Geef een definitie van de sociologie. De verboden woorden zijn studie, gedrag, mens en maatschappij. (2 pt)

Sociologie bezint zich over alle aspecten van het gezel-zijn. Socius betekent immers gezel. Het gaat over alle vormen van sociale omgang tussen sociale wezens. Sociologie bestudeert de omgang met het ‘ander’ en hoe het andere verinwendigd wordt. Er zijn andere mensen (-1, nvdr.) maar ook andere wezens en er is andere natuur. Wij bestaan, als het ware, als wandelende verinwendigde anderen.

U staat bekend als een professor die tijdens de lessen altijd de orde en scherpe blik weet te behouden. Is uw onstuitbaar gezag aangeboren of aangeleerd?

Haha, dat is er helemaal niet. Weet je wat er bij mij aangeboren is? Ik heb een aangeboren blijheid, maar tegelijkertijd ben ik ook een oercultuurpessimist; dat houdt elkaar in balans. Maar gezag? Ik heb geen gezag. Ik houd er wel van als studenten hun aandacht bij de zaak houden, maar zou dat niet afdwingen. Dat moet de leerstof zelf doen. Ik begin een college ook altijd stuntelend, zeker bij kleine groepen.

De studentendopen zijn deze maand bijna niet aan het zicht te onttrekken. Bent u zelf een schacht geweest?

Nee, ik vond dat verschrikkelijk. We spreken nu wel over de jaren ’70 waarin het dopen absoluut passé was: dat deed je niet meer. De faculteit PSW was in die tijd erg anti-autoritair en ik stond zelf ook veel op de barricades. Als er wat te betogen viel, deden we daar graag aan mee. Ik heb destijds wel een bangelijk moment meegemaakt waarvan ik zelfs de aanleiding al niet meer weet. Er was een meningsverschil tussen twee verschillende groepen studenten ontstaan en die troffen elkaar in het auditorium van het HIVT in de Schildersstraat. Wij postten daar toen op de tweede verdieping en bestookten vanaf het balkon onze tegenstanders met van alles en nog wat om een discussie uit te lokken. Ja, dat was echt gevaarlijk. Ook organiseerden de PSW-studenten vaak volksvergaderingen waarin we moties aannamen over zaken die zich bijvoorbeeld in Nicaragua afspeelden. Zo waren we. Je moest geёngageerd zijn en de wereld willen verbeteren, het liefst als collectief, maar de wereld luisterde niet.

Ik heb me serieus verdiept in overgangsrituelen zoals de studentendoop en je zou denken dat je er daardoor meer begrip voor krijgt, maar nee. Het machtsspel van de schachtentemmers van ‘ik stop je kop in de toiletpot’ heb ik nooit begrepen. Ik zie wel dat studenten ervan genieten en iedereen mag zich natuurlijk amuseren. Ze beschouwen zich nadien als lid van de groep, omdat ze gemeenschappelijk door penibele omstandigheden geraakt zijn en persoonlijke banden aangehaald hebben. In die zin kan het wel voor verdieping zorgen en nuttig zijn op een universiteit waar het leven al eenzaam is.

Genoeg serieuze zaken.

Geen student lacht ooit nog om wat u zegt  OF uw examens zijn voortaan zo moeilijk dat elke student erop buist.

Laat ze dan maar stoppen met lachen. Lachen is vaak een manier om iets weg te lachen en te vergeten. Ik vind wel dat humor soms inzicht bevat, maar lachen kan ook gevaarlijk zijn omdat je daarmee het gezegde kunt ‘wegblazen’. Geef mij dan maar bloedserieuze studenten, die doodernstig bezig zijn met de materie alsof hun leven ervan afhangt. Ja, echt!

Iedere dag naakte studenten die door het college rennen OF lesgeven in uw pyjama met flatterende konijnenpantoffels

Geef me dan maar naakte studenten, daar heb ik weinig last van. In het oude Griekenland werd er ook wel (bijna) naakt lesgegeven. Dat went snel hoor! Een pyjama straalt een zekere huiselijkheid uit, die naaktheid niet heeft. Als je naakt bent, verhul je niks en kun je je concentreren op de essentie. Die pyjama leidt alleen maar af en hij is veel intiemer dan naaktheid. Het is overigens eens voorgekomen dat er een naakte man door een van mijn colleges rende, maar die was alweer gevlogen voor ik besefte wat er gaande was.

