde dan weer voor om de witte strepen van de straatmarkeringen kriskras over de voetpaden te tekenen. En Stefanos Athanates wou de voetgangerszone bedekken met een mozaïek van gekleurde vlakken, om zo de glasramen van een kathedraal te simuleren. En willen we niet allemaal op een regenboog kijken als we onze voordeur buiten stappen?

Wil je de rest van de ontwerpen bekijken? Klik dan hier!

Weet je waar ik het vliegend schijt van krijg? 'Hondenmensen'. Je kent ze wel, van die pretentieuze eikels die zichzelf een hele dierenvriend vinden omdat ze toevallig ooit een hond hebben gehad. Dat hun dierenliefhebberij uiterst selectief is, daar zien ze veelal geen graten in. “Ik heb het niet zo voor katten," hoor je ze dan zeggen, "ik ben meer een hondenmens." Het neerbuigende toontje waarmee deze verzuchting doorgaans gepaard gaat, doet al een en ander vermoeden over de gammele mentale toestand van dit soort mensen. Daarna volgt dan meestal een met clichés doorspekt pleidooi waarin de hondenliefhebber in kwestie probeert te bewijzen dat honden beter zijn dan katten. “Je krijgt zoveel meer dankbaarheid van een hond!”, of: “Je krijgt zoveel vriendschap van zo'n beestje, ze zijn altijd zo blij om je terug te zien als je thuiskomt!”, of ook wel: “Een kat zal je voor altijd ontwijken als je één keer per ongeluk op haar staart trapt, maar de liefde van een hond is onvoorwaardelijk!” Ik walg ervan.

Niet enkel omdat we dat refreintje nu al vaak genoeg hebben moeten aanhoren, maar ook omdat het gewoon pertinent onwaar is. Honden zijn niet de dankbare, liefhebbende supervrienden die ze lijken te zijn voor de mens. Het zijn egoïstische rotverwende kutbeesten die de godganse dag aan hun eigen ballen likken als ze de kans krijgen. Net als katten dus, maar dan een beetje dommer.

Pak nu die vermeende dankbaarheid die je krijgt van honden. Je geeft je hond elke dag twee keer speciaal bewerkt hondenvoedsel dat je in de winkel bent gaan kopen, en toch verkiest dat beest het om zijn eigen stront op te eten in de tuin. Qua dankbaarheid kan dat tellen. Dat hij daarna ook nog eens je gezicht zit af te likken als je thuis komt, moet je dan ook niet interpreteren als een liefdevolle begroeting, maar als een welgemeende fuck you. Je eigen fecaliën opeten om ze vervolgens in iemands gezicht te kunnen uitsmeren met je tong: dat is een hele nieuwe categorie van verachting.

Ook die zogenaamde onvoorwaardelijke liefde die hondenmensen menen te krijgen van hun viervoeter, berust op een grotesk misverstand. Niet alleen zijn honden helemaal niet in staat om ons lief te hebben, elk teken van affectie of afhankelijkheid dat ze vertonen, is bovendien het gevolg van hun absolute ondergeschiktheid aan de mens. Een hond is letterlijk een persoonlijk bezit. Je koopt er een, sluit die vervolgens op in je huis, en wanneer jij er zin in hebt, neem je hem uit om te gaan wandelen – liefst met een koord om zijn nek. Dit is een eerste kenmerk dat hondenmensen gemeen hebben met griezelige psychopaten die kinderen in hun kelder opsluiten: ze interpreteren schrijnende afhankelijkheid verkeerdelijk als een teken van liefde. Dit terwijl het eigenlijk om niet meer dan een sterk ontwikkeld stockholmsyndroom gaat.

Nog een eigenschap die hondenmensen gemeen hebben met psychopathische kidnappers: een broos ego en een compulsieve nood aan controle. Als hun object van belangstelling niet meteen hun affectie beantwoordt, raken ze overstuur. "Wie denkt die kat wel niet dat ze is?", hoor je ze dan zeggen. "Mij zo straal negeren terwijl ik het beest nog wel verwaardig door het te strelen met mijn hand!?" Het is daarom dat ze het gezelschap verkiezen van hulpeloze schepsels die ze volledig in hun macht hebben. Omgang met sterke onafhankelijke persoonlijkheden zoals mensen of katten geeft al snel ‘te veel gedoe’. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat hondenmensen vaak sociaal disfunctionele schlemielen zijn die enkel in staat zijn om met een hond om te gaan.

Heb ik al vermeld dat hondenmensen trouwens medeplichtig zijn aan een van de meest grootschalige misdaden tegen de natuur die de mensheid ooit heeft begaan? Hun onbedwingbare drang om puppy's te kopen houdt een perfide industrie van broodfok in stand die leidt tot de complete degeneratie van de meest populaire hondensoorten. Van mismaakte mopshondjes en obese labradors tot chihuahua's die worden geboren met chronische migraine omdat hun schedel te klein is voor hun belachelijk grote puppy-ogen – het immense leed dat deze systematische genetische aftakeling veroorzaakt, valt niet te overzien.

