financieel specialist gevraagd

De financiële wereld is een ingewikkeld kluwen en juist beleggen is geen fluitje van een cent. Ook heeft meer dan de helft van de voetballers van financiën weinig kaas gegeten. Bovendien is een voetbalcarrière meestal van korte duur: na de vette voetbaljaren volgen onvermijdelijk de magere jaren aan de zijlijn. Daardoor is het cruciaal voor spelers om het juiste financiële advies te krijgen, zodat ze hun investeringen kunnen beschermen en een spaarpotje kunnen opbouwen. 69 procent van de voetballers krijgt financieel advies van hun familie, maar slechts een kwart laat zich bijstaan door een specialist. Een goede begeleiding rendeert nochtans, want de voetballers die zich laten helpen door een financieel expert, hebben veel minder kans op financiële moeilijkheden.

gouden schoen, gouden poen

Het maandloon van de eersteklassers in ons land is beduidend lager dan de lonen in voetballanden als Spanje of Groot-Brittannië. Maandelijks ontvangen de ondervraagde Belgische voetballers gemiddeld 7.500 euro in het loonzakje. Hiervan belandt 30 procent in de spaarpot. 38 procent van de voetballers investeert in financiële beleggingen. Ook vastgoed is populair. Anderen investeren dan weer in minder stabiele sectoren zoals de mode-industrie.

Hoe meer er gespaard en geïnvesteerd wordt in vastgoed, hoe kleiner de kans op rode cijfers. Het gaat dus niet zozeer om hoeveel men verdient, maar eerder hoe men met het geld omgaat. Een kwart van de voetballers waagt zich regelmatig aan een gokje. Ook aan kledij, schoenen en eten geeft 26 procent van de voetballers geregeld te veel geld uit.

Toch wordt het spaarvarken niet enkel geleegd voor een nieuwe Louis Vuittontas. Een groot deel van de voetballers heeft het hart op de goede plaats. Maar liefst 43 procent van de voetballers ondersteunt mensen buiten het gezin. Ze geven vooral geld uit aan familie, maar een vierde van hen geeft ook geld aan vrienden. Het financieel ondersteunen van hun omgeving en overspending verhogen de kans op financiële problemen aanzienlijk.

wie kaatst, moet de bal verwachten

Het lichaam van een voetballer is heilig en moet verzorgd worden als een tempel. Een gebroken been na een gemene tackle of een overbelaste achillespees na een zware training zijn de risico’s van het vak. Toch heeft 47 procent van de voetballers geen verzekering tegen een tijdelijke of blijvende arbeidsongeschiktheid. Dit wijst op een grote onvoorzichtigheid van de voetballer, aangezien ernstige blessures regelmatig voorkomen en een vroegtijdig einde van hun carrière kunnen betekenen.

Onderzoeker Balliauw wijst op het belang van coaching naast het veld, zodat ze de juiste financiële beslissingen kunnen nemen. Ook nemen ze best een verzekering tegen arbeidsongeschiktheid, zodat een sportblessure hen geen financiële kater bezorgt.

Wil je meer weten over het onderzoek? Lees dan hier verder.

Een MUN is speciaal bedoeld voor studenten met interesse in de internationale politiek en diplomatie. Je meldt je aan, je krijgt een land toebedeeld en vervolgens verdedig je als delegate de belangen van je land tijdens de vergadering. Dat is een tijdrovende klus, omdat veel landen conflicterende belangen hebben. De vergadering gaat altijd over een thema dat relevant is binnen de internationale politiek (zoals bijvoorbeeld terrorisme of cybercrime). Het uiteindelijke doel is het schrijven van een resolutie waarin elk land zich kan vinden.

roerige tijden in de Centraal Afrikaanse Republiek

In het Antwerpse studentenleven is het MUN al een tijdje geen vreemd begrip meer. Voornamelijk komt dat door het AntwerpMUN, dat in 2013 voor het eerst werd gehouden. Maar ook het MUN van de Vereniging voor de Verenigde Naties (VVN) is zo’n event, in dit geval speciaal voor de studenten Internationale Betrekkingen en Diplomatie aan Universiteit Antwerpen. Het VVN MUN wordt jaarlijks gehouden in Brussel, waarin studenten uit Antwerpen, Brussel, Gent en Leuven samenkomen om te debatteren.

De editie van 2014 – de tiende alweer – werd gehouden in november en ging over het ‘vergeten conflict’ dat zich momenteel afspeelt in de Centraal Afrikaanse Republiek, dat inmiddels is uitgegroeid tot een ware burgeroorlog. Het bleek een zeer geschikte case: waar sommige landen vooral vrede leken te willen, waren andere ook uit op economische voordelen (zoals wapenlevering of het veiligstellen van grondstoffen in Afrika). De botsende belangen zorgden voor drie zeer intensieve dagen van onderhandelingen, die soms tot diep in de nacht doorgingen. Maar een MUN is meer dan vergaderen alleen: dit jaar waren er genoeg randactiviteiten, waardoor je op een gezellige manier je collega’s beter leert kennen.

AntwerpMUN 2015

De AntwerpMUN van dit jaar vindt plaats van 26 tot en met 29 maart. Er is keuze uit twee verschillende settings: de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties of de Europese Raad. De Algemene Vergadering bespreekt de mogelijkheid van een United Nations Army: een belangrijk thema, vooral vanwege de opstanding van IS. Ook de deelnemers binnen de Europese Raad krijgen een actueel en complex thema voorgeschoteld, namelijk dat van het Europese migratiebeleid dat rampen, zoals die voor de kust van Lampedusa, moet gaan voorkomen.