U raakt voor altijd verzeild in de samenleving die Duckstad heet. Welk personage bent u?

Het kleinste diertje van allemaal, een mini-duckje. Kwak. Geen idee waarom. Ik ben een microloog, dus ik heb een spontane empathie voor het kleine.

Bent u een boekenwurm, fitnessfreak of movie geek?

Een boekenwurm. Het liefst lees ik essays: ervaringen in ideeёn omgezet, en omgekeerd. In het college van daarnet heb ik nog de loftrompet gestoken over Couperus, en Canetti heeft me lang bezig gehouden.

In uw huishouden zijn besparingen op komst. Waarop gaat absoluut als laatste bekostigd worden?

Deze vraag is verkeerd. Dat wat het meest waard is, is kostenloos. De dingen die geld kosten kun je missen.

Wat is uw eigenaardigste droom geweest, en zou Freud deze enigszins kunnen duiden?

De prettigste dromen zijn de dromen die je zelf kunt sturen (lucid dreaming, nvdr.). Ik heb daar op geoefend, maar gaandeweg is dat vermogen verminderd. De eigenaardigste droom? Ik heb ooit een onwaarschijnlijk droomverschijnsel meegemaakt net voor het inslapen. Een hypnagoge hallucinatie heet zoiets. Ik zag een fenomenale reeks flitsen van beelden op hoog tempo, duizenden na elkaar, allemaal van Afrikaanse maskers in een soort Picasso-achtige vervormingen. Binnen 4 seconden kwam een heel artistiek oeuvre voorbij van kleurrijke patronen, die niet eens aan mensen deden denken. Het was een van de mooiste tentoonstellingen die ik ooit gezien heb. Ik denk niet dat er freudiaanse symboliek in zat, maar Freud zou er allicht wel een draai aan hebben kunnen geven. Misschien staat een masker voor iemand met gezag en macht, of een oedipale afrekening met een vaderfiguur.

U prijkte recentelijk op een promotiefoto voor de biomarkt op Campus Zuid. Wat vinden we zoal in uw (duurzame) groententuin?

Ik heb wat je met veel goede wil een kruidentuintje zou kunnen noemen. Ik koester ook wilde aardbeien in mijn tuintje: die komen vanzelf. Mijn lievelingsgroente is misschien wel sla, omdat je het gewoon kunt plukken. Ik ben een liefhebber van het jagen en verzamelen. Wat je kunt oprapen is prima. Vanaf het ontstaan van de landbouw en het bereiden en koken van voedsel is de neergang ingezet.

En ten slotte: Welke kleur sokken draagt u het liefst?

Dat zijn meestal onbestemde grijze of donkerblauwe sokken, maar die draag ik niet graag. De leukste sokken zijn de sokken die opvallen in mijn schuif, zodat ik ze gemakkelijk terug kan vinden.

De aanwezige redacteuren kunnen bevestigen dat prof. Weyns donkerblauwe sokken droeg.

Ook dit jaar waren de jachten present en de koers bepaald: de groten vertrekken vanuit Breskens om 9u55 en de kleintjes vanuit Terneuzen met het eerste waarschuwingssein om 10u10. Deelnemen is geen sinecure: naast het inschrijvingsgeld (55 of 150 euro naar gelang het type zeilschip) moet het schip zelf nog aan een hele resem voorwaarden voldoen, waaronder die voorwaarden specifiek voor het bevaren van de Schelde. Er moeten minimaal drie leden aan boord zijn die lid zijn van een erkende jachtclub (waaronder de eigenaar). Dit bleek geen probleem, want ze stonden klaar voor vertrek.

