Om te beginnen moet er geduid worden dat dit artikel geen wetenschappelijk onderzoek is. Er zijn verschillende universiteiten die hier wel onderzoek naar hebben gedaan, maar verschillende uitkomsten hebben tot op de dag van vandaag nog niet echt een sluitend antwoord kunnen bieden. Britse wetenschappers hebben bijvoorbeeld in een test aangetoond dat studenten die tijdens een examen muziek beluisterden slechter scoorden dan de groep die in absolute stilte de test aflegde. Aan de andere kant is er ook ‘het Mozart-effect’. Bij een test in 1993 ontdekten Amerikaanse neurobiologen dat het (op voorhand) beluisteren van Mozart een positieve invloed had op de IQ-scores van hun proefpersonen.

De wetenschappelijke studies buiten beschouwing gelaten lijkt het vooral van persoon tot persoon af te hangen of je nu beter met of zonder muziek studeert. Sommigen worden te veel afgeleid door muziek, anderen kunnen dan weer niet tegen complete stilte. Voor deze laatste groep volgen hier enkele tips.

Zet geen radio op. Hoewel er enkele radiozenders zijn die elke examenperiode een aangepaste ‘blokprogrammatie’ hebben, is het luisteren naar de radio heel afleidend. Tussen de liedjes door komt er nieuws en reclame aan bod en ook gesprekken tussen de dj’s en bellers zijn niet echt goed voor de concentratie. Het is daarom ook beter om muziek op te zetten waar geen tekst in voorkomt. Zo voorkom je dat je meer naar de tekst gaat luisteren en minder gefocust bent op de cursus die je moet lezen. Kies daarom voor bijvoorbeeld klassieke muziek en liefst rustige, harmonieuze muziek met weinig tempowissels, zodat je brein niet te veel verschillende prikkels krijgt. Bij uitbreiding zijn instrumentale nummers en filmmuziek dus vaak ook een goede optie. Voor diegenen die nog verder willen gaan kan je ook natuurgeluiden opzetten. Op YouTube zijn urenlange compilaties te vinden met enkel vogelgeluiden, het ritselen van bladeren of de tikkende regen.

Buiten de muziekkeuze op zich, is het ook belangrijk om met de volgende zaken rekening te houden. Het urenlang verder klikken op YouTube, op zoek naar de perfecte studeermuziek, kan zonder dat je het doorhebt een uur of meer van je tijd in beslag nemen. Maak daarom op voorhand al een playlist, zodat je niet tijdens het studeren nog moet gaan zoeken. Maak je playlist ook niet te lang. Als je je playlist ongeveer afstelt op de duur van je studeertijd – maximum 1 à 2 uur aan een stuk – weet je dat het tijd is voor pauze wanneer de muziek stopt. Zorg er ook voor dat je je scherm van je laptop of gsm afzet als je deze enkel gebruikt voor je muziek. Zo word je niet afgeleid door een (extra) lichtbron. Zelfs al zit je alleen, gebruik altijd oortjes om muziek te beluisteren zodat je niet wordt afgeleid door andere geluiden van buitenaf. Zorg er tot slot wel voor dat je je muziek niet te luid zet. Je moet er voor zorgen dat het effectief achtergrond muziek blijft en dat de muziek niet de bovenhand krijgt op je concentratie.

En voor diegenen die liever zonder muziek studeren: muziek tijdens je pauze, vlak voor het slapengaan of voor het examen zelf geeft sowieso een kalmerend effect. Veel succes alvast!

Een korte inleiding voor wie alleen denkt aan de Toverfluit wanneer hij die naam hoort: Tamino-Amir Fouad is twintig, heeft Egyptische roots, maar komt gewoon uit Antwerpen. In februari werd hij met zijn nummer Habibi één van de drie winnaars van De Nieuwe Lichting op Studio Brussel, en sindsdien gaat het hard voor hem. Zijn eerste EP, Tamino, verscheen enkele weken geleden. Om die voor te stellen, toerde hij kort door Nederland en Vlaanderen. Zijn passage in de TRIX Club is de laatste van de reeks volledig uitverkochte shows.

