de dwarsdoorsnede
09/02/2015
🖋: 

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Redactrice Maxene neemt ons mee, vele eeuwen terug naar een wereld van tovenaars, koningen en koopmannen.

De Prof heeft je scheve hoofd nu wel inmiddels vaak genoeg gezien en de toiletjuffrouw van de Red and Blue is je kotspartijen beu. Ga eens iets anders doen op een doordeweekse dag: een gezelsschapsspel spelen bijvoorbeeld. Kenners van Kolonisten van Catan of minnaars van Magic The Gathering hebben misschien al van deze geweldige 999 game gehoord. Mocht het je nog onbekend zijn, rep je naar de Outpost en zet je zinnen op het magische bordspel Machiavelli. Een ronde is nooit hetzelfde, want elke keer kun je een andere rol spelen als één van de acht middeleeuwse personages. Maak kennis met de moordenaar, de dief, de magiĂ«r, de koning, de prediker, de koopman, de bouwmeester en de condottiere.

 

Machiavelli is voor twee tot zeven spelers. De opzet van het spel is zo snel mogelijk acht gebouwen te bezitten, liefst van elke soort eentje om bonuspunten te scoren. Bij aanvang van het spel ontvangt iedereen vier gebouwen en twee goudstukken (echte plastic muntjes!). Je betaalt hiermee voor bijvoorbeeld een kerker, universiteit, burcht,
 Elke beurt mag je kiezen tussen twee goudstukken of één gebouw. Om het snelste victorie te kraaien is een goede tactiek onmisbaar. Naargelang de keuze van je karakterkaart verloopt elke beurt anders. Naast het uitvoeren van je karaktereigenschap, mag je één gebouw per ronde bouwen.
 

Je kruipt dus telkens in de huid van een personage. Heb je een slechte dag, dan maak je toch gewoon een andere speler koud als de moordenaar? Zit je even krap bij kas, dan kies je voor de dief. Zijn je eigen kaarten drie keer niks, dan dwing je iemand zijn gebouwen in te ruilen als de magiĂ«r. Heb je graag de touwtjes in handen dan kies je de koning, zo mag je als eerste je karakter kiezen en roep je de namen af van de karakters. Wil je het op veilig spelen dan pak je de prediker en ben je beschermd tegen de condottiere: hij kan immers je gebouwen afbreken. Geldwolven voelen zich op hun gemak bij de koopman, je krijgt een extra munt bovenop je gewone inkomsten. Wie graag meer dan één gebouw per keer neerzet neemt de bouwmeester, nu mag je er drie bouwen en ontvang je er aan het begin sowieso twee extra. Last but not least is er de condottiere, je mag iemands gebouw afbreken voor één muntje minder dan dat ie waard is. Een gebouw dat één goudstuk heeft gekost kun je dus gratis met de grond gelijk maken.

 

Om het spel nog leuker te maken hebben mijn vrienden bedacht om elk personage een bepaald rekwisiet toe te kennen. De koning krijgt een hoge hoed, de magiĂ«r moet drinken uit een rode kelk versierd met doodshoofden, de koopman draagt Mr. T juwelen,... Laat je fantasie zijn werk doen. Voldoende drank is aangewezen, maar geen must. Machiavelli is geen moeilijk bordspel, dus zeer toegankelijk voor zelfs je sufste maatjes. Een tip voor beginners is altijd de koopman, of de bouwmeester te vermoorden. Dit zijn populaire karakters, dus zo heb je altijd prijs. Dit leidt dan ook steeds tot amusante scheldpartijen! 

 

Afhankelijk van het IQ van je vriendengroep en uiteraard het aantal promille of THC in hun bloed, varieert de duur van het spel. Een uurtje ben je er zeker mee zoet. Wie van je maten is een krak in het smeden van snode plannetjes? Kun je je kompanen voorspellen of sla je de bal mis? Wie van jullie is de sluwste, slimste, machtigste machiavellist?



qualified for consumption

07/02/2015
🖋: 
Auteur

Get those fat pants out of the closet, pop that jeans button and freely zip open your fly with this online extravagant feast provided/brought to you by dwars, your personal guide to food porn and matching orgasm. For foodies and kitchen virgins alike, this juicy section is full of empirical experiments, edible explorations and extravagant exposures for people on a limited budget but with a limitless appetite. Time to deliciously slurp away Hakan’s Broke-oli soup!

It's February; the month of purgatory where I wait for the results of my exams on the one hand and my salary from the past month on the other hand. While some of us are compensating for growing roots into their chairs a whole month by skiing in the Alps, others make ornaments from their stress-bitten nails. Me? I'm broke and I'm hungry. Eventually, the glimmering beam of fortune shines upon me and in the deep jungles of YouTube and I discover the perfect video from the bloody Gordon Ramsay. It's a soup recipe. I need to eat and I need it cheap. So what's better than something where you only need ONE (1) ingredient which also happens to be extremely cheap? Not needing food perhaps but since that's out of the question I'll accept my fate and start cooking.

 

Since you only need one ingredient for this too-good-to-be-true meal and no recipe can have a too simple ingredient list, I'll just add everything you actually need:

  1. Laws of physics
  2. Fire
  3. Water
  4. Yourself
  5. Coins
  6. Something to cut on
  7. A knife
  8. A cooking pot and lid
  9. A ladle
  10. A blender
  11. A soup plate
  12. A spoon
  13. Salt
  14. Pepper
  15. A couple of drops of olive oil
  16. Broccoli

 

Now that we have a list, let's get to work!

 

When you are in dire need of buying something and don't have the money for it, the coin jar can become an amazing source of income. So the first thing I do is to count exactly 89 cents from the jar. Unfortunately I managed to put only one-cent coins into the jar so far therefore I need 89 coins to achieve my goal. I feel rich already.

 

Next step is going to ALDI, the heaven of cheap shit where you better not ask where it comes from or why it's so cheap. All the way in the back, at the frozen section, they sell broccolis which were probably packaged before I was even born so they also cost exactly 89 cents. So I grab the package and go to the cashier. I take out my pouch full of coins and spread it in front of the lady at the counter. It looks ridiculous. She doesn't want to count it herself so she tells me to do it. Therefore I start counting. One cent, two cents, three cents, the couple with a child behind me starts complaining and asks whether I can hurry up. Ten cents, eleven cents, the line is getting bigger and the tension rises so I try to hurry. Eighteen cents, nineteen cents, twentyone cents... Fuck. I lost count. The lady at the counter calls for one extra cash register to open, I get nervous and try to make bundles of five cents. The old woman behind the couple starts feeling dizzy, her knees tremble from waiting. Or maybe she's just having an orgasm watching someone else beside her taking his sweet time counting all those coins one by one. By the time I finally reach 89 cents, there is no one behind me anymore. Everybody went to another cashier to pay. So the lady at the counter eventually grabs the coins and lets me leave. Now we are ready to cook.

 

 

There are three important things to remember when making this soup. First is keeping the lid on the cooking pot while it's cooking. By doing so, the broccoli doesn't lose its colour and your soup doesn't remind you of that time you ate too much jellybeans and had to spend the rest of the afternoon in the bathroom. Second is to keep the correct liquid-solid ratio. Too much water, it just becomes tasteless broccoli tea, too little, it will be like your girlfriends' facemask. The best ratio is when you put the broccoli in the blender, pour the water until just two fingers under the broccoli level. It's just like pouring the perfect beer but instead of beer, it's broccoli, and there is no alcohol to forget your pain. Which brings us to the third important thing in this recipe; keeping aside the water in which you've cooked the broccoli. This can turn into quite a painful experience if you don't have a second cooking pot. If you don't have one, you are going to spill that shit everywhere, including on your pants. Have you ever poured hot coffee on your pants? Then you should know how it feels to have that nice familiar pain on your balls. So be prepared.

 

Anyways, what we do first is to boil the water in the pot until, yes you've guessed it, the boiling point. Here, the laws of physics come in handy so except turning on the fire and putting the water filled pot on it, you don't need to do much. When the water is boiling, add the broccoli. Then put the lid on the cooking pot. Keep it on for at least four minutes. After that, open the lid and cut one of the broccolis. The victim should be penetrated without any resistance. Like cutting through butter. If stabbing the broccoli makes you feel like you are in Dexter's breakfast routine, it's ready.

 

After cooking the vegetable, we pour the water into another cooking pot or a cup of some sorts. As I've said before, be careful. Don't burn yourself with the delicious broccoli stock. Put the broccoli in a blender and as mentioned above, pour the stock until two fingers under the green broccoli level. Start blending that shit by mixing it in short one second intervals first and then blend it until it's smooth as a baby's ass. I don't actually know how smooth that is but just keep the blender on until its just a nice, frim green goo. Put some salt and pepper on it and blend it a little bit further and you are ready!

 

Pour the soup into a nice soup plate and garnish it with a couple of olive oil droplets. It's going to look fancy as shit, and going to taste much, much stronger than you would have imagined so don't overdo it. The soup should taste like you've put cream in it. It's a great source of all sorts of vitamins, carbs and proteins and it tastes amazing. Bon-fucking-appetite!



de dwarsdoorsnede
01/02/2015
🖋: 

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Redacteur Stijn verliest zich in de wereld van bits en bytes, en herontdekt de legendarische game Snake.

