ASMR is zo een van die dingen waar je eerst een beetje om moet giechelen, maar waarvan je achteraf ontdekt dat het echt werkt – of dat was bij mij toch zo. De afkorting staat voor “autonomous sensory meridian response”, wat in het echte leven een soort kriebeltjes in je hoofd en langs je rug of schouders betekent. Geen idee wat dat inhoudt? Denk aan dat kriebelige gevoel dat je krijgt als iemand in je oor fluistert.

Deze rare zweverige bezigheid is veel meer mainstream dan je denkt. De YouTubers die dit soort filmpjes maken hebben vaak enorme aantallen subscribers. In ASMR-video’s wordt dat gevoel opgeroepen door fluisteren, krakende geluidjes zoals plastic, borsteltjes, papier en nog veel meer creatieve middelen. De bedoeling is dat je je ontspant, kan slapen, maar uiteindelijk toch vooral die ontspannende kriebels voelt. Hoe je die kriebels krijgt? Dat is bij iedereen anders.

Het klinkt erg raar en geloof me, dat is het eigenlijk ook wel. Maar toen ik voor het eerst in slaap probeerde te vallen met de stem van een van deze ASMR-YouTubers in mijn oren, werkte dat meteen. De volgende ochtend werd ik wakker met mijn koptelefoon nog op uit de diepste slaap in tijden. Dus wees een keer open-minded, zet je koptelefoon op en wacht op het eindresultaat: een ontspannend dutje óf de slappe lach. Klassieke win-winsituatie. Hier een aantal suggesties om je op weg te helpen:

om het nog even uit te leggen

een verhaaltje voor het slapengaan

de eerste video die ik zag

of waarvoor je kleren (en sponsordeals) ook kunt gebruiken

borstel je problemen weg

Vsauce (wetenschap)

Michael Stevens is het kalende en bebrilde brein achter Vsauce, een YouTube-kanaal dat inzet op wetenschap en technologie in de meest ruime zin, maar waar ook culturele en antropologische thema’s aan bod komen (en eigenlijk dekt dat nog steeds niet de hele lading aan onderwerpen). Waarom hebben we niet allemaal kanker? Wat doet Alzheimer met het brein? Hoe smaakt mensenvlees? Een greep uit de vragen waarop Stevens dieper ingaat. Tel daar gastverschijningen bij op van ‘educatieve’ sterren als David Planet Earth Attenborough en Adam MythBusters Savage, en je weet dat het grote licht bij Vsauce brandt.

Nathan Figueroa (eten)

“I love food … Welcome to my channel.” Nathan Figueroa is een man van weinig woorden. Zijn YouTube-kanaal focust zich op een basisbehoefte van eenieder: de deugd van het eten. In tegenstelling tot de doorsnee persoon die genoegen neemt met een bord of twee, specialiseert Figueroa zich in het veel-eten. Het aantal calorieën dat de man verslindt in één YouTube-filmpje is onvoorstelbaar veel. Twintig cheeseburgers, een kilo chocolade of een karrenvracht aan chicken nuggets: geen uitdaging gaat hij uit de weg. Nu zou je clichématig denken dat Figueroa een maatje te veel heeft, maar niets is minder waar: hij loopt er afgetraind bij. Nadat hij pizza en hotdog achter de kiezen heeft, duikt het eetwonder de gymzaal in om 's avonds zit hij doodleuk opnieuw in de Pizza Hut. Wat wij ons dan afvragen: hoe vaak per dag moet de man naar het grote toilet? Goed dat zijn YouTube-kanaal niet over die basisbehoefte gaat.

Don’t Hug me I’m Scared (webserie)

