In 1978 startte u uw opleiding Rechten aan de Universiteit Antwerpen. Hoe kwam u hierbij? Was het al lang uw droom om jurist te worden of was het eerder een toevallige keuze?

Rechten studeren was in mijn geval veeleer een toevalstreffer. Toen ik mijn diploma Latijn-Wetenschappen op zak had, stond ik voor een moeilijke studiekeuze. De Oudheid boeide me wel en de studie Klassieke Talen leek me een uitdaging. Klein probleem: ik had nooit Grieks gestudeerd in mijn vooropleiding en dit inhalen op drie maanden tussen het secundair en het universitair onderwijs leek me iets te riskant. De mythologie is me wel blijven boeien. Onze dochter draagt de naam Juno en haar broer hebben wij Thor gedoopt. Mijn alternatief was Geneeskunde. Als achttienjarige was het voor mij duidelijk dat ik nooit huisarts wilde worden, maar wel pediater. Hoe, dat gaat niet automatisch? Om te specialiseren, moet je vechten voor een specialisatieplaats en dat na zeven jaar studies? Dat vond ik er dan weer wat over. Ik wilde kinderarts worden, zo simpel was dat, toch in mijn hoofd. Dan maar andere pistes verkennen.

Op deze manier is het dus Rechten geworden. Toch beschouw ik mijn rechtenstudie niet als tweede keuze. Ik ben steeds geboeid geweest door wat er zich in de samenleving afspeelt. Naïef als ik was, dacht ik als achttienjarige dat recht en rechtvaardigheid goeddeels samenvielen. Verkeerd gedacht. Niettemin is en blijft recht voor mij nog steeds gericht op het hogere doel: het op een rechtvaardige wijze ordenen van de samenleving. Grappig was wel dat toen ik mij ging inschrijven aan de toenmalige UFSIA bij pater Peeters, deze laatste mij gek verklaarde om ‘slechts’ Rechten te gaan doen. Wel, ik heb nog nooit een moment spijt gehad van mijn keuze.

U studeerde af als Master in de rechten en dat met grootste onderscheiding. Zat u werkelijk elk moment met uw neus in de boeken of combineerde u deze studie ook nog met buitenschoolse activiteiten?

Als jullie dat vermoeden, dan moet ik dit vermoeden met klem ontkrachten. Ik ben behoorlijk georganiseerd en als het erop aankomt ook gedisciplineerd. Aan de toenmalige UIA bestond nog het trimestersysteem: tien weken les, een week blok, een week examen, twee weken vakantie. Klinkt als muziek in de oren, toch? Mijn planning? Vijf weken in neutrale stand. Week 6 en 7 gezapig naar eerste versnelling in de vorm van het opkuisen van de notities. Week 8 en 9 waren een poging om het breedsprakerig discours van (een aantal) proffen terug te brengen tot de essentie, met andere woorden een eigen samenvatting te maken. Tot slot kwam de blokweek en ging ik over naar vierde versnelling.

Voor mij was hardop blokken en de dingen aan mijzelf uitleggen echt wel een hulpmiddel. Als mijn moeke mij hardop ‘natuurrecht’ hoorde studeren en het ging over seksuele theorieën, heeft ze zich wel eens afgevraagd of ik wel degelijk Rechten studeerde. BTW, ik snap die materie nog steeds niet. Ander ongemakkelijk gevolg van het hardop blokken was wel dat mijn stem onder druk stond. Mondelinge examens resulteerden dan soms ook in fluistersessies.

Ik ben in de vijver gesprongen met het geld in de hand (...)
en daarna ben ik keurig naar de les Europees Recht van professor Eeckman gegaan.

Wat waren naast uw studie uw dagelijkse bezigheden als student?

Ik speelde tafeltennis omdat mijn vriendje tafeltennis speelde … Sportief ben ik totaal niets waard, maar alles voor de liefde. Wat nog? Jeugdbeweging, Chiro en scouts: leiding geven aan de welpjes van een nieuw opgerichte gemengde groep. Verder heb ik de meest uiteenlopende studentenjobs gehad. Poetsen toen ik 14 jaar was (dat mocht toen nog), rekken vullen bij de Carrefour, ledenlijsten afpunten bij de vakbond, en noem maar op. Ik eindigde met een studentenjob in een restaurant waar ik echt heb geleerd wat werken is. Geen eten tussendoor, hoogstens vlug een niet verorberde kroket van de feestdis tussen je tanden steken, zo ging dat. Aan het eind van mijn tweede licentie Rechten ben ik als kandidaat-praeses opgekomen met een superploeg, maar driewerf helaas: wij hebben nipt de duimen moeten leggen voor onze tegenploeg. Ik heb dus leren verliezen en daardoor ook mijn grenzen leren verleggen: geen praeses, ook goed, dan maar de uitdaging aangaan om met de grootste onderscheiding af te studeren.

Wat was het meest memorabele moment uit uw studententijd?

Het was een zonnige doordeweekse dag in mei 1982. Alle studenten troepten samen op het terras van het Kaf van de UIA, wat nu Campus Drie Eiken is. Op een bepaald moment sprong een student van de derde licentie Rechten in de aanpalende vijver. Blijkbaar ging het om een weddenschap voor een bak bier. Mijn reactie als studente toen was: “Dat doe ik ook!” Voor 500 BEF, dat was toentertijd toch wel een aardig bedragje. Prompt werd een omhaling georganiseerd en de rest kunnen jullie wel raden. Ik ben in de vijver gesprongen met het geld in de hand, heb een paar rondjes gezwommen, heb mijn natte kledij even opgefrist in de spoelbakken in het toilet en je gelooft het nooit … Daarna ben ik keurig naar de les Europees Recht van professor Eeckman gegaan. De geldbriefjes werden te drogen gehangen op de banken. De prof heeft niets gemerkt! Mijn medestudenten vonden dit top. En intussen is de euro er, maar wellicht heeft het een niets met het ander te maken.

U geeft les als professor aan de faculteit Sociale Wetenschappen en de faculteit Toegepaste Economische Wetenschappen. Wat denkt u dat de verschillen zijn tussen studenten van nu en die van twintig jaar geleden?