Het is een hete zomeravond, en ook de TRIX voelt tropisch aan. Toch staan we met een hele menigte op elkaar gepropt, wachtend op deze nieuwe artiest. Wanneer Tamino opkomt, begint hij ingetogen aan het eerste nummer. Dat doet hij met teneergeslagen ogen, en met een soort somberheid die hem wonderwel staat. Je gelóóft hem gewoon. Zijn zangstijl is betoverend – denk Radiohead, maar dan met engelachtige falsetstem. Die stem fungeert soms als een tweede instrument, zoals bijvoorbeeld in Reverse.

De nummers van zijn EP komen uiteraard aan bod, maar daarnaast brengt hij nog ander, onbekend werk. De show doet denken aan een ontluikende bloem: Tamino begint alleen, maar wordt gaandeweg bijgestaan door twee ander muzikanten. Soms lijkt het even alsof hij in zijn eigen wereld zit en geen contact maakt met het publiek, maar tegen het einde maakt de ingetogenheid plaats voor een kleine uitbarsting. Cigar en Crocodile zijn prachtige indienummers die de show net dat tikje meer geven. De ultieme apotheose vormt zijn radiohit, Habibi. Op het einde druipen we van het zweet, maar dat merken we al niet meer.

Ook al was dit optreden het laatste van de reeks, toch kun je Tamino nog heel de zomer meepikken op onder andere Rock Werchter, Cactus Festival en Openluchttheater Rivierenhof. Wij raden het alleszins absoluut aan. Want: een optreden van Tamino bijwonen is altijd een beetje verliefd worden.

Speciaal voor jullie onderwierpen we vijf studeerlocaties, van eigen achtertuin tot foodmarket, aan ons kritische oog en deelden we objectief onze scores uit. Daarbij focusten we ons op drie punten. Ten eerste keken we naar de zogenaamde zen-factor van de studieplek: was er sprake van absolute stilte, of heerste er net chaos? Ten tweede hechtten we belang aan de sfeer en gezelligheid. Wil je ergens een hele dag zitten, dan kan het maar beter een beetje aangenaam zijn. Een fenomenaal uitzicht of zalige stoelen zorgden daarom ook voor hoge punten. Ten derde controleerden we uitgebreid de pauzemogelijkheden – goed pauzeren is essentieel, dat weet iedereen. De komende locaties pluisden we helemaal uit voor jullie. Ga erheen en oordeel zelf!

Letterenhuis

Zen-factor: 8/10
Sfeer en gezelligheid: 6/10
Pauzemogelijkheden: 9/10

Hoewel er er slechts 10 studieplekken beschikbaar zijn in het Letterenhuis, is deze studielocatie zeker de moeite waard. Als student krijg je de ruimte om je boeken gespreid over je studieplek te leggen. Heb je even genoeg van het studeren en wil je even pauze nemen, dan kun je fijn onderuitgezakt zitten in de ruimte ernaast. Mocht je behoefte hebben aan een frisse neus, dan kan je het dakterras van het museum op of loop je even over de nabijgelegen Groenplaats of het Hendrik Conscienceplein. Om bij de studieruimte te komen, ben je bevoorrecht om eerst een kijkje te nemen in het museum. Het enige nadeel is dat er niet op alle studieplekken stopcontacten beschikbaar zijn. (Daan)

MERCADO

Zen-factor: 7/10
Sfeer en gezelligheid: 5/10
Pauzemogelijkheden: 8/10

Pop-up foodmarket MERCADO voedt deze examenperiode niet alleen de maag, maar ook de ziel. Een deel van de eerste verdieping is namelijk opengesteld voor blokkende studenten. Naast een grotere zaal vind je hier ook een viertal kleinere lokaaltjes. De lichtgele kale muren, de kamerplanten en de houten stoeltjes doen nog het meest van al aan een oude lagere school denken, maar net wanneer die flashback naar de maaltafels van zeven om de hoek loert, is daar het fenomenale uitzicht over de Groenplaats. De ruimte is bovendien niet al te volgepropt en er is veel lichtinval, wat rust uitstraalt. Een klein nadeel is dat het er niet altijd even stil is, maar dat los je gemakkelijk op door de gratis oordopjes. (Joanna)

Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience

Zen-factor: 9/10
Sfeer en gezelligheid: 5/10
Pauzemogelijkheden: 8/10

De erfgoedbibliotheek lijkt op het eerste zicht geen ideale studieplek. In deze zaal waar je oude boeken kunt raadplegen, mag je niet eten of drinken en ook je jas moet je in een kluisje laten liggen. Streng? Het is maar hoe je het bekijkt. Door de onnodige ballast is deze plek helemaal zen en heerst er een ware stiltecultuur. Als je ongestoord wilt doorblokken of -thesissen is dit dé ideale locatie. De stilte doorbreken doe je dan weer door simpelweg een wandeling te maken op de nabijgelegen Grote Markt of Groenplaats, die bijna letterlijk aan de deur liggen. (Joanna)

je eigen huis

Zen-factor: 8/10
Sfeer en gezelligheid: 7/10
Pauzemogelijkheden: 9/10

Niet iedereen studeert graag op locatie. Sommige vreemde vogels onder ons studeren liever gewoon thuis. Je eigen vertrouwde kamer, al je boeken bij de hand en vooral: een koelkast die tot de nok gevuld is! Wat willen we nog meer? De mama die subtiel opmerkt dat “je vandaag toch niet zoveel doet hè?” nemen we er dan maar bij. Net zoals de ligstoel in de tuin, die met dit zonnige weer heel aanlokkelijk wenkt. Weerstaan is geen optie. Dan maar buiten studeren! Zolang de buurman nu maar niet aan zijn haag begi … Ja lap! (Jonas)

Scoutshuis

Zen-factor: 8/10
Sfeer en gezelligheid: 6/10
Pauzemogelijkheden: 10/10

Eens een scout, altijd een scout. Aan de lokroep van het gloednieuwe Scoutshuis kon ik dus – drie jaar nadat ik mijn bottines en hemd in de kast geborgen had – niet weerstaan. Het gebouw ligt in Borgerhout en is daarmee wat verder van de studentenbuurt verwijderd, maar het is een fiets- of bustochtje zeker waard. Op de vergaderzaaltjes die zijn opengesteld voor studenten is niet veel aan te merken: degelijk, maar in een kring van tafels studeren heeft ergens ook iets raars. Waarom dan toch naar hier gaan? Vlak naast het Scoutshuis ligt het zwembad Plantin-Moretus, waar je voor slechts anderhalve euro een frisse duik kunt nemen. Geen betere manier om je batterijen op te laden! (Joanna)

Te waar om mooi te zijn is zeker een boek dat op de leeslijst kan deze zomer. Ondanks het zware onderwerp is het fascinerend en leest het als een trein. Om het ontroerende verhaal van Othello en Minthe te lezen hoef je dus maar één goede zomerse middag uit te trekken.

Het zware onderwerp waarover ik het heb is vrijheid, maar ook zelfmoord en waarom die twee met elkaar verbonden zijn. In het boek gaat de jonge protagonist Othello op zoek naar de reden voor de zelfmoord van zijn zus, Minthe. Wat drijft iemand om zoiets te doen? Die vraag leidt Othello naar boeken, nieuwe mensen en andere landen. Alles om de waarheid te achterhalen.

Othello is jong, studeert en weet zoals velen onder ons niet wat hij met zijn toekomst wil doen. Wanneer zijn zus en beste vriendin zelfmoord pleegt, stort zijn wereld in elkaar. Een tijdje zweeft hij doelloos rond. Zijn nieuwe doel wordt het doorgronden van de beweegredenen van zijn zus. Hij krijgt een verzameling brieven die ze voor hem achter heeft gelaten. Beetje bij beetje probeert ze haar verhaal aan hem uit te leggen. In de brieven raadt ze hem ook boeken aan, boeken die haar wereld gevormd hebben. Om de puzzel compleet te maken, reist Othello uiteindelijk naar een ander land, ontmoet nieuwe mensen en leert meer over zichzelf dan verwacht. Te waar om mooi te zijn is een persoonlijk, klein verhaal, maar is tegelijkertijd groots en betekenisvol.

Hoewel de personages wat dromerig zijn, zijn hun hersenspinsels zeker niet minder herkenbaar. Mijn favoriete passage speelt zich af in een boekhandel. Dit is het moment waarop het hoofdpersonage het meest tastbaar wordt – voor mensen zonder obsessie voor boeken is dit misschien minder het geval. Othello zoekt de boeken die Minthe hem aanraadde en koopt ze allemaal. Stuk voor stuk zijn ze een herinnering aan haar. Een bewijs van haar bestaan. Alsof ze voortbestaat in alles wat ze liefhad. Zoals wanneer je een liedje hoort en aan iemand denkt. Hoe mensen zo'n afdruk op je bestaan kunnen achterlaten en zich kunnen wortelen in levenloze objecten, vind ik prachtig.

