Tural woont sinds enkele jaren in België. De reden van zijn vertrek mag reeds duidelijk zijn: de politieke situatie in zijn thuisland is uiterst precair. Ook benadrukt hij dat onderwijs een grote rol speelde in zijn beslissing om naar ons land te komen. “Ik wil in de toekomst een academische richting uitgaan. Dat is niet mogelijk in Azerbeidzjan: de kwaliteit van het onderwijs is er laag en de universiteiten zijn corrupt. Dit hypothekeert de toekomst van een hele generatie.”

landje van papier

Niet enkel het onderwijs is corrupt, ook de gehele regering is in dat opzicht op zijn minst verdacht. “De term democratie is voor de meeste mensen in Azerbeidzjan gewoon een woord, geen realiteit”, zegt Tural. Getuige hiervan zijn de presidentsverkiezingen op 9 oktober 2013, waarbij er sprake was van electorale fraude. Dat de sinds 2003 zittende president Ilham Aliyev het van de oppositie zou halen, was immers al maanden van tevoren duidelijk. De enige verassing die nog restte was de precieze score waarmee hij de overwinning zou behalen. Uiteindelijk werd het een verpletterende 84,5 procent.

Toch houdt de president de schijn hoog. In een bijeenkomst van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) beweerde hij nog dat Azerbeidzjan 'een democratisch land is waar vrijheid van vergadering, meningsuiting, media en internet gegarandeerd zijn.' Amin reageert laconiek: “Op papier is het land inderdaad een democratische presidentsrepubliek.”

De vrijheid van meningsuiting en media waarover Aliyev sprak, bestaan enkel de iure. De pers wordt gecontroleerd door de overheid of door rijke oliefamilies. “De regering en de hogere klassen bepalen wat de Azerbeidzjanen in de krant lezen, er zijn weinig onafhankelijke persagentschappen. En als die er al zijn, hebben ze geld noch invloed.”

Aan de basis van het dictatoriale regime liggen de olie- en gasreserves die Azerbeidzjan rijk is. In 1994 werd de zogenaamde contract of the century getekend met bedrijven als BP, Amoco en Lukoil. Als gevolg daarvan heeft onder andere de Aliyev-clan een enorme hoeveelheid economische middelen uit het Westen aangetrokken. Door die sterke financiële draagkracht is het regime van de president niet afhankelijk van belastingen, met als gevolg dat er voor Aliyev weinig reden is om rekening te houden met de belangen van zijn burgers.

De Europese Unie, die op de hoogte is van het autoritaire bewind in het Kaukasusland, kijkt met lede ogen toe en doet – u raadt het al – niets. Volgens Tural “speelt Europa het spel van de drie apen: horen, zien en zwijgen.” Hoewel de ondemocratische werkwijze van de president indruist tegen de principes van de EU, spelen er ook economische motieven. De Unie heeft recent een energiecontract met Azerbeidzjan gesloten. En om de handelsrelaties met Aliyev niet te verzuren, bekritiseert Europa het regime niet.

geen Verlichting

Toch zag de toekomst van het land er ooit veelbelovend uit. In 1918 was de Democratische Republiek Azerbeidzjan (DRA) de eerste seculiere moslimstaat ter wereld. Een jaar later werd het vrouwenstemrecht ingevoerd, een vooruitstrevende maatregel. In België gebeurde dit – ter vergelijking – pas in 1948. “We waren een democratische, parlementaire republiek. In die periode stuurde het mecenaat de jongeren naar Europa om er te studeren en politieke ideeën op te doen. Die werden dan in het beleid geïmplementeerd.”

Het staatkundige moderniseringsproces viel echter stil na de Russische Revolutie. Het ontbrak de DRA aan de militaire middelen om het oprukkende Rode Leger tegen te houden. In april 1920 veroverden de bolsjewieken het gebied en werd de Azerbeidzjaanse Socialistische Sovjetrepubliek opgericht. Volgens Amin was dit een cruciale gebeurtenis met verstrekkende gevolgen. “In de periode van de Stalinrepressie werden de intellectuelen vermoord en verbannen. Amper twee jaar nadat Azerbeidzjan zijn beleid begon te moderniseren, werden de progressieve ideeën meedogenloos van tafel geveegd.”

Degenen die de Azerbeidzjanen nu alsnog willen verlichten, krijgen te maken met duchtige tegenwerking van overheidswege. Zo zijn enkele kennissen van Tural valselijk beschuldigd voor uiteenlopende misdrijven. Na een schijnproces werden ze dan tot een gevangenisstraf veroordeeld. Vanuit België heeft Tural echter meer bewegingsruimte om kritiek te uiten op het regeringsbeleid. Via het internet, dat niet door de overheid wordt gecontroleerd, probeert hij zoveel mogelijk mensen te bereiken. “Ik lees onder andere Foucault en Durkheim en probeer hun inzichten te verwerken in mijn artikels. Daarbij concentreer ik mij op de dagelijkse thema’s en de actualiteit; mijn lezers moeten hun eigen situatie in mijn teksten kunnen herkennen.”

De artikels van de student sorteren evenwel niet het effect dat hij beoogt. De burgers van zijn thuisland lijken te gedijen in hun onwetendheid. “Wat primeert zijn de materiële behoeften, aan kennis en inzicht hebben de mensen geen boodschap. De Azerbeidzjanen lezen niet: geen kranten en geen boeken. Vroeger was de oplage per boek 20 à 30 duizend exemplaren, nu zijn dat er met geluk 500.” Volgens Tural is deze mentaliteit te wijten aan het feit dat het land geen Verlichting heeft gekend. “In vergelijking met 100 jaar geleden is enkel de kleding van de bevolking veranderd, de denkbeelden zijn exact hetzelfde gebleven.”

De weg naar de democratie is lang en slopend, en Azerbeidzjan lijkt nog lang niet klaar om die weg te bewandelen. Structurele problemen staan de vooruitgang in de weg. Zolang de economische belangen voor zowel de regering, de bevolking als de Europese Unie blijven primeren, zal hier ook geen verandering in komen. Dat de humanitaire rechten door die houding worden geschonden, blijkt dan bijzaak te zijn.