Eigenlijk is er niet zo veel verschil. Studenten zijn mondiger geworden en dat is doorgaans een positieve zaak. Maar studenten zijn en blijven studenten. De meesten zeer gedreven, zoekend en, zeker bij de start van hun universitaire studies, wat aarzelend en onwennig. Het verschil is wel dat wij als beginnende studenten echt nog schrik hadden van de professoren, iets minder van de assistenten, maar binnen de rechtsfaculteit vooral van de secretaresse. Geen haar op ons hoofd zou eraan gedacht hebben om bij de desbetreffende secretaresse te gaan klagen over het feit dat wij drie examens moesten afleggen op 24 uur tijd. Haar toorn zouden we niet hebben overleefd. Op de tanden bijten en gewoon doen. Dat is nu wel even anders en soms dreigt de slinger door te slaan. Het is evengoed een te verwerven competentie van een universitair geschoolde dat die zich weet te organiseren. Deze vaardigheid kan hem of haar zijn hele (beroeps)leven nog aardig van pas komen.

Er is vandaag aan onze universiteit nog steeds zoals vroeger een behoorlijk lage drempel tussen studenten en professoren. Daar zijn nu de zeer uiteenlopende communicatiekanalen (los van de sociale media) bijgekomen die het risico inhouden dat grenzen dreigen te vervagen. Ik ben steeds bereid om op vragen van studenten te antwoorden, maar wel onder een aantal voorwaarden. Mail vanuit jouw @student.uantwerpen.be-adres. Het doet er niet toe of je in jouw vrije tijd door het leven gaat als hotkipje@hotmail.com. Daar hebben wij als professoren geen zaken mee en dit is – voor alle duidelijkheid – geen fictief voorbeeld. Spreek de gesprekspartner ook op een beleefde wijze aan en dat geldt ook in het latere beroepsleven. De meest notoire aanspreking in mijn bestaan als prof was ‘kiekeboe’. Geen verdere commentaar.

Koen is de muis van de decaan aan het vangen.

Wat was het grappigste moment uit uw academische carrière?

Al bij al heb ik niet al te veel zottigheden uitgehaald tijdens mijn academische carrière. Ik spreek redelijk snel en soms overkomt een mens dan a slip of the tongue. Zo had ik het een keer over de dikke pieten in plaats van de hoge pieten. Het heeft even geduurd vooraleer ik doorhad waarom mijn studenten zaten te gniffelen.

Mijn grootste stoot heeft zich voorgedaan tijdens mijn lerarenopleiding. Nadat ik was afgestudeerd, besloot ik dat het wel nuttig was om mijn onderwijsvaardigheden aan te scherpen door het volgen van een bijkomende lerarenopleiding. Tijdens een stage in het Koninklijk Atheneum Schoten ben ik erin geslaagd om op een bepaald moment het krijtbord gewoon van de muur te trekken. Een redelijk hallucinante ervaring. Gelukkig zijn enkele leerlingen mij ter hulp geschoten. Na dit incident: ijzige stilte in de klas, ik kreeg echter de slappe lach en de hele klas heeft samen met mij een aantal minuten echt deugddoend gelachen. Super was wel de beoordeling van mijn stagemeester: “Weet op een vlotte manier om te gaan met onverwachte situaties.” Dat zal me altijd bijblijven.

Wat is uw grootste fobie?

Muizen. Af en toe worden we hier in de Meerminne mee geconfronteerd en dan ben ik even van mijn melk. Toen ik nog decaan was, heeft een van mijn gewaardeerde collega’s de jacht ingezet op een muis die in mijn kantoor rondwaarde. Wel hilarisch was dat toen in de gang weerklonk: “Koen is de muis van de decaan aan het vangen.” Duh …

Bedankt professor!

Papa Jos

Katleen “Anders noemen we het gewoon Papa Jos”, zei mijn lief droogweg toen we negen maanden na de overname nog geen naam voor het café bedacht hadden. Mijn vader heet namelijk Jos en de vader van mijn lief heet Kamiel, maar de man wordt feitelijk door iedereen Jos genoemd. Papa Jos mag dus ontstaan zijn als een grapje, er schuilt wel betekenis achter.

Het is nu zo’n drietal jaar geleden dat we dit pand overnamen en omdoopten tot ‘Papa Jos’. Ook de vorige eigenaars baatten hier een café uit: ‘De Jezuiet’. Een bekende en toepasselijke naam in de Antwerpse studentenbuurt die we echter onmogelijk konden behouden omdat het café verzegeld werd wegens druggebruik. Met de slechte reputatie van het café wilden we niets te maken hebben.

Drugs gebruiken is dan ook iets wat je absoluut niet in Papa Jos moet doen. De inrichting leent er zich ook helemaal niet toe: bollen nemen bij kaarslicht en jazzmuziek, wat heb je daar nu aan? Als ik mensen betrap die in het toilet een lijntje proberen te leggen, stamp ik ze stante pede buiten en plaats ik ze op de blacklist die ik in gedachten bijhoud.

Gelukkig vormen zulke deugnieten de grote uitzondering. De klanten van Papa Jos zijn voornamelijk filosofisch en artistiek aangelegd, en bewust met dingen bezig. Zowel studenten als proffen komen hier over de vloer. Ze zetten zich dan aan een tafeltje of in een van de zetels, maar aan de toog hangen ze niet want dat heb ik niet graag. In Papa Jos staan dan ook geen barkrukken: het is de bedoeling dat de klant zijn eigen ding doet en zich van de barman of -vrouw niets aantrekt. Lees, creëer, speel een spel, kom hier tot rust, maar ga alsjeblieft niet lallen aan de toog.

Een gekke anekdote om af te sluiten? Onlangs kreeg ik een mail van een vrouw die haar steunzolen kwijt was en zich afvroeg of ze niet toevallig in Papa Jos waren blijven liggen. Ik kan je vertellen dat ik ze niet heb gevonden.