‘Even simpel als geniaal’ mag dan een contradictorische uitspraak en een slaapverwekkend clichĂ© heten, er schuilt ook een dekselse waarheid achter. Neem nu pakweg een schroevendraaier of een bierviltje, of zelfs frietjes met ketchup. Stuk voor stuk simplistische doch tijdloze uitvindingen. Ik ga ervan uit dat over een honderdtal jaar nog altijd schroeven gedraaid moeten worden, bierviltjes nog steeds huishoudelijke ruzies vermijden over kringen op de salontafel en dat een ‘hongerke’ nog altijd met niets anders dan een vettige lekkernij gestild kan worden. Kortom, ze zijn onmisbaar.

 

Zo ook Snake. De videogame met in de hoofdrol een blokjesvormige slang, hoort perfect in bovenstaand rijtje van genialiteit thuis. Het spel heeft namelijk het uiterst simpele concept ‘voortbewegen-zonder-te-botsen’ naar een buitenaardse hoogte weten te tillen. Maar pas op, de maker van Snake is zeker niet de eerste geweest die van dit concept gebruikmaakte. Hij haalde zijn mosterd bij Blockade, een arcadegame uit 1976. Ook Worm op de goede oude TRS-80 minicomputer vormde een inspiratiebron, net als Atari’s Surround. (Een kleine noot aan al degenen die deze games in hun jeugdjaren gespeeld hebben en nog steeds aan de universiteit studeren: zoek eens een job.)

 

Eind jaren ’90 zag uiteindelijk ook Snake het levenslicht, en dat dankzij Nokia. De Finse fabrikant van telecommunicatieapparatuur had het plan opgevat een spelletje te integreren in zijn nieuwste mobiel. Ontwerper Taneli Armanto zette zich aan de taak en eind 1997 riep hij ‘eureka’, maar dan in het Fins. De oorzaak van zijn vreugdekreet viel te aanschouwen op de Nokia 6110, de eerste gsm waarop Snake kon gespeeld worden.

 

 

Sindsdien maakte Snake steevast onderdeel uit van elke Nokia-gsm. In de vorm van verschillende sequels vond je de game dan ook op verscheidene modellen terug. Absolute topper onder de opvolgers en persoonlijke favoriet van ondergetekende is Snake II. Door de toevoeging van enigszins complexere doolhoven Ă©n de mogelijkheid de slang als dusdanig te herkennen wegens de licht gestegen grafische kwaliteit van het spel, wist Snake II zich van zijn voorganger te onderscheiden. Als speler ervaar je echter hetzelfde gevoel van authenticiteit en simpliciteit dat ook de oorspronkelijke versie kenmerkte. Twee elementen die in latere 3D-varianten, zoals Snake III, lijken verloren te zijn gegaan.

 

De opkomst van de smartphone en diens apps heeft de ontembaar geachte slang een serieuze kaakslag toegediend. Eens de koning van de mobiele spelletjes, lijkt Snake nu in de schaduw te staan van Candy Crush en consorten. Maar het simpele doch geniale concept waarop het spel steunt, zal nooit vervagen. Neem bijvoorbeeld de populaire ‘Youtube-hack’ die het sinds 2010 mogelijk maakt om tijdens een gepauzeerd Youtube-filmpje Snake te spelen. Het draaiend laadicoon transformeert dan in de bekende slang. Wachten tot een filmpje volledig geladen is, was nog nooit zo plezant!

 

Leg die smartphone dus snel opzij, zoek in de lade van je bureau naar een oude Nokia en start nog eens Snake op. Vooraleer je het weet, heeft de tijdloze verslaving je weer te pakken.

 

Voor diegene wiens Nokia het begeven heeft of voor hen die simpelweg niet over dergelijk apparaat beschikken, hebben we hieronder een waardig alternatief toegevoegd in de vorm van een Snake webgame. Klik op slug, worm of python en je bent vertrokken. Veel speelplezier!

 

 



aanbevelingen voor studieontwijkend gedrag #8

31/01/2015
🖋: 

De examenperiode is weer aangebroken en dat maakt ons studenten de meest productieve wezens ter wereld! Als we niet zwetend boven de boeken hangen, breken we records op bestofte spelletjes, beginnen we verwoed op te ruimen of hangen we nostalgisch voor de buis wanneer er jeugdseries uitgezonden worden. De laatste deadlines stonden vorige week voor de deur en hopelijk genieten jullie nu van een fantastische lesvrije week. Maar dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, ondtdekte ook onze redacteur Yannick.

Vrijdagochtend, zeven uur: vijf uur voor deadline. Om twaalf uur moet ik mijn minorpaper indienen. Nog de laatste dingen verbeteren en dan uploaden. No big deal dus, denk ik, en besluit me nog eens om te draaien: het is namelijk beter om genoeg geslapen te hebben.  Die rationele gedachte kan mijn stressbrein niet kalmeren. Na een uur draaien en keren geef ik het op. Slapen lukt toch niet meer, dus sta ik op.

 

Vrijdagochtend, acht uur: vier uur voor deadline. Ik neem mijn laptop en open het Word-document. Ik heb mijn paper doorgestuurd naar enkele mensen om hem te verbeteren. Het is beter om je werk nog eens te laten nalezen door andere mensen. Althans, dat is toch wat we in de les 'Academisch schrijven' hebben geleerd. Het is ook ongeveer het enige wat ik daarvan onthouden heb, bedenk ik lachend. Gestresseerd bekijk ik de opmerkingen van mijn eindredacteuren, maar gelukkig zijn die niet onoverkomelijk. Ik ga dit nog afkrijgen!

 

Vrijdagochtend, negen uur: drie uur voor deadline. Ik heb de laatste opmerkingen nog aangepast en begin ervan overtuigd te raken dat ik best wel een goede paper heb geschreven. Ik lees hem nog één keer na en dan post ik hem. Dan is het EINDELIJK vakantie!

 

Vrijdagochtend, tien uur: twee uur voor deadline. Ik heb mijn veel-te-kritisch oog nog een laatste keer over mijn paper laten gaan. Na het aanpassen van enkele zinsneden om het nog “academischer” te laten klinken, overtuig ik mijzelf ervan dat het nu echt wel klaar is en open Blackboard. Ik controleer een paar keer of ik het juiste document geĂŒpload heb en mijn muis gaat naar de knop verzenden. Het moment van de waarheid. Ik klik!

 

Vrijdagmiddag: vijf minuten na deadline. YES! Ik heb de deadline gehaald! Het is weg, dus ik kan er niets meer aan veranderen. Even ben ik euforisch. Nu is het een week vakantie, waar ik me niets meer van papers, examens en dergelijke moet aantrekken. Dan komt de vermoeidheid. Ik had naar mijzelf moeten luisteren en nog een uurtje moeten slapen. Uitrusten zal voor dit weekend zijn, want daarna vertrek ik op reis. En daarna
 Daarna begint het allemaal opnieuw, maar dat zal mij worst wezen. Ik heb mijn deadline gehaald en daar ben ik best wel trots op. Tijd om te vieren!



de dwarsdoorsnede
25/01/2015
Bron/externe fotograaf

SKaGen

🖋: 

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Redactrice Anouk aanschouwde deuren, klinken en een hoop drama in een herneemde komische theatervoorstelling van SKaGeN.

Acht deuren, negen acteurs en een afschuwelijk decor met een overdosis aan vast tapijt. Meer heeft SKaGeN niet nodig om voor een klepperende theateravond te zorgen. Zeven jaar na de eerste theatertour van deurdedeurdeur, trekt SKaGeN weer doorheen Vlaanderen met datzelfde stuk.

 

Met succes, zo blijkt. Hoewel ik de voorstelling als vijftienjarige al een keer had bijgewoond, kocht ik direct weer een kaartje toen deze nieuwe voorstellingenreeks werd aangekondigd. Ik was blijkbaar niet de enige; de vrouw voor mij kwam ook nog een keertje terug, ditmaal met de kinderen. Aan de hoge concentratie jong volk in de zaal, leek deze moeder niet de enige met dat geniale idee. Het is dan ook een heel toegankelijk en komische stuk. Het is dĂ© voorstelling om eventuele nachtmerries over schooltheater voor eeuwig en altijd te bannen uit je nachtelijke hersenspinsels.

 

Deurdedeurdeur toont ons het reilen en zeilen van een theatergezelschap op tournee. Deze niet al te professionele acteurs hebben allemaal zo hun eigen tekortkomingen en samen met hun rondreis zorgt dat ervoor dat alles niet bepaald van een leien dakje loopt.

 

 

Tijdens de voorstelling mogen we drie repetities van de bonte bende bijwonen. Een eerste keer tijdens een laatste doorloop, waarin nog druk gediscussieerd wordt over elementaire zaken en een verweesde Mathijs (Mathijs Scheepers) die zijn personage Ronan nog niet helemaal kan vatten.