De zware onderwerpen van het verhaal staan enorm dicht bij de auteur van de roman. “Drie van mijn vier grootouders kozen voor zelfdoding - allemaal op een heel andere manier. Het was me niet duidelijk waarom mijn grootouders, en meer ultiem een mens, ervoor kiest om zelf zijn leven te beëindigen”, vertelt Roxanne. “Ik wilde begrijpen wat er door hun hoofd ging, dus creëerde ik Minthe, een getormenteerd meisje dat vrij wil zijn, ten koste van alles.”

Ook de zoektocht naar vrijheid is haar niet onbekend. “De vrijheidsdrang van zowel Minthe als Othello is geïnspireerd op mijn eigen verlangen naar vrijheid. Al sinds mijn kindertijd wist ik zeker dat ik een avontuurlijk, uniek en vooral vrij leven wilde leiden. Ik kon mezelf niet terugvinden in het huisje-tuintje-boompje ideaal. Daar was ik enorm bang voor.” Ze beseft dat zij niet de enige is die worstelt met vrijheid. Het betekent veel, misschien wel alles, en mensen zijn er voortdurend naar op zoek. “De gemeenschappelijke deler van al ons zoeken is dat we buiten onszelf denken te vinden wat we missen. Al schrijvende ontdekte ik dat het daar nooit gevonden kan worden.”

Een boek schrijven vergt nogal wat creativiteit en vooral ook toewijding. Hoe kom je er dan als student bij om je tijd daarin te steken? Al toen ze vijftien was zei een leraar tegen haar dat ze eens moest deelnemen aan een schrijfwedstrijd. “Toen ik thuis kwam vroeg ik mijn moeder of zij toevallig een paar wedstrijden kende waaraan ik kon deelnemen. ‘Schrijf dan gelijk een boek’, grapte ze. Ik heb dat denk ik iets te serieus genomen …”

Boeken spelen een belangrijke rol in Roxannes leven en zijn daarom ook een terugkerend thema in Te waar om mooi te zijn. “Door te achterhalen wat iemands favoriete boeken zijn, leer je die persoon meteen beter kennen.” De naam van het hoofdpersonage lijkt ook literair te zijn geïnspireerd, maar niks is minder waar. “De naam Othello is niet afkomstig van Shakespeare, al klinkt dat beter dan de waarheid. Toen ik in het eerste middelbaar zat, was ik verliefd op een jongen die twee jaar ouder was dan ik. Hij heette Othello. Ik had hem nog nooit gesproken, en denk zelfs dat hij niet van mijn bestaan afwist. De verliefdheid ging gelukkig over, maar die naam ben ik nooit vergeten. Net zoals de namen ‘Rowan’ en ‘Minthe’, is ‘Othello’ krachtig en sprekend, alsof de naam op zichzelf al een verhaal vertelt.”

Voor andere jongeren die dromen van hun eigen boek, heeft Roxanne maar één boodschap: “Vooral doorzetten!” Het kost veel tijd en het is geen makkelijk proces. Je zal je boek af en toe wegleggen, je zit met de handen in het haar en zelfs de gedachte ‘zal ik het manuscript gewoon weggooien?’ spookt weleens door je hoofd. Maar, zo zegt ze, “er wordt vaak gezegd dat het bijna onmogelijk is om een boek uit te geven, zeker wanneer je weinig schrijfervaring hebt of jong bent. Dat is niet waar! Met een niet aflatende passie, volharding en een sterk verhaal is het zeker mogelijk. Maar je moet het wel écht met heel je hart en ziel willen.”

Als je op zoek bent naar een vlot, interessant boek dat je aanzet tot denken, is dit zeker een aanrader. En als het aan Roxanne ligt, is er na het lezen van het boek slechts één boodschap die je niet mag vergeten: “Dat er schoonheid in alles zit! In pijn, in verdriet, in liefde, vreugde, zelfmoord en het onvermogen om vrijheid te vinden. Er zijn eigenlijk geen ‘gewone’ momenten, omdat elk moment prachtig is in zijn imperfectie, in zijn eenvoud. In zijn levendigheid. Zelfs als iets te waar, te rauw is om mooi te zijn.”