Star Wars: Episode VII - The Force Awakens
18 december 2015

Stijn Ik vertrouw J.J. Abrams. De regisseur heeft een met verve geslaagde reboot van Star Trek afgeleverd. Dus dan moet die van Star Wars ook lukken. Episode VII kan sowieso niet slechter worden dan de prequels, toch? In deze teaser zitten in ieder geval genoeg elementen die me gelukkig maken: robots, een groep bewapende stormtroopers, een vermoedelijke Sith Lord (met een speciale lightsaber) en uiteraard dé Millennium Falcon. Het grote nadeel: nu wil ik de volledige trailer zien. En wel nu Abrams, nu zeg ik je! 8/10

Laurens Nee, gewoon nee. De doorrookte whiskydrinker die een tienerpubliek poogt te lokken met aanstellerige edgy taal is tenenkrommenswaardig en obsoleet. Lightsabers horen geen extra schilmesjes te hebben en stormtroopers emoties noch verstand. De Falcon en het theme passeren de revue nog even om de fanboys en meelopers te plezieren, waaraan straks verdiend kan worden. Deze franchise is zo rot als Dragonsnake Bog en dit wordt een deprimerendere teleurstelling dan The Phantom Menace en de uitvinding van het eenpersoons gourmetstel. Do not. 3.5/10

Elise Awesomeness. Zou Benedict Cumberbatch, wiens stemmenwerk voor Smaug verdacht hard lijkt op de stem in dat woestijnshot, een rol vertolken in Episode VII? Zo ja, dan voorspel ik alvast een nerderige clash als gevolg. Krijgen we dit jaar daarnaast geen zwarte pieten- maar zwarte stormtrooperdiscussie? En wat is er met de lightsaber van die Sith Lord op zijn winterse avondwandeling in het bos gebeurd? Zoveel vragen, zoveel enthousiasme. Meer trailermateriaal alsjeblieft! 8/10

Ken PAPAPAPAAA! Die onomatopeeën doen mijn hartslag nog steeds pijlsnel omhoog schieten. Have you felt it? Abrams weet met weinig beelden veel te suggereren. Die éne lensflare (toch niet helemaal cold turkey gegaan, J.J.?), die X-Wingpiloten-met-coole-bril, die Sith met kruisvormige lightsaber, het doet allemaal verlangen naar een bloedstollende herinterpretatie van de oude saga. En als het toch een flop wordt, weten we ineens waar de letters J.J. voor staan. 8/10

Helena Mijn diepe, existentiële angsten dat een Star Wars-vervolg met opnieuw Luke, Leia en (nervous laughter) Han Solo alleen maar lucht in een pakje zou zijn, is met deze teaser vergroot. Toch, meer impulsen dan een gemanipuleerde stem die de woorden: ‘The Dark Side’ zegt, of het geluid van startende starships, heb ik niet nodig om nu alvast mijn groene lightsaber uit de speelgoedkist te halen, kwestie van mijn ongeduldig wachten op de film nuttig te spenderen. 6/10

Martijn Kippenvel en kwijl uit de mondhoeken bij het koppeltje duiken van de Millenium Falcon. Deze teaser doet wat een teaser moet doen: de hypetrain is vertrokken. De film lijkt gelukkig een grotere connectie met de oude films te hebben dan de prequels, en ook het donkere randje blaast mijn argwaan jegens Disney weg. J.J. Abrams heeft met de Star Trek-films al bewezen dat hij jaren ’80-knulligheid ingenieus om kan buigen tot volkomen logische elementen die de film naar een hoger plan tillen. 9/10

Eindcijfer: 7/10. Patience you must have, my young padawan.

Jurassic World
10 juni 2015

Stijn Dinosauriërs zijn verschrikkelijk cool. Leuk dat het park ditmaal niet verwoest en verlaten is. Dinosaurussafari en dinoseaworld? Fantastisch. De CGI staat nog niet op scherp, maar dat lijkt me logisch voor een eerste trailer. Chris Pratt als avontuurlijke paleontoloog die jacht maakt op een hybride dino, bijgestaan door een troep tamme velociraptors? 10 juni staat in mijn agenda gemarkeerd als een verdomd belangrijke dag. 9/10

Laurens Als kind werd ik gebiologeerd door dinosaurussen. Ik keek Platvoet en Dinosaurs, had veel boeken over dino's (met plaatjes!) en ik had een broodtrommeltje van Jurassic Park. Kortom, dit gaat geen objectief of professioneel geluid worden. Andy uit Parks & Recreation als een soort mannelijke Lara Croft op een motor met een shotgun? Doe het maar met me. Over-the-top? Zeker, graag. Cheesy? Quattro formaggi, maar dat was het eerste deel ook al. Ik ga dino’s afknallen in Tomb Raider om alvast in de stemming te komen. 7.5/10

Elise Na TomorrowWorld opent nu ook Jurassic World de deuren. Een compleet risicovrij attractiepark waar 5 meter grote reptielen vrij rondlopen en er geknoeid wordt met het DNA van de carnivore varianten. Wat kan er nu -– behalve de verschrikkelijke CGI die er slechter uit ziet dan die van de eerste film uit 1993 – in godsnaam misgaan? Originaliteit ten top: genetische experimenten creëren een highly intelligent moordwapen. Gelukkig gaat Indiana Jones met zijn raptor minions (serieus?) de strijd aan met Godzilla 2.0. Al bij al: cliché. 4/10

Ken "And remember, if something chases you, run." Weglopen was ook mijn reactie na deze trailer. Kajakken met dino's! Een monorail! Een helikopterrr! Als je nog nooit RollerCoaster Tycoon hebt gespeeld, lijkt het misschien wel cool. Dat spel had anders betere graphics dan deze CGI. Gelukkig zijn de tablets en iPhones van die toeschouwers verzopen, anders had iedereen gedacht dat hun opnames gephotoshopt waren. En Chris Pratt als de ervaren parkopzichter met accent en motor die alles al zag aankomen? Hoe origineel. 3/10

Helena Hoewel ik geen fervente pretparkganger ben, was ik toch ontgoocheld toen bleek dat dit een trailer was voor een vervolg op Jurassic Park en geen reclame voor een pretpark met genetisch gemanipuleerde dinosaurussen. Deze trailer is verder een perfect voorbeeld van een fucked up filmindustrie: het gevaar van zodanig inzetten op entertainment dat we ons in een attractie wagen. Spielberg is zelf duidelijk trots op zijn vierde dino-avontuur, als hij als Jaws-regisseur een haai laat verscheuren. Nu wij nog. 4/10 

Martijn Jurrasic Park lijkt ten prooi te vallen aan het ‘sequelvirus’: alles te veel en te groots willen doen. De charme van de eerste film wordt in de trailer al gelijk verbrijzeld als het dakraampje van je auto door een geitenboutje. Ironisch genoeg was de eerste Jurassic Park een van de films die CGI overtuigend op het doek bracht, maar misschien zijn we ook wat verwend geworden. En dan nog een genetische gemixte nieuwe dino? T-rex had zonder twijfel ‘nee’ geschud en zeker niet geapplaudisseerd. 4/10 

Eindcijfer: 5⁺/10. Aan een haak boven het bassin ermee.

Wat minder duidelijk te merken is, is dat er ook in de budgetten voor uw studentenclub en -blad flink gesnoeid zullen worden. De Studentenraad brengt voor het nieuwe financiële beleid een advies uit. Uw studentenvertegenwoordiger heeft dus veel macht, maar beschikt wellicht niet over de benodigde informatie om dit te kunnen doen.

Al snel deden verhalen de ronde als: “het gaat slecht met dwars, daarom zal het blad opgeheven worden”, “het papier is heel duur, omdat het eruitziet als een glossy”, “het is te duur voor een studentenblad”, “de rector is geen fan van dwars” óf “dwars is het paradepaardje van de rector” en om al deze redenen zou er niet alleen bezuinigd moeten worden, maar zou ons blad zelfs geen bestaansrecht hebben. Dat deze verhalen allemaal onwaar zijn wil ik hier even gemelden.