Een lijst met interessante YouTube-kanalen zou per direct zijn geloofwaardigheid verliezen als er geen kanaal van de duistere kant van Youtube zou tussenzitten. De achterzijde van YouTube is de plaats waar filmpjes manifesteren die als beklemmend, ontoegankelijk en ronduit raar beschreven kunnen worden. Voor wie er niet mee bekend is maar nieuwe horizonten wil verkennen, vormt Don’t Hug me I’m Scared de perfecte instap. In de zesdelige webreeks volgen we drie opmerkelijke personages die blijkbaar bij de sollicitatie voor Sesamstraat-pop net uit de boot vielen. Het drietal bevindt zich in een alternatief universum overladen met symboliek, vreemde wendingen en catchy liedjes en maakt zo de meest vreemde avonturen mee. De reeks vormt dan ook een cluster van eigenaardigheden die onmogelijk uit te leggen valt, dus kijk en ervaar het vooral zelf. Don’t Hug me I’m Scared gaf overigens geboorte aan talloze fantheorieën die het gegis over Game of Thrones ver overstijgen. Onze gouden tip als je na zes afleveringen radeloos voor je computerscherm "What the fuck?" mijmert: surf naar het kanaal Film Theorists, waar glashelder uitgelegd wordt wat je net gezien hebt. Al blijven ook hun bevinden just a theory!

The Great War (geschiedenis/informerend)

Honderd jaar geleden bevond de Europeeër zich in het derde oorlogsjaar. De slag rond Arras bleef aanhouden en de Franse generaal Robert Nivelle verloor zijn job omdat zijn offensief tot heel wat slachtoffers had geleid en hij iedereen daarvoor verantwoordelijk achtte, behalve zichzelf. Hoe ik dat allemaal zo accuraat kan vertellen zonder me historicusgewijs in de stof te verdiepen? Dankzij het informerende YouTube-kanaal The Great War, waar de ontwikkeling van de Eerste Wereldoorlog week per week uit de doeken wordt gedaan.

Tijdens de blok is het aanlokkelijk om zo gemakkelijk mogelijk te ‘koken’. Om pizza’s uit het diepvriesvak te pakken, gevolgd door kant-en-klare lasagne en, als zelfs de supermarkt te veel moeite is, gewoon frieten te gaan halen. Het ligt misschien aan mij, maar tijdens de examens heb ik een enorme drang naar ongezond eten.

Na een paar dagen kom je dan toch op het punt dat je verlangt naar iets meer groenten en fruit. Iets groens, makkelijks, maar géén smoothie. Dat is het moment waarop ik naar maisschelpen grijp. Taco’s, ze kosten bijna geen moeite om te maken en je kan ze vullen met waar je maar zin in hebt. Een Google-rondje en je stuit op verschillende taco’s met kip, gehakt of zalm. Je vult de schelpen met bonen, met heel veel ketchup of gewoon rode pepers. Voor ieder wat wils en meer dan genoeg inspiratie om eens te experimenteren.

Mijn favoriete taco is misschien weinig bijzonder en ook niet heel Mexicaans, maar hij is wel lekker fris, bevat de door mij geliefde feta én is gemakkelijk te bereiden. Doordat ik de meeste ingrediënten voorverpakt koop is er altijd wat over en heb ik de volgende dag nog een gezonde lunch ook. Precies wat een warme blokdag nodig kan hebben.

ingrediënten

• 1 pak tacoschelpen
• 1 bakje zure room
• 250 gram gehakt
• 1 potje mais (150 gram is zeker genoeg)
• 1 avocado
• 100 gram voorgesneden ijsbergsla
• 1 bakje saladeblokjes (of gewoon feta natuurlijk)
• 1 bakje cherrytomaten
• eventueel wat rozemarijn

bereiding

Eigenlijk kan er weinig fout gaan. Begin met het voorverwarmen van de oven zodat je de taco’s er in kan leggen als je bijna klaar bent.

Vervolgens bak je het gehakt tot het gaar is en voeg je eventueel rozemarijn toe voor wat extra smaak. Terwijl het vuur aan staat kan je de avocado van zijn schil ontdoen en in blokjes snijden. (Zorg dat je een rijpe hebt; dat is zoveel lekkerder en dan laat de schil ook meteen los). Nu hoef je alleen nog de cherrytomaten doormidden te snijden en de taco’s een paar minuten op te warmen. De saladeblokjes en sla zijn immers al voorgesneden en ook de mais en de room kunnen er zo in.

Ik zet meestal alles in bakjes rond mijn bord, pak af en toe een schelp en besmeer deze dan met wat zure room en leg er de fetablokjes in. Die bedek ik dan met wat mais, vervolgens met het gehakt, wat avocado en daarna de tomaten en sla. Je kan qua volgorde en hoeveelheid natuurlijk variëren, maar de ervaring leert me dat alles zo het best op zijn plek blijft. Want netjes eten, dat blijft bij taco’s toch meestal de grootste uitdaging.