"We hebben deze onderwerpen vooral gekozen omdat ze actueel zijn," vertelt Tom Verlinden, voorzitter van het AntwerpMUN. "Maar ook hebben we de kandidaat-chairs input laten geven." Voor de duidelijkheid: de chairs zijn de personen die de vergadering leiden. "Omdat we de chairs nauw wilden betrekken, mochten zij zelf met onderwerpen afkomen. Op die manier leiden ze vergaderingen over thema’s die hen interesseren."

Meedoen aan een MUN is een unieke ervaring, waarbij je leert te spreken voor een groot publiek, veel mensen leert kennen (waaronder buitenlandse deelnemers) en ontdekt hoe er binnen de internationale politiek precies wordt vergaderd. Het is een mooi evenement, maar er gaat ook een hoop denkwerk aan vooraf: voor de deelnemers, maar vooral voor de organisatoren. Sinds mijn deelname aan de succesvolle en leerzame editie van 2014 vroeg ik me af hoe het organiseren van zo’n evenement precies in zijn werk gaat. Daarom sprak ik met de belangrijkste mensen uit de organisatie, die een licht lieten schijnen op hun werkzaamheden achter de schermen.

het team

De organisatie van het AntwerpMUN is, naast de voorzitter en secretaris, verdeeld over drie verschillende groepen: Finance & Legalities, Practical Organisation en Media, PR & Communications. Hoewel het evenement slechts vier dagen duurt, begint het team bijna een jaar van tevoren met plannen. "In april van vorig academiejaar hebben we het team samengesteld," vertelt Sina Asghari, vicevoorziter en verantwoordelijk voor Finance & Legalities. "Vanaf dat moment zijn we steeds bezig geweest. Natuurlijk zijn er wel wat rustigere periodes, zoals de zomervakantie en de tweede zittijd. Maar sinds de start van het nieuwe academiejaar in september zijn we er dagelijks mee bezig."

Ten eerste houdt Sina zich bezig met de juridische zaken van de organisatie. "Daarnaast zijn er natuurlijk de financiën," vertelt hij. "Je moet belasting en successierechten betalen, documenten voorbereiden en indienen, de begroting opstellen, financiële verrichtingen stellen, nagaan en controleren, subsidies verantwoorden, enzovoort. Correct boekhouden is belangrijk: alles moet worden gefactureerd en doorgestuurd als vzw." Dit alles gaat gepaard met vele e-mails en een strakke planning. Ook legt Sina uit dat er met externe partners wordt gewerkt. Dat kunnen private bedrijven, de publieke sector of academische instanties zijn. "Voorbeelden zijn het Ministerie van Buitenlandse zaken, de Antwerp Management School en vanzelfsprekend Universiteit Antwerpen."

Sina onderstreept dat er ook een visie op de lange termijn moet zijn. "Op een gegeven moment ben je klaar met studeren. Wie neemt de taken dan over? We proberen de debatcultuur in Antwerpen aan te wakkeren, en we hebben mensen nodig die dit kunnen voortzetten. Het is dus veel meer dan gewoon een event organiseren: het is echt ondernemen, zij het op een iets minder ‘standaard’ niveau."

meer dan vergaderen

Ook de puur praktische zaken zijn belangrijk: denk aan het regelen van locaties, de randactiviteiten en de draaiboeken voor iedere dag. Lies Geirnaert, vicevoorzitter en verantwoordelijke Practical Organisation, houdt zich met dit soort zaken bezig. "In de zomer werd er al een lijst gemaakt van locaties voor de vergadering, het galabal en een aantal andere dingen. Vervolgens wordt naar het budget gekeken, en vallen er een aantal locaties af. Zo wordt de lijst steeds kleiner. Pas tegen eind november liggen de meeste locaties vast; er gaat dus veel tijd in zitten. Je moet langzaamaan steeds preciezer te werk gaan; je begint met het plannen van dagen, maar uiteindelijk gaat het over precieze uren en minuten. Pas na de examens in januari zijn de meeste details geregeld."

Lies plant ook de randactiviteiten. "We kijken daarbij naar de voorgaande jaren," vertelt ze. "Sommige activiteiten waren geslaagd, andere wat minder. Niet elke deelnemer kent Antwerpen, dus willen we hen de stad laten zien. Verder is contact tussen de deelnemers belangrijk. Dat zorgt voor een goede sfeer." De pubcrawl, stadswandeling en het galabal lijken in ieder geval uitstekend om het ijs te breken. Hieruit blijkt dat achter de Practical Organisation een heldere gedachte zit: het gaat er niet alleen om om alle praktische zaken goed te regelen, maar ook om er een gezellig event van te maken dat meer is dan een vergadering alleen.

meerwaarde voor studenten

Een geslaagd evenement kan nauwelijks tot stand komen zonder goede communicatie en PR. Vicevoorzitter en hoofd van van Media, PR & Communications is Kristy Broekmans, die dit jaar voor het eerst bij de organisatie betrokken is. Ze is verantwoordelijk voor de promotie van het event via posters, flyers en de website. "Wat betreft de posters hebben we gekozen voor drie verschillende designs. Er staat zo weinig mogelijk overbodige info op: een grote kop die de aandacht trekt is het belangrijkst. Op onze flyer staat iets meer tekst, zoals een uitleg van wat een MUN inhoudt en hoe je je inschrijft. Maar vooral de website is van belang," vertelt Kristy. "In september moest alle info van de vorige edities weggehaald worden. Tot eind december zijn we bezig geweest met het steeds actualiseren van de site. Bovendien werken we met een nieuw inschrijfsysteem, MyMUN. Dat wordt door meerdere MUNs gebruikt, en op die manier wordt er ook wat reclame voor onze editie gemaakt."