De Prof

Toby Als je ziet hoeveel studentencafés er vroeger waren en hoeveel er vandaag nog zijn, en hoe weinig volk ze nog trekken, krijg ik het gevoel dat de student niet meer echt feest-minded is. Ze lijken hun dagen uit te kiezen. Op maandag gaan ze op café, dinsdag naar een discotheek, woensdag blijven ze thuis en op donderdagavond – als ze dan nog geld hebben – zakken ze af naar Red and Blue. Vroeger kon je je klok erop gelijk zetten dat op een bepaald uur mensen binnenstroomden, maar nu vertrouw ik mijn uurwerk niet meer. Zouden veranderingen binnen de universiteit daarmee te maken hebben? Meer verplichte aanwezigheden, bijvoorbeeld? Ik weet het niet, maar zeker is dat ik minder mensen zie.

Er gebeuren nog elke week vreemde dingen, al dateert de meest memorabele gebeurtenis van een hele tijd geleden. Leden van Andoverpia hebben namelijk ooit de voordeur van De Prof dichtgemetst uit protest tegen de verhoogde bierprijs. Nadat we die mannen een vat gegeven hadden, kwamen ze de muur met plezier terug afbreken. Naast Andoverpia zijn hier ook heel wat andere clubs gehuisvest, zoals PSW, Sofia, de ingenieurs, enz. Zo goed als iedereen eigenlijk. In mijn eigen studententijd was ik lid van Vulcanis, maar een uitgesproken favoriet heb ik niet: ik zie al mijn clubs even graag.

Wat je hier niet moet doen is andere mensen lastigvallen. Je mag leute maken en op de vensterbanken staan, je mag hier roepen en tieren, dansen en zingen, maar andere mensen lastigvallen wordt niet gedoogd. Voornamelijk het vrouwelijk cliënteel dient gerespecteerd te worden. Soms zijn er gasten die hier eens nijpen en daar eens nijpen ... Dat is niet leuk. Bovendien is het belangrijk om vrouwen in huis te hebben: ze trekken op hun beurt mannen aan en zullen zelden vechten, wat bevorderlijk is voor de sfeer.

Natuurlijk heb je wel eens klanten die te zat zijn en dan beginnen trekken en duwen, of mensen die het niet kunnen laten om dingen te pikken. Toogmatjes en glazen worden vaak gestolen, maar ook met de zware lichtreclame zijn ze al gaan lopen. Toen een aantal gasten enkele tonnen Desperados probeerden mee te nemen, hadden we ze snel te pakken, want een Desperados-ton die opeens voorbijwandelt valt op.

Nonius

Linda en Christian De naam van onze broodjeszaak verwijst naar een noniusschaal, de extra schaal op een F-vormige schuifmaat waarmee je iets heel precies kan nameten. In Nonius streven we diezelfde perfectie na. Bovendien klinkt hij knap academisch en verschilt hij totaal van die van andere broodjeszaken als ‘In’t Broodje’ of ‘Bij’t Smoske’. Dat Nonius ook gebruikt wordt om een paardenras aan te duiden laten we even buiten beschouwing.

Het spreekt voor zich dat ons cliënteel grotendeels uit studenten bestaat, al valt het wel op dat er weinig middelbare scholieren komen consumeren, hoewel er een middelbare school in de Lange Winkelstraat gevestigd is. Misschien laten ze Nonius links liggen omdat hun smaakpapillen nog niet genoeg ontwikkeld zijn, waardoor ze onze soms ingewikkelde broodjes niet kunnen smaken? We bieden ook niet altijd de meest goedkope producten aan omdat ingewikkelde broodjes nu eenmaal meer kosten.

Als je achttien jaar een broodjeszaak in de studentenbuurt uitbaat, weet je wel wat de student graag heeft. Smoskes serveren we bijvoorbeeld zonder de gebruikelijke regenboog aan geraspte wortel, want probeer maar eens in het geniep tijdens de les een baguette-met-worteltjes te eten. Dat zou al snel een situatie opleveren zoals in het verhaal van Hans en Grietje, waarbij de prof de worteltjes maar hoeft te volgen om de hongerige snoodaard bij de lurven te vatten.

Tijdens de examenperiode, wanneer studenten eerder met stress dan een broodje in hun maag zitten, moeten we al eens optreden als surrogaatmoeder en -vader. Als een student ontroostbaar komt uithuilen, slaan we een goei babbeltje en verzekeren we hem dat hij niet meer dan zijn best kan doen. Dat sommige klanten nog in examenmodus verkeren wanneer ze Nonius binnenwandelen – we bevinden ons dan ook zo dicht bij het examenlokaal – wordt duidelijk als ze vragen naar het verschil tussen een wit en bruin broodje. Eerst lachen we de vraag weg, maar als de klant ons hulpeloos blijft aanstaren daagt ons de ernst van de situatie en proberen we toch het verschil duidelijk te maken.

Het leuke aan onze zaak is dat we onze klanten zien toekomen als 'oudere' tiener en na drie of vijf jaar zien vertrekken als 'jonge' volwassene. Sommigen komen zelfs speciaal afscheid nemen. In alle eerlijkheid gezegd: daar doen we het voor.

Enkele weken geleden werden deze herbruikbare flessen geïntroduceerd op de campussen Drie Eiken en Middelheim en als laatste was het de beurt aan de Stadscampus. dwars was van de partij en kan haar lezers van bijkomende informatie voorzien.

Montreal

We spraken met An Op de Beeck, de algemene coördinator van de komida-studentenrestaurants. Het idee van waterkraantjes en herbruikbare flessen zat volgens haar al langer in de hoofden van het komida-team en raakte in een stroomversnelling door een studente die in Montreal, Canada studeerde. Daar is het idee van al veel meer ingeburgerd. Deze studente van UAntwerpen vertoefde vorig jaar in de Oost-Canadese stad en inmiddels schrijft ze haar scriptie over het onderwerp, zo is de ecologische bal gaan rollen.

studentproof

Mevrouw Op de Beeck weet ons verder te vertellen dat het project vorig jaar al voorbereid werd, maar dat er toen niet genoeg tijd was om kraantjes te plaatsen. Zo nam de oplevering van de gebouwen D en I van Campus Middelheim en gebouw Z van de Campus Groenenborg te veel tijd in beslag. Dit semester zal de Dienst Infrastructuur verschillende kraantjes uittesten en afwegen welke kraantjes het meest studentproof zijn. Nadien zullen deze kraantjes worden bijgeplaatst.