Te waar om mooi te zijn spreekt veel waarheden, maar is daardoor zeker niet minder mooi. Je vindt het boek vanaf 7 juni in de boekhandel.

een goudvis en een vogel

We doen het net iets beter dan de goudvis. Onze aandachtsspanne houdt het langer dan drie, maar niet langer dan dertig minuten uit. Volgens de slimste zwemmers onder ons is vijfentwintig minuten arbeid, vijf minuten pauze de gulden middenweg. Tijdens die vijf minuten ademruimte kan je werken aan je favoriete side project. Voor het geval je al je inspiratie aan die paper of thesis hebt gewijd, brengt dwars je graag op de hoogte van de hottest breaks out there.

Mijn persoonlijk favoriet pauzekameraadje is Duo, de vogel van Duolingo. Ik studeer Duits en Italiaans, maar tijdens de examenperiode krijg ik de onweerstaanbare drang om het exotischer te zoeken en me volledig over te geven aan Zweeds, Spaans of zelfs Arabisch. Met Duolingo kan het allemaal, en dat in vijf minuutjes. Kan je je prof tegen het mondelinge examen zorgeloos uitschelden in je favoriete aanwinst.

een kopje koffie op de trap

Ben je toch niet zo’n vreemde vogel en houd je van een actievere pauze? Dan is traplopen misschien iets voor jou. Je werkt aan je conditie en blijkbaar ook aan je concentratie. Wist je dat tien minuten de trap op en neer lopen je energie meer boost dan ;vijftig milligram cafeïne? Je hoeft daarom zelfs nog niet te rennen op de trap, gewoon stappen pept ook op. Gooi dat blikje Nalu en dat kopje koffie overboord!

Of train die sixpack Jupiler in je buik om tot een sixpack spieren en geef die guns van je wat meer buskruit. Met een hoge-intensiteitstraining van vijf à tien minuten kom je al een heel eind. Goed geblokt in boeken én in lichaam!

the classics

En dan zijn er natuurlijk nog de klassiekers. Er zijn miljoenen mandala’s om in te kleuren, duizenden YouTube-kanalen met korte filmpjes om te bekijken, honderden dwarswoordpuzzels om in te vullen en tientallen examenstockartikels om te lezen.

Vergeet ook Mama Natuur niet en haal af en toe een frisse neus of ga vijf minuutjes zonnen en word gezond bruin. De mogelijkheden zijn eindeloos, maar zorg ervoor dat je ’s morgens aan de ontbijttafel naar andere dingen kan uitkijken dan enkel die kilometers PowerPoints, cursus en facultatief studiemateriaal. We wensen jullie van dwarser harte alvast heel veel succes en vergeet niet: Manage your hours day by day, don’t let the hours manage you!

Enkelen nemen handig hun notitieboekje erbij om hun lijstje met ideeën te overlopen. Anderen beginnen haastig rond te kijken in het lokaal in de hoop een idee te vinden op de muur, het plafond, in de ogen van andere dwarsers, dan toch maar eens een kijkje in het pintje proberen … En ik, ik broed al enkele weken op een idee. Als iemand me de vraag stelt wat ik nodig heb tijdens de examens, dan antwoord ik steevast muziek, muziek en nog eens muziek.

Daarom maakte ik de redactielijst aan, een afspeellijst met alle all time favorite songs van de hele dwarsredactie. De afspeellijst werd een mix van good old classics en nieuwe hits, van nostalgische herinneringen tot de hoop op nieuwe belevenissen, van lay back hiphop tot ritmische dansplaten, van lage bassen tot hoge kopstemmen, van hard rock tot pop, kortom voor alles wat wils. Waarom je naar zeker deze afspeellijst moet luisteren? Ik zou zelf nog wel miljoenen redenen kunnen opsommen, maar ik geef hiervoor liever het woord aan onze redactie.

U heeft nooit getwijfeld dat u uw carrière hier zou afronden?

Neen. Ik heb een aantal keren de kans gekregen om elders aan de slag te gaan, maar wanneer de onderhandelingen in het stadium kwamen waarin ik een beslissing moest nemen, kwam ik steeds tot de bevinding dat een vertrek uit deze mooie universiteit mij niet zou verrijken. Ik ben haar altijd erkentelijk geweest voor de kansen die zij me geboden heeft en ben ook erg gesteld op de getalenteerde collega’s met wie ik hier mag samenwerken.