Vanwege de achtergrond van sommige organisatoren wordt er veel gecommuniceerd met studentenclubs, waardoor het bereik een stuk groter wordt. "Vooral voor de studenten uit politieke opleidingen is het event een goede oefening. Het AntwerpMUN heeft inmiddels een goede naam, iets waar Universiteit Antwerpen zelf natuurlijk baat bij heeft. Ook maakt dat het iets gemakkelijker om sponsors te vinden, zelfs in crisistijd."

toegevoegde waarde

Hoewel deelnemers slechts vier dagen bezig zijn met het AntwerpMUN, mag duidelijk zijn dat de organisatie veel tijd en moeite steekt in de voorbereidingen. Universiteit Antwerpen mag er in ieder geval trots op zijn dat ze studenten heeft die zich volledig inzetten om zo’n professioneel evenement te organiseren, dat voor deelnemers ook nog eens goed op hun cv staat. Dankzij dit toegewijde team wordt er eind maart ongetwijfeld weer een succesvolle editie neergezet die een ware toevoeging is aan het Antwerpse studentenleven.

Wanneer er over ongelijkheid gesproken wordt, komt er al snel het concept armoede bij. Ga ze echter niet als synoniemen gebruiken; hoewel ze beide natuurlijk wel maatschappelijke problemen voorstellen. Deze problemen stel je het best voor aan de hand van een taart: het grootste deel van de taart wordt door steeds minder mensen opgeëist en de overblijvende kruimels moeten verdeeld worden onder een steeds groter wordende groep. Dit kunnen we enkel bestrijden door de taart eerlijker te verdelen, door de gelijkheid te bevorderen. Hoewel dit een erg simpele diagnose is, is de genezing een ander paar mouwen: de armoedecijfers in België blijven al vijfentwintig jaar ongewijzigd en ondertussen stijgt de ongelijkheid verder. Dat zorgt ervoor dat we met een erg groot probleem zitten.

de wereld draait… rond de economie?

Jos Geysels De wereld wordt niet enkel verdeeld op basis van vermogens en rijkdom. Ook de aarde zelf wordt onder de bewoners verdeeld. Het is een vreselijke paradox dat niet enkel alle goods, zoals onderwijs, huisvestiging, geld en gezondheid toebehoren aan de top, maar dat ook nog eens het grootste deel van the bads gevoeld wordt aan de onderkant van de samenleving. In het Zuiden is dit zeer frappant. Ze gebruiken daar zeer weinig energie, maar krijgen wel de grootste shit van de opwarming van de aarde. Je moet dus ook de gelijke verdeling van the goods en the bads bespreekbaar maken. En dan moet je over de economie gaan praten.

In mijn eerste jaar als student aan Universiteit Antwerpen, zei mijn professor Economie: “Economie is een menswetenschap”. Ik zie dat heel veel economen zich de laatste jaren een soort hogepriesters voelden, die een soort Bijbel in de hand hadden en zo het Woord konden verkondigen aan de bevolking én de politici. “Economie, dat draait zo, die moet haar gang gaan.” Vele politieke partijen hebben dat ook geloofd. Nu wordt er gelukkig al weer gezegd dat economie een menswetenschap is. Bovendien, denk ik, hebben we in een democratie toch ook het recht om mee te beslissen wat de hoofdlijnen zijn van de economie? Natuurlijk, de politiek moet niet gaan bepalen welke schoenen er gemaakt moeten worden en hoeveel paar iedereen mag kopen per jaar. Daar zijn ook slechte voorbeelden van gegeven in het verleden; er worden al eens te veel linkerschoenen gemaakt. We moeten dus niet alles gaan nationaliseren. Maar we moeten wel de hoofdlijnen van de economie mee in de hand kunnen houden.

de wereld is een ratrace

Geysels De verdeling van onze eerder vermelde taart is een gigantisch probleem. Een probleem dat berust op een overtuiging die al 30 jaar in ons hoofd zit. De overtuiging dat de sterkeren ten allen prijze overvloedig beloond moeten worden. Degenen die niet meekunnen in de ratrace moeten maar op de eigen blaren gaan zitten. Heel deze overtuiging heeft te maken met het verdwijnen van belangrijke normen en waarden, zoals solidariteit en meer gelijkheid. Ik noem dat een erosie van de trefwoorden die gedurende jaren de Westerse welvaartstaat hebben opgebouwd. Die erosie maakt dat we met dramatische cijfers zitten. Dat deze niet leiden tot een andere houding, een andere politiek en een ander beleid verontrust mij in grote mate.

De laatste 30 jaar zijn er ideeën, zoals 'go for it' en 'eigen schuld dikke buld' opgebouwd. Deze worden er nog steeds ingelepeld, spijtig genoeg ook door de verantwoordelijke ministers. Je zou nochtans denken dat de mensen die aan de onderkant van de samenleving leven, er belang bij hebben om op personen en bewegingen te stemmen die voor hun belangen opkomen. Uit sociologisch onderzoek blijkt echter dat het merendeel van deze mensen stemmen op partijen die dat niet doen. In de politicologie wordt er gesproken van ‘een onderscheid tussen belangen en beginselen’. Dat is iets dat me heel erg verwondert; ik zoek daarvoor naar definitieve verklaringen.

de wereld beschouwt

Geysels Gelukkig komt het armoedethema de laatste vijf jaar meer in beeld. Er wordt meer over geschreven, de cijfers zijn uitvoerig bestudeerd. Dat niemand die cijfers meer betwist, is erg positief. De benaderingswijze van al die cijfers blijft wel de mengeling van ‘het eigen schuld, dikke bult’ denken en de heropleving van de liefdadigheid. En natuurlijk is er niets mis met caritas, met mededogen en medeleven. Maar het armoedeprobleem ga je niet alleen oplossen met liefdadigheid en doneren aan een goed doel. De hele derdewereldbeweging heeft dit jaren geleden al bewezen. Het gaat niet alleen over projecten, maar ook over processen!