Eet smakelijk!

Begin jaren negentig besliste de European Broadcasting Union, een overkoepelende samenwerking tussen verschillende nationale omroepen van Europese landen, om een aantal animatiereeksen voor televisie te maken die voor de nationale zenders afzonderlijk ver boven budget waren. Een van deze projecten was de verfilming van een boekje getiteld The Animals of Farthing Wood van de Brit Colin Dann. Beestenbos is boos was geboren, en in zijn kielzog werd de kinderlijke onschuld van een generatie jonge kijkertjes over heel Europa vroegtijdig geaborteerd.

Want ja, Beestenbos is boos was onverbloemd en ongenadig eerlijk tegenover zijn doelpubliek. Dood, ouderdom, dementie en aftakeling, toch eerder moeilijke en zware thema’s voor een kindertelevisiereeks, werden gretig en op een voor die tijd ongezien complexloze manier behandeld. Wat natuurlijk niet hoeft te betekenen dat het ons als kijker niet met de nodige complexen heeft opgezadeld ... Daarnaast was Beestenbos is boos ook een ontnuchterende parabel over de broosheid van idealisme en de inherente tegenstrijdigheden van de welvaartsstaat – “alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren sterven iets gemakkelijker dan andere”. Ook dat moet wel een diepe indruk hebben gemaakt op de psyche van onze generatie.

Hoe zeg je? Wacht, even een kleine recap:

beestenbos is broos

Sinds jaar en dag leven de dieren in het bos tot plots de mensen beslissen om er een autoweg aan te leggen. Het bos wordt gekapt en de dieren slaan op de vlucht. Pad weet de weg naar een natuurreservaat, ‘het Witte Hertenpark’. Daar zullen de dieren veilig zijn. Op een spoedvergadering besluiten de dieren om de handen poten in elkaar te slaan zodat ze in groep dit beloofde land kunnen bereiken. Ze verkiezen Vos als leider en de roofdieren beloven de kleinere dieren niet op te eten onderweg. Gaandeweg wordt het pact al snel uitgebreid naar een quasi socialistisch systeem, waarbij algemene principes gelden als “de groep wacht op de traagste”, “bij schaarste deelt iedereen zijn voedsel” en “iedereen geeft naar eigen vermogen”.

Toch was deze samenwerking zeker geen sprookje. De tekenfilmserie liet geen gelegenheid ongebruikt om de fragiliteit van het pact te illustreren. Niet in het minst aan de hand van de sinistere aanwezigheid van de sarcastische Adder, door wiens onaflatende stroom van sardonische opmerkingen de zwakkere knaagdieren in een permanente staat van angst verkeerden. Zeker wanneer in het tweede seizoen de dieren aankomen in het Witte Hertenpark komt het pact voortdurend onder druk te staan. De inheemse roofdieren van het park, onder wie de blauwe vossen, zijn immers niet gebonden aan het pact en doen zich zonder scrupules te goed aan de weerloze nieuwe prooien van het Beestenbos.

Nu het gemeenschappelijke gevaar van de mens van de baan is, worden bovendien de dieren van het pact zelf ook terug elkaars grootste vijand. Het hele samenwerkingsverband blijkt slechts een dun laagje vernis te zijn wanneer instinct terug komt bovendrijven. Al snel doen de eerste drama’s zich voor: de immer loyale en betrouwbare Torenvalk maakt een tragische vergissing en eet per ongeluk de muizen van het Beestenbos op. De consternatie en algemene verontwaardiging is groot. Innerlijk verscheurd door haar instinct als roofdier en haar complete toewijding aan het tegennatuurlijke pact, wordt Torenvalk verpletterd door gevoelens van schaamte en wroeging. Zichtbaar getroebleerd besluit ze de groep te verlaten om nooit meer terug te komen.

beestenbos is animal farm?