Na mijn proefschrift aan KU Leuven, stond ik vrij onverwacht op straat. Er waren signalen geweest dat ik een vaste aanstelling zou krijgen, en toen mijn academische carrière toch ten einde leek, ervoer ik dat als een serieuze schok. Ik zocht en vond een baan in Nederland aan het Instituut voor Nederlandse Lexicologie te Leiden, waar ik mee kon werken aan het Woordenboek der Nederlandsche taal. Achteraf bekeken was mijn vertrek uit Leuven een blessing in disguise omdat de contacten die ik in Nederland heb opgebouwd, belangrijk zijn gebleven in mijn verdere leven.

Welke delen van uw onderzoek hebben u het meeste voldoening gebracht?

Ik heb tijdens mijn doctoraat gewerkt rond wat toen nog bekend stond als de Strofische Gedichten van de dertiende-eeuwse mystica Hadewijch van Antwerpen. Een van de ideeën van het doctoraat was dat het 45ste gedicht uit deze cyclus gebaseerd was op een Latijns lied en dat de mogelijkheid dus bestond dat dit gedicht op dezelfde melodie gezongen zou kunnen worden.

In samenwerking met de musicoloog Louis Grijp en diens muziekensemble Camerata Trajectina, hebben we dit gedicht, en vervolgens ook vele andere, aan het zingen gekregen. Op het Festival Oude Muziek van 1992 in Utrecht werd het 45ste lied voor het eerst gebracht door de sopraan Suze van Grootel. De overgang van mijn literair-historisch handwerk naar de artistieke beleving heeft mij toen hevig ontroerd. Wetenschappelijk onderzoek in de letteren zou vaker dit soort samenwerking met kunstenaars moeten opzoeken.

Wat zijn de plannen voor de nabije toekomst?

Het meest directe plan bestaat uit de afronding van een manuscript dat ik al jaren meesleep en waarvan alleen het laatste hoofdstuk nog geschreven moet worden. Het betreft een boek over de Geschiedenis van het Nederlandse Lied in de middeleeuwen en recentelijk heb ik een contract getekend waarbij het manuscript op 1 april ingeleverd dient te worden volgend jaar. Pas wanneer dit gebeurd is, wil mijn vrouw twee maanden met mij op reis door Amerika, iets waar ik al heel lang naar uitkijk. (lacht)

Verder wil ik ook graag meer tijd met mijn kleinzoon doorbrengen. Hij is nu acht jaar oud en dat is de ideale leeftijd van een kleinkind voor een opa.

Het tweede grote project is de uitgave van de werken van Hadewijch waaraan ik samen met Veerle Fraeters van het Ruusbroecgenootschap werk en waarvan heden alleen de liederen uitgegeven zijn. Hopelijk heb ik in de nabije toekomst meer tijd om hier werk van te maken.

Op welke manier heeft uw wetenschappelijk onderzoek uw persoonlijke leven beïnvloed?

Iemand die bezig is met teksten uit het verleden heeft op een bijna vanzelfsprekende wijze oog voor de dingen die voorbijgaan. Ik wandel anders door een stad dan de meeste mensen, vermoed ik. Ook het besef van tijdelijkheid waarvan de middeleeuwse teksten doordrongen zijn, mis ik wel een beetje in onze nogal hoogmoedige, zich superieur achtende cultuur.

Mijn leven is zeker verrijkt door de vele mensen met wie ik heb mogen samenwerken en die vaak vrienden zijn geworden. Mensen als de Utrechtse hoogleraren Wim Gerritsen en Frits van Oostrom en de vorig jaar overleden Louis Grijp, maar ook mijn medewerkers hier, blijf ik waarderen. Wellicht omdat het onderzoeksgebied van de medioneerlandistiek zo klein en broos is – "Wat is jullie nut?", is een vertrouwde vraag – zijn we er ons van bewust dat samenwerking belangrijk is. Wij lazen elkaars teksten, gaven kritiek en hebben elkaar zo vooruitgestuwd. Dit steekt af tegen het competitiemodel dat meer en meer opgang maakt. Niet alleen binnen de academische wereld.