We zitten wel in de goede richting: armoede is al een algemene, brede en maatschappelijke kwestie geworden. Dat is nodig om het in de Wetstraat, waar andere niveaus van beleid bepaald worden, te laten doordringen. Je moet ergens echt een kwestie maken, geen faits divers. Net zoals Thomas Piketty (een Franse econoom, die zich gespecialiseerd heeft in het thema economische ongelijkheid, nvdr) het nu zeer breed en gedocumenteerd uitschrijft. Wat hij zegt is niet nieuw. Maar dat het nu nog eens in de belangstelling komt, is natuurlijk goed. Het moet zich alleen nog meer in de politiek vertalen.

de wereld heeft toekomst

Geysels Ik ben wel hoopvol. In het verleden zijn er nog grotere uitdagingen geweest. We krijgen de mensen wel weer dichter bijeen. Ik merk tegenwoordig in heel brede kringen dat een soort van vermogensbelasting bespreekbaar wordt. Dat is positief! Er is beweging rond het denken aan meer gelijkheid. Denk nog eens terug aan afgelopen herfst, de manifestaties van toen droegen een verontwaardiging die mij nog steeds hoopvol stemt. De onderlaag ‘op deze manier gaat het niet verder’ was duidelijk voelbaar. Onderschat dat effect niet. Beweging rond een idee, een mening formuleren, een standpunt schrijven,… het gaat soms lang duren, maar het heeft altijd invloed. De wereld zit nu eenmaal zo ineen. Hoewel het soms langzaam gaat, sijpelt het wel steeds door in brede lagen van de bevolking.

Jos Geysels is erin geslaagd om in een klein uurtje de wereld te screenen. Deze minister van Staat durft the bads onder ogen te komen, ze te benoemen zonder als doemdenker over te komen. Integendeel, hij kreeg de fronsende wenkbrauwen van uw redacteur van dienst naar beneden met zijn gedrevenheid, uitstekende kennis en heldere taal. Deze man heeft voeling met zijn wereld. Neem dat maar gerust letterlijk: zijn mimiek en handgebaren heeft u moeten missen, maar ze maakten extra duidelijk hoe zeer hij begaan is met mij, met u en met de wereld.

Geboeid door Jos Geysels zijn manifest? Zijn boek dat hij samen schreef met Erik Vlaminck, ‘De Schande en de keerzijde’, is een ware eye-opener. De opbrengst gaat naar Tutti Fratelli, een sociaal-artistieke werkplaats in ons eigenste Antwerpen.

Het concept komt oorspronkelijk uit Japan, maar vooral in Hongarije werden escape rooms enorm populair. Sindsdien openden – of beter gezegd: sloten – er ontelbaar veel de deuren in heel Europa en nu hebben we er eindelijk ook een in Antwerpen. Hoog tijd dus om dit veelbelovende spel eens uit te proberen. Antwerp Clue bevindt zich aan de Godefriduskaai (tegenover het MAS) en wordt uitgebaat door de enthousiaste eigenaar en zijn vriendin. Na verschillende escape games in het buitenland te hebben gespeeld, kregen ze de smaak te pakken en hebben ze Antwerp Clue opgericht. Ze onderscheiden zich doordat ze meerdere kamers aanbieden waarin je kunt spelen, elk met een eigen verhaal.

escape what?

Een escape game is een spel waarbij je een uur lang in een kamer wordt opgesloten – ja, letterlijk – met als doel om zo snel mogelijk te ontsnappen door het oplossen van allerlei ingewikkelde puzzels, mysterieuze raadsels en geheimzinnige codes. Een echt denkspel dus, dat naast een goedwerkend stel hersens ook de nodige creativiteit vereist. Het spel wordt gespeeld met 2 tot 6 personen: een ideale gelegenheid dus om samen met je vrienden even te ontsnappen aan die berg schooltaken, of als teambuildingsactiviteit met een stel collega's. En no worries, het is geen eng spel. Je wordt niet opgesloten in een of andere spookkelder.

the office of John Monroe

Wij hebben onze escape game gespeeld in 'The office of John Monroe', het kantoor waarin detective John Monroe dood werd aangetroffen. Aan ons om bewijsmateriaal over de mogelijke dader te verzamelen en uit het kantoor te ontsnappen. Vanaf het moment dat de deur achter je sluit, bevind je je in een andere wereld waar geen plaats is voor schoolstress, deadlines en dergelijke narigheden. Even waan je je de nieuwe Sherlock Holmes of Hercules Poirot. Let the games begin! Wij begonnen echter enigszins onvoorbereid aan dit avontuur, wat vooral leidde tot een hoop chaos – en gelach – op zoek naar aanwijzingen. Al snel werd duidelijk dat dit spel samenwerking en communicatie vereist, maar dat is juist het leuke eraan. Je speelt dit spel immers niet alleen; je hebt elkaar echt nodig. Van begin af aan zie je de 60 minuten wegtikken op een scherm, wat zorgt voor extra spanning. Verwacht absoluut niet dat je na het oplossen van een paar sudoku's binnen 10 minuten weer buiten staat, want het spel biedt zelfs voor de meest ervaren gamers genoeg uitdaging. Als je er echt niet uit geraakt is er altijd de mogelijkheid om hints te krijgen van de game master. Gelukkig maar, anders zaten we nu nog steeds opgesloten...

revanche

Antwerp Clue biedt een unieke ervaring, waar je achteraf bij een pintje nog lang over zult napraten. We kijken er nu al naar uit om de andere kamers uit te proberen! Antwerp Clue, we'll be back!