 

Het is ook tijdens dit eerste uur dat de zaal een paar keer opschrikt door een al even verschrikte, eerder slapende Korneel Hamers. Ook Ryszard Turbiasz (die u twee jaar geleden misschien al zag spelen in de televisieserie Wolven) loopt doorheen de zaal alsof het een deel van het podium betreft. Hoewel hij de regisseur van de bende vertolkt, is hij vaak de aanleiding tot hevige emoties achter het decor. Het is Clara (van den Broeck) die zich later dan maar de taak toe-eigent om de gemoederen te bedaren.

 

 

Het tweede luik gunt ons een blik achter de coulissen van het gezelschap. Tijdens de pauze is het decor omgedraaid en krijgen we te zien wat er Ă©cht speelt in dit vreemde allegaartje. Een misverstand leidt tot een Valentijn (Valentijn Dhaenens) die niet meer als kuisvrouw ten tonele wil verschijnen. Yves Degryse, die voor dit stuk nog een keertje aansluit bij zijn vroeger toneelgezelschap, zet dĂ© prestatie van de avond neer wat mij betreft. Hij heeft de feeling van het komische acteren compleet onder de knie. Zijn timing is uitstekend. Zijn steeds terugkerend lachje is de betere variant van die onhebbelijke, iconische lach van Alain uit Het Eiland.

 

Wanneer je denkt dat het echt niet meer gekker kan worden, bewijst luik drie ons het tegendeel. Charlotte Vandermeersch had zichzelf eerder deze avond al bewezen, maar hoe ze hier het gebrek aan intelligentie van haar personage laat blijken, is subliem. Na het nog maar eens herhalen van al haar acrobatentoeren – in lingerie nota bene â€“ willen we alleen nog maar weten waar zij haar bh is gaan halen. Je ziet haar niet één keer voorzichtig controleren of alles nog goed zit! 

 

Sari Veroustraete en Iven Deduytschaver hebben de minst uitdagende rol. De kracht van het stuk hangt niet erg af van hun perfecte timing of uitstekende acteerprestaties, maar dat weerhoudt hen er niet van om een erg geloofwaardige, gedesoriënteerde crew te vertolken.

 

 

De fictieve acteurs blijken zich meer te geven achter dan voor het doek. De hilariteit zit hem ook vaak in de debiliteit van het stuk dat ze willen brengen. Ze proberen, althans toch in het eerste luik, het met 'een serieus' te brengen dat het niet schoon is. Net deze dubieuze grens tussen het komische spel en de tragiek van de personages, toont aan dat SKaGeN met verve komedie kan brengen.

 

 

Hoewel het weer genieten was geblazen, zou ik het stuk niet meer opnieuw willen bekijken in de Bourlaschouwburg. Het is een prachtige zaal om naar muziek te gaan luisteren, omdat het daarbij namelijk niet noodzakelijk is dat je het hele podium kan overzien. Bij dit stuk was er echter steeds een deeltje van het publiek dat niet mee kon lachen, aangezien de grap zich net voordeed in een hoek die voor hen niet zichtbaar was. Vooral in luik twee, waarbij het stille toneelspelen de boodschap met zich meedraagt, is de opbouw van deze zaal een serieuze handicap. Maar ga kijken naar deze voorstelling in een andere zaal en je hebt de theateravond van je leven!

 

 

 

Deurdedeurdeur is een theaterstuk gebaseerd op de farce Noises off. Broadway-auteur Michael Frayn bracht deze voorstelling in 1982.

Zin gekregen om deze schitterende bewerking van SKaGen te bekijken? Hier vind je de precieze speeldata. Aarzel niet te lang meer om je ticket te bemachtigen, veel voorstellingen zijn al uitverkocht.

 

Redactrice van dienst woonde de voorstelling van 23 januari 2015 bij in de Bourla, Antwerpen.



aanbevelingen voor studieontwijkend gedrag #7
23/01/2015

De examenperiode is weer aangebroken en dit maakt ons studenten weer de meest productieve wezens ter wereld! Als we niet zwetend boven de boeken hangen, verbreken we records op bestofte spelletjes, beginnen we verwoed op te ruimen of hangen we nostalgisch voor de buis wanneer de jeugdseries uitgezonden worden. Het is ook de periode waarin voor sommigen een erasmusuitwisseling wordt afgesloten en voor anderen aanbreekt. Binnen onze redactie leven de voorbereidingen hiervoor eveneens. We onderzoeken deze jaloersmakende vorm van studieontwijkend gedrag. Redactieleden Maurits en Natasja zullen helaas vertrekken, maar redactrice Stefanie komt gelukkig terug! Met de Adagia van hun beroemde voorganger mijmeren wij wat mee over hun erasmusbeleving.

 

Maurits op heenreis naar Praag

Ik heb voor Praag gekozen omdat het een hele bijzondere stad is in een regio (Oost- Europa) waar we in het Westen niet heel veel van weten. Ikzelf niet althans. Dat zou ik in ruim vijf maanden graag veranderen. Bovendien heeft Praag een zeer interessant cultureel aanbod, is de sfeer waanzinnig en het nachtleven beroemd. Daarnaast zie ik Praag als een veredeld basiskamp. Vanuit deze stad zou ik graag naar veel andere plekken gaan die daar makkelijker te bereiken zijn. Denk aan Budapest, Krakau, Wenen, maar ook ook Auschwitz bezoeken.

 

Ik heb niet echt hele bijzondere voorbereidingen getroffen. Ik heb al eens gereisd, in mijn eentje een jaar naar Nieuw-Zeeland. Ik vind het vooral ontzettend gaaf om weer een nieuw avontuur aan te gaan. Dat was Antwerpen in zekere zin al, want ik kom uit Den Haag. Studeren in Antwerpen was een Nieuw-Zeeland 2.0, want hier kwam ik eveneens als onbekende. Praag wordt vervolgens het nieuwe deel. Het storten in een volledig nieuwe wereld, het totaal onbekende, liefst alleen, levert ongekend veel op.

 

Wat wel lastig is, is dat ik Antwerpen definitief achter me laat. Voor mijn Master zal ik niet naar de stad van de handjes en de bollekes terugkeren. Ik heb hier de afgelopen tweeënhalf jaar als Nederlander een schitterend Belgisch bestaan mogen opbouwen, met warme banden die ik erg diep koester. Het zal even pittig worden die gedag te zeggen. In de afgelopen tijd is Antwerpen van toeristenstad naar een vriendengemeenschap getransformeerd, met achter vele gevels een herinnering. In cafés liggen talloze verhalen en belevenissen met vrienden.

 

"Quaevis terra patria"
Erasmus voor Maurits: Heel de wereld is mijn vaderland.

 

 

 

Natasja op heenreis naar Coimbra

Formulieren door belachelijk veel mensen laten tekenen, e-mails die niet op tijd worden beantwoord, nog een paar halve woordjes Portugees proberen stampen; ik hoef niet uit te leggen dat ik in de blokperiode toch een aantal andere dingen kan verzinnen waarin ik liever mijn tijd aan zou besteden.

 

En misschien ligt het aan het sombere weer, maar telkens wanneer ik door mijn favoriete straten naar de bibliotheek fiets, of na dagenlang sociaal isolement vrienden terugzie bij een examen, kan ik enkel maar denken aan hoe lang vijf maanden duurt. Heel lang als je de mensen moet missen die je graag ziet en de stad moet achterlaten waar je je zo thuisvoelt. Het begint nu pas echt tot me door te dringen hoe snel de datum van vertrek al nadert en dat vind ik toch een beetje eng.

 

Maar dan herinner ik me weer alles wat ik hoorde over Erasmus; dat het de mooiste tijd is van je leven, dat je je daar meteen thuisvoelt en vrienden maakt voor het leven. Ik bedenk me dan ook dat als mijn leven in Coimbra nog leuker wordt dan wat ik al heb beleefd in ‘t Stad, dat ik eigenlijk niet kan wachten tot het zo ver is. Een blik op het Portugese weerbericht maakt me alleen maar ongeduldiger.

 

"Gratia gratiam parit" 
Erasmus voor Natasja: Gunst baart gunst: over het ontstaan van vriendschappelijke relaties.

 

 

 

Stefanie op terugreis van Mannheim

Al enkele jaren droomde ik weg bij alle mythische uitwisselingsverhalen over rooskleurige avonturen en levenslange vriendschappen. Toen ik eindelijk de mogelijkheid had om zelf in het buitenland te gaan studeren, greep ik deze kans met beide handen aan.

 

Mijn Erasmuslinguitwisseling speelde zich af in het niet al te exotische Duitsland. Vijf maanden lang zou ik daar vertoeven en aan de gerenommeerde Universiteit van Mannheim les volgen. Om mijn Duits op te krikken, nam ik er in de zomer een maand taallessen. Ik heb dus zeker ook met de neus in de boeken gezeten. Met een gezonde portie spontaniteit is het gelukkig gemakkelijk om vrienden te maken, zeker met de sociale Erasmusstudenten die allemaal in hetzelfde schuitje zitten.

 

Ook de locals zijn erg sympathiek en open, zeker als je de taal een beetje machtig bent (het clichĂ© van de nukkige, punctuele Duitsers is volledig uit de lucht gegrepen). Het was een onvergetelijke tijd met vele citytripjes, Oktoberfest, sloten GlĂŒhwein en gezellige kerstmarkten. Het spreekwoord over de stad Mannheim luidt: "Je weent 2 maal wanneer je de stad bezoekt: de eerste keer wanneer je aankomt en de tweede maal wanneer je de stad weer verlaat". Dit sloeg de spijker op de kop voor mij.