Ondertussen deden de scenaristen van Beestenbos is boos ook geen moeite om de soms wat scheefgetrokken machtsverhoudingen in het pact te verdoezelen. Mol krijgt als meest nutteloze dier van de bende een voorkeursbehandeling vanwege zijn hechte vriendschap met Das, de rechterhand van Vos, terwijl konijnen, muizen, egels en fazanten als anonieme proleten sterven bij de vleet. Vos was een goed boegbeeld onderweg, maar begint in het park al snel wat tirannieke trekjes te krijgen. Uiteindelijk leidt dit ertoe dat hij zijn oudste zoon Lef verstoot na een meningsverschil. Dan is er nog de wijze Uil, die door de makers van de serie om een of andere reden wordt geportretteerd als een passief agressieve pseudo-intellectueel die Vos benijdt om zijn leidersrol. Ook zij gaat later in ballingschap – net als de vervelende maar goedaardige nar Wezel trouwens. Ook zij verlaat uit schaamte het park nadat ze in seizoen twee de dieren van het Beestenbos verraadde door te spioneren voor de rivaliserende clan van de blauwe vossen. Excommunicatie was wel degelijk een ding in Beestenbos is boos, al werden de Goelags nooit getoond.

Het verraad van Wezel, de meltdown van Torenvalk, de tirannie van Vos ... Het werkte allemaal in op ons niets vermoedende kinderbrein en vertelde ons dat verheven idealen in de praktijk steeds lelijke kantjes hebben en dat vreedzaam samenleven ultiem misschien wel gedoemd is om te mislukken of op zijn best een soort bitterzoete, halfslachtige leugen wordt. Opbeurend, hoor.

“wat je ook doet, niet oprollen”

Je zou bijna gaan vergeten dat naast deze sombere maatschappijvisie Beestenbos is boos ons ook nog opzadelde met een resem extreem traumatiserende sterfscènes.

Wie kan immers nog onverschillig langs de lijkjes van platgereden egels fietsen nadat hij als kind de tragische dood van meneer en mevrouw egel op zijn netvlies gebrand heeft gekregen? De absolute weerloosheid van deze beestjes toen ze oog in oog met de dood stonden, ging door merg en been: bij het oversteken van een drukke verkeersweg raakt het aandoenlijke koppeltje egels verlamd van de schrik. Geconfronteerd met een aanstormende vrachtwagen slagen ze er niet in om hun instinctieve reflex om zich op te rollen te onderdrukken: “Wat je ook doet liefste, niet oprollen!”

Of wie voelt zijn maag niet nog omkeren wanneer hij herinnerd wordt aan de gruwelijke scene met de klauwier, het boosaardige vogeltje dat de lugubere gewoonte heeft om zijn prooien op doornen of takjes te spiesen? Alsof een volledige nest babymuisjes uitmoorden nog niet traumatiserend genoeg was, besloten de scenaristen de meest weerzinwekkende dood te bedenken die er bestaat in het dierenrijk. Hoe veel gruwelijker kan je infanticide maken, Beestenbos is boos? Pure horror dit.

Maar de gruwelijke en willekeurige dood van de egels en de babymuisjes zijn in sommige opzichten misschien wel makkelijker te verteren voor een kind dan de pijnlijke en brutaal eerlijke manier waarop de schrijvers van Beestenbos is boos de stelselmatige aftakeling en uiteindelijke dood van Das in beeld brachten. Das wordt geïntroduceerd als de nestor van de groep en de voornaamste raadsman van Vos. Als wijs en minzaam opaatje is hij voorbestemd om je favoriet te worden. Ook de innige vriendschapsband die hij heeft met Mol, die steevast in zijn nek gezeten is, jaagt zijn knuffelfactor nog wat de hoogte in. Wanneer hij in het tweede seizoen begint te dementeren, breekt dat dan ook je hart. Zeker wanneer Mol offscreen sterft en zijn zoon dan maar zijn plaats moet innemen om de oude Das niet te zeer van streek te brengen, is het moeilijk om de tranen te bedwingen. Vlak voor hij sterft van ouderdom waant Das zich in het Beestenbos, de plek waar hij altijd het gelukkigst was. Samen met Mol. (snik)

En net wanneer je denkt dat je alles hebt gehad, vindt Beestenbos is boos weer een tragedie die nóg smartelijker is om je reeds kapotverminkte kinderzieltje nog wat meer mee te tergen. De dood van Lef, de oudste zoon van Vos, is misschien wel de meest tragische gebeurtenis in de hele shitload aan tearjerkers die deze sadistische tekenfilm rijk is. Ouders die een kind overleven is altijd wrang. Nog wranger wordt het als ze verscheurd worden door spijt omdat ze dat kind zelf eerst verstoten hebben. Maar wanneer de stervende Lef zich met zijn laatste krachten terug tot in het park sleept om zijn ouders nog een laatste keer te zien voor hij sterft, wordt het helemaal om van te janken. Aan de rand van het park bewenen Vos en zijn vrouw hun eigenzinnige zoon. Het is één van de laatste scènes van seizoen twee. Damn, deze serie was hard ...