Voor meer informatie, klik hier.

With an untamable lion’s mane that resembles something between the hairdo of Jack White – front man of The White Stripes, and that of Albert Einstein – but with an incredible smile on his warm face, Alan Davies enters the stage of the Arenberg Theatre. We’re instantly fans.

He starts by saying how bloody cold this country is and then says he has been walking, visiting and sight-seeing Antwerp all day to soak up the atmosphere. He is a fan of Antwerp: especially the, in his opinion, too large cathedral for such a small city. As proud residents of Antwerp, we can’t say we agree. Our cathedral is perfect! Every one - two - three meters of its height.

He goes on to ask how many of his native people there are in the audience... A few. And of course, as it is only fit for a proper Englishman, he doesn’t hesitate to also target the Irish; there’s only one sitting somewhere in the back and because he is outnumbered, he’s consequently also very shy to raise his hand. Not a sight you often see: a shy Irishman.

Alan Davies has done his homework on Belgium well. It didn’t take him long to mention the Dutch in a room full of Belgians. He asks whether there are any Dutch people present and as luck has it, there’s one sitting in the front row. ‘Such arrogance!’ says Alan and a roar of laughter fills the room. Apparently, he had performed in Amsterdam the night before and the Dutch told him that the Belgians would like it if he should say that all Dutch people are arrogant. Well, it worked!

After having scrutinized the rest of the audience, including making fun of four people sitting by themselves on the right, possibly because of a booking fail, he apologizes for calling them leprous and retarded because those are the special seats and apparently no one wants to sit there. He quickly adds that they shouldn’t take him seriously as he is a Brit and Brits are famous for singling out a minority group in order to make fun of them.

Everyone in the room has been addressed and ridiculed, therefore Alan continues with doing what Alan does best: ridiculing himself. He starts with a rather personal and painful history of his childhood and his not so responsible father. The audience holds its breath and gasps for air when he describes the ups and downs of the Davies family. Deeply touching. Perhaps a bit too deep considering this is a comedy show.

But Alan knows how to give context to a story and finishes it all off with the fact that after all these years he has convinced his father, now suffering from Alzheimer’s, to finally eat and like that jam he detested so much all of his life. "The fact is, he can’t really remember he didn’t like it before anyway, so I keep feeding it to him now. That is my revenge. It’s the little victories that count anyway."

This small nudge to the title of his show ‘Little Victories’ divides the audience into those who have noticed the wink wink and those who haven’t. There’s a small commotion when some start to clap, others hesitantly join in late because they’re not quite sure and some don’t applaud at all, presumably the four sitting on the side who haven’t quite understood the reference. And again Alan doesn’t hesitate to highlight this awkward moment: "You are a funny audience! I like your applause: it starts very hesitantly, then grows a bit larger, but not quite there yet and then, when you think it’s going to happen and you think you’re finally getting a big one, it dies a sudden and horrible death."

From his childhood memories, he then moves on to his own little family and the birth of his daughter and son. Parents and grandparents will be softened by the recognizable incidents that go with having children. Perhaps not the most relevant subject for students or young couples without the joy of those small creatures, but definitely not less amusing.

Alan’s pro tips for having and managing your children: in case you have more than one, decide in advance, before you go out of the house, which one you’re going to save in case of an emergency. That way, when a pack of dogs in the local dog park run towards your little one because he has found a big stick and start licking his small face with their big mouths and their big teeth while your other small child runs away screaming because she’s afraid of dogs, you’ll know which one to save (first).

Another gemstone: "Which way do you insert your knives into your dishwasher?" An innocent question, you may think. Not when you have children, no. Then it becomes a matter of life and death in an instant. How you may ask? Well, your daughter has a tendency to open the dishwasher (yes, also and perhaps especially when it is in full working mode) while your small boy loves to trick you into thinking he’s choking and he does so very convincingly.

What do you do as a concerned father? You run to your small, choking child to save your precious little one. In your haste and on your way over there, you step on the rotator blade of a small helicopter which goes straight through your foot. Your little bugger drops the choking act and starts screaming with joy, but before you can do anything about it, you notice the already working dishwasher with its door open. So you stumble towards it to close it, but because you are recently injured, you trip and fall. With your knees straight into the cutlery rack.

Now, the important question: do you insert your knives into your dishwasher blades up or down? As it turns out, most households don’t have a strict rule concerning this small household dilemma. Alan’s does now.

U kent haar als de 'nieuwe' Adele van het Verenigd Koninkrijk of van haar schitterende debuutplaat Devotion die net niet de majestueuze Mercury Prize in de wacht sleepte. Na een uitverkochte AB-show in 2013, keerde Jessie Ware afgelopen donderdag 12 februari terug naar Brussel. dwars ging luisteren en raakte in de ban.

Aah die Britten. Hoe doen ze het toch? Met haar warme soulstem en natuurlijke flair verovert Jessie Ware moeiteloos het AB-publiek. Ze start het concert met heerlijk Britse humor (inclusief gorgeous Brits accent, uiteraard) waarbij ze haar trouwe fans begroet en meedeelt ondanks haar rare broek en healthy glow niet zwanger te zijn, neen!

Met een snoeigoede Running gaat het concert van start, gevolgd door Champagne Kisses, even verleidelijk als de naam doet vermoeden. De setlist die (slechts) een betoverend uurtje lang duurde, maakt de niet zo studentikoze prijs en treinrit naar Brussel he-le-maal goed. Helaas waren het de soms eerder zware bassen dan Jessie’s timbre die ons hartritme verstoorden. Eindigen deed ze opnieuw in schoonheid met de heerlijke hit Wildest Moments en Say You Love Me.