Welke rol hebben de studenten in uw loopbaan gespeeld?

Ik heb steeds heel graag lesgegeven, ook al heb ik voor elk college en tot op de dag van vandaag een milde vorm van plankenkoorts gevoeld. Als kind was ik heel serieus, een beetje oud voor mijn leeftijd. Ik zat tot wanhoop van mijn moeder ook steeds met mijn neus in de boeken. Toen reeds kon ik mij niets mooiers voorstellen dan onderzoek en onderwijs.

Het is mij een genoegen geweest om steeds met jonge mensen samen te mogen werken en ik geloof dat zij van mij een relatief jonge emeritus gemaakt hebben. Ik heb ook steeds veel tijd gestoken in projecten met studenten zoals de redactie van een boekje of het gezamenlijk schrijven van een Wikipedia-artikel. Dat is tijd die ik ook in 'echt' onderzoek had kunnen steken, maar deze dingen gaven mij steeds heel veel voldoening.

Ik heb hierdoor het ouwelijke dat ik vroeger veel meer had, kunnen laten varen. Bij mijn laatste hoorcollege had ik het gevoel dat ik jonger naar buiten ging dan ik hier 33 jaar geleden binnengekomen was.

William Sancroft (24) and Sean Davies (21) both study Journalism at the University of Southampton. This year they traded the rainy weather of the UK for Belgium’s sunny skies. They have been studying in Antwerp since September 2016. As they look back on their stay, it turns out Antwerp and its people have been nothing but great.

“We both really wanted to come to Belgium on Erasmus exchange. We can’t really explain why. Perhaps it’s not the most obvious choice. We didn’t have the ‘mainstream’ sun, beach, party type of Erasmus like you would have in the south of Europe. But we have met so many great people and we have seen a lot of great places. And even though we didn’t expect to have a culture shock, since Belgium is so close to the UK, we kind of did.”

“The first time I went to the supermarket,” William continues, “I could not use my Visa card. In the United Kingdom it’s all we use. I was really surprised to hear that you can almost never use American Express or Visa in a shop.”

“But the biggest adjustment I had to make was that everything here is closed on a Sunday and at night. We really had to learn how to live by the opening hours of shops (laughs). At home, shops are opened 24/7. Or at least some of them. And you can always, always order anything online. Any time of the day. We like to call it ‘instant gratification’. We order something online, and mostly within two hours, you have it delivered at home. We could easily stay in bed for three weeks and survive.” (laughs)

But Antwerp has surprised the guys in many ways. “So many different cultures come together in the city, and it works wonderfully. It’s only since we are here that we realise that in the UK we are actually quite conservative. I was sixteen when I first met someone of a different nationality! In a city like Antwerp that would never happen.”

“And of course there are more things we love about Antwerp. Number one is probably the Turkish bakery on Sint-Jansplein, the fries (of which we’ve learned the hard way that they are originally from Belgium and not from France) and Belgian beer. Duvel is definitely one of our favorites, and we love drinking one at the ‘Kassa’ (Ossenmarkt). It’s definitely our favorite bar in Antwerp. Perhaps even our favorite place of all.”

De schrijver E.B. White zei ooit dat humor analyseren hetzelfde is als het ontleden van een kikker: weinig mensen zijn geïnteresseerd en de kikker sterft. In onderstaande paragrafen zullen dus veel kikkers het leven laten want we verklaren waarom sommige grappen grappig zijn en andere niet.

Volgens Plato en Aristoteles moeten we lachen omdat we ons superieur voelen. Als we onszelf beter voelen dan iemand anders, geeft dat zo'n positieve impuls dat we erdoor moeten lachen. Hierdoor komt het dat het grappig is wanneer iemand ergens tegenaan loopt, iets doms zegt of iets gênants doet. Je bent slimmer dan dat en je lacht om dat te laten merken. Inside jokes zijn hier ook een goed voorbeeld van. Je weet waar de ene persoon naar verwijst en anderen weten dat niet, dus je voelt je beter.

Bekende moederliefhebber Freud kwam met een andere theorie. Hij zei dat we lachen om opluchting te uiten. Iedereen heeft driften die hij onderdrukt en volgens Freud zou een grap nog meer druk op die driften zetten. Dit creëert een spanning die steeds opbouwt, totdat de grap de druk weer helemaal laat wegvallen. Lachen lucht dus op.