Net als een praesidium bij een studentenclub is het engagement in een redactie niet een luchtige liefhebberij die je er zomaar even bijneemt. Velen uren arbeid gaan vooraf aan de editie die in uw handen ligt. Het papier is de goedkoopste soort en het blad wordt enkel in zwart-wit uitgegeven om de kosten te drukken. Gelukkig ziet het er ook nog goed uit en maken wij zo van beperkingen ons handelsmerk.

Wat er ook beslist zal worden, zeker is dat het een en ander zal veranderen. Op dwars kan bezuinigd worden, zeker, maar een waardevol studentenblad kan niet enkel online bestaan.

Geniet u voorlopig nog van de “luxe-editie”, om kosten te besparen kunt u er altijd nog uw gat mee afvegen.

Barracuda

Tim De Barracuda is niet zozeer een studentencafé, maar een café in de studentenbuurt. Uiteraard komen er veel studenten over de vloer, maar ook werkende mensen. Ik denk dat ongeveer 20 procent van mijn clientѐle niet-student is. We trekken heel bewust een breed publiek aan met aperitiefjes, vrijdagmiddagborrels en onze muziekkeuze. Tijdens de examens en vakanties zijn de studenten gevlogen en moet ik wel mijn huur blijven betalen. De Barracuda wil een gevoel van thuiskomen en gezelligheid uitstralen, maar ook een degelijke pint kunnen aanbieden: het personeel is net op horecatraining geweest om te leren tappen.

Mijn toenmalige vennoot en ik hebben de Barracuda 7 jaar geleden overgenomen om er een koffiehuisje van te maken, maar die trend is inmiddels wel overgewaaid. Waar de naam vandaan komt, weet ik niet – die was er al een jaar of 4 – maar de naamsbekendheid is natuurlijk erg belangrijk. Omdat zo’n bloeddorstige snoek op zichzelf niet erg aantrekkelijk is, hebben we als logo gekozen voor een breedlachende barracuda die uit een koffietas komt gegleden.

Het vreemdste wat hier is gebeurd? Een jaar of 6 geleden hebben we wel iets grappigs meegemaakt. Het café had toen nog een systeemplafond waaruit een stuk miste. Precies door dat gat kwam een muis naar beneden vallen, op een tafel tussen twee kerels in. Laten we het er maar op houden dat ik blij was dat het twee kerels waren, die gortdroog aan de bar kwamen melden ‘dat ik misschien met muizen zat’. Gelukkig komt de ongediertebestrijding nu regelmatig langs en is het plafond intussen vervangen.

Wat mensen hier niet moeten doen is met de hele studentenclub liedjes komen zingen, of met een heel zigeunerorkest voor de deur komen spelen. Wat ze wel moeten doen is een van de shotjes proberen die wij iedere week in the picture zetten, zoals het Orgasme of Blue Balls on Fire. Ik heb ook juist besloten om Tongerlo blond op de tap te zetten, dat daarna werd uitgeroepen tot beste bier ter wereld. Puur toeval, dikke chance.

Bar 91

Ravi Bar 91 heeft geen doelpubliek: iedereen is welkom. Toen ik hier als Nederlander aankwam, viel het me op dat mensen in de kroeg vaak op een eilandje zitten en niet met elkaar in contact komen. Dat vind ik geen café-mentaliteit. Mensen mogen hier sociaal zijn en nieuwe mensen leren kennen. Er komen hier dertigers, maar natuurlijk ook veel studenten. Wat me opvalt is dat er nu vooral veel vrouwen op afkomen. Waarom? Ik bied goede koffie en internet aan, zodat mensen hier rustig een laptopje kunnen pakken en hun ding doen. De bakstenen muren zijn ontbloot en ik heb de bar en de tafels uit steigerhout gemaakt om het café een warmere look te geven, want het leek hier eerst echt een grauwe kantine.

Mijn familie heeft al cafés en restaurants in Den Haag, waarmee onze naam daar bekend is. Met Bar 91 (voorheen Café Rozé) moet ik helemaal from scratch beginnen. Ik wilde ondernemer worden, maar omdat ik jong ben heb ik niet het geld om het hele café ineens in te richten: ik doe er nu elke maand iets aan. Op de muren die nu wit zijn komt een graffitikunstenaar nog een piece zetten, en in januari zal er ook een nieuwe deur met een naambord komen. Mijn terrasvergunning is aangevraagd en de kelder, die groter is dan het praatcafé erboven, wordt opgeknapt en gaat rond maart open. Daar wil ik vooral lokaal talent en studenten een podium geven om hun muziek te spelen.

Ik heb mijn geboortejaar voor de naam gebruikt, omdat het iets neutraals moest zijn. Ik kom hier net kijken als jong pikkie tussen de oude rotten op de Ossenmarkt. Ik dacht: ik doe het als Nederlander wel even beter dan die Belgen (lacht). Maar ze gunnen het me wel hoor. Het vreemdste dat ik tot nu toe heb meegemaakt is dat er iemand naar binnen sloop terwijl ik het terras stond af te vegen, die vervolgens op het toilet in slaap viel. Ruim twee uur later werd ik gebeld door een vriend van ‘m, of ik hem er even uit kon laten.

Wat mensen hier niet moeten doen is mijn nieuwe interieur gaan slopen of meepakken en zat rondspringen. Je mag lachen en schreeuwen wat je wilt, maar de krukken blijven op de grond en je voeten ook. Als ik de feestzaal in de kelder eenmaal afheb, mag je daar alles afbreken. Wat je zeker wel eens moet doen is de cocktail Hugo proberen, die mij door een vriend is aangesmeerd, of een Jupiler van de tap komen drinken.

Kassa 4

Kristof De Kassa is een niet-studentikoos studentencafé. De muziek is alternatiever, en in het weekend is het hier ook wat volkser. De Kassa is een bekende naam in Antwerpen, mede te danken aan Tom Barman (dEUS), die hier nogal eens BV’s binnenbracht, en de goede ligging op de Ossenmarkt die we hebben. Mensen spreken hier ook vaak af om ergens anders heen te gaan, omdat het café bijna altijd open is – niet zoals dat veredelde clubhuis dat Den Buvee heet. De naam bestaat daarnaast al meer dan twintig jaar.

Waar die naam vandaan komt? Geen idee. De vorige eigenaar twijfelde tussen Spoor 8 en Kassa 4. Waarschijnlijk is die kassa gewoon eens omgeroepen toen hij in de supermarkt stond, net zoals de vorige uitbater van de Barracuda die vis vast eens in een of ander Aziatisch land gegeten zal hebben (Tim en Kristof begonnen daar als vennoten, nvdr.). Later kwam ‘Droge voeding, kassa 4’ op tv, een meevaller voor ons, maar wij waren eerst. De grap is ook dat we hier niet eens een echte kassa hebben.

Het vreemdste wat ik heb meegemaakt is dat Róisín Murphy van Moloko hier eens op de tafels stond te dansen en er vanaf viel, recht in de armen van Joeri van Den Buvee die ze kuste – terwijl hij toch echt homo is. Wat ik ook vreemd vind is dat mensen het presteren om in de voormiddag in het pissein te kakken.