En zo werd het startschot gegeven. De eersten die zouden aankomen werden om 14 uur in Antwerpen verwacht aan het Noorderterras; de laatsten zouden tegen 18 uur arriveren om in het Willemdok naast het MAS aan te meren en er een gezellig zeemansfeestje van te maken. Het beloofde een fantastisch spektakel te worden. Deze dwarsredacteur en –fotograaf trokken naar ‘t Stad om vanop het vlotje voor jullie een verslag te schrijven en een paar adembenemende actiefoto’s te trekken. Maar de actie bleef uit…

Twee uur werd al gauw vier uur en vier uur maakte plaats voor zes uur. Wie het hondenweer van die ochtend nog getrotseerd had om half doorzopen zonder doel in ‘t Stad rond te lopen, zou helemaal in het ongewisse blijven over de zeilwedstijd. Nergens stond ook maar met de flauwste indicatie aangegeven dat er iets te beleven viel en zelfs de kat had zijn kat gestuurd. Kortom: daar zaten we dan. Enkel een verdwaalde zeilliefhebber vroeg zich hetzelfde af en schraapte uiteindelijk zijn moed bijeen om het ons te vragen: “Weten jullie iets van de zeilwedstrijd?” Groot was zijn verbazing toen we hem mededeelden dat we er al uren op zaten te wachten en er niets gepasseerd was, buiten een paar zeilboten zonder gehesen zeil die duidelijk niet aan de wedstrijd deelnamen. Groter was zijn ontgoocheling omdat hij daarvoor speciaal vanuit Nederland was afgezakt. Wellicht was hij beter in Nederland gebleven, dan had hij in ieder geval meer gezien dan in Antwerpen en was het hem ook ineens duidelijk waarom de horizon die dag zo teleurstellend vlak bleef.

Ondertussen waren de weergoden van onze noorderburen allesbehalve gunstig gezind: de bemanningen werd haast van het dek geregend en de wind, laten we zelfs niet spreken van de wind, die was er niet. Wel tot vier keer toe werd de wedstrijd gestart om weer afgeblazen te worden. Wat aanvankelijk een groot spektakel moest worden, eindigde in een gesukkel en gedobber op zee als een groep schoolkinderen in optimistjes. Als klap op de vuurpijl moesten ze allen als een hond met de staart tussen de benen, want wat is een zeilschip zonder zeilen dat gebruik moet maken van een motor, terug naar de haven die ondertussen baadde in het zonlicht. Niemand had gewonnen, iedereen had zijn inschrijvingsgeld verloren. Want dat is nog een voorwaarde bij deelname en afgelasting. Maar ja, genoeg prijzengeld voor volgend jaar zegt men dan! Het belooft een echt spektakel te worden.

Wie geen genoeg van dit wilde zeilavontuur kan krijgen en graag de gedetailleerde logboeken leest, nodigen wij uit om dit artikel te lezen, geanimeerd geschreven door de Jan Mulder van het zeilen.

Na een theatervoorstelling heb ik meestal de neiging om in het donker van de zaal weg te duiken en daar met opgetrokken knietjes te mijmeren over wat ik zonet gezien heb én wat misschien niet. Dat is na het bijwonen van de intense monoloog Orlando niet anders. Het stuk ging op tien januari 2013 in première en is in dezen een herneming van Guy Cassiers en actrice Katelijne Damen. Helaas worden er nooit duistere plaatsen in de zaal voorzien voor de peinzende nablijver – en misschien maar goed, het zou discriminatie zijn en bovendien een absurd panorama opleveren van gekke snuiters naast elkaar. Nadat de terechte applaussalvo’s zijn weggeëbd, word ik dus genadeloos door de lichtspots in de zaal naar buiten gedreven.

Ik besluit voor de ingang van de zaal dat van alle indrukken die dit stuk bij me achtergelaten heeft de volgende domineert: een mens moet zich zo vaak mogelijk heruitvinden als hij kan. Dat is dan ook exact wat Orlando doet door de vier eeuwen van zijn leven heen. Hij wordt meermaals herboren, zowel mentaal als fysiek. Of hij dat zelf in de hand heeft of het door het lot is bepaald, daar kom ik hopelijk snel achter. In die vier woelige eeuwen gebeurt er namelijk véél. Echt héél véél . Soms kan al in één minuut alles omslaan. Wat dan in vier eeuwen tijd en hoe krijg je zo’n onvatbaar relaas verpakt tot een prachtige twee-uur durende voorstelling zoals deze?