De studentenrestaurants droegen duurzaamheid al langer hoog in het vaandel en het doel is om met de waterkraantjes, en de herbruikbare flessen, ook de studenten warm te maken voor duurzaamheid. Al die plastic flessen die studenten weggooien staan namelijk ver af van dat ideaal en dus wil men zoveel mogelijk herbruikbare flessen in de aula zien.

Wie al deze info rondom duurzaamheid leest, staat uiteraard te springen om zo spoedig mogelijk een herbruikbare fles aan te schaffen. Deze flesjes zijn voor € 12,00 per stuk te koop in alle studentenresto's en men is aan het kijken naar mogelijkheden voor meer verkooppunten. Het gebruik van de waterkraantjes, om bijvoorbeeld je flesje te vullen, is overigens wel gratis.

#instagram/facebook

Wie een flesje koopt, ermee op de foto gaat en deze op Instagram met de hashtags #komidauantwerpen of #komida, of op de Facebookpagina van komida plaatst, kan een lunch winnen. Tevens zit er bij elk flesje een koelelement, zodat je je water altijd koel kunt drinken.

Op het onderstaande plannetje zie je hoeveel van deze fameuze waterkraantjes zich bij jou op de campus bevinden:

Om half acht kwam ik toe bij Kavka, het onderkomen van Stereo 03. Vijf minuten later stond ik in ‘the basement’, die door hen bezet wordt. Ik kreeg direct een stoel aangeboden en luisterde nog even hoe twee nieuwe studenten werden ingeleid in het radiogebeuren. Vervolgens trokken ze de studio in en was het voor mij tijd om een babbel te slaan met de ancien van Stereo 03: Bram.

Sinds vorig jaar kent Stereo 03 een boost aan presentatoren. Op dit moment werken er rond de twintig vrijwilligers, die zowel voor als achter de schermen werken. Dit jaar wordt er vooral ook gelet op de visualiteit van de radio. ‘Het is belangrijk voor de radio dat we meer herkenbaar worden en dat we op die manier meer studenten naar ons kunnen krijgen. Dit kan als luisterpubliek, maar ook creatievelingen mogen zich aanmelden om Stereo 03 sterker te maken. We proberen de studenten van nu op te leiden, zodat we een volgende generatie kunnen creëren die het van ons kan overnemen. Studenten die graag bezig zijn met radio kunnen hier genieten van een enorme vrijheid. Ze kunnen hun eigen programma samenstellen en krijgen dus de kans om zich uit te leven. Studenten mogen hier op hun bek gaan en eruit leren om zich zo volledig te kunnen ontplooien.’

Stereo 03 is dus een broedplaats voor iedereen die een passie heeft voor media. Je hoort het goed, niet alleen mensen met passie voor radio kunnen er terecht, maar ook studenten met passie voor event en communicatie. Ben je een creatieve duizendpoot? Dan biedt Stereo 03 jou een thuis!

Wie weet word je de volgende Sam De Bruyn? Of baan je je net als Dorianne Aussems, die ook bij Stereo 03 is begonnen, een weg naar MNM!

Benieuwd? Luister dan zeker via www.stereo03.be

De meeste studenten hebben een goedgevulde agenda. Wanneer we toch even niets te doen hebben, nemen we vaak onze toevlucht tot smartphones of andere draagbare toestellen. Er zijn echter ook andere – ietwat originelere – manieren om de tijd te verdrijven. Mijn favoriete bezigheid: opzoeken of er voor allerlei bijzondere handelingen, gebeurtenissen of voorvallen die ik tegenkom, al een passend woord bestaat. Als ik geen accuraat woord kan vinden, dan toch welk woord het dichtst in de buurt komt. Zoals je al vermoedde, is 'antichambreren' mijn recentste vondst. Niet te verwarren met 'chambreren', of erger nog, de chambrang.

In zijn meest enge betekenis, komt antichambreren neer op ‘iemand in de (figuurlijke) wachtkamer laten zitten’. Een diplomatische definitie, aangezien Van Dale ook ‘antichambre’ aanvaardt als synoniem voor wachtkamer. Antichambreren vervangen door ‘wachtkameren’ mag dan weer niet. Onze oprechte excuses aan de taalpuristen.

Ons Laatste Woord kent zijn oorsprong bij de Franse adel van de 17^de eeuw. Iedere zichzelf respecterende kasteelheer had een salon dat dienst kon doen als antichambre, waar genodigden eerst naartoe werden gestuurd alvorens ze hun eigenlijke bezoek mochten aanvatten. Dit werd vooral gedaan omdat het als chique werd ervaren, maar was tevens een bewuste poging tot intimidatie. Iemand die zijn gasten laat wachten in zo’n luxueuze ruimte moet wel belangrijk zijn, toch?

Terug naar de 21^ste eeuw. Hier aan de universiteit, kunnen studenten zich tweemaal per jaar best wel ‘geantichambreerd’ voelen. Hoewel de Franse adel met zijn antichambres vervangen werd door professoren en examenlokalen, kan elke student beamen dat de momenten voor je het examenlokaal mag binnengaan, de ergste zijn. Elke minuut dat je moet wachten is er één te veel. Een poging tot intimidatie is het allerminst, maar de spanning wordt er alleszins dramatisch mee opgedreven. Uiteindelijk weet je dat je toch zal mogen binnengaan en je met gemak een grote onderscheiding behaalt. Bestaat er trouwens geen specifiek woord om mensen te beschrijven die last hebben van overdreven optimistische droombeelden? Misschien eens opzoeken.