Met een lint mag je hier van mij gerust binnenkomen, al hebben sommige personeelsleden er geloof ik wel een probleem mee. We hebben geen clubs zoals de Salamander en de Vettige Swa vroeger, omdat die clubs het café bepalen. Ik ga geen gratis vaten weggeven. Mensen komen enkel daarop af, jagen de vaste klanten weg en vertrekken weer zodra het vat leeg is. De Kassa, Barracuda en Den Buvee klitten wat dat betreft wat meer samen.

Er kan hier veel, maar wat je niet moet doen is als onbekende in de ochtend al dronken aankomen. Daar heb ik geen goesting in. Wat je wel moet doen is eens een van de biertjes proberen die geen ander café heeft, zoals de Egotripel of Hommelbier. Op 1 januari is de Kassa wel gesloten, maar dan is Café ZeeZicht de place to be.

In deel II: Den Buvee, De Prof en de Salamander.

Binnen ontmoeten we galeriehouder Idris Sevenans en inhouse-artiest Bert Lezy. De mannen hebben naar eigen zeggen altijd te veel ideeën en hebben vooral erg veel lol tijdens het bedenken van deze ideeën. De ondertitel van de galerie, ‘een onrealistisch initiatief’, verklapt al een beetje wat je hier aantreft. Bert Lezy maakt schilderijen en illustraties en vooral zijn illustraties hebben vaak een woordkunstig grapje in zich. Zo kwamen de twee op het idee om een jaarkalender, de ‘Flauwekulender 2015’, te maken nadat Bert een typfout maakte in een e-mail. Na Oktobner volgden al snel Fee Bruari, DesemBert en zo verder. 

Bert Lezy Ik vind het interessant om hele alledaagse dingen die eigenlijk heel waanzinnig zijn onder de loep te nemen. We hebben onlangs stickers gemaakt met daarop: Bond tegen veiligheid. Veiligheid maakt meer kapot dan u lief is. Het is niet mijn bedoeling om mensen te choqueren of de grenzen op te zoeken, maar ik maak liever iets vrolijks uit een ergernis. Inspiratie komt soms zomaar boven. Als ik op café zit, teken ik ook heel graag portretten van gasten op bierviltjes. Met name van mooie vrouwen, die zijn veel moeilijker na te tekenen dan mannen. Daarbuiten teken ik bijna nooit iets na, maar werk ik vanuit het hoofd. Soms ligt een idee dan al vast, dikwijls improviseer ik. Als kind tekende ik al veel, waarschijnlijk als ieder ander, maar het verschil is dat ik er nooit mee ben opgehouden.

Nieuwsgierig geworden? Loop eens binnen bij de Paardenmarkt 8, open van donderdag t/m zondag vanaf 14.00 uur, of bezoek de facebookpagina van Troebel Neyntje en de website van Bert. De illustratie bij dodemansrit op twee wielen (dwars 91) werd door Bert Lezy gul aan dwars geschonken.

Vrijdag 14 november. Om 18.00u verzamelen de zestien deelnemende filmcrews in de filmschool van Antwerpen. Hier krijgen ze het genre te horen waarmee ze aan de slag zullen gaan. Ik kom een halfuurtje vroeger voor een kort gesprek met de Belgische producer van het 48HFP, Erik Van Overloop. Hij studeerde film Film- en theaterwetenschap aan UAntwerpen en won in 2012 zelf drie prijzen met zijn deelname aan 48HFP. Ik vraag hem waarom het evenement in België nog niet zo bekend is. "Dit jaar is het de vierde keer dat het project doorgaat in ons land, de eerste keer was in 2007. Het is een universeel project waaraan maar liefst 130 landen uit alle hoeken van de wereld deelnemen: Amsterdam heeft al zeven 48HFP's achter de rug en New York 12. Omdat het in ons kleine landje nog maar enkele keren werd georganiseerd, was ik eigenlijk wel een beetje bang.

Wat zou ik moeten doen als er weinig of geen interesse is? Het hele gebeuren afblazen? Een tijdje na de aankondiging van de nieuwe editie zat ik nog steeds met maar één ingeschreven groep." Ik kijk even rond en merk de gezellige drukte van binnenstromend volk, vele onder hen alternatieve, jonge mensen. De angst van Erik is gelukkig geen werkelijkheid geworden, want uiteindelijk hebben zestien moedige teams zich ingeschreven. Zij zullen vandaag, met klapbord in de aanslag, de uitdaging aangaan.

Ondertussen is het ruim 18.00u en de teams verzamelen zich voor de laatste instructies van Erik. Er heerst een gezellige, toffe sfeer, maar toch is de spanning te snijden; de n deelnemers hebben geen idee wat hen te wachten staat. Ik sta naast een jongeman met een camera in de hand en vraag hem of hij ook deel uitmaakt van een filmgroep. "Ja, ik studeer film in Brussel en dit leek me een unieke kans om mijn kennis en kunde eens op de proef te stellen. Een film maken is één ding, maar een film maken op slechts 48 uur tijd leunt dicht aan tegen het onmogelijke. Dat maakt het project juist zo uitdagend en spannend. Zeker als je weet dat de tien winnende kortfilms getoond worden in Cannes." Bij het terugkeren naar zijn groepje wat verderop, draait de jongen zich om en zegt knipogend tegen mij: "Kan ik ineens testen of het mogelijk is om 48 uur wakker te blijven."

Het is bijna zover. Het moment waarop alle deelnemende teams ongeduldig gewacht hebben, is daar: de trekking van de genres. Iedere groep trekt om de beurt een kaartje dat hen het genre van hun film zal vertellen. Dat is wellicht de belangrijkste informatie bij het creëren en schrijven van een film. Eén voor één worden de genres getrokken, gevolgd door laaiend enthousiaste kreten of woordloze telleurstelling. Western, science fiction, horror, stille film, komedie... alle mogelijke stijlen passeren de revue. De teams moeten zich niet alleen aan het getrokken genre houden, hun films moeten ook aan drie bijkomende voorwaarden voldoen: een naam (Tom of Tan Van Wynsberghe, helderziende), een zin ("Ik stel voor dat ge ofwel uw bakkes houdt, ofwel het afbolt. Of allebei.") en een gebruiksvoorwerp (een halter). De objecten zijn gekozen door Erik en hij vertrouwde me al toe dat 'absurd' geen misplaatst woord is in het geval van de te gebruiken voorwerpen.