“En, lukt het een beetje?” is de vraag bij uitstek die de student de stuipen op het lijf jaagt. Voornamelijk omdat er geen eerlijk antwoord bestaat. Nee, het lukt niet. Je kan jezelf wijsmaken dat het aan het lukken is maar diep vanbinnen voel je de zenuwinzinking al aankomen. Door te antwoorden met een volledige leugen stel je je ouders misschien iets te gerust waardoor ze je later kunnen vragen een afwas te doen “omdat alles toch zo vlot gaat en je wel een studiepauze verdient hebt.” Je boeken op de grond gooien en beginnen huilen is dan weer een iets te radicaal eerlijk antwoord. Ouders gaan je willen troosten waardoor je nog meer studie- en/of Facebooktijd verliest. Rustig blijven, je boeken blijven aanstaren en zeggen “ik moet nog wel veel doen maar ik ga er wel geraken”, is het beste wat je in die situatie kan doen. De ouders zijn gerustgesteld omdat het gaat lukken, maar ze hebben ook door dat ze je best niet kunnen storen omdat je nog wel veel moet werken. Dit geldt ook voor vragen als “en, moet je nog veel doen?, “ken je het al?” en alle aanverwanten.

Zo makkelijk kom je er helaas niet van af wanneer ze je eten komen brengen. In theorie klinkt eten dat naar je kamer geleverd wordt fantastisch, maar tijdens het studeren is alles relatief. Stel dat je juist goed bezig bent en plots staat je bureau vol voedsel waarvan je niet wist dat je het wilde. Je kan dan dankjewel zeggen en alles oppeuzelen, want laat ons eerlijk zijn: het is best lief dat ze je willen helpen in deze tijden, of je kan beginnen roepen dat ze je met rust moeten laten en dat ze het allemaal niet snappen. In beide gevallen kan je je studieritme meteen uit het raam gooien. Je kan beter vragen of ze het even in de keuken laten staan en dat je het zal opeten als je hoofdstuk klaar is. Zo heb je een studiepauze op een moment dat je zelf kiest. Je ouders vinden het dan geen probleem dat je pauzeert omdat ze ervan overtuigd zijn dat je beneden komt om ook even met hen te praten. Moest dat laatste echt niet het geval zijn kan je tijdens je pauze snel naar beneden lopen, zoveel mogelijk eten in je handen steken en als een wasbeer terug naar je kamer lopen. Wanneer ze niet met eten afkomen maar met een of ander vaag hipster thee drankje waarvan ze gehoord hebben dat het helpt bij het leren is een gewone “ah, oké, merci" wel voldoende.

Stel nu dat je het echt niet meer ziet zitten en op een avond beslist om toch even op café te gaan, maar dan de vraag krijgt “zou je niet beter blijven studeren?” Wat is dan het beste antwoord om uit die situatie te geraken? Helaas is er geen juist antwoord. Na uitgebreid denken en een beetje praktisch onderzoek is gebleken dat er geen optie is waarin beide partijen winnen. In zo'n situatie kan je best je kamer uitgaan met een koptelefoon op, doen alsof je je ouders niet hoort en dan even genieten van hoognodige sociale interactie. Zolang je de dag erna terug vroeg kan beginnen studeren zodat wanneer je ouders vragen willen stellen als “denk je nu echt dat je het kan permitteren om een avond weg te gaan?”, of “gaat het nu wel lukken nu je die avond verspilt hebt?”, je gewoon kan antwoorden: “ik moet nog wel veel doen maar ik ga er wel geraken.”