Omdat Freuds theorie lang niet alle grappige dingen kon verklaren, kwam Kant met de incongruentietheorie. Dit is een duur woord om te zeggen dat er twee dingen die niet bij elkaar horen, bij elkaar worden gezet. We hebben een verwachting van hoe een situatie zal lopen en wanneer deze plots een totaal andere kant opgaat, vinden we dat grappig. Daarom zijn verhalen over een zatte avond vaak grappig. Er zitten zoveel onlogische wendingen in, dat het humoristisch wordt.

Bovenstaande theorieën horen elkaar aan te vullen om iets grappig te maken. Zo zou het volgens de incongruentietheorie grappig zijn mocht er een jongetje onderweg naar de bakker in het midden van een stad, plots overreden worden door een tractor en verlamd zijn voor het leven. Niemand verwacht het om overreden te worden door een tractor. Al zeker niet in het midden van een stad, maar toch lachen we er niet om. Dit komt omdat de opluchting van Freuds theorie volledig ontbreekt.

Je zou deze kennis kunnen gebruiken om zelf de beste grappen te maken, maar naar alle waarschijnlijkheid ga je andere mensen gewoon minder grappig vinden. Dode kikkers blijven nu eenmaal dood.

De grond van het niemandsland is stevig, er lopen elk jaar duizenden jonge mensen over. Ik heb het jaar na mijn afstuderen bijna 'overbrugd', en bij elke trede hoorde een column in dit boekje, zeven in totaal. Voor de laatstejaarsstudenten rest er nog één belangrijke periode (of twee), voor je de voetjes landt op de plaats waar ik ook stond. De plek met meer dan vier windrichtingen die je toefluisteren om kronkelende wegen te ontdekken, met onzekere momenten van stilstaan of stappen waar je van de ene in de andere rolt.

De examendagen die als rode vakjes in je kalender zijn aangeduid tonen dat de eindmeet nabij is. Daarna worden de ‘af’ en ‘eind’ van de studententijd grandioos gevierd: afscheidsdrinks voor reizigers die hun kleine kot vaarwel zeggen, afstudeerfeestjes met de familie op restaurant, en het eindfeest van de geneeskundestudenten dat eens ergens anders plaatsvindt dan in een modderige kelder. De laatste dagen van onze studentenidentiteit vieren we met het gezelschap dat naast ons zat in de aula en ons bijstond tijdens de blok.

Wanneer we onze studentenkaart haar geldigheid zien verliezen, wordt dit moment vaak met krokodillentranen bezegeld. Alsof je met dat plastieken kaartje alles wat je plezier geeft achterlaat en we te gebrand zijn op het zinnetje dat zegt dat onze studententijd de beste tijd is van je leven. Vergeet niet dat elke levensfase waar je doorwandelt haar eigen leuke en minder leuke kanten heeft en andere vrijheden en liefdes meebrengt. Wanneer je dan weer een ‘af’ en ‘eind’ nadert, ben je nieuwsgierig en warm gemaakt voor de volgende.

De (studenten)kaart wissel je in voor een ander object dat gepaard gaat met een identiteit: de badge van het werk, de Omnipas op de bus of het huurcontract van je eerste eigen stekje. Iedereen neemt op eigen tempo een stapje in zijn of haar eigen richting, we zitten niet in een levenswegrace waar we om ter snelst een zes moeten gooien. Zoek naar wat je energie geeft en gelukkig maakt. Zoals iedereen die voor mij niemandsland doorkruiste bevestigt: “Je rolt er gewoon in.”

Geniet in deze laatste maanden van de studententijd van de vrijheid om nog eens in het midden van de dag een duik te nemen in de zwemvijver van het Boekenbergpark, de tijd om nog eens een volledige dag met je ouders te spenderen en van de cursussen die je eigenlijk wel interessant vindt, ondanks dat geklaag tijdens de examens. Je kan al dromen over het komende spannende jaar, en hoeft geen schrik te hebben dat je al het vorige de rug toe zou keren. Je danst nog steeds met vrienden op feestjes nadat je bent afgestudeerd, je mag nog altijd dat kookboek voor kotstudenten gebruiken en in mijn geval blijft mijn Go Pass nog een jaar geldig.