19.30u, de teams maken zich klaar om aan hun grote filmavontuur te beginnen. Het startsein is gegeven en ze hebben nu exact 48 uur de tijd voor het produceren van hun kortfilm. Vanaf nu tikt de klok genadeloos voort. Op zondag 16 november om 19.30 moeten ze de film inleveren. Films die één minuut te laat worden ingediend, worden nog wel bekeken maar doen niet meer mee met de wedstrijd. De serene, gezellige sfeer is op enkele minuten tijd omgeslagen in hectische chaos. The game is on! De strijdlust is duidelijk te voelen. Brainstormend over de verhaallijn, stormen de meeste teams de deur uit. Andere ploegen doen het iets rustiger aan en maken nog een praatje met Erik. Ik probeer hier en daar nog wat los te krijgen over de ultrageheime scenario's of de filmlocaties, maar de meesten hebben geen tijd meer om me te woord te staan. Ik zal mijn nieuwsgierigheid moeten bewaren tot volgende zondag, wanneer de première van de films doorgaat in bioscoop Cartoons. Tegen 20.00u zijn alle groepen verdwenen, het duistere Antwerpen in, op zoek naar een verhaal. Ik wens ze alvast veel succes! They'll need it...

Weetje 48HFP: het kleinste team dat ooit meedeed aan het filmproject telde één persoon die alles zelf deed. Hij schreef de film, nam de rol van regisseur, cameraman én acteur op zich en slaagde erin het hele gedoe op tijd te monteren. Het Mexicaanse 48HFP telde het grootste team ooit. De crew van het grootst deelnemende team telde maar liefst 116 leden en 30 paarden!

kritiek langs links en rechts

De indexsprong zal leiden tot een koopkrachtverlies van ongeveer 3 miljard euro, dat is een jaarlijks verlies van 1.000 euro per werknemer. Moet die koopkracht in tijden van economische malaise niet juist gewaarborgd worden?

Zuhal Demir Sta mij toe uw vraagstelling om te keren. Ik hoor nooit iemand praten over de koopkrachtwinst van duizenden euro’s per jaar voor iedereen die een baan vindt. Wij mikken op activering en solidariteit. Wij willen dat zoveel mogelijk mensen via de arbeidsmarkt betrokken worden bij het maatschappelijk leven. De hervormingen die wij willen realiseren, dienen om onze sociale welvaart sterker te maken, slagkrachtig te houden en om de vergeten mensen mee op te nemen en niet langer uit te sluiten van het maatschappelijk leven.

De regering blijkt er zelf van uit te gaan dat de lastenverlaging die bedrijven uit de indexsprong halen niet zal worden geïnvesteerd. Ze rekent er immers op dat de vennootschapsbelasting door deze maatregel volgend jaar met 215 miljoen euro zal toenemen. Is dat verenigbaar met het discours van investeringen in innovatie en werkgelegenheid?

Demir Het is vreemd dat winst en tewerkstelling worden gezien als elkaars vijanden. Ik zeg: als de loonkosten dalen, krijgen de bedrijven meer zuurstof en nemen ze meer mensen in dienst. Een lastenverlaging is ook gunstig voor het investeringsklimaat. De voorbije jaren hebben de hoge Belgische loonkosten buitenlandse investeringen weggejaagd. Buitenlandse bedrijven schrikken ervan dat ze 252 euro moeten betalen om een Belgische werknemer 100 euro koopkracht te kunnen geven. Dat is een Europees record, het gemiddelde is 186 euro. Een daling van de loonkosten is absoluut noodzakelijk om de Belgische koopkracht te blijven garanderen.

Ook langs de zijde van de ondernemers klinkt er kritiek. VOKA zegt dat de lastenverlaging die de indexsprong creëert niet genoeg is om de loonkostenhandicap van België te herstellen; er zou nog 6,2 miljard extra belastingverlaging moeten worden doorgevoerd om een gunstig ondernemingsklimaat te creëren.

Demir De indexsprong is één. We willen tegen 2019 ook de patronale bijdragen laten dalen van ongeveer 33 procent naar 25 procent. Zelfs partijen ter linkerzijde betwisten niet langer dat de lasten op arbeid bij ons veel te hoog zijn. De lasten moeten dus omlaag, zonder evenwel de budgettaire toestand en het evenwicht in de begroting uit het oog te verliezen.

de rijkentaks: tot op heden een mysterie

Binnen de Zweedse coalitie zelf lijkt verdeeldheid de toon te voeren. CD&V staat open voor een 'rijkentaks' en even geleden zei ook minister Van Overtveldt dat die taks te overwegen viel. Later werd die mogelijkheid resoluut van tafel geveegd. Kunt u hieromtrent duidelijkheid scheppen?

Demir Het debat daarover wordt eerst in de regering gevoerd. We zetten in op drie principes: correcte belastingheffing, lagere lasten op arbeid en geen stijging per saldo van de belastingen. Elke tax shift moet daaraan voldoen. Vorige legislatuur voerde de regering Di Rupo al eens een rijkentaks in, die binnen het jaar weer werd afgevoerd omdat hij praktisch niet uitvoerbaar bleek. Je kunt een vermogenswinstbelasting niet zomaar van de ene op de andere dag opleggen. Voor je het weet voer je een extra belasting in voor de gewone spaarder terwijl de echt vermogenden de grens over trekken.

Ook de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) pleit voor een tax shift; de belastingdruk moet verschoven worden richting hogere belastingen op consumptie, vervuiling en vermogenswinsten. Deze laatste zijn volgens de organisatie in België ‘erg laag’.

Demir De discussie over de tax shift is vooral ontstaan omdat arbeid in België veel te zwaar belast wordt. We hebben een lage werkzaamheidsgraad en dat betekent dat de 64 procent van de beroepsbevolking via de RSZ het gros van de sociale zekerheid financiert. Een globale tax shift is op zich belangrijk, al was het maar omdat de basis van de taxatie daarmee verbreedt. Bovendien pleit de OESO ook voor een sanering van de overheidsuitgaven. Met een overheidsbeslag van 54,4 procent van het BBP zal er maar echt sprake zijn van een verlaging van de belastingdruk op arbeid als de overheid efficiënter werkt. Volgens het begrotingstraject dat Di Rupo in 2011 neerlegde bij de Europese Commissie zou dit jaar het begrotingstekort nog maar 0,8 procent van het BBP bedragen. De realiteit is dat het begrotingstekort voor 2014 op 3 procent zal uitkomen. Deze regering moet bijgevolg nog 11 miljard euro saneren.

Met verve heeft Zuhal Demir de beleidsbeslissingen van de Zweedse coalitie uitgelegd. Even moeten we een zure appel doorbijten, en dan wacht ons een betere toekomst. Hoe wrang de appel volgens de Belgische bevolking smaakt, zullen we op de nationale stakingsdag van 15 december te weten komen.

Jullie werken allebei bij de Pastorale Dienst, maar wat is de Pastorale Dienst eigenlijk?

Ken Hendrickx Officieel is de Pastorale Dienst nog een overblijfsel van de UFSIA, de voorganger van de Universiteit Antwerpen. De dienst is ontstaan uit de Jezuïetenorde en onze baas Johan Vanhoutte is bij mijn weten nog altijd een Jezuïet (lacht). Zoals iedereen weet is Universiteit Antwerpen pluralistisch, wat betekent dat alle denkstromingen en religies hier een plaats moeten kunnen krijgen. Het komt erop neer dat wij als Pastorale Dienst een open deur zijn, vandaar ook de naam ‘Zomaar een dak’. Iedereen is hier welkom, of je nu moslim, jood, boeddhist of atheïst bent. Wij hebben geen verborgen agenda, dus wij proberen je niet te bekeren als je hier binnenkomt – in tegenstelling tot wat sommigen misschien denken.