Het schooljaar is terug begonnen, het uitkijken naar de eerstvolgende vakantie ook, en dan is het tijd om terug te blikken op de festivalzomer. Wat hebben onze redacteurs gezien en goedgekeurd? Welke artiesten moet je zeker in het oog houden dit jaar? Wij lijsten onze top tien voor je op!

1. Gogo Penguin

Gezien op: Pukkelpop

Een drum, een piano en een contrabas. Meer hadden de virtuozen van Gogo Penguin niet nodig om een volledige Club-tent stil te krijgen. Dat is al een geweldige prestatie op zich, RY X lukte dit de dag voordien niet. Gogo Penguin is dan ook geen gewoon jazztrio. Hun nummers zijn op sommige momenten opzwepend, op andere momenten zacht voor de ziel. Een groep waar we zeker nog veel meer van zullen horen.

Nog te zien: 17 november in De Roma, Antwerpen

2. Beaty Heart

Gezien op: Pukkelpop

Jong, hip en heel poppy: deze eerste act van dag twee op Pukkelpop was een bende hipsters die leuke elektropop brachten. Klinkt als iets voor schreeuwende tienermeisjes, maar bleek verrassend interessant. Zeker hun hit Flora is lekker vreemd en dansbaar. Meer van dat graag!

Nog te zien: 8 oktober in Paradiso, Amsterdam

3. SEVDALIZA

Gezien op: Pukkelpop

Fans van FKA Twigs, brace yourselves, want de nieuwe revelatie in de triphopscene is deze Nederlandse godin. Lang ravenzwart haar, blote voeten en een bizar kostuum gecombineerd met sensuele danspasjes, vette beats en een stem die je in de ban houdt, bleek de perfecte cocktail voor een stomend feestje in de Lift. En hoewel er slechts twintig mensen in de tent stonden, bracht SEVDALIZA meer sexyness op de dansvloer dan Rihanna die na haar optrad. Maar dat was misschien niet moeilijk.

Nog te zien: nergens in België dit jaar

4. Cocaine Piss

Gezien op: Absolutely Free Festival

Als je deze bende ongeregeld nog niet kent, wordt het hoog tijd om vanonder die steen te komen. De vier Luikse apen lijken geboren te zijn met vuurwerk in hun gat en zijn naar onze mening het interessantste wat er op muzikaal vlak nog te ontdekken valt in België. Aurélie Poppins, de charismatische zangeres waar iedereen meteen als een blok voor valt, stuitert door het publiek, zichzelf de longen uit het lijf schreeuwend. Schattig en tegelijkertijd gek als een achterdeur. Cocaine Piss valt in geen enkel hokje te stoppen en net daarom is deze groep extreem intrigerend. Een aanrader voor fans van Raketkanon!

Nog te zien: 2 december in VK Concerts, Brussel

5. Dan San

Gezien op: Dour

Muziek om van te genieten op een regenachtige herfstdag, ingeduffeld onder een dekentje met een boek. Niet echt de soort muziek die je veel tegenkomt op Dour. Dan San, een zeskoppige folkband uit Luik (alweer! Wat zit er in dat water?), zorgde voor een rustpunt op het drukke vijfdaagse festival. Dat werd niet door iedereen geapprecieerd, wat had je nu gedacht, maar volgens ons zeer de moeite om in een rustige setting te zien. Voor liefhebbers van warme chocolademelk, goede boeken en folk (studenten Taal- en Letterkunde, we kijken naar jullie).

Nog te zien: 19 oktober in Het Depot, Leuven

6. Whitney

Gezien op: Pukkelpop

Daar stond ik dan, laat op de avond, in een volle Lift waar Whitney alle harten week maakte. De band uit Illinois maakt hartverscheurende country pop om halsoverkop verliefd op te worden. Wat we dan ook massaal deden. Iedereen kroop dichter bij elkaar en er heerste een soort rust die men zelden vindt op een festival. Een gevoel van genegenheid was alom aanwezig. En zo sloten deze Amerikanen de tweede dag Pukkelpop af met een beetje liefde.

Nog te zien: 30 oktober in Ancienne Belgique, Brussel (uitverkocht)

7. De Staat

Gezien op: Pukkelpop

De mannen van De Staat hebben, onder de muziekliefhebbers, op z'n zachts gezegd een reputatie. Na de release van hun nummer Witch Doctor staat de Nederlandse groep erom bekend een bom van een show te geven. En het publiek in de Marquee werd niet teleurgesteld. Koning Torre Florim en zijn band brachten een korte set, beginnend met Make The Call, Leave It All, vervolgens Peptalk en tot ieders groot genoegen ook Input Source Select, de show afsluitend met de grootste moshpit die Pukkelpop ooit meemaakte op Witch Doctor. Alles deed pijn nadien, but boy was it worth it!

Nog te zien: 7 oktober in Ancienne Belgique, Brussel

8. Danny L Harle

Gezien op: Dour

Ontdekt op Dour: een nieuwe muziekbeweging. Bij gebrek aan bestaand genre, dopen we het bubble elektropop. Luister naar Danny L Harle of SOPHIE (die mee achter Vroom Vroom van Charli XCX zit) en je zal meteen begrijpen waarom. 'Huge Danny', zoals hij zichzelf ook wel noemt, bracht dit extreem bizarre genre naar Le Labo op Dour waar twintig mensen helemaal los aan het gehen was. Het meest bizarre dat we gezien hebben? Een groep volwassen mannen die een moshpit veroorzaakten op een remix van Call Me Maybe. Het doet wat met een mens, die bubblepop …

Nog te zien: nergens in België dit jaar

9. Rat Boy

Gezien op: Best Kept Secret

Zelfs al is Best Kept Secret 2016 vrij letterlijk in het water gevallen, de regen kon niets aan de speciale sfeer van dit festival veranderen. Een hoogtepunt was het concert van Rat Boy. Een bende jonge Britten die een soort door Arctic Monkeys beïnvloede raprock brengen. Niet alleen hun Britse accent (lees: vloeken), maar ook de energie waarmee ze optraden maakten het optreden af. En dat in de gietende regen, voor nog geen honderd man die allemaal zot werden. Zalig.