Elk goed verhaal begint bij een goede verteller. Daar hebben we gelukkig Katelijne Damen die als een nationale bard met enorme lyrische welsprekendheid de geschiedenis van Orlando vertelt. Het verhaal begint in Elizabethaans Engeland en neemt ons mee over land en zee (helaas nog niet in de lucht, zo ver is de geschiedenis dan nog niet gevorderd) tot in het exotische Constantinopel om uiteindelijk weer in het moderne en chaotisch geworden Londen uit de trein te stappen. Damen dompelt ons onder in Orlando’s woelige gevoelsleven, zijn overrompelende liefdes voor verscheidene personen, evenals de historische gebeurtenissen van zijn tijd, maar vooral in zijn liefde voor de literatuur. Herhaaldelijk dwaalt ze af naar de aantrekkingskracht die Orlando heeft tot de ink-t-po-t (zo prononceert Damen het). Na een overrompelende, maar stukgelopen liefde begint hij dan ook te schrijven aan het gedicht De Eik. Een gedicht zo zinrijk dat het pas aan het einde van zijn leven voltooid zal raken (Ai! Spoileralert!).

De theatertekst is een bijna letterlijke vertaling van de originele Engelstalige roman van Virginia Woolf, “Een boek te frivool om serieus te nemen”, zoals Woolf zelf oordeelde. Dat frivole komt zeker aan bod in het stuk, maar domineert nooit. Er heerst eerder het gevoel dat we naar de echte Virginia Woolf aan het kijken en luisteren zijn. Een vrouw die misschien soms frivool was in woorden, maar allesbehalve in daden: Woolf pleegde zelfmoord door zich te verdrinken in een rivier. Het gevoel dat Damen in feite Orlando zelf is, maar dan incognito – of incognita –  is misschien bij momenten nog sterker. In ieder geval, staat Orlando –het verhaal, het personage, het stuk én de actrice- als een reusachtige eik diepgeworteld in de dramatische bodem die Guy Cassiers en Katelijne Damen hier met wonderlijke eenvoud bezaaid hebben. Met enkel de hypnotiserende stem van Damen en vier camera’s boven de actrice gericht, wordt de roman en daarmee de wereld van Orlando opnieuw tot leven gebracht.

Het wonderlijke zit hem verder in de details; zoals de tekst zelf bemerkt: “Alles was duidelijk tot in de kleinste details waarneembaar”. Zo zien we via projecties Damen’s handen en armen bewegen zoals bloeiende takken of hoe ze haar hals streelt en kledinglaag na laag afneemt. Ook door simpele veranderingen in de belichting voelen we de felle, brandende zon van de dag overgaan in de donkerte van de nacht. We voelen dat alles veranderbaar is en dan vooral – om nu de climax te bereiken – wanneer Orlando na nachten van diepe slaap ontwaakt: naakt en geworden wat hij onvermijdelijk moest worden: een vrouw. . En Orlando zegt: “Ik koop bomen in bloei” en daarmee besluit ik op een zweverige noot dat alle veranderingen zowel in het stuk als in het echte leven wél moeten zijn bepaald door het lot.

Ik vraag me ten slotte af wat ik zou zeggen tegen Orlando als ik hem of haar zou tegenkomen – en met hem bedoel ik haar, en met haar bedoel ik wel degelijk Katelijne Damen. Ik geloof dat ik zou zeggen: ‘Ha…mjeruw djoamen’ in een poging om ‘Hallo, mevrouw Damen’ te zeggen. Mijn bewondering voor de actrice is namelijk te groot zoals deze fragiele monoloog dat ook is. Zij transformeert een herboren Virginia Woolf, een vrouw waar niet mee te sollen valt, maar met een innerlijke, fragiele gemoedstoestand waar niemand, en zeker zijzelf niet, vat op heeft.

Dus ik smeek of iemand met voldoende spraakzaamheid in het bijzijn van mevrouw Damen kan polsen om volgend jaar nogmaals een herneming van Orlando met meneer Cassiers op de kalender te zetten. Zo kunnen zij die nog geen weet hebben van Orlando’s bestaan alsnog kennismaken met hem – of haar. Je kan natuurlijk ook de roman lezen, maar ga toch zeker eens luisteren en kijken en – waarom niet: voelen – naar dit feest van woorden en van het leven.