We kregen geen bis-nummer meer toegestopt wist de Britse ons te vertellen, maar zelfs daar raakte ze moeiteloos mee weg. Applaus!

From February 18th until April 4th, people all over Antwerp will indulge themselves only in soulfood without souls (please check: www.dagenzondervlees.be). dwars gladly encourages this endeavor with a recipe for incredibly tasty burgers, which will continue to bewitch even the most notorious meat-enthusiasts into preferring them over their beefy brothers. How? Very simple, very cheap.

For 4 servings, you will need:

• 1 can of black beans (or kidney beans if you must)
• 1 red pepper
• 1 medium-sized red onion
• 6 table spoons of flour
• 6 table spoons of breadcrumbs
• 4 buns
• 1 big tomato
• 4 pickles
• Ketchup, mayonaise, barbecuesauce
• Salt & pepper
• Butter, olive or sunflower oil

Let's get these babies baking, then. Take the beans out of the can and wash them in a colander to remove all of the bean juice. Next, put them in a large bowl or pot and use a fork or hand blender to mash them. In order to make your burgers look as hand-crafted as possible, leave some of the beans intact. Chop half of the raw red onion finely. Add it to your bean mash. Do the same for your red pepper, but add it in whole. Give it some flavour by adding salt and pepper as desired. Add nearly all of the flour and 3 table spoons of oil to the mixture. Mix it all up. Your mixture should be quite firm now, like cookie dough. If it is not firm enough, add some more flour or some breadcrumbs.

Now spread breadcrumbs on a plate. Rub the rest of the flour on your hands and roll your burger dough into 4 equally-sized balls. Carefully flatten these balls with your hands and shape them into burgers. Cover all sides of the burgers in breadcrumbs, make sure the borders are also covered. Cut 4 buns in half and lay them out on 4 plates. Heat up some oil in a pan and bake the burgers until they look appropriately brown. After that, put the burgers on the buns. Decorate with tomato and raw slices of onion and pickle. Finally, add sauce at your heart's content or discontent, yikes!

You can serve your burgers with a side dish of salad. A nice carrot or chicory salad will go down well, or some nicely done patatoes or fries if you feel like greasing it up a little. Or just have two burgers. Or serve them beside a nice broccoli soup. Or add some lovely fried mushrooms with butter and garlic as topping, or make them into cheeseburgers. Or get cheeky with it and do a nice chick pea spin-off with feta cheese and tajine herbs. Or gently dip them in honey and cover them in colourful violet petals, why the f*ck not? Enjoy!

Als je Black Stories niet kent, zou je kunnen denken dat het over duistere verhalen gaat die in een verlaten bos rond middernacht bij het kampvuur verteld worden. Het zou iets te maken kunnen hebben met een uit de hand gelopen Ouija seance. Of met een duizelingwekkende horrorfilm waar je maar met moeite door de gaatjes van je vingers piept, om ze vervolgens sneller dan een professionele kaartspeler weer te sluiten.

Wrong! Try again! Je bent in de buurt…

Black Stories is een gezelschapsspel! En ik hoor je al denken: ‘Ooh, dat is toch helemaal niet griezelig?’ Ja en nee. Het spel zelf is natuurlijk gemaakt om te vermaken. Maar de verhalen die erachter zitten doen je wenkbrauwen fronsen en je mondhoeken samentrekken, waarna je met een verbaasde en verdwaasde blik voor een voldongen feit wordt gesteld en hunkert naar meer.

Ik heb je aandacht te pakken, nietwaar? Nu concreet: wat is Black Stories juist en hoe speel je het? Het spel bestaat uit een set kaarten. Geen gewone speelkaarten echter; dit is een spel voor de aspirant-detective met een talent voor het out of the box-denken.

Het compacte en lichte reisdoosje vergemakkelijkt het draagcomfort en is daarom uiterst geschikt voor een partijtje in de auto, op de trein of gezellig in de woonkamer. Dit unieke en excentrieke kaartspel is verkrijgbaar in maar liefst 6 verschillende uitgaven, telkens met 50 gitzwarte raadsels. Voor de luttele prijs van 10 euro is deze nieuwste rage van u. Een koopje! En dan nu de commerciële bullshit even terzijde: de spelregels.

Elke beurt bevat een introductie, of beter gezegd de uitkomst, van een verbluffend raadselachtig verhaal. Eén van je vrienden of familieleden wordt aangesteld als de alwetende verteller, trekt een kaart en leest de voorkant aan iedereen voor. Deze speler, en enkel deze speler, mag ook de achterkant van de kaart lezen en zo de oplossing van het raadsel te weten komen. En dan begint nu het gegil en gekrijs zoals in een echt moordverhaal…

Elke speler mag zoveel vragen stellen aan de verteller als hij of zij wil, op voorwaarde dat deze met een simpele ‘Ja’ of ‘Nee’ beantwoord kunnen worden. Alle andere vragen worden niet beantwoord, wat het spel natuurlijk bemoeilijkt. De verteller kijkt dan meestal ook met een brede grijns toe op dit ludieke schouwspel en heeft binnenpretjes bij de radeloosheid en onwetendheid van de anderen of staat perplex van de denkkracht en originaliteit van bepaalde spelers. Zo leer je elkaars denkvermogen op een andere manier kennen.

Pas echter op. De scenario’s van deze duistere verhalen zijn soms zo ver gezocht, dat niets, zelfs het meest minuscuul kleine detail, niet meer vanzelfsprekend is en alles aan de twijfel onderworpen moet worden. Zo zijn Romeo en Julia niet vanzelfsprekend de hoofdpersonages van een shakespeareaans drama, maar de vissen die het slachtoffer zijn geworden van de huiskat. Als je dit niet snel te weten komt door consequent en doordacht vragen te stellen, kan je wel eens heel lang naar de verkeerde verdachte zoeken.