Iedereen kan hier activiteiten organiseren zoals bijlessen, bierproeverijen, spaghettiboefs enzovoort, maar er is uiteraard ook plaats voor katholiek geïnspireerde activiteiten. Zo zijn er tijdens de advent en de vasten misvieringen, net als een jaarlijkse in memoriam-viering voor de overleden personeelsleden en studenten. De Verkenningsdagen zijn dan weer op een veel groter publiek gericht, net zoals Kerst op UA, een samenwerking met Unifac en alle studentenclubs. Verder richt Johan twee keer per academiejaar een tweemaandelijkse cursus mindfulness in die, net als onze abdijweekends, al maanden op voorhand volzet is. Verder wil ik ook nog graag Amahoro vermelden, het solidariteitskoor waarvan ik voorzitter ben.

Er bestaan wel wat misvattingen over wat de Pastorale Dienst juist inhoudt. Hoe proberen jullie aan de student duidelijk te maken wat er hier juist gebeurt?

Ken Op de gevel van ons gebouw prijkt het opschrift ‘Zomaar een dak’, een verwijzing naar ‘Zomaar een dak boven wat hoofden’, een lied van Huub Oosterhuis. Maar dat is blijkbaar niet altijd even duidelijk.

Buket Karaca Inderdaad, zo sprak ik onlangs een studente die dacht dat dit gebouw een opvangplaats voor daklozen was. Om maar te zeggen dat er soms verwarring bestaat rond wat wij hier juist doen. (lacht) De belangrijkste manier om die misvattingen de wereld uit te werken blijft mond-tot-mondreclame. Door nieuwe activiteiten te organiseren en de studenten uit te nodigen, verspreiden we het woord. Ze kunnen hier afspreken om een groepswerk te maken of gewoonweg hun vrienden meenemen om een kop koffie te drinken. Als we spreken over studenten, hebben we het over alle schoollopers aan de Universiteit Antwerpen, niet alleen die op de Stadscampus.

Bij een werkgever als de Pastorale Dienst terechtkomen is niet echt vanzelfsprekend, welke opleidingen hebben jullie gevolgd en hoe zijn jullie hier terecht gekomen?

Buket Ik heb geen religieuze opleiding genoten. Na mijn studie rechten hier in Anwerpen, volgde in het buitenland nog een European Master in de Mensenrechten. Bij mijn terugkeer werd ik opgebeld door Johan omdat ze iemand zochten voor de moslimstudenten. Mijn naam was een paar keer gevallen omdat ik tijdens mijn studies ook actief was in twee studentenverenigingen. Ik ben vervolgens op gesprek gekomen en heb met de collega’s kennis gemaakt en dat ging zodanig goed dat ze mij er direct bij wilden. Mag ik het zo zeggen, Ken?

Ken Ja hoor, zeker.

Buket Dus nee, ik heb helemaal geen opleiding gevolgd die zou passen binnen de functieomschrijving, maar zoals Ken zei, gaat het niet alleen om het religieuze. Wij proberen ons open te stellen voor de studenten en kijken naar hun echte noden. Zij hebben geen nood meer aan de strikte opvolging van religieuze regels, maar ze willen dat meer tot uiting brengen in andere activiteiten. En daar willen wij zo breed mogelijk in gaan, rekening houdend met het levensbeschouwelijke.

Meer specifiek organiseer ik dus activiteiten die gericht zijn op de moslimstudenten. Vorige week organiseerde ik een mentoractiviteit zodat de studenten die net zijn begonnen op de universiteit kennis kunnen maken met studenten uit de hogere jaren. Dat gaat niet enkel over examenvragen, maar ook over alle activiteiten die de universiteit organiseert of die op de universiteit georganiseerd worden. Wij willen de studenten helpen om aan zelfontplooiing te doen, iets dat altijd gemakkelijker gaat als je gemeenschappelijke punten vindt met andere studenten.

Ken Ik heb op mijn beurt communicatiewetenschappen gestudeerd, ook aan Universiteit Antwerpen. Ik ben op deze dienst terechtgekomen via Amahoro, waar ik ondertussen al zes jaar in zit. Daar had ik al een goede relatie opgebouwd met Heidi (Cobbaert, nvdr.). Zij dirigeert het koor maar werkt ook al lang op de pastorale dienst. Wij hebben dus geen religieuze opleiding genoten, maar wij volgen wel cursussen want als er studenten komen met zogenaamde levensbeschouwelijke vragen moeten wij hen ook kunnen verder helpen. 

Buket Er bestaat geen opleiding tot moslimpastor in België, maar wij leren in ieder geval ook heel veel uit contacten met de studenten en met de collega’s.

Hoe verloopt een normale werkdag voor jullie?

Ken Een normale werkdag bestaat niet. (lacht)

Buket Dat is elke dag helemaal verschillend.

Ken Omdat het zo’n divers werk is, hebben wij heel vaak geen vaste agenda. Er kunnen constant last minute wijzigingen zijn waar wij op moeten inspelen, vaste werkuren bestaan niet. Wanneer een student plots een dringende vraag heeft als je met iets bezig bent dat kan wachten, dan moet je prioriteiten stellen. Overleggen met collega’s is natuurlijk ook belangrijk zodat je geen dubbel werk doet. Dat is het voordeel van met zo’n kleine afdeling te werken. Al is het soms puzzelen, want we zijn hier nu met vijf personeelsleden maar enkel Gert Van Langendonck werkt hier fulltime.

Buket Er hangt natuurlijk ook veel af van wat de studenten juist organiseren. Als er bijvoorbeeld een avondactiviteit is, moet iemand van ons aanwezig zijn om het gebouw af te sluiten. Elke dag is gewoon heel afwisselend omdat wat we aanbieden ook heel divers is. Dat maakt het juist enorm interessant.

Ken Er zijn wel zaken die elk jaar terugkeren. Zo is Gert na al die jaren al enorm geroteerd op het vlak van bijvoorbeeld de Verkenningsdagen: hij weet wat er moet gebeuren en wanneer. Er zijn dus wel vast omlijnde patronen, maar dat is in elk bedrijf zo, denk ik. Als je iets vaak doet, wordt dat immers steeds gemakkelijker, waardoor je je aandacht ook op nieuwe dingen kan richten.

Buket Je hebt dus veteranen zoals Gert en Johan, maar het is ook verfrissend als je nieuwe mensen hebt met nieuwe ideeën. Wij schenken nu bijvoorbeeld meer aandacht aan sociale media – een Facebookpagina hadden we al maar nu zetten we sinds kort ook in op een Twitteraccount. Dat is immers een mogelijkheid om andere doelgroepen te bereiken. 

Kun je die dingen dan ook van thuis uit doen?

Ken Er zijn perfect dingen die je van thuis uit kan doen, zoals telefoneren en je mails checken. Maar als je een vergadering hebt, moet je hier natuurlijk lijfelijk aanwezig zijn. 