 

"Bis dat, qui cito dat"
Erasmus voor Stefanie: Hij geeft tweemaal, die snel geeft. Een vlot gebaar wordt dubbel gewaardeerd.

 

 

Het beeld van de homo erasmus die vooral komt feesten lijkt vooralsnog niet helemaal te stroken met de motivaties van onze redacteuren. Uiteraard hebben ze niet voor niets plaats van uitwisseling bepaald, maar ze lijken vooralsnog voor de complete ervaring te gaan. We hopen dat het inderdaad een onvergetelijk avontuur is, de rest van onze redactie is alvast jaloers!



dwarsverdieping - Daan Heerma van Voss
22/01/2015
🖋: 

“Als angst echt gericht is, geloof ik dat het in filosofische zin niet meer angst heet, maar vrees. Toch is het bij mij echt ĂĄngst. Ik weet vaak niet waar het vandaan komt. Ik heb lang in mijn leven een angst gehad die een trauma doet vermoeden, maar dat trauma heb ik niet. Ik heb het altijd gehad. Soms kan het me ineens overmannen, als mijn weerstand gebroken is. Dan ben ik echt... Dan ben ik vrij hulpeloos.”

Daan Heerma Van Voss is 28 jaar en publiceerde in februari 2014 zijn vierde roman, een pil van 500 pagina’s met de titel Het Land 32. Nu, temidden van de examentijd en een klein jaar later, vindt dwars het een uitgelezen gelegenheid dit intieme interview opnieuw te publiceren. Redactietip: lees dit interview en koop dat boek!

 

De NRC roemde Daan als ‘een van de meest veelbelovende en ambitieuze schrijvers van de jonge generatie’, Knack gaf hem vier sterren en schreef van “een ware machtsontplooiing”. dwars sprak voor een interview met hem af in de Amsterdamse Stadsschouwburg. De dag ervoor mailde Daan: ‘We moeten bellen over een andere locatie. Ik leg morgen wel uit waarom.’ Resultaat: we ontmoetten elkaar op de Groenplaats, in Antwerpen.

 

Stipt om 14:00 uur verschijnt Daan op de Groenplaats. Hij gaat zitten op een bankje, pakt een notitieblok uit zijn binnenzak en maakt aantekeningen. Hij gaat er zo in op dat hij pas stopt als ik vlak voor hem sta. Als we over de Meir lopen, vertelt Daan dat hij in Amsterdam is ondergedoken in zijn ouderlijk huis, en vandaag even in Antwerpen. Twee dagen voor het interview verscheen er een afrekening van zijn boek in Het Parool, een Amsterdamse krant. Vervolgens kreeg Daan in zijn privĂ©leven te maken met negatieve reacties: hij werd nageroepen bij het boodschappen doen en ontving mails met verwensingen. “Het zou me minder raken als het boek autobiografisch was, dan had ik het begrepen. Maar dit boek staat los van mij, het is een andere wereld. Toch willen mensen mij vinden en raken, de persoon achter het boek opzoeken. Dat verbaast me.” Het valt op hoe bedachtzaam hij spreekt. Woorden vallen als rotsblokken uit zijn mond.

 

In lunchroom Moments verschijnen twee koppen koffie op tafel. Als je Daan ziet zitten, verwacht je niet dat er binnenin een sloopkogel van onzekerheid door het lijf slingert. “Ik was altijd erg bang voor school. Sociaal aardde ik niet goed, dat was geen angst meer. Het was een abstract en absoluut soort gevoel van falen, van voortdurende dreiging. Ik haalde daardoor wel goede cijfers; ik was me altijd aan het voorbereiden op een toekomstige ramp, ik wilde altijd een tien halen. Dan zou ik bij de volgende overhoring een één kunnen hebben en alsnog een 5,5 gemiddeld staan. Veel van wat ik altijd deed, was om een soort veiligheid in te bouwen. Ook bij het studeren. Ik studeerde met lof af en haalde hoge cijfers, maar als ik een goede student werd genoemd, dacht ik dat het niet over mij ging. Ik deed het nooit uit plezier, of slechts heel af en toe, als ik al wist dat ik veilig was. Het schrijven is het eerste dat ik echt graag doe. Ik doe niets liever, hoe slap dat ook klinkt. Ik vind het heerlijk om iets te kunnen bedenken. De onzichtbaarheid ervan, dat je het nog aan niemand hoeft te laten zien, dat je in principe alles kunt doen wat je wilt. Het past me als een handschoen en het is het eerste waarbij ik vrij angstloos ben.”

 

 

“Ik weet niet hoe een buitenstaander zonder overdreven veel oog voor menselijke zwakte mij zou zien. Ik denk een beetje afstandelijk, en dat ligt in de belevingswereld dichtbij arrogant. Maar volgens mij ben ik dat niet. Ik vind mezelf niet beter dan anderen; ik vind mezelf meestal juist zwakker. Ik kijk naar anderen en denk vaak: hoe kan het dat zij het allemaal zo makkelijk lijken te kunnen, waar ik er zo veel moeite mee heb. Ik ben vast ook onzeker maar tegelijkertijd (denkt even na) schrijf ik wel een boek van 500 pagina’s. Ik heb onzekerheden, maar er zijn ook dingen waarin ik heel onbevreesd ben. Wat bij mij de verhouding is tussen onzekerheid, trots en wereldvreemdheid weet ik niet. Ik geloof vaak in wat ik doe, dat is voor iemand van 28 misschien arrogant te noemen. Arrogant, het is een soort moreel oordeel, terwijl het mij eigenlijk niet zoveel interesseert of iemand het is of niet. Ik vind het veel belangrijker dat iemand ergens in gelooft, zichzelf aan iets of iemand committeert. Dat iemand principes heeft, en een beetje humor zou ook wel leuk zijn. Loyaliteit, zelfredzaamheid en waardigheid, dat zijn voor mij de belangrijkste zaken.”

 

Het Land 32 begint met hoofdpersoon Stanley die opgesloten zit in een donkere ruimte, zonder te weten wat hij met zichzelf of zijn omgeving moet beginnen. In het derde hoofdstuk zegt hij: “Ik ben een overlever van niks, de offers die gebracht moeten worden zijn me te groot.”

“Ik ben altijd heel erg bewust van hoeveel je dagelijks op het spel zet in liefde en in de principes waarin ik geloof. Die vergen vertrouwen en dat is iets waar ik zelf moeite mee heb. En als je in een onbarmhartige omgeving zit zoals Stanley in het boek, moet je je eigenlijk alleen maar richten op overleven. Maar wanneer je dat teveel doet, verlies je juist wat je moet verdedigen: dat vertrouwen, het vermogen tot intimiteit, tot kwetsbaarheid. Zelf wil ik me vaak volledig afwenden van iedereen en enkel schrijven, omringd door de paar mensen die ik echt vertrouw. Waardoor ik eigenlijk nooit meer een nieuw iemand hoef te vertrouwen. Ik moet mezelf trainen om dat wel te durven. De hoofdpersoon lijkt erg op mij, maar ik lijk niet per se op hem. Ik kan lichter zijn, zelfrelativerender. De hoofdpersoon voelt veel angst en negatieve dingen, die nemen een groter deel van zijn ‘zijn’ op dan bij mij het geval is. Hij is weerlozer dan ik.”

 

In Het Land 32 zoekt de protagonist naar de juiste formuleringen om zijn eigen gemoedstoestand in woorden te vatten. Dan schrijf je: “Zou dat mijn beroep zijn, iemand die zich bekommert om het lot van woorden?” Is die beschrijving op jou van toepassing?

Na een denkpauze: â€œJa, dat denk ik wel. De Poolse dichter Milosz omschreef de schrijver als ‘secretaris van het onzegbare’. Een schrijver werpt zich op ter bescherming van iets dat hij heel belangrijk vindt. Het is heel dienstbaar en het heeft ook iets verwaands: het is een beetje als de geloofsvolgeling die beweert dat hij heel nederig is en tegelijkertijd zegt: ‘we zijn het uitverkoren volk’.”

 

Connie Palmen verwoordde het schrijverschap in De Wereld Draait Door op 20 januari 2014 als volgt: “Eigenlijk heeft iedere schrijver volgens mij een ongelooflijke moeite met zijn lichamelijke aanwezigheid in de wereld. Daarom stuur je een boek naar buiten. Je wilt er eigenlijk liever niet zijn, het zijn geestelijken die moeite hebben met echt contact, intimiteit, moeite met afhankelijkheid die liefde vereist. ”

“Dat vind ik treffend. Het is ook erg van toepassing op het boek. Het probleem ermee is wel: het geeft alleen maar dingen van een schrijver die hij niet kan. Een schrijver is natuurlijk net zo goed iemand die zich trots mag voelen omdat hij iets kan wat anderen niet zo goed kunnen. Hij heeft een middel verzonnen, zijn verbeelding, om alle tekortkomingen vorm te geven. Dat is een heel groot genoegen en een grote macht, want veel mensen voelen sociale tekortkomingen en intimiteiten, maar zij kunnen er niks mee.” Met een glimlach: “Dus ik vind het heel mooi, maar de schrijver is iets minder zielig dan in die woorden lijkt.”