Dit zeer vaak tot grote frustratie van de spelers, maar het brengt des te meer voldoening bij het oplossen van een duister raadsel met zich mee en zorgt voor een onbedwingbare hunkering naar meer. Nog nooit eerder, bij geen enkel spel of verhaal, was het zo cruciaal en van zo’n groot belang om eerst het einde goed te begrijpen om vervolgens de stappen te reconstrueren. Het echte én aparte speurwerk voor de aparte speler!

Ik voel het al... Je staat te popelen om in groep of om ter snelst tegen elkaar een raadsel op te lossen. Dan volgt hier de ontknoping, mijn vrienden! Aan jullie om de rest te ontcijferen…

‘Er wordt een man dood terug gevonden aan de voet van een berg: naakt en met een gebroken lucifer in zijn hand. Qu’est-ce que c’est passé, mon Dieu?!?’

*SPOILER ALERT*

Oplossing: Een groepje mensen is vertrokken op een ballonvaart. Toen ze echter de berg naderden, hadden ze teveel gewicht aan boord om nog meer de stijgen en konden ze bijgevolg de berg niet overvliegen. Ze hebben eerst geprobeerd om allemaal hun kleren uit te trekken in de hoop gewicht te verliezen, maar toen dat niet gelukt is, hebben ze lucifers getrokken wie zich zou opofferen. De man onderaan de berg heeft aan het kortste einde getrokken en kwam bijgevolg op deze absurde manier ook aan zijn einde.

Aan het Vleminckveld – een zijstraat van het Mechelseplein – vind je Bierhuis Kulminator, onbetwist nummer 5 op de lijst van beste biercafés ter wereld. Verwacht geen hip of trendy café, want dit is een ouderwetse kroeg zoals een kroeg hoort te zijn. De Kulminator is klein en in eerste instantie wat onopvallend. Het café wordt sinds 1974 gerund door het koppel Dirk van Dyck en Leen Boudewijn en naar het schijnt verkopen zij hier zo'n 700 verschillende bieren; Meer dan genoeg redenen om eens binnen te stappen dus.

Hoe onopvallend het pand er misschien van buiten uit mag zien, zo merkwaardig ziet het er van binnen uit. Het is alsof je 50 jaar teruggaat in de tijd en een willekeurige woonkamer binnenstapt, een heel rommelige woonkamer weliswaar. Van boven tot onder, van links naar rechts: het cafe is volgestopt met boeken, planten, bierlogo's, spiegels, bierflesjes en andere prullaria. Ergens tussen deze opmerkelijke collectie  staan een bar en zo'n 4 tafeltjes om aan te zitten. Wij hebben geluk, achter in het cafe is nog een houten tafeltje vrij.
 

Wanneer we plaats hebben genomen krijgen we van de eigenares de bierlijst aangereikt. Alhoewel, bierlijst? Noem het maar gerust een bierbijbel: met de meer dan 700 soorten om uit te kiezen ben je wel even zoet. Als je geen grote bierkenner bent – zoals ik – kun je altijd de eigenares aanspreken en haar zeggen naar wat je op zoek bent. Zij zal je vervolgens helpen het pintje van je dromen te vinden. Uiteindelijk besluiten wij om voor het biertje van de week te gaan, de Prearis Quadrupel. Een Tripel kende ik, maar van een Quadrupel wist ik het bestaan niet eens. Volgens de kaart belooft het een "licht zoete moutsmaak, donker fruit, vanilletoets en karamel". Ik zeg alleen maar: HEEL ERG STERK, maar oh-zo lekker. Bij het drinken van het bier van de week, de maand of het seizoen krijg je overigens bierglasbonnen waarmee je kunt sparen voor glazen. Mooi meegenomen voor de arme, bierdrinkende studenten onder ons. Naast ons tafeltje staat een boekenrek vol met eigenaardige titels als: De indianen omnibus, Mannen met baarden: tuinkabouters en Internet Explorer 4 (wat?). Pak er een willekeurig boek bij en om gespreksstof hoef je ook niet meer verlegen te zitten.

De Kulminator is een cafe met een heel relaxte sfeer, of het nu komt door het hoge grijsgehalte van de overige klanten, door de vriendelijke eigenaren of door de je omringende snuisterijen, voor je het weet ben je 3 uur en heel wat filosofische gesprekken verder. Vooruit, nog één biertje dan. De laatste. Maar nu écht.

Drie getalenteerde vrouwen en een overrompeling van gedichten. Zo opent Behoud de Begeerte het amoureuze programma Saint Amour. De poëtische sfeer die Charlotte Van den Broeck, Ellen Deckwitz en Maud Vanhauwaert brachten, slaat om wanneer Sven Speybrouck het podium betreedt. Hij is de draad die de parels vanavond aaneen gaat rijgen. Na zeven jaar brengt hij toch af en toe nog een knoop aan, die de soepele overgangen belemmert. Later strijkt hij echter ook overgangen glad.

Ingmar Heytze is de eerste van de indrukwekkende groep namen die alleen gewapend met een bundel teksten het podium opklautert. Hij zet zich achter het spreekgestoelte en begint het ene knappe gedicht na het andere af te vuren. Stuk voor stuk zijn ze het beluisteren waard, maar het gebrek aan pauzes tussen de werken maakt het een verwarrend geheel. Spijtig, want zijn gedichten hebben inhoud en zetten menig brein aan het denken.

Een liefde waarvoor gevochten wordt.