En wanneer die fameuze dierenvrienden dan uiteindelijk zo'n mismaakt mormel te pakken hebben gekregen, weet je wat die vuile sadisten er dan mee doen? Voor de lol slecht opvoeden, "Want ze zijn toch zo schattig, meneer!" Wanneer het moment dan komt dat er met zo'n dolgedraaid beest niets meer valt aan te vangen, wordt het koelbloedig naar het asiel gebracht. Het gevolg is dat de asielen uitpuilen van de opgefokte monstertjes die al blaffend en keffend de rest van hun zielige leventje doorbrengen tussen vier muren. Een hele diersoort wordt zo in absolute miserie gestort, alleen maar zodat een stelletje emotioneel gehandicapte egoïsten de illusie zou kunnen koesteren dat ze onvoorwaardelijke vriendschap en oprechte dankbaarheid krijgen van hun trouwe viervoeter.

En dát mag zich dan een dierenvriend noemen? Ik dacht van niet! Een echte dierenvriend gaat nog liever naar de Chinees.

Het begon allemaal met een Facebookgroep waarin de leden hun mening over de posters met elkaar konden delen. Initiatiefneemster Eva Balemans startte de groep omdat ze al eerder in contact kwam met eensgezinden. Toen de groep, die als privégroep bedoeld was, plots ontdekt werd, liep het snel uit de hand. De discussie die daarop volgde was dus niet enkel een verrassing voor de studentenclubs. Zo klopt het gerucht dat de groep als aanval bedoeld zou zijn geweest ook niet. Wat de ontploffing wel heeft aangetoond, is dat er een probleem was. Want waar geen probleem is, is geen discussie, toch?

sex sells

De studentenverenigingen die we spraken laten ons over het algemeen weten het naakt op hun posters nooit eerder te hebben beschouwd als potentieel probleem. “Sommige studenten zien het probleem niet in van een vrouw op een poster, omdat het soms een wat stoutere versie betreft van wat toch nog sterk gangbaar is op het vlak van mode, vrije tijd en uitgangsleven”, legt posterontwerper Louis Heeren uit. Dat vrouwen niet beschouwd mogen worden als een minderwaardig lustobject, staat voor elke club buiten kijf, maar dat ook uitgeklede TD-posters mogelijk een dieperliggend probleem blootleggen, kwam als een verrassing.
 

Sex sells. Naakt op de poster is nu eenmaal een eyecatcher.

Louis denkt daarom ook niet dat presidia ooit de bedoeling hebben gehad om vrouwonvriendelijke posters te laten ontwerpen. Het afbeelden van vrouwen in bikini op een TD-poster is geen statement over gender(on)gelijkheid, maar een marketingkeuze binnen het thema van het evenement, bevestigen Nils Rosier en Hendrik Caluwé, praeses en vicepraeses van Wikings-NSK. “Bij een Eerste Zit-TD, die het einde van de examens en het begin van de zomer inluidt, horen zon, zee, strand en ja, ook vrouwen in bikini.” Dat wil niet zeggen dat naakt een vereiste is. “Het zijn niet posters zonder naakt, maar posters zonder aantrekkelijk en duidelijk thema die minder mensen aantrekken. Op de poster van onze Tweede Zit TD stonden enkel palmbomen en ook dat feestje was uitverkocht”.

Ook bij andere clubs, zoals Lingua, Translatio en Sofia, wordt enkel naakt gebruikt in functie van het thema en nooit zomaar. Naakt of geen naakt heeft bovendien volgens bijna alle geïnterviewde clubs van zowel de Stadscampus als van de buitencampussen geen directe weerslag op de hoeveelheid feestgangers. Bloot valt daarentegen wel meer op. “Sex sells. Naakt op de poster is nu eenmaal een eyecatcher. Het is een beproefd recept om aantrekkelijke posters te maken”, legt Lingua uit. Ook Mathias Hoffmann, praeses van Aesculapia, kan de keuze voor naakt begrijpen: “Of het nu een goed gegeven is of niet, laat ik in het midden, maar naakt spreekt nu eenmaal aan. We leven uiteindelijk ook in 2017, een blote rug is heus niet zo aanstotelijk, hoor! Mogelijk zijn er alternatieven, maar waarom zou iemand een succesvolle posterstrategie aanpassen?”
 

Je zou de posters ziektesymptomen kunnen noemen.