Buket Omdat we hier bijna allemaal parttime werken, kunnen we onze fysieke taken ook een beetje verdelen zodat dezelfde persoon bijvoorbeeld niet elke dag ons gebouw moet afsluiten.

Ken Zo zijn we hier meestal ook niet alle vijf nodig als er een avondactiviteit is.

Een meer filosofische vraag nu. Hoe plaatsen jullie persoonlijk spiritualiteit binnen een universitaire context?

Buket Ik ben zelf gelovig en kom daar ook zonder schroom voor uit. Toen ik zelf op de universiteit begon, ben ik me pas echt gaan interesseren in mijn geloof. Mijn middelbare loopbaan heb ik voltooid op een katholieke school. Ik deed daar ook gewoon mee met de katholieke evenementen. Lessen over het praktiseren van de islam werden uiteraard niet gegeven. Als enige moslim in mijn klas had ik bovendien niet de mogelijkheid er met medestudenten over te praten. Alles wat ik deed rond geloof, kwam uitsluitend van huis uit. Op de universiteit veranderde dat echter. Daar kwam ik wel in contact met moslimstudenten, waardoor ik automatisch meer over mijn geloof nadacht. Ook helpt de universiteit je in je zelfontplooiing. Geen moment is geschikter om over spiritualiteit te spreken en te denken.

Ken Ik noem mezelf een gematigde gelovige, in die zin dat ik geen bekeringsagenda heb. Uiteraard moet je wel weten waarover je spreekt, zodat je in een levensbeschouwelijk gesprek niet uit je nek staat te lullen. Tijdens mijn eigen universitaire loopbaan werd er weinig aandacht geschonken aan spiritualiteit. Zo was ik zelf een van die vele studenten die lange tijd absoluut niet wist wat er in Zomaar een Dak gebeurde. Sinds ik hier werk, durf ik zeggen dat mijn geloofsbeleving een heuse opleving kent. De uitbreiding die er nu met Buket is gekomen vind ik fantastisch. Hoe meer studenten, van welke geloofsovertuiging ook, we kunnen bereiken hoe beter uiteraard.

Een inderdaad opmerkelijke en vooruitstrevende zet: een katholieke Pastorale Dienst die een moslima aanstelt als nieuwe actor.

Buket Zeker en je moet weten dat ik me niet heb opgegeven voor een openbare vacature van de universiteit. De stap is gezet door de mensen die op de Pastorale Dienst werken, vanuit hun gedachtegoed. Zij hebben mij als eerste gecontacteerd. Het toont dat er vraag is naar iemand die zich bezighoudt met de moslimgemeenschap. En dat is niet meer dan normaal: deze groeiende gemeenschap negeren zou de actief pluralistische filosofie van de universiteit ondermijnen.

Op de Katholieke Universiteit Leuven wordt de examenregeling voor de moslimstudenten sinds twee jaar aangepast. De Ramadan start dit jaar in juni en vasten kan een effect hebben op de studieresultaten. Wie op tijd een aanvraag indient, kan steeds vroeg op de dag als eerste zijn examens komen afleggen, wanneer de honger en dorst nog niet zo groot zijn. Het is een kleine ingreep die het wel een stuk aangenamer maakt voor de moslimstudent. Een element waar we de Universiteit Antwerpen ook zeker attent op willen maken.

Hopelijk maakt de universiteit er snel werk van. Bedankt voor het gesprek.

"Kinderen missen iets waardevols als ze weten dat het maar show is", wordt vaak opgeworpen. Wat die meerwaarde is, kunnen ze moeilijk zeggen. Misschien kijken jongvolwassenen van nu nostalgisch terug naar hun onbezorgde jaren en wijten dat gevoel van veiligheid en stabiliteit onder andere aan het feit dat alles van hogerhand vastgelegd was. De regelmaat en onveranderlijke aard van de goedheiligman voelt misschien vaderlijk aan. De grilligheid van het volwassen leven contrasteert fel met die herinnering. Examenresultaten, werkonzekerheid, rekeningen. Waarom kinderen geen korte periode een magisch wereldbeeld gunnen?

Eerlijkheid duurt het langst, langer dan het geloof in de Sint. Soms met tranen, soms met een bevestigd vermoeden komen kinderen erachter dat die baard niet echt is en dat hun huis geen schouw heeft, wat Zwarte Piet het enigszins bemoeilijkt zijn job te doen. Is die koude douche dan niet potentieel traumatiserend? Al die ouders, de échte Sinten, logen al die jaren. Wie is die verklede man dan? Welke waarheden komen nog op losse schroeven te staan? Hoe moet het leven nu verder? Deze zorg is ook precies wat je terugvindt wanneer je artikels over dit onderwerp online raadpleegt. [i] Telkens weer wordt gewezen op de logische reactie van sommige kinderen die zich op hun manier verraden voelen door hun ouders. Kinderen die vanaf dan argwanend terugdenken aan andere dingen die ze voor waar aangeleerd kregen van ouders. Een ander punt dat terugkomt is dat het kinderen leert angstig te zijn. Dat ze te allen tijde bekeken en beoordeeld worden. Dat kan zwaar doorwegen op de jonge, ongevormde psyche van een kind. Om nog maar te zwijgen van de parallellen met Orwell’s 1984!

Kinderen hebben doorgaans veel fantasie en nood aan verhalen. Gulzig en onverzadigbaar zeuren ze elke avond om voorgelezen te worden, om nog een sprookje dat ze bijna obsessief vaak opnieuw willen horen. Wij nemen maar al te graag de rol van verteller aan. Ook de sprookjes van de Sint of de Kerstman worden jaarlijks verteld, maar hier hoort – anders dan bij de sprookjes van Grimm of Andersen – tevens een ritueel bij. Plots is het belangrijk dat de kinderen ook gelóven dat het echt is. Maar als het over een huis van peperkoek gaat, of over een kat met een paar uggs, zouden zelfs de meest bevlogen voorstanders van de Sinterklaasmythe hun wenkbrauwen de hoogte in lanceren.

We kunnen daarom vertrouwen op die drang naar verhalen, niet naar een magische realiteit, dat kinderen even gelukkig zouden zijn als ze vanaf het begin weten hoe de vork in de steel zit. Uiteindelijk zal het niet veel uitmaken of een kind in de Sint geloofd heeft of niet. Als de mythe werkelijk schadelijk was zouden er niet genoeg instellingen zijn voor ons allen. Toch krijg ik altijd een wrang gevoel telkens wanneer iemand een ander dingen aanpraat vanuit een machtspositie. Er zijn dan wel ergere dingen die je kinderen kan wijsmaken, toch zijn het illusies, gebaseerd op magisch, niet op kritisch denken. Kritisch denken is natuurlijk saaie koek voor kinderen, daar heeft niemand iets aan. Kortweg stel ik niks speciaals voor. Laat kinderen weten dat dit feest er is als spel, niet als realiteit. Verander verder niks. Ik ben er zeker van dat kinderen niet minder graag hun schoen klaarzetten, of Jan Decleir zijn intrede in het land zien doen.