 

In een essay voor De Correspondent pleit je sterk voor de boekvorm roman. Hoe verhoudt de roman zich volgens jou tot andere literatuur?

“Elke vorm kan iets anders. PoĂ«zie kan je doen nadenken over iets waar werkelijk geen woorden voor zijn, dat is een soort ruimte die je kunt betreden, iets tussen half droom en half werkelijkheid. Dat kan bij een roman niet, het is een heel specifieke functie van poĂ«zie, een functie die wel onder vuur ligt nu: je moet er een rust voor hebben die weinig mensen hebben. Dus poĂ«zie heeft het het zwaarst. Het korte verhaal vind ik moeilijk. Ik heb altijd een beetje moeite met de vele suggestie die erin zit. Dat zit ook in mijn boek, in het verhaal De Nieuwe Boktand, dat in Antwerpen speelt. Daarin schrijven de hoofdpersonen korte verhalen en elke zin is eigenlijk heel omineus, dat heeft iets lachwekkends. Een kort verhaal gebruikt wel verbeelding en kan heel mooi zijn, maar het neemt geen echte verantwoordelijkheid. De roman kan de sterke punten van zowel het korte verhaal als poĂ«zie kwijt, en dan nog veel meer. Een kort verhaal committeert zich nergens aan, je weet niet hoe diep het gaat en hoe fundamenteel het eigenlijk is. Het suggereert een grote diepte omdat er weinig woorden in staan, dus het is makkelijker om de lezer om de tuin te leiden, om iets voor te spiegelen dat er eigenlijk niet is. Je kan je verstoppen in een kort verhaal. Niet alle korte verhalenschrijvers doen dat, maar het kan. In een roman kan dat niet, of het wordt een hele slechte roman. Er is dus geen hiĂ«rarchisch verschil, maar potentieel heeft de roman wel de meeste macht en kracht.”

 

Je schrijft in diezelfde publicatie voor De Correspondent dat schrijvers zich volledig moeten committeren aan een boek, dat “er sprake moet zijn van een persoonlijke investering die het pseudo-romantische lijden van de schrijver ontstijgt.” Wat bedoel je daarmee?

“Daarmee bedoel ik dat hij volledig kiest voor wat hij wil vertellen, dat hij zich niet verliest in alleen maar nuance of ironie. En met dat romantische lijden en de persoonlijke investering bedoel ik dat je niet 4 jaar lang moet vermageren en de romantische schrijver moet spelen. Je moet je niet aanstellen, min of meer. Dat heeft niks te maken met je boek.”

 

Dat heb je overigens zelf wel gedaan toch?

“Me aangesteld? Ja, klopt.”

 

Nee, je drie jaar lang volledig aan Het Land 32 gewijd en tijdens het schrijfproces 14 kilo vermageren.

“Ja maar dat had ik niet door, ik was gewoon heel geconcentreerd. Vervolgens woog ik me ervoor en erna en dacht: dit is wel een significante verandering. Maar het was nooit bewust of interessant, ik zie het niet als een prestatie en het zegt niets over mijn boek. Je kunt heel goed 14 kilo afvallen en een heel erg slecht boek schrijven.”

 

De roman moet zich volgens jou ‘bewapenen’, de strijd aangaan met films en series. Je artikel voor De Correspondent draagt dan ook de titel ‘De wapens van de roman’. Hoe ziet dit bewapenen van de roman er concreet uit?

“Naar mijn idee is de ‘bewapening’ van de roman de afgelopen 10 jaar verkeerd geweest, door een beetje moreel superieur, intellectualistisch te zeggen: de literatuur is beter dan films of series. Een soort superioriteitsgevoel dat volledig misplaatst en gedateerd is en alleen maar mensen afstoot. Je moet niet zeggen dat literatuur iets is dat mensen niet ‘mogen’ missen, mensen mogen alles missen als ze dat willen, je moet alleen zeggen dĂĄt ze iets missen. Het is verder niet erg als ze daarvoor kiezen, maar weet dat je iets belangrijks, iets echt wezenlijks mist: je kunt zelf een alliantie van verbeelding aangaan met een roman. Je kunt het je eigen maken. Als lezer heb je veel meer macht dan als kijker of luisteraar. Je hebt de macht om iets te maken, iets te beleven waarvan de schrijver niet eens zegt dat je het moet beleven. Ik ben gek van muziek en ook van film, maar je ondergaat het en als het goed is onderga je literatuur niet.”

 

Je verwerkt veel vormen in je boek: gedichten, brieven, verhalen, tekeningen. Is dat hoe de bewapening van een roman eruit ziet?

“De roman zelf is natuurlijk geen pamflet. Het laat alleen zien hoe wezenlijk ficties zijn en dat is dus een diepere laag van een roman. Als je het zo zegt, lijkt het inderdaad alsof ik een beetje heb gespeeld met vormen, maar dat komt puur voort uit het feit dat ik het juist zo elementair mogelijk wilde maken, namelijk: waarom vertelt iemand een verhaal en wat kan hij er allemaal in kwijt, wat is de existentiĂ«le behoefte? Daarin komen heel veel soorten verhalen voor, elk genre wel. Ik heb willen laten zien wat een roman kan en wat verhalen kunnen, maar ik heb het niet zelf willen zeggen, want dat is niet de taak van een roman. De essentie van een roman is dat het de kracht van een verhaal toont.”

 

Je hebt eerder in de Volkskrant gezegd dat grote verhalen een “houvast kunnen zijn voor deze verbrokkelde tijd.” Wat bedoel je precies wanneer je zegt dat deze tijd verbrokkeld is?

“De tijd is verbrokkelt omdat er dagelijks zo veel informatie op je afkomt dat je nauwelijks de tijd hebt om te begrijpen wat er ĂŒberhaupt in de wereld speelt. Daardoor verliest alles aan lading; je zegt tegen elkaar dat SyriĂ« heel erg is en morgen is het Kiev. Niet dat het daarom allemaal onecht is, maar het is veel moeilijker. De wereld is veel complexer, of het is nu pas zichtbaar dat de wereld zo complex is, dat kan ook. Zelfs in sociale zin: op Facebook en Whatsapp heb je voortdurend sociaal contact met mensen waarvan je niet precies weet wat je aan ze hebt.”

 

Zoals jij Arie Storm op Facebook als vriend hebt terwijl hij je wel de grond inschrijft in Het Parool?

“Ja, maar ik vind niet dat hij daardoor geen slechte recensie mag schrijven hoor.”

 

Nee, maar het is misschien wel symptomatisch voor hoe weinig internetvriendschap zegt.

“Ja. Maar het zou pas echt erg zijn als hij daardoor geen slechte recensie meer over me zou mogen schrijven, dus daardoor voel ik me niet verraden. Maar als ik met leeftijdgenoten praat bijvoorbeeld, is het heel veel tasten wat echt is en wat wezenlijk is. Trouw, geloven in wat je doet en.. Liefde kan echt zijn.”

 

 

Een van de hoofdthema’s in je nieuwe boek is het ‘verlangen naar intimiteit’. Nadat je zelf een keer je relatie met je vriendin verbrak, heb jij een petitie opgezet en door 90 mensen laten tekenen om haar nog terug te krijgen. Over de liefde schrijf je in je boek: “Het zou kunnen dat ik me zo heb misdragen in de liefde, dat dit mijn straf is. Alleen de liefde zou zoiets bitters kunnen voortbrengen.” In hoeverre is het ‘verlangen naar intimiteit’ autobiografisch?

“Liefde is simpelweg het mooiste, kwetsbaarste en tegelijkertijd het hardste. Het vergt het moeilijkste van ons, namelijk vertrouwen. Zelfs van iemand die heel erg veel van je houdt ben je niet zeker of diegene morgen nog van je houdt. Je gaat ervan uit, en dat ervan uitgaan is zo’n daad van dapperheid. Volgens mij verhouden we ons steeds moelijker tot intimiteit, maar de hoop of het universele verlangen om die intimiteit aan te durven, is er bij iedereen en dat fascineert me. En als het lukt biedt het ook iets dat niets anders kan bieden. De hoofdpersoon zegt ergens: ik heb me te vaak gehecht, ik ben een mens van hechtingen geworden. Daar zit heel veel in: elke keer als je de liefde aangaat, neem je het risico op ernstige beschadiging voor lief. De hoofdpersoon is iemand die zich vaak gehecht heeft en daardoor is hij meer beschadigd geraakt dan hij eigenlijk aankon. Ik ben ervan overtuigd dat liefde het enige is waar je niet aan kan ontsnappen en het enige dat zó bitter kan zijn dat je niets liever wilt dan eraan ontsnappen.”

 

We spraken er net even over: je hebt zeer veel mooie recensies gekregen, helaas ook enkele mindere. Hoe ga je met die kritiek om en wat blijft je het meeste bij?