Een ander argument dat vaak terugkomt is dat de discussie heel snel buiten proportie is geblazen. “Bij TD-posters wordt procentueel eigenlijk helemaal niet zo vaak naakt gebruikt, zeker in vergelijking met het grafisch ontwerp voor feestjes die zich buiten de studentensfeer bevinden”, relativeert postermaker Louis. Of er dan vaker (half)naakte vrouwen dan mannen op de posters staan? Dat denkt Louis wel. Exacte cijfers heeft hij niet, maar hij was afgelopen jaar actief bij ELSA en ontwierp in het verleden ook meerdere posters voor andere clubs. Ook bij Sofia staan naar eigen zeggen vaker vrouwen dan mannen op de posters. Er wordt binnen het praesidium echter wel vaak over gediscussieerd waarom dat zo is en of die tendens doorgetrokken zou moeten worden.  “Een vrouw wordt gezien als mooi en elegant, en dat trekt meer personen van beide geslachten aan dan de robuustheid van een man”, bieden Nils en Hendrik (Wikings-NSK) als mogelijke verklaring.

struikelblok

Waar Eva eerst heel standvastig was over een naaktverbod op posters binnen de universiteit, heeft ze nu haar mening wat bijgeschroefd. “Ik wil geen halfnaakte vrouwen op posters, maar dat betekent geen verbod. Een verbod is nooit goed”, geeft ze aan. Dat haar standpunt later nog wat veranderd is, ligt misschien ook wel aan de plotselinge aard van de discussie. Het is niet het gesprek geworden waar ze op hoopte. In plaats van ieders mening te horen, werd er nu vooral – soms zelfs persoonlijk – naar de ander uitgehaald of werd de discussie weggewuifd. Eva vertelt dat er mensen zijn die – ondanks de aanvallen die ze moest incasseren –  achteraf gezegd hebben dat ze de discussie 'gewonnen' zou hebben en dat ze haar gelijk heeft gehaald. Dat alleen is absoluut niet waar het haar om ging. Veel liever zou Eva echt rond de tafel zitten met andere studenten. “Ook al ben je het niet met me eens en vind je dat de posters niet erg zijn, zeg dat dan, dan kunnen we het gesprek aangaan.”
 

Het gaat om één woord: respect.

Behalve dat ze de posters seksistisch vindt, ziet ze in de nonchalante houding van studentenclubs een groter probleem. “Je zou de posters ziektesymptomen kunnen noemen van het probleem dat eronder ligt.” Het gaat namelijk niet alleen om het naakt op de posters. Het gaat erom dat het klakkeloos geaccepteerd en overgenomen wordt. Dit blijkt ook uit het feit dat veel van de praesidia nog nooit hadden nagedacht over de negatieve kant van naakt op posters. Het naakt heeft volgens haar geen functie meer.

Tijdens de zomer besloot ze zich nog wat meer in het onderwerp te verdiepen. “Ik vroeg me af: ligt het gewoon aan mij?” Ze besloot ten rade te gaan bij de mensen die volgens haar het beste merken wat de houding van studenten en hun clubs als effect heeft op hun verdere loopbaan. Ze ging in gesprek met verschillende bedrijven, die haar vertelden dat ze inderdaad het gevoel hebben dat studenten wat laks zijn qua sociale normen.

respect

Zo spraken wij zelf met Hans Wilmots, de CEO van BDO, een accountancy en adviesorganisatie gevestigd in Antwerpen. Hij spreekt van een maatschappelijk fenomeen waarin verschillende normen en waarden, zoals het tonen van naakt en geweld, regelmatig verbroken worden. Dat verbreken is op zich niet slecht, maar dat jongeren dat op den duur normaal gaan vinden, zorgt wel voor problemen. Dit is volgens hem ook van groot belang in de verdere carrière van studenten. “Het gaat om één woord: respect.” Hij bedoelt natuurlijk niet alle studenten, maar hij ziet wel een duidelijk verschil met de studenten van vroeger. In het dagelijks bedrijfsleven ziet hij het alleen al in de details. Zo vertelt hij over de keer dat een jonge werknemer meteen de lift in sprong toen de deuren opengingen, in plaats van andere mensen voor te laten. Dat is uiteraard geen overtreding, maar getuigt wel van onvoldoende sociaal inzicht, vindt Wilmots. Hij pleit voor meer ervaring met mensen met een hogere functie en van andere afkomst, huidskleur of geslacht. Daarin moeten het onderwijs en het bedrijfsleven samenwerken.

rond de tafel

Wat moet er dan nu gebeuren? Daar blijken de meningen niet zo veel in te verschillen. In plaats van een plotse discussie, had iedereen liever een gesprek gezien. Praesidia geven dan ook aan dat, hoewel ze die hiervoor nog nooit ontvangen hadden, klachten zeker serieus genomen worden.

Dat we graag naar naakte mensen kijken, is wel duidelijk, maar waarom we ze precies op TD-posters zetten en of dat een goed idee is, daar moeten we nog eens een koffie over drinken.