Nog te zien: nergens in België dit jaar

10. Daughter

Gezien op: Rock Werchter

Ze stonden de week ervoor nog op het podium in Nederland, maar het publiek van Down The Rabbit Hole had Daughter volledig links laten liggen. Wat moet de band verschoten zijn toen ze het podium van The Barn opkropen. De tent zat intiem vol. Hoewel het buiten eens eindelijk droog was, voelde je de adem van je achterburen in je nek. De dromerige en breekbare indierock liet de haartjes op onze armen een uur lang overeind staan. Ook zangeres Elena Tonra bekende met een ontroerde stem dat ze kippenvel kreeg van ons enthousiasme. Nog nooit zagen we een groep zo nederig en intens op het podium. Festivalgangers van Down The Rabbit Hole, jullie beseffen niet wat je hebt gemist.

Nog te zien: 19 oktober in TRIX, Antwerpen (uitverkocht)

Nee? Dat valt te begrijpen. De studentenwerking lag er een aantal jaar stilletjes bij voor studenten. De laatste jaren probeert USAB echter via enkele nieuwe formules, zoals netwerkevenementen, opnieuw een krachtige rol te spelen in de bekendmaking van de armoedproblematiek bij studenten en personeelsleden.

het idee

Tijdens een van deze netwerkevents in 2015 sloten vier doctoraatsstudenten zich aan bij USAB. Deze studenten werken tijdens hun doctoraat rond het armoedethema. De wil om de handen uit de mouwen te steken, zorgde ervoor dat ze in de werkgroep van USAB belandden. Daar brachten Tess Penne en haar drie collega’s de mogelijkheid van sociale stages ter sprake, waarbij studenten kennis maken met vrijwilligerswerk en armoede in eigen land. Het idee viel in goede aarde, de vier neuzen wezen in dezelfde richting en dus besloten ze om ervoor te gaan. Hun doel is om een flexibel kader aan te bieden waarbij studenten worden begeleid en aangemoedigd, maar toch voldoende vrijheid krijgen om hun eigen weg te gaan.

pilot

Een jaar geleden werd het sociale stageproject op poten gezet, maar pas in het tweede semester werd het definitieve startsein gegeven met een infosessie. Hier besloten negen studenten om te starten met vrijwilligerswerk. “De studenten kregen een lijst mee naar huis waarin een aantal organisaties kort in het licht werden gesteld. De lijst diende als een soort leidraad, de vermelde organisaties hadden we gecontacteerd om te polsen of het goed was dat er eventueel een student voor korte periode zou meelopen”, vertelt Tess. “Er zijn natuurlijk veel meer organisaties, helaas hebben we niet de mogelijkheden om overal ons project voor te stellen. We moedigen de deelnemers dus ook aan om zeker in hun eigen omgeving en vanuit eigen interesses verder op zoek te gaan naar organisaties waar ze aan de slag kunnen.”

In het midden van het traject was er een reflectiemoment waar de studenten de kans kregen om te reflecteren over hun eigen ervaring en deze uit te wisselen met medestudenten. Het semester werd afgesloten met een slotmoment en het uitreiken van een certificaat. “Het fijne aan dit project is dat je er als student niet alleen voor staat. Als er zich problemen voordoen, kun je steeds bij ons aankloppen. Tijdens de bijeenkomsten of in onze facebookgroep kun je bovendien je ervaringen delen. Natuurlijk loopt er wel eens iets mis, maar daar trek je je lessen uit. Een goede of slechte stage? Je leert altijd iets bij. De verhalen van anderen aanhoren zorgt voor een dubbele ervaring.”

concretiseren

Dit academiejaar worden de sociale stages weer aangeboden. “Door de infosessie nu in het eerste semester te plannen, kunnen we het hele jaar door begeleiding aanbieden. Na ons proefproject hopen we nu meer studenten te bereiken, van alle campussen van de universiteit.”

Maar is die stage qua tijd ook haalbaar voor alle studenten? Hoeveel uren moeten de studenten zich kunnen vrijmaken voor dit project? “We vragen dat iedereen, wanneer ze aansluiten, minstens twintig uur als vrijwilliger aan de slag gaat voor zijn of haar organisatie. We moedigen de studenten natuurlijk aan om op langere termijn een plekje vrij te maken in hun agenda voor vrijwilligerswerk. We geven de studenten echter de vrijheid hier zelf hun weg in te vinden.” Dat kan alvast geen struikelblok zijn wanneer je twijfelt over je deelname.

Heeft Tess nog een laatste tip voor ons? “Probeer iets te vinden dat voor jou haalbaar is en waar je je goed bij voelt. Communiceer duidelijk met de organisatie over jouw verwachtingen en vraag naar hun noden en verwachtingen. Voel je dat je daar nuttig kan blijven en zie je dat zitten, blijf er dan vol voor gaan!”

Ook dit jaar gaan de sociale stages van start. Als je interesse hebt om je maatschappelijk te engageren, ga dan zeker eens naar de infosessie op 19 oktober. Surf naar de website van USAB als je de concrete info nog eens op een rijtje wilt zien staan.

Het was een mooie namiddag in Kent en zonder opgedrongen high tea, maar met een welverdiende gin en tonic. En mochten we niet om de haverklap gevraagd zijn of we nu echt niet naar die schets van Rubens wilden komen kijken, had ik er misschien nog van kunnen genieten ook, maar helaas. Het was maar een kopie van wat er in Antwerpen hing, maar zeer de moeite. Zo werd ons verteld. Ondergetekende zwichtte en ruilde al snel het herfstzonnetje in voor spotjes in een kleine exposéruimte.