“Ik kan me niet herinneren dat een roman, in dit geval zuivere fictie zonder actuele aanleiding, zoveel stof doet opwaaien. Ik kan kritiek loslaten zolang het niet in de privĂ©sfeer komt, wat nu wel gebeurd is. Je kunt ook iets positiefs zien in de grote schaal waarop dat gebeurt; dat over een werk van louter fictie de gemoederen zo verhit raken. En ja, de negatieve dingen zijn bijna allemaal duidelijk te lezen als een soort persoonlijke aanval.”

 

Wat doet dat met jou?

“Als er kritiek is waar duidelijk over nagedacht is, denk ik er ook over na. Maar twee negatieve recensies waren zo persoonlijk dat het duidelijk is dat ik kennelijk een aanwezigheid ben waar zij zich op een bepaalde manier tegen willen verhouden, tja..”

 

Maar je trekt het je aan, want zoals je zelf zegt zit je ‘ondergedoken’ in het ouderlijk huis. Het doet je wel wat.

“Ja. Maar dat is niet zozeer slecht. Dat is.. Wil je nog meer koffie?”

Er verschijnt een nieuwe ronde op tafel. “Het punt is dat het echt in de privĂ©sfeer is gekomen en dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. En dat ik echt hele nare dingen opgestuurd krijg. Mensen die ik niet ken, schrijven bijvoorbeeld dat ze het goed vinden dat ik eens op mijn bek ga. Maar ik word ook gebeld door mensen die mijn boek gelezen hebben en er volledig achter staan, die me in bescherming nemen en zien dat het een persoonlijke aanval is. Het is dus niet alleen maar negatief. Maar ik kan best goed tegen kritiek, volgens mij. Op de een of andere manier lok ik uit dat het vaak heel erg hard is wat mensen denken, door mijn persoonlijkheid, hoe ik overkom. Van: hij kan het toch wel hebben. Dat heeft te maken met dat ik nooit de ‘underdog’ ben. Ik heb schijnbaar een vrij sterke aanwezigheid, dat hoor ik vaak. Ik ben ook wel vrij uitgesproken, ik ‘lik’ me niet bij mensen in, maar ga min of meer mijn eigen gang en schrijf een ambitieus boek van 500 pagina’s. En dat ik veel aandacht krijg, maakt mensen ook pislink. Mensen zetten soms echt het mes in me. Maar ja, volgens mij hoort dat er ook een beetje bij. En dat zegt niks over het boek zelf, het zegt alleen dat er ergens om gestreden wordt.”

 

Thomas is je jongere broer. Hij schrijft ook, debuteerde eerder en heeft succes. Een concurrent?

“Ja, we hebben concurrentie, daar moeten we niet omheen draaien. Wij gaan daar in het persoonlijke leven echter heel goed mee om. We voelen het bijna nooit. Op een jaar zijn er misschien vijf dagen waarin die competitie door de buitenwereld wordt opgedrongen, als er ergens een of ander kutlijstje wordt gemaakt waarin de een wel en de ander niet genoemd wordt. Het is absoluut niet iets wat wij wezenlijk voelen, gelukkig schrijven we ook bijna precies de tegenovergestelde soort boeken. Het is meer dat het ons vastberadener maakt. Want dit is ook weer iets dat mensen heel kwaad maakt: twee broers die het goed doen. Dan is de emotionele reactie van mensen: ‘Amsterdamse broers, die ritselen het bij elkaar. Die beschermen elkaar. Ze komen er door familiebanden’. Er wordt nepotisme gesuggereerd dat er helemaal niet is. Dus ik denk dat we daar tot nu toe eerlijk gezegd alleen maar last van gehad hebben.”

 

 

Hoe was jouw studententijd, wat zijn de belangrijkste lessen die je geleerd hebt?

“Mijn studententijd was vrij atypisch: weinig cafĂ©s, veel studeren en binnen zitten met gordijnen dicht en een meisje. In mijn studententijd voelde ik me vaak heel erg slecht. Door de angst functioneerde ik toen echt nauwelijks, ik kwam niet buiten, dat kon ik niet. Wanneer ik mensen nu hoor praten over hun studententijd heb ik het gevoel iets gemist te hebben. Het is voor veel mensen een soort lichte, vrijblijvende tijd die het voor mij nooit geweest is. En die het voor je ontwikkeling wel moet zijn.”

 

Hoe ben je uit die fase van weinig licht, afzondering en angst gekomen?

“Het zijn een stuk of twee, drie periodes geweest. Soms weken, soms maanden, een enkele keer een jaar. Het ging dan heel langzaam beter. Van absoluut niks kunnen, alleen maar trillen en vrienden die om de beurt langskwamen om een soort wacht te houden, tot weer één keer naar buiten gaan, vaker naar buiten gaan en dan langzaam van een soort verslaving afkomen. Zoiets.

Waar het vandaan komt weet ik niet goed. Ik denk dat veel mensen die nu leven angst hebben omdat ze de wereld in haar veelheid niet helemaal kunnen bevatten, en ik heb dat extreem. Het zit deels in het bloed, mijn grootouders hadden het ook. Een bovenmatig gevoel voor onveiligheid.”

 

Je hebt Belgische steden als Gent, Oostende en vooral Antwerpen gekozen als decor voor je boek. Wat betekent de stad Antwerpen voor jou?

“Ik ben er veel geweest de afgelopen jaren, sowieso in BelgiĂ« wel. Antwerpen doet me erg denken aan Amsterdam, ook wat atmosfeer betreft. Het voelt als een parallel universum, maar dan zonder die zichtbaarheid. Ik vind Antwerpen een hele vrije stad. In mijn boek gaat het om het geloof in verhalen en het mooie van Antwerpen is dat ik er altijd een heel optimistisch, misschien bijna een naĂŻef geloof in literatuur krijg. Een blaadje als De Witte Raaf bijvoorbeeld, een monument van wereldvreemdheid eigenlijk: het is zo raar, maar wordt wel elke week of maand uitgebracht. Er wordt totaal niet gelet op het imago zoals in Amsterdam veel het geval is, maar gewoon een paar mensen die zo geloven in papier en letters dat ze dat ding in elkaar draaien. Een heel aandoenlijk soort geloof. En aandoenlijk klinkt alsof ik het eigenlijk debiel vindt, maar dat is helemaal niet zo. Het is hoopvol en heel charmant. Dus de setting van het maken van een literair tijdschrift zoals in het boek, dat kon voor mij alleen in Antwerpen. En het is ook een verbreding van een boek, het speelt in verschillende landen. Ik wilde grenzen slechten en daarin kon BelgiĂ« niet ontbreken.”

 

Wat zou je de studenten die dit lezen als beste advies willen meegeven?

“Denk na over wat je belangrijk vindt. Dat hoef je verder niet te volgen, maar denk er in ieder geval over na. Over verhalen en literatuur bijvoorbeeld: je hoeft nooit een roman te lezen, niemand verplicht je, maar als je ervoor openstaat, kan het wel alles veranderen.”

 

We hebben afgerekend en staan buiten op de Meir. “Wat vond je van mijn boek?”, vraagt Daan op fluistertoon. Hij beurt zichtbaar op als ik hem in alle eerlijkheid antwoord dat ik er zeer van genoten heb en hij geeft een warme handdruk. Ik kijk hem na als hij zich in het winkelpubliek mengt. 28 jaar, en zijn vijfde roman staat als een huis. Ondanks zijn wijsheid beweegt hij zich voort alsof hij een kraker is in zijn eigen leven. “Wie zich ook maar een beetje zorgen maakte over de toekomst van de letteren, kan nu weer op beide oren slapen,” recenseerde Knack. Voor Daan tijd om daar zelf in te gaan geloven.



dwarsverdieping - Charlotte van den Broeck
22/01/2015
🖋: 

“Aangekleed en wel deze keer” zullen we elkaar spreken, mailt schrijfster Charlotte van den Broeck voor het interview. Vorige keer zag ik haar tijdens PoĂ«ziebordeel. Die nacht droeg ze, uitdagend gekleed, zittend in een badkuip en omringd door kaarsen, voor uit eigen werk. Charlotte is 23 jaar, studeert woordkunst en organiseert literaire avonden (‘Gedempte tongen’) in cafĂ© Cabron. Sinds enkele voorpublicaties uit haar debuut Kameleon verschenen â€“ de poĂ«ziebundel komt in februari 2015 uit â€“ regent het optredens. Uw verslaggever woonde twee van die optredens bij en onderschrijft de recensies over sterke teksten en betoverende performances. Charlotte is hard op weg om uit te groeien tot een literair meester. “Ik probeer een goed mens te zijn,” zegt ze op indringende fluistertoon halverwege het interview.

We hebben afgesproken in De Singel. Bij aankomst, 10 minuten te vroeg, staat Charlotte al te wachten. Ze groet me vol enthousiasme: “Ik dacht dat je het gesprek zou willen opnemen, dus ik heb alvast een studio voor ons geregeld.” De Singel is een theater, maar er worden ook kunstopleidingen gedoceerd. Richting de studio passeren we een gang waar een klas kinderen tikkertje speelt. “Het is hier vandaag kinderdag,” verklaart Charlotte.

–  “Dan zijn we mooi op onze plek.”