In januari en juni kun je er niet omheen: de examens zijn er weer. Alsook de examengeilheid. Een bib vol blokkende studenten blijkt meermaals een broeinest van hormonen. Wc’s worden niet meer enkel gebruikt om het hoogstnodige te doen – of toch weer wel. Wachten tot een aangenaam bed schijnt plots bijzaak te zijn.

de unif is het nieuwe bed

Nee, dat is geen veronderstelling gebaseerd op wat stoeferige berichtjes online. Ook in onze grote enquête rond seks waaraan 1.876 studenten uit Antwerpen, Gent en Leuven deelnamen, zien we de trend om de broek eens te laten zakken binnen de universiteitsmuren.

13,1 procent van onze seksueel actieve studenten ging al eens van bil op de campus. Het is nochtans een actieve bezigheid die vooral de mannen durven ondernemen: 18 procent van onze mannelijke deelnemers is lid van de Mile Low Club. De vrouwen zijn hier sterk in de minderheid (9,5 procent).

Het blijkt echter kort door de bocht om te beweren dat examengeilheid hier de hoofdreden is. Het was voor 36,9 procent van deze studenten wel een aanleiding, maar de hoofdprijs wordt door een ander motief weggekaapt. 59,6 procent van dit selecte clubje wou deze daad immers ook van de bucketlist kunnen strepen. Het gebrek aan een eigen kotmatras (14,2 procent) gaat met de bronzen medaille lopen.

We zijn gevleid door de tien studenten die een goed dwarsartikel als goed doel zagen, dat is toch meer dan de vier (vrouwelijke) studenten die hun eigen punten als een hoger doel zagen om zich aan seksuele activiteiten binnen de universiteitsmuren te wagen.

op de schoot van de prof (of assistent)

Van de 1.724 seksueel actieve studenten die onze enquête invulden, bleek 2,1 procent al eens een vrijpartij gedeeld te hebben met een prof of assistent. Slechts de helft van deze studenten beleefde deze tête-à-tête echter op de universiteit.

Niet al deze studenten deden het echter om extra punten te scoren. Ook onschuldige redenen worden aangehaald. “Ik was samen met de assistent voor ze assistent was”, laat één van onze mannelijke deelnemers weten. Ook daten drijft je wel al eens in de armen van een prof of assistent. “We kennen elkaar van Tinder, niet de universiteit, en hebben geen enkele overlap op universitair vlak”, drukt een vrouwelijke student ons op het hart.

Maar uiteraard zijn het niet enkel toevalligheden die studenten in de armen van hun lesgevers drijven. “Het was een fantasie die ik graag waarheid zag worden”, bekent een andere studente. “Het is toch wel een aanrader als beide partijen inzien dat het voor één keer is. En er geen complicaties kunnen optreden”, vertelt een volgende. En proffen blijken soms ook gewoon ‘een lekkertje’ te zijn.

How It Should Have Ended (film/comedy)

Op een uitzonderlijk geestige manier steekt How It Shoud Have Ended (of kortweg HISHE) de draak met plotholes en finales van uiteenlopende blockbusterfilms. Waarom maakte het fellowship in The Lord of the Rings niet meteen en blijvend gebruik van de reuzearenden? Konden Luke en Leia niet beter Jabba the Hutt uitschakelen in plaats van één voor één binnen te sluipen? En had Ultron, met zijn ongelimiteerde toegang tot internet en alle andere technologie, niet gewoon direct moeten winnen? Vragen die HISHE voor je beantwoordt in een enorm geinige tekenfilmstijl. Aanrader voor zij die verkocht zijn: de Super Café-compilatie waarin Superman en Batman over de laatste filmtoppers van gedachten wisselen. Hi-la-risch.

CrashCourse (educatief)

Wist je dat John Green, de auteur van o.a. The Fault in Our Stars en Paper Towns, een YouTube-kanaal runt met zijn broer Hank? CrashCourse biedt een heel aantal ‘lespakketten’ aan, gaande van filosofie en filmgeschiedenis tot computerwetenschap en fysica. Een filmpje duurt maximaal tien minuten en zit boordevol behapbare informatie. Begrijp je nog steeds geen jota van Ockhams scheermes, de Arithmetic Logic Unit of pakweg integralen? Wie weet zorgt de alternatieve uitleg van de broeders Green en hun collega’s wel voor dé aha-erlebnis.