Een schets. Een paar lijnen op papier waarvoor belachelijk veel geld betaald is, was het niet voor de historische waarde. Je zou schrikken van wat sommige consultants aanrekenen voor enkel een schets, werd ons verteld. Mijn gedachten gingen onwillekeurig uit naar de financiële schets die de grote hervorming van dwars mogelijk moet maken. Die kostte niets. Maar bracht ook nog niets op. Ziet u, als het aan mij ligt, wordt dwars betalend. Dat uitleggen is echter een helse taak aangezien de redactieleden stuk voor stuk financiële analfabeten zijn. En ja, dat is uiteraard zo omdat studenten economie zich niet onbetaald inzetten. Dat doen enkel de creatievelingen. Nu kan u de Brombeer van veel betichten, maar niet van creatieve inborst. Zij dat misschien de reden dat de Brombeer de enige is op de loonlijst van dwars. Rept u daar nu alstublieft met geen woord over tegen de jonge collegae, want dat helpt de onderhandelingen niet.

De kans is dus groot dat de volgende dwars in jullie handen gekocht is aan de democratische prijs van € 3,70, een luttele prijs als we rekenen hoeveel bloed, zweet en tranen met de maak gepaard gaan. Het extra geld zou dwars goed doen. Een groter, geventileerd lokaal nu ik aan dat zweet denk, maar ook belangrijkere dingen. Zo zouden wij met dat geld eindelijk een deftige hoofdredactie kunnen aannemen. Maar goed, dat is nog niet voor morgen en er is ook altijd die minieme kans dat uw dierbare columnist en kapitalistische strijdmakker deze slag verliest. Dat is dan ondanks de briljante financiële schets die hij als belangrijkste wapen inzette. Een troost kan dan zijn dat de schets misschien in het nu niets opleverde, maar in de annalen bekend zal staan als een belangrijke en moedige stap in de aanval op het wanbeheer bij dwars. Ingekaderd, opgehangen aan een galerijmuur en mooi belicht zal hij dan als bedevaartsoord dienen. En dat iemand er in de verlichte toekomst grof geld voor neerlegt, preferabel verkregen uit fiscale oppuntstelling, kan men dan enkel toejuichen.

Mijn gin en tonic smaakte wonder boven wonder iets zoeter toen ik eindelijk terugkwam van de vervelend lange uitleg over de nieuwe aanwinst. Soms doet wegdromen wonderen.

De Universiteit Antwerpen groeit en daarmee ook haar logistieke en infrastructurele uitdagingen. Nadat de Stadscampus hieraan tegemoet kwam met de bouw van een nieuwe bibliotheek wordt de focus nu verlegd naar Wilrijk. De buitencampussen zijn overgesatureerd en de bibliotheken kunnen niet meer aan alle wetenschappelijke eisen voldoen zoals groeps- en praktijkgerichte werkruimtes. Veronique Réga van het departement Bibliotheek zette, samen met collega's en studentenafgevaardigden, haar schouders onder het bib-project. Een eerste resultaat daarvan valt nu te bewonderen op campus Middelheim waar, volledig in lijn met de werk- en leerruimtes aan andere Europese universiteiten, een nieuwe leerruimte is voorzien in gebouw G: 'De Parabool'. dwars mocht samen met Véronique eens gaan rondneuzen.

Niet alleen is deze ruimte een streling voor het oog qua inkleding, maar er is ook gedacht aan ergonomie en comfortabel werken. Zo zijn er prachtige, ergonomische stoelen die mij haast tot kleptomanie in het kader (lees: excuus) van rugpijnpreventie drijven. Er zijn zetels met tafeltjes voor de meer relaxte poging tot groepswerk (lees: Facebook checken). Er zijn ook akoestische panelen ter beschikking, oftewel jouw-stem-stoort-me-dus-doei-panelen waarmee je jouw werkgroepje selectief doof kunt maken zonder jezelf te isoleren in een klein kamertje. De ruimte kenmerkt zich ook door het ontbreken van personeel; er is geen balie. Je komt binnen aan de hand van je studentenkaart. Er is wel mogelijkheid tot live chatten met het personeel, voor de rest bestaat de bewaking uit camera’s. Dit geeft een aantrekkelijk zelfstandig karakter aan de leerruimte. Er is zelfs een wandelband voorzien voor wie wél wilt wandelen, maar de echte buitenwereld niet zo aantrekkelijk vindt. Het ding is zelfs aangenaam stil!

Naast deze nieuwe leerruimte, zet Veronique Réga samen met haar collega’s verdere projecten op poten op campus Groenenborger en campus Drie Eiken. Op beide campussen zullen de studenten ook actief betrokken worden op het gebied van inkleding en design. Zo hebben de studenten interieurarchitectuur als bachelorproef een ontwerpvoorstel in kunnen dienen voor het design van de bib op Groenenborger. Verder zal er geïnvesteerd worden in materialen zoals 3D-printers, plotters en dergelijke. De ruimtes bieden samen plaats aan een kleine vierhonderd studenten.

Dit alles wil men realiseren zonder nieuwbouw, maar via renovatie en herinrichting – wat de projecten alleen maar meer rendabel maakt. De bibliotheek op Middelheim werd onderbenut en was volgestouwd met talloze boekenrekken dewelke de ruimte tot een archief degradeerden. Nu is de ruimte opengetrokken met een panoramisch uitzicht, gelijkend op een luchthaventerminal. Weliswaar is het uitzicht een tikkeltje luguber, je kijkt op je rechterkant namelijk pal op een kerkhof. Op zich is het een mooi existentieel gegeven: hoe hard je ook studeert, het kerkhof wacht. Misschien toch maar beter een pintje gaan drinken? Het leven van de student is er een van keuzes …

10 – studeren in alle talen van de wereld

Met de nieuwe Google Translate-app kan je tegenwoordig gewoon een foto nemen van de tekst die je wil vertalen. Daarna veeg je over de woorden en vertaalt hij ze onmiddellijk. Wanneer je de app voor de eerste keer downloadt, kan je ook instellen van en naar welke taal je het meest vertaalt, zodat je niet altijd moet gaan zoeken. Bovendien kan je in deze talencombinatie offline vertalen als je nog een paar megabytes extra downloadt. Op Android kan je daarnaast in elke app woorden selecteren en meteen vertalen.