“Ik weet niet hoe oud jij bent, maar ik voel me toch heel volwassen hoor,” lacht ze.

 

 

Charlotte werd in 1991 geboren als dochter van een verpleegster en een ambtenaar in Turnhout. Ze kende een gelukkige jeugd, maar groeide op in een huis zonder boeken. Nu studeert ze voor het tweede jaar op rij woordkunst, een vijfjarige opleiding aan De Singel. “Ik ben afgestudeerd in Engelse en Duitse letterkunde, dat is de academische kant van literatuur, maar ik wilde me op het maken ervan richten. Ik hoorde van de opleiding woordkunst en heb niet getwijfeld. Dit heeft me al veel zelfkennis gebracht. Op mijn achttiende was ik heel naĂŻef en ik ben blij dat ik eerst veel gelezen heb en mezelf op intellectueel niveau verrijkt heb. Die naĂŻviteit lag ook aan mijn opvoeding, denk ik. Ik keek ongenuanceerd naar de wereld. Nu ben ik aan het creĂ«ren.”

 

Hoe was je opvoeding?

“Oh, het wordt Freudiaans!” lacht Charlotte. â€œMijn thuissituatie was goed, maar mijn ouders zijn mensen die niet veel met cultuur bezig zijn. Daar stond ik wel alleen in. Als er iets echt belangrijk is, nodig ik mijn ouders uit, maar ze kunnen niet altijd. Ze zijn er niet heel nauw bij betrokken maar wel erg trots, omdat het redelijk lukt. Ik weet dat ze achter me staan en fier zijn, maar ze begrijpen niet heel goed waar ik precies mee bezig ben en ze mengen zich er ook niet echt in. Maar ik word wel gesteund door ze.”

 

Hoe heb jij je studententijd beleefd?

“Als student had ik een goed evenwicht tussen wild zijn en er keihard voor gaan. Ik ging wel uit, maar als ik moest werken dan ging ik er vol voor en kon ik erg geconcentreerd aan de slag. Dat heb ik nu nog.”

 

Wanneer begon je met schrijven?

“Eigenlijk schrijf ik nog niet zo lang. Ik schreef in 2011 mijn eerste kortverhaal voor een wedstrijd. Toen haalde ik een nationale finaleplaats en dacht ik voor het eerst verder te kunnen met schrijven. PoĂ«zie leek me een goede vorm om in te kotsen.”

 

Kotsen?

“De eerste gedichten die ik schreef en die ook in mijn bundel zijn opgenomen, zijn heel associatief, een echte woordenstroom. In het begin had ik, toen ik ze op het podium voordroeg, steeds een gevoel alsof ik had overgegeven. Heel vreemd. Het moest er in één keer uit. Bij het schrijfproces was dat in het begin ook zo, een niet-aflatende stroom. Nu is het andersom, nu verbeter ik mezelf eindeloos voordat ik iets neerschrijf. PoĂ«zie is echt mijn vorm. Ik zou graag ooit ook een roman schrijven, maar ik denk dat ik dat nog niet kan. Ik vind poĂ«zie nu het meest zinvol en het beste voor mij, als schrijver, of als dichter. Als probeerder
”

 

Je moet jezelf niet wegbagatelliseren.

“Nee, dat doe ik ook niet, maar ik moet voor mezelf nog uitvinden hoe ik daar precies in sta.”

 

Wat is het beste advies dat je ooit kreeg?

“Dat komt van mijn moeder. 'Je mag alles doen, maar lieg nooit,' zei ze ooit. Ik kan wel hard zijn, maar ik zal nooit iets zeggen dat niet waar is.”

Het gesprek is een kwartier bezig.

 

Hoe verloopt het interview tot nu toe?

“Uhmm
 Ik heb het gevoel dat ik teveel aan het zeggen ben.” Charlotte lacht. “Ik ga me iets geslotener opstellen nu.”

 

In februari komt je bundel Kameleon uit. Welke boodschap wil je met je debuut uitdragen?

“Mijn bundel gaat over vrouwelijkheid en het veranderlijke van identiteit, vandaar 'kameleon'. Ik wil geen eenduidige boodschap prediken. Het aantrekkelijke van poĂ«zie is voor mij juist dat je het opnieuw en opnieuw kan lezen en er telkens iets anders uithaalt. Voor mezelf is mijn debuut in ieder geval een laboratorium, waar ik naĂŻviteit niet alleen naar de inhoud, maar ook ten opzichte van de poĂ«zie zelf onderzoek. Hoeveel kan ik er over weten op dit moment, hoeveel kan je er ooit over weten? Ik weet ook niet of alle gedichten in de bundel wel 'poĂ«zie poĂ«zie' zijn en of dat hoeft. Mijn vertrekpunt was een citaat van Schiller, over de schijnbare naĂŻviteit van vrouwen. En mijn grote voorbeeld is Ingeborg Bachmann, een Oostenrijkse schrijfster. Zij heeft maar één roman afgemaakt, Malina, en is heel vroeg een tragische dood gestorven. Ze rookte een sigaret in bed, viel in slaap en is vervolgens met huis en al opgebrand
 Ze schrijft op een heel interessante manier over feminisme en dat boeit me erg.”

 

Ben jij een feministe?

“Niet in de zin van bh’s verbranden, maar ik denk wel veel na over wat mannelijk- en vrouwelijkheid zijn, hoe dat wordt weergegeven en wat daar fout aan is. Mijn bundel is gethematiseerd rond de vrouw, het meisje, lichaam en identiteit.”

 

Hoe zou je je eigen identiteit omschrijven?

“Ik ben rigide. Dat is niet zo positief, maar ik ben het wel. Ik ben ook gepassioneerd in de dingen die ik doe.” Lachend vervolgt ze: “En ik denk dat ik een goed mens ben, maar ik ben ook heel kritisch. Voor mezelf en voor anderen.” “Nee,” haast Charlotte zich te zeggen, “ik probeer een goed mens te zijn, dat is wat ik bedoel. Ik vind het moeilijk om over mezelf te praten. Je bent geen constant iets, je verandert.” Ze kaatst de bal terug: “Hoe zou jij jezelf omschrijven?”

 

 

Charlotte brengt veel optredens, onder meer met PoĂ«ziebordeel. Dat is een nachtelijk evenement waarbij bezoekers en deelnemers uitdagend zijn uitgedost en iedere dichter een eigen kamer heeft. Bezoekers kunnen er alleen per twee binnengaan voor een intieme voordracht. Op de gangen zijn ondertussen acts te bewonderen: livemuziek, beschaafde paaldanssessies en een spectaculaire vuurshow. Hoe beleeft Charlotte die nachten? “We hebben 'het' nu vier keer gedaan, ik begin me er goed bij te voelen. In het begin was het even zoeken. Ik vond het een ongemakkelijk idee om met één iemand in een kamer te zitten en mijn poĂ«zie voor te dragen. Dat werd direct erg persoonlijk. Intussen zijn er vier edities geweest en heb ik mijn draai gevonden. Er is telkens een bijzondere sfeer. Ik had bijvoorbeeld een keer een koppel bij me waarvan de man hard om mijn gedichten moest huilen, maar de vrouw deed het helemaal niks. Dan maak je iets super intiems mee met die man, terwijl zijn vrouw er volledig buiten staat en toch in diezelfde kamer is. Die momenten zijn bijzonder. Er leek een soort afstand weg te vallen.”

 

Is dat het doel van je schrijven, om mensen echt te raken?

“Ja, mijn ideaalbeeld van kunst – wat misschien wel naïef is – is dat het iets kan doen met de maatschappij, dat het iets kan veranderen. Daar ben ik nu nog niet toe in staat. Ik wil eerst dingen delen die ik mooi vind en hoop dat anderen die schoonheid ook gaan zien, dat ze erdoor geraakt worden.”

 

Wat zou jij willen veranderen?

“Vanalles,” glimlacht Charlotte. “Politiek bijvoorbeeld. Ik vind het milieu ook heel belangrijk, maar ik weet dat ik dat nooit met poĂ«zie zal kunnen veranderen. Ook puur de manier waarop mensen naar elkaar kijken. Als je een verandering op dat vlak teweeg kunt brengen... Maar daar ben ik nog lang niet. Ik geloof wel echt dat kunst dat kan brengen. Als ik er zelf op een dag in zou slagen, zou dat schitterend zijn. Misschien meer nog dan het delen van mijn gedachten en ideeĂ«n, zoals ik nu doe. Ik weet niet zeker of mensen daar iets aan hebben, maar als ik daarmee iets teweeg zou kunnen brengen, zou ik er veel voldoening uit halen.”

 

Hoe combineer je al je literaire activiteiten met je voltijdse studie?

“Dat begint moeilijk te worden. Het is een gekke dichotomie: voor mezelf moet ik een product creĂ«ren dat goed is, maar voor school moet ik producten maken waarin ik wroet, probeer en faal. Soms mixt dat met elkaar; dan denk ik op school iets heel goeds gemaakt te hebben en daarbuiten te falen, en dan blijkt het andersom. Ik ben enorm bang om te falen. Oh! Ik heb al nachtmerries over de kritieken die straks op Kameleon zullen volgen. Als ik op een podium sta, kan ik controleren hoe mijn boodschap tot de mensen komt. Dan ben ik de baas. Ligt dat papier in iemands living, dan ben ik daar niet meer. Dan is er enkel het papier. Ik hoop dat dat genoeg zal zijn.”