Vertel kinderen het sprookje van Sinterklaas en leg daarbij uit dat mensen heel graag feestvieren. Dat ouders hun kinderen graag eens cadeautjes geven en snoep. Het is daarom dat deze acteurs telkens het sprookje opvoeren, alsof het een theaterstuk was. Ook de kinderen spelen hun rol in deze feestelijke ceremonie. Sint, Piet, ouders en kinderen: ze doen allemaal alsof. Kinderen kennen dat. Wie van ons had als kind geen ruzie over wie Donatello of wie de witte Ranger mocht zijn op de speelplaats?

Ik zie niet hoe het een kind kan schaden eerlijk en respectvol om te gaan met zijn wereldbeeld en vertrouwen. Wat moet er van de toekomstige kritische geest van het kind worden als we ze systematisch aanleren magisch te denken? Zou de waarheid hun enthousiasme dempen? Zou er ook maar één kind zijn beklag doen over hoe nep alles is? Hoe de wereld fake is? De puberteit zal deze houding nog belichten, maar tot die tijd zullen we kinderen de taak kind te zijn toe moeten vertrouwen. Aan ons om hun vertrouwen niet te schenden.

Reageren op dit artikel? Stuur een berichtje naar contact@dwars.be!

Izzy kwam decennia geleden uit Nigeria naar Antwerpen. Hij begon zijn café 14 jaar geleden en het is sindsdien uitgegroeid tot een begrip onder Antwerpenaren. Izzy – zo heet de eigenaar – en Maze (doolhof) is het leven. Samen wordt het Izzy (easy) Maze: ‘gemakkelijk doolhof’. Dat is de boodschap die Izzy wil uitdragen en het Afrikaanse idee van gastvrijheid speelt daarbij een rol. “Het gaat om onze filosofie. Zodra je hier binnenstapt, laat je je problemen buiten. Izzy Maze is geen café, het is een lifestyle.”

“Het gaat erom dat je op je gemak bent. Als je hier door de deur wandelt, moet je het gevoel hebben dat je volledig veilig jezelf kunt zijn. Just relax, en maak plezier. Ik wil hier een omgeving creëren zonder issues, ongeacht de problemen die je had voordat je hier kwam.” Is er de afgelopen jaren een toenemende behoefte aan zo’n feel-good bar, is de wereld er harder aan toe? “Nee, niet meer dan anders. De meeste problemen op aarde zijn niet veroorzaakt door de samenleving, maar door jezelf. Als je je niet goed voelt, ligt dat aan jou. En die problemen moet je oplossen. Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg. En die boodschap wil ik uitdragen. Daar gaat Izzy Maze om.”

Zodra we zitten, worden de wijnglazen tot aan het randje gevuld. Izzy doet niet kinderachtig over gastvrijheid. Hij heft het glas en roept “to the good life!” “Mijn café begon eigenlijk als een grap,” vertelt Izzy, “mijn vrienden geloofden niet dat ik het kon runnen. Ik wist ook niet hoe dat moest, maar ik wist wel dat ik lol zou hebben. Ik wilde gewoon plezier maken. Ik kwam hier met een smile en tegen de tijd dat ik dit experiment stop, wil ik nog steeds lachen. Dat is voor mij de maatstaf.”

Dat is goed gelukt. Sfeer hangt met slingers door de zaak en comfort lijkt met een confettikanon in het café geschoten. Aan de tap hangt een plastic brandweerhelm, laser- en neonlichten dansen door het café en centraal aan het plafond hangt een paar engelenvleugels. Wie Izzy’s engel is? “My life is my angel,” zegt Izzy met een brede lach, “het leven is een geschenk en daarbij moet je durven dromen. Scholen moeten kinderen leren hoe ze moeten dromen. Het verbetert je potentie, door te dromen leer je.”

Op de podia in de kelder en in het bargedeelte zijn musici alsook dichters en andere performers van het gesproken woord altijd welkom optredens te verzorgen. “Ik draai alle soorten muziek hier. De drempel ligt laag, mensen kunnen zelfs hun eigen USB of laptop meebrengen en muziek draaien. We hebben nu sinds een aantal weken iedere zondag live jamsessies, Raw Emotions genaamd, waarbij iedereen mag optreden. Kom langs, breng je instrument mee en speel erop los. Of je komt en geniet gewoon van de sfeer.” In de loop der tijd heeft Izzy een hechte band opgebouwd met de stad.

“Antwerpen is very charming, in elk opzicht. Er is een goede sfeer en een mooie mix van culturen. Heel soms is er een clash, maar nooit op grote schaal. Bovendien zijn er tal van schitterende plekken. Soms ben ik op de Groenplaats, maar de meeste cafés waar ik vroeger heen ging, zijn nu weg. De horeca is een harde wereld, maar niet voor mij, ik stress niet. Er is een speciale mentaliteit in Antwerpen. De mensen hier zijn op zichzelf gericht, het duurt iets langer voor ze zich openstellen. En men is hier niet awkwardly friendly, zoals in Holland; de meeste mensen vinden dat vals. Het duurt hier iets langer voordat ze zich voor je openen, maar zodra dat gebeurt, heb je een enorme rijkdom. En het voordeel van mensen die hier geboren zijn, is dat ze zowel Engels, Frans als Nederlands spreken. Het is dus gemakkelijk om met ze te communiceren. Ik vind Antwerpen uniek, het is erg compact, voor je sociale leven is het makkelijk van de ene naar de andere plek in de stad te gaan. En deze stad is voor veel mensen een ideale locatie, het ligt geografisch goed, en dus tref je hier in het weekend een mix van allerlei mensen en culturen. Bovendien kun je hier tot in de vroege uurtjes feesten. In veel steden heb je toestemming nodig om tot laat te feesten, hier niet. We kunnen feesten tot wanneer we willen. In Izzy Maze maken we het erg gemakkelijk voor mensen om hun feesten hier te geven. We hebben hier veel partijen met allerlei verschillende mensen, maar ik heb hier nog nooit buitenwippers gehad, die hebben we gewoon niet nodig.”

“Door de jaren heen hebben we een reputatie opgebouwd als feel good-bar. Er is behoefte aan deze mentaliteit en aan plekken waar mensen zichzelf kunnen zijn. Overal hebben we die instelling nodig. Mijn droom is om die boodschap over de hele wereld uit te dragen. Houd je problemen simpel, wees jezelf. Mensen vragen me vaak: hoe doe je het, het is hier zo relaxed, wat is je geheim? Dan zeg ik ze: jij bent het geheim, mijn gasten zijn mijn geheim.”

Izzy Maze is als een levensgrote collectebus voor positiviteit. “Mensen komen door deze deur en als ze zich goed voelen, dragen ze bij aan de positieve sfeer. Deze plek is nu bekend, veel mensen komen hier via-via terecht. Buiten aan de gevel is er niet veel licht, dat is mijn manier van uitdagen: als jij hier hoort, dan kom je vanzelf naar me toe. Ik houd het een soort mysterie, zij die hier willen zijn, weten het te vinden. Als jouw energie hier moet zijn, zul je hier wel komen. Dat is een Afrikaanse manier van denken, en het werkt.”