Mr. Sark (gaming)

Wie fan is van YouTube-gamers als Vanoss, TheSyndicateProject en PewDiePie, dient Mr. Sark aan zijn abonnementenlijst toe te voegen. De grappige en aimabele man uploadt niet vaak, maar wanneer hij een filmpje aan YouTube toevoegt, maakt dat deel uit van de crème de la crème van de gamingcommunity. Vooral zijn enorm verfijnde editing springt in het oog, net als zijn rake humor. Voor wie op YouTube ooit het teloorgegane Machinima Respawn volgde, zal Mr. Sark een vertrouwd gezicht zijn. Maar Machinima Respawn-aanhangers zijn in onze contreien op een hand te tellen en de roem van de Amerikaanse gamer blijft miniem. Daarom de kruistocht van ondergetekende: kijk naar Mr. Sark!

Cinefix (film/informerend)

Toonaangevend filmkanaal dat vooral bekend staat om zijn top tien-lijstjes. En vooraleer je met je ogen draait en “alweer zulke simpele lijstjes” zucht, is het noodzakelijk om te weten dat de lijstjes van de concurrentie (denk Watchmojo) stierenstront zijn in vergelijking met die van Cinefix. Reden daarvoor? Cinefix maakt daadwerkelijk zijn huiswerk. Stel dat de vraag luidt: “Wat zijn de tien beste oorlogsfilms aller tijden?” Watchmojo zal al snel de meest recente en bekende oorlogsfilms opvoeren en tot een lijst komen met voorspelbare films van overwegend Amerikaanse makelij. Cinefix daarentegen voert telkens research uit doorheen de hele filmgeschiedenis en laat zich niet tegenhouden door landsgrenzen. De keuzes zijn daarom steeds weloverwogen en verfijnd, en je kan steevast enkele nieuwe films aan je eigen lijst toevoegen.

creatieve croques

De gouden combo ham-kaas kennen we allemaal wel, maar als je out of the box denkt, kan er een hele wereld opengaan. De mogelijkheden zijn in principe oneindig – denk maar aan brie, peer en noten of mozarella met tomaat. Een restje pesto van de dag ervoor kan, samen met wat geraspte kaas, voor de ideale Italiaanse experience zorgen. Als je echt geen verse producten in huis hebt, kan je voor de gedurfde combinatie pindakaas met curryketchup gaan. Eerder zin in een dessert? Dan is banaan met chocopasta een goede keuze.

Voor deze oermaaltijd voor de kotstudent hoef je niet in het bezit te zijn van een toaster. Ook een oven of een pan zijn voldoende: een paar minuten bakken tot je croque goudbruin is, en klaar.

waanzinnige wentelteefjes

In de volksmond worden ze weleens verloren brood genoemd; wentelteefjes zijn met andere woorden de ideale bestemming voor de boterham die al een beetje droog is geworden. Het principe is eenvoudig: meng één ei, 100 milliliter melk en een eetlepel suiker in een diep bord. Laat het stuk brood even weken terwijl je een klontje boter laat smelten in een pan. Bak het wentelteefje op een middelhoog vuur aan twee kanten en geniet van het beste ontbijt ooit. Laat die dag studeren maar beginnen!

crunchy croutons

Ben je die alledaagse kom (minuut)soep beu of heb je genoeg van saaie salades? Leuk ze dan op met een flinke portie zelfgemaakte croutons! Daarvoor is oudbakken brood zelfs geschikter dan nieuw brood, dat te veel vocht bevat om echt crunchy te kunnen worden. Moeilijk om te maken zijn de croutons alleszins niet: je snijdt je brood in blokjes, en bakt het daarna tien minuten in een oven op 130 graden.

homemade lookbroodjes

Maak van je opwarmmaaltijd een tweegangenmenu door zelf lookbroodjes als voorgerecht te maken. Hiervoor is Frans brood het meest geschikt, maar ook de doodgewone boterham kan zich tot lookbroodje ontpoppen. Smeer een flinke laag boter op het brood. Pers een teentje knoflook of snij het in fijne stukjes. Verdeel een beetje van de look over de boter en voeg wat kruiden toe naar smaak, zoals bijvoorbeeld chili of basilicum. Stop de broodjes in de oven tot ze goudbruin zijn en waan je op restaurant op eigen kot!