 

Je hebt een heel specifieke vertelstijl, waarbij je op een indringende fluistertoon spreekt en met je handen praat. Denk je daarover na? Heb je bewust een eigen stijl ontwikkeld?

“Er zijn wel een paar mensen die het altijd over ‘de handen van Charlotte’ hebben, maar ik heb daar geen controle over. Ik doe het niet bewust: mijn mond gaat sneller dan mijn hersenen. Het is alsof mijn lichaam mijn mond niet vertrouwt en nog eens wil herhalen wat mijn mond al zegt.”

 

Een van je gedichten opent met de woorden "we gooiden een anker, we zeiden hier stopt alle rede / als we ooit weer wilden denken, konden we naar dat anker / terugkeren". Wat wil je daarmee zeggen?

“Het is een oproep om je geest te controleren. Ik kan heel cerebraal leven, dan zit ik volledig in mijn eigen kop. Het leek me een mooi beeld om als een schip aan te meren, een anker te gooien en van je gedachten weg te gaan. Je kunt nooit tĂ© veel nadenken, maar er is ook nog een werkelijkheid.”

 

Tijdens een toespraak voor Behoud de Begeerte sprak je over de belofte "er blijven heus wel dingen over". In het gedicht Kleine Vulkaan schrijf je "als we nu vergeten dat wij hier voorbijgaan, zijn wij een eeuwigheid / zijn wij de lakens over het hoofd, heer en meester van de tijd". Ben je bang voor de tijdelijkheid?

“Ja, ik zou het liefst hebben dat alles wat ik meemaak en waar ik een aangenaam gevoel aan koppel, voor altijd zal blijven duren. Ik ben bang voor het stoppen. Ik laat me snel meeslepen en als het eindigt, vind ik dat triest.”

 

Wat is het beste advies dat je beginnende schrijvers zou kunnen geven?

“Ik ben zelf natuurlijk een beginnend schrijver, maar je moet volgens mij niet te hard op een ander proberen te lijken. En als je kritiek krijgt, moet je ervan leren – dat is ook een advies aan mezelf. Je moet in ieder geval gedreven zijn, dat is het mooiste wat er is. Of het nu schrijven is, of zogezegd zoveel mogelijk hondjes aaien. Je moet niet de grootste schrijver willen worden, dat wil ik zelf ook niet. Maar je moet wel doordrijven waar je gedreven in bent.”



de dwarsdoorsnede
22/01/2015
Bron/externe fotograaf

The Weinstein Company

🖋: 

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Deze keer drie voor de prijs van een of een voor de prijs van drie in de cinema; het is maar hoe je het bekijkt.

Eleanor Rigby (gespeeld door Jessica Chastain) is een jonge vrouw wiens leven in duigen is gevallen nadat ze haar kind verloren heeft en ze haar relatie niet meer kon redden. We zien haar in de eerste scĂšne over een brug fietsen en voor je het goed en wel beseft, heeft ze haar fiets aan de kant gezet en is ze gesprongen.

 

Deze poging tot zelfmoord loopt gelukkig alleen met een gebroken arm af, maar emotioneel is het vat gevuld en merk je de voorzichtigheid van haar familie en vrienden. Wat mag je wel zeggen, wat niet? Hoe zal ze reageren en zal ze het opnieuw proberen? Dat zijn de vragen die iedereen zich stelt.

 

Uit het ziekenhuis ontslagen, wordt ze door haar zus naar het huis van haar ouders gebracht om op krachten te komen. Hier merk je al snel dat het leven niet voor iedereen rozengeur en maneschijn is. Eleanors zus woont immers op volwassen leeftijd nog steeds thuis met haar jonge zoontje nadat haar toenmalig vriendje uit het middelbaar haar verlaten heeft: het Amerikaanse cliché.

 

Na een tijdje zo thuis te zitten, besluit Eleanor haar leven terug in eigen handen te nemen en gaat ze opnieuw studeren. Ze bevriendt haar professor en krijgt van haar ook een niet al te rooskleurig levensverhaal te horen. Stilaan beseft ze dat ze niet de enige is die iets heeft meegemaakt en dat er voor haar misschien ook hoop is op een beter leven. Juist dan botst ze op haar ex, Connor (vertolkt door James McAvoy). Als je wilt weten hoe dit verder afloopt, moet je misschien de andere films ook gaan kijken.

 

Want jawel, nadat The Lord of the Rings een trilogie was, ze ook The Hobbit tot heilige Drievuldigheid hebben verfilmd en zowat alles tegenwoordig minimum twee sequels krijgt, mocht ook deze er niet aan ontbreken. Hoewel duidelijk van twee verschillende regisseurs, heeft deze qua originaliteit zeker niet ondergedaan.

 

Het idee is dat een film gesplitst wordt in twee perspectieven: hem en haar, maar ook volledig te bekijken valt. Je kan dus kiezen of je het verhaal vanuit Connors perspectief, of dat van Eleanor bekijkt. Of je bekijkt de twee samengevoegd. Dit laatste is echter (momenteel nog) geen optie in de Belgische zalen en je bent dus genoodzaakt om te kiezen tussen hem of haar.

 

Aangezien het over Eleanors verdwijning gaat, leek het de logische keuze en dat hebben we ons zeker niet beklaagd. Je krijgt alle essentiĂ«le informatie in dit toch wel eenzijdig perspectief, maar er zijn voldoende andere personages en secundaire verhalen om het geheel niet monotoon te laten overkomen. Als experiment is de film zeker intrigerend, alhoewel ik persoonlijk liever een wat veelzijdiger hoofdverhaal had uitgewerkt gezien. Het volstaat dus om alleen al Her te gaan zien om een volledig beeld te krijgen. De regisseur is dus niet in zijn opzet geslaagd om ook in drievoud het geld binnen te halen.



aanbevelingen voor studieontwijkend gedrag #6
21/01/2015
🖋: 

De examenperiode is weer aangebroken en dat maakt ons studenten weer de meest productieve wezens ter wereld! Als we niet zwetend boven de boeken hangen, breken we records op bestofte spelletjes, beginnen we verwoed op te ruimen of hangen we nostalgisch voor de buis wanneer er jeugdseries uitgezonden worden. We komen stilaan aan de laatste examens en natuurlijk wegen die laatste loodjes weer het zwaarst. Waarom neem je geen pauze? Redacteur Sammy waagde zijn kans en won een gouden tip, om aan iedere trouwe lezer weg te geven. 

Examens. Niets weegt zwaarder door op het humeur van een blokkende student. De angst op falen draagt hij als een Davidster op de voering van zijn hart genaaid. Moest hij falen, verliest hij niet alleen een stuk zomervakantie, maar misschien ook een diploma, bijgevolg een tot nog toe ongerealiseerde carriĂšre, nog te ontmoeten vrienden, partner(s), kroost
 Je denkt er beter niet te veel over na. De Ierse politicus Boyle Roche zei het het beste: “What has posterity ever done for us?” Toch is het acute probleem, het juk van nakend falen, daarmee niet uit de wereld geholpen. Blijf lezen, ik zal je uit je lijden verlossen, al is het maar voor even.

 

Iedereen gaat wel eens naar de supermarkt, voor koffie, brood, Golden Power
 Studenten hebben grote hoeveelheden brandstof nodig voor hun all-nighters. Koop de volgende keer ook een kraslot. Stop het in je binnenzak en wandel rustig naar huis. Ik garandeer je, voor de schuifdeur van de winkel achter je dicht glijdt zal je al van je winst overtuigd zijn. Je moet toch maar één keer geluk hebben, dat is niet veel, het kan iedereen overkomen. Joan Ginther heeft er 20 miljoen mee gewonnen. OkĂ©, ze is sterk in wiskunde en had misschien een complex algoritme begrepen, maar jij kent je tafels van vermenigvuldiging toch als de beste? Jij bĂ©nt de winnaar for life!

 

Zonder ervoor te kiezen zal je nadenken wat je allemaal niet zal doen in de toekomst. Werken wordt een keuze. Je thesis kan daarom ook volgend jaar wel geschreven worden. Wat zal je voor je broers en zussen en vrienden kopen als cadeau? Een lange reis zou toch goed doen, de overige examens kunnen wel wachten tot augustus. Voor je het weet loop je weer met rechte rug, voor je het weet kijk je voor je uit, in plaats van naar de grond. De wereld ligt voor je open.

 

Stel het krassen liefst zo lang mogelijk uit. Krassen is Russian Roulette spelen met een ongeladen wapen. Eerste vakje – klik! – niks. Ademhalen. Tweede vakje... – klik! – niks. Zweten, krassen... – Klik! – niks. Samen met de kraslaag vervaagt alle hoop. Wéér niks. Het licht gaat weer uit, de dagdroom is voorbij. Regenbogen vervagen, zonsondergang wordt nacht. Fictie wijkt onverbiddelijk voor realiteit. Maar voor héél even, zag het leven er anders uit. Daar ligt het genot van een kraslot.