Wat een contrast met Ellen Deckwitz. Een brok ondeugendheid die het publiek probeert te verleiden met haar speelse teksten. We hangen aan haar lippen, pas later hebben we door dat er achter haar woorden ook niet veel meer gezocht hoeft te worden.

Een liefde die teleurstelt.

De eerste proza van de avond wordt in drie delen gebracht door Gustaaf Peek. Hij mijdt geen expliciete beschrijvingen, de oudere vrouwen naast mij beginnen ongemakkelijk heen en weer te schuiven. Nochtans bezit de verteller het talent om het zo zacht en teder te brengen, dat het eerder een liefdesode wordt dan een pornografisch verhaal. Bert Dockx, u misschien bekend van de groep Flying Horseman, zorgt voor muzikale intermezzo’s. Hij begint aarzelend, maar wint steeds meer aan kracht. Net zoals de liefde van Marius en Tessa, de figuren die Gustaaf Peek tot leven brengt.

Een begeerte die niet te stoppen is.

Maud Vanhauwaert ademt het zoeken en de onzekerheid van de nieuwe tekst die ze brengt. Nog steeds is ze een kei in metaforen en op het eerste zicht simpele teksten waarachter zoveel meer schuilgaat. Ze verplaatst borden en meubels, in de hoop niet te verstoffen. Waarin ze rimpelloos slaagt, ze blijft steeds weer verbazen.

Een begeerte die je onzeker maakt.

Na de pauze wordt Stefan Hertmans het podium opgerold. De schrijver heeft zich een paar dagen geleden ongelukkig ten gronde gericht. Of een steen, dan wel een trede de oorzaak was, blijft ergens in het niets zweven. Hij brengt een aantal van zijn gedichten, meegedragen op verscheidene papieren vellen. Met enige afstand draagt hij ze voor, nonchalant doorheen de witte A4’tjes bladerend. Alsof hij ze ter plaatse uitzoekt. De emotionele band tussen dichter en gedicht is voor het eerst ver te zoeken.

Een liefde die afstand creëert.

Handen die woorden kracht bij dragen, de zinnen aaien en de stilte strelen. Daarmee rijgt Charlotte Van den Broeck haar teksten aaneen tot een prachtig verhaal. Ze brengt het zo zacht, zo intens. Je kan niet anders dan je laten meeslepen in haar verwonderende woordenstroom. ’s Avonds ligt haar nieuwe bundel Kameleon op het nachtkastje.

Een liefde die je nieuwe zintuigen geeft.

Geruisloos zetten Quan Bui Ngoc en Daisy Ransom Phillips de aanwezige sfeer om in een ingehouden, doch verlangende dans. Het kraken van het podium gaat iets later over in klassieke muziek, maar de dans blijft even passioneel. Passie stroomt uit de bewegingen, rolt het podium af en doordringt ons voor we het goed en wel beseffen. 

Een begeerte die je lijf doet sidderen.

De verhalen worden ouder, de liefde die ons ter ore komt, is niet meer zo pril. Mirjam van Hengel leest ons echter voor dat het daarom niet aan intensiteit moet inboeten. Ze is geraakt door het liefdesverhaal van Tinneke en Leo Vroman, een band die ze beschrijft als ongezien. De liefdesbrieven als ultieme weergave van de eeuwigdurende liefde. 

Een begeerte die niet vervaagt.

Ook Stefan Hertmans schotelt een liefde voor die eeuwig bleef woelen. Deze keer geen zoete woorden, maar een wrange bijsmaak. Een (ge)liefde die je vroeg verliest, laat littekens na. Waar de schrijver ons met zijn gedichten niet vreselijk kon beroeren, draagt hij hier wel wat meer gevoel.

Een liefde die je blijft achtervolgen.

Liefde is universeel. Liefde raakt je. Liefde raakt zelfs Gorbatsjov. De Russische man met wijnvlek zou een belletje moeten doen rinkelen. Geschiedenis, juist. Hoewel er wordt beweerd dat echte mannen niet wenen, krijgen we hier sympathie voor de bewogen man wanneer hij over zijn vrouw verteld.

Liefde oordeelt niet.

Maud Vanhauwaert neemt afscheid. Van ons, van de voorstelling en van een onbekende. De kracht van dit afscheid valt niet onder woorden te brengen, daarvoor moet u haar gewoon zelf zien.

Liefde is voor iedereen!

Het programmaboekje beloofde ons een avond vol liefde en begeerte. En hoewel je je natuurlijk niet in alle teksten en verhalen kan vinden, vind je jezelf wel vaak terug. Niet alle beelden zijn je even bekend, maar ontkomen aan flashbacks doe je niet. Daar is die eerste liefde weer, die eerste en laatste kus, die persoon die steeds doorheen je hoofd fladdert maakt ook nu weer een luchtduik.

Toch dient ook gezegd te worden dat het een ietwat historisch concept van poëzie en proza brengen is. Fijn dat je grote kleppers op de poster kunt zetten, maar ze dragen niet allemaal bij aan een mooie avond. Laat de poëzie en proza schitteren door talenten die hun teksten leven inblazen, niet de levenskracht ontnemen. Er zijn maar vier figuren die mij in de bovenbeschreven rollercoaster deden zitten. Laat hen volgend jaar het podium inpalmen en je bevrijdt het literaire van het veel te strakke keurslijf.

Schuif je meubels opzij, zie het stof liggen. 

De redactrice van dienst woonde de voorstelling van 11 februari 2015 bij in de Stadsschouwburg van Sint-Niklaas. Behoud de Begeerte doet ook nog Antwerpen aan op 16 februari 2015. Zin in een amoureus programma? Hier vind je nog tickets. Wie weet heb je geluk en vervolledigt Thé Lau het artiestenlijstje weer.