9 – notities doorsturen als een pro

Met Tiny Scanner heb je je notities in no time gescand en geconverteerd naar een pdf-bestand. Meer nog, je kan dat bestand ook meteen doormailen naar je dankbare medestudenten. “Dat kan je toch ook gewoon met de foto-app?”, hoor ik je al denken. Ja, maar met de scanner-app kan je de afbeelding ook netjes afsnijden en met de Instagram-achtige ‘scan-filter’ lijkt het alsof je gewoon een ouderwetse scanner hebt gebruikt. Zo wordt de tekst leesbaarder en is ook de belichting beter. Best of both worlds, toch?

8 – het overzicht bewaren

Mindmaps maken op papier? Zó 2006. Dat kan nu ook gewoon op je smartphone of tablet. Met SimpleMind maak je snel mooie en overzichtelijke mindmaps op je computer, tablet of smartphone. Zo wordt ook het ingewikkeldste in één oogopslag duidelijk.

7 – begin de dag met een knal

Wekkerapplicaties zijn er met hopen, maar Alarmy - Sleep if u can is met voorsprong de meest hardnekkige en wordt door zijn ontwikkelaars terecht als the world’s most annoying alarm app bestempeld. Om deze wekker ’s ochtends uit te schakelen, moet je goed wakker zijn. Je kan zelf kiezen welke foltering je verkiest: een stevige optelsom oplossen, een selfie nemen in een bepaalde pose, je gsm een bepaald aantal keer op en neer schudden of een vooraf ingestelde barcode scannen. Leuk toch? En ondertussen piept en trilt de wekker rustig verder. Te gebruiken op eigen risico.

6 – deep focus

Ben je de motiverende afspeellijsten van Spotify beu of op zoek naar iets sterkers? Dan is Beeminder misschien iets voor jou. Met de app kan je persoonlijke doelen stellen van een aantal push ups per dag tot het aantal minuten dat je op Facebook zit. De app stelt een ‘yellow brick road’ op, die je doel grafisch weergeeft. De app is volledig gratis en als je netjes je doelstellingen volgt, blijft dat ook zo. Als je echter off track gaat, betaal je automatisch een bijdrage. Slapend zal je met deze app niet rijk worden, dus.

Iets minder drastisch? Forest laat een boompje groeien op je smartphonescherm zolang de app geopend is. Sluit je hem om naar een andere app te gaan, gaat je boompje dood. Hou je echter braaf je focus, dan heb je voor je het weet niet enkel een goed examen afgelegd, maar ook een groot bos geplant.

5 – schaaf je talenkennis bij op de bus

Altijd al Spaans willen leren? Droom je van een vakantie naar Vietnam? Geïntrigeerd door Esperanto? Wacht niet langer en begin vandaag nog met het leren van die ene prachtige taal. Het aanbod van Duolingo doet niet anders dan uitbreiden en de methode die de app gebruikt wordt door wetenschappers aangeprezen. Je kan zelf kiezen hoeveel tijd je per dag aan je taal wil besteden en de app stalkt je met notificaties zodat je zeker blijft oefenen. Het voelt als een spelletje en door elke dag wat te lezen, typen of spreken gaat het snel vooruit.

4 – blijf op de hoogte

Ook digitaal leer- en communicatieplatform Blackboard is de iTrain opgesprongen. Waar de website soms chaotisch en onpraktisch is, is de app veel overzichtelijker en handiger. Met push-notificaties komen alle mededelingen gewoon op je gsm binnen en kan je ze meteen lezen. Documenten die de prof heeft geüpload, kan je gewoon openen op je gsm en zelfs in één klik op Dropbox zetten. Via de app ben je dus direct op de hoogte van nieuwe content of een last minute lokaalwijziging. Ook UAntwerpen heeft trouwens haar eigen app, waarop je onder andere je cijfers en de contactgegevens van professoren kan raadplegen.

3 – met je hoofd in de wolken

Hierboven dook er al een op, een cloudservice. Als je al je bestanden voor je schoolwerk altijd op de server opslaat, kan je ze van overal en op al je verschillende apparaten openen. USB-stick met de powerpoint van je presentatie in alle stress thuis vergeten? Geen probleem, log gewoon in op Dropbox, Google Drive of OneDrive, download het bestand en ga ervoor! Via de universiteit heb je trouwens toegang tot een terabyte aan OneDrive-opslagruimte, niet twijfelen dus!

2 – laat die laptop ook maar thuis

Ook krijg je van UAntwerpen een gratis Office 365-abonnement (je moet ingelogd zijn op de UAntwerpen e-mail), waarmee je toegang krijgt tot alle pro-functies van de mobiele versies van Word, Excel en PowerPoint. Met deze apps kan je elk document gemakkelijk openen, bewerken en weer opslaan, zowel op gsm als tablet. De handout van de prof op je gsm en je notitieblok ernaast of rechtstreeks notities maken met je tablet, het kan allemaal.

1 – hou alles handig georganiseerd

Pen en Papier lijken dan in sommige situaties nog steeds onmisbaar, voor onze trouwe vriend Agenda bestaat er een foolproof digitaal alternatief. Het handige aan Google Calendar is dat het op alle platformen werkt, computers (calendar.google.com), tablets en smartphones, in alle merken en maten. Als je al je afspraken op hetzelfde account ingeeft, zijn ze dus altijd en op al je apparaten beschikbaar. Gebruik je toch liever je vertrouwde agenda-app, kan je al je agenda’s van Google Calendar in een paar klikken importeren in je favoriete app. Zo hou je al je agenda’s handig centraal, maar kan je toch dezelfde app blijven gebruiken. Door de link onder je SisA-lessenrooster in Google Calendar in te geven, kan je ook al je lessen gemakkelijk importeren.

Google Calendar heeft daarnaast nog een praktisch broertje, Google Keep, dat even universeel is als Calendar (keep.google.com). Keep is een virtuele “post-it”-verzameling waarin je zoveel to-do-lijstjes als je wil kan toevoegen. Je kan ook reminders instellen op een bepaald tijdstip of wanneer je een bepaalde locatie binnenwandelt. Gooi al die kleine blaadjes dus maar weg en hou alles handig bij op je smartphonescherm.