Dat waren maar een paar suggesties, maar de mogelijkheden stoppen daar zeker niet: maak eens paneermeel van geroosterd brood, of vraag je oma naar een recept voor broodpudding. Toch nog een liefhebber van de klassieke boterham, maar geen zin om voedsel te verspillen? Vries dan een deel van je brood in en ontdooi het als het nodig is. En wie een nostalgische ziel is, kan altijd naar het stadspark gaan om eendjes te voederen. De ideale blokpauze, als je het ons vraagt!

Heb je na het lezen van dit artikel zin gekregen in bananenbrood? Check dan zeker ons recept!

Eén nachtje slapeloosheid kan je al in een lichte staat van wanhoop brengen. Maar wat zou er gebeuren als je niet onder de lakens zou kruipen en gewoon wakker bleef? Want eigenlijk is slaap best iets absurds: acht uur per etmaal zit je bewusteloos te hallucineren, om vervolgens fris of minder fris te ontwaken. Vechten tegen onze drang om onder de wol te kruipen kan niet zo moeilijk zijn, toch?

trippen met Tripp

Wij waren niet de eersten met die vraag. In 1959 testte de New Yorkse radiopresentator Peter Tripp uit wat er precies gebeurt als je 200 uur aan een stuk wakker zou blijven. In een soort glazen huis avant la lettre stond hij een dikke week lang radio te maken op Times Square. Bijgestaan door een team van wetenschappers en dokters vocht hij tegen de slaap; in ruil daarvoor kreeg hij donaties voor het goede doel. Wat Peter doormaakte was op zijn zachts gezegd trippy. Al na een tweetal dagen kreeg hij last van hallucinaties: het kostuum van een wetenschapper bestond volgens hem integraal uit wormen en hij had de grootste moeite met simpele vraagstukken. Zo was het alfabet opzeggen voor hem een onmogelijke klus.

Na zes dagen slapeloosheid draaide hij helemaal door. Toen hij een lade in een nabijgelegen hotelkamer opende, was hij ervan overtuigd dat die in brand stond. Een opgezet spel van de dokters en wetenschappers, volgens Tripp. In werkelijkheid was er nergens vuur te bekennen. Daar bleef het echter niet bij; hoe meer het experiment vorderde, hoe meer twijfels hij kreeg over zijn eigen identiteit. Was hij wel Peter Tripp? Of was hij een vriend van hem, die volgens hem op een klok leek waar hij naar staarde? (Zoals we al zeiden, de man was aardig ver weg.)

racende Robic

Een ander geval van extreme slapeloosheid kunnen we vinden bij de Sloveense atleet Jure Robic. Hij nam deel aan de Race Across America, een uithoudingsrace op de fiets die maar liefst 3000 mijl lang was en waar geen officiële pauzes ingelast werden. In 2004 legde hij die 4800 kilometer af op acht dagen, met slechts acht uur slaap tussendoor. Ook hij beleefde als gevolg daarvan de meest absurde hallucinaties: hij zag wolven en aliens die hij moest verslaan en dacht dat hij achtervolgd werd door Afghaanse rebellen. Zijn supporters zagen daar geen graten in, ze moedigden de arme man zelfs aan om sneller te fietsen zodat de rebellen hem niet te pakken zouden krijgen. En niet zonder resultaat: Robic won de race, iets wat hij daarna nog vier keer herhaalde.

do not try this at home

De mannen kwamen er, na een lange nacht slapen, weer helemaal bovenop. Toch kunnen we niet besluiten dat slapeloosheid onschuldig is. Wie een chronisch tekort aan slaap heeft, krijgt sneller last van geheugenproblemen en heeft meer kans om ziek te worden. En er zijn ook ernstigere gevolgen: gemiddeld minder dan zes uur slaap per nacht zorgt voor een aanzienlijk grotere kans op een beroerte.

Slaap is nu eenmaal noodzakelijk voor ons lichaam. Als we ’s nachts liggen te ronken, kan ons DNA zich herstellen en kunnen schadelijke stoffen in onze cellen afgeweerd worden. De beste tip om voor je volgende examen te slagen is dus eens goed uitslapen. Wat ons betreft het perfecte excuus om nog snel een dutje te doen!

Meer weten? In de laatste dwars van dit academiejaar legde professor Verbraecken uit wat het slaaponderzoek aan onze universiteit inhoudt.