Gezien in het Bourla-theater op 10 oktober 2014.

grenzen verleggen

Voor CEO Tom Evers blijft het moeilijk om zijn project te definiëren. Kort gezegd is The Company een ondernemingsgericht opleidingsonderdeel voor en door studenten, waarmee het een unicum vormt. De focus ligt vooral op entrepreneurship en intrapreneurship. Belangrijker dan de definitie is dan ook het doel van de module. Met The Company wil Evers de sluimerende innovatiegeest van de jongeren weer aanwakkeren. De focus ligt op creativiteit en doorzettingsvermogen. Daarnaast staat voornamelijk – en hoe kan het ook anders? – het nemen van initiatief centraal. “Het leven”, zo zegt Evers, “begint waar je comfortzone eindigt.”

Concreet leggen de IW’ers die voor The Company kiezen een vierjarig traject af. Elk jaar ligt de focus op een specifiek facet omtrent ondernemen. In het derde jaar worden de studenten dan uitgedaagd om binnen de beschermde omgeving van de universiteit een Small Business Project op poten te zetten. Van concept tot afgewerkt product, de verantwoordelijkheid ligt bij de jongeren zelf. Zo is ‘lampi’ het geesteskind van een groep derdejaars IW-studenten. Deze hartvormige lampenkap is het eindresultaat van een sterk staaltje ‘out of the box’-denken. Sven Rotthier, de CEO van deze mini-onderneming, benadrukt het belang van een creatieve aanpak. Daarnaast is leadership volgens hem een cruciale factor: “Heb geen angst om de leiding te nemen, het is een leerrijke ervaring.”

de vijf geboden

Dat leiderschap loont, weet ook Bart van Zele, de hoofdgastspreker van de avond. Ondernemen zit de zaakvoerder van Via Futura duidelijk in het bloed: tijdens zijn rechtenstudie richtte hij reeds een klein bedrijf op. Na deze eerste stap in zijn zelfstandigen-carrière, stampte hij al gauw andere firma’s uit de grond. Hieronder bijvoorbeeld Halito!, een internationaal gerenommeerde onderneming die de nichemarkt van de eventwebsites bespeelt. En hoewel zijn ideeën niet altijd even succesrijk waren, houdt de man nog steeds vast aan zijn oorspronkelijke motto: “the most secure job is the one you create yourself”.

Van Zele heeft zijn professionele succes dan ook grotendeels aan zichzelf te danken. Aan de goede raad van anderen zal het alleszins niet gelegen hebben. Op ludieke manier lijst hij in zijn speech dan ook ‘de vijf slechtste adviezen ooit’ op: (1) werk voor een baas – voorspelbaar, akkoord –; (2) maak geen fouten; (3) wat je zelf doet, doe je meestal beter; (4) luister naar vrienden en familie / luister niet naar klanten; (5) giet het in een project. Nogmaals: vooral níét doen dus.

de Belgische droom voorbij

Jongeren die voor de verandering goed advies willen, kunnen zich dan weer richten tot studentenverenigingen als Student 4 Innovation & Co-operation (SINC) en de Association Internationale des Étudiants en Sciences Économiques et Commerciales (AIESEC), die beide op het evenement vertegenwoordigd waren.

Zo biedt SINC jongeren een alternatief voor het oer-Belgische huisje-boompje-beestje-ideaal. Yassin Boullauazan en Sander de Roeck, de heren achter de organisatie, willen inspireren en informeren, om zo de jonge generatie te activeren. De vereniging organiseert bijvoorbeeld events met inspirerende sprekers. De online learn-omgeving biedt dan weer essentiële tools voor het realiseren van een project. Ook het verlenen van professioneel advies behoort tot het takenpakket van de organisatie. Hierbij worden overigens zowel garderobeperikelen als fundamentelere kwesties geadresseerd.

AIESEC wil op zijn beurt de wereld veranderen. Met dit – nogal ambitieuze – doel voor ogen geven ze studenten de kans om hun leiderschapskwaliteiten te ontplooien. Hiertoe organiseert AISEC internationale stages en infosessies omtrent entrepreneurschap. Op deze sessies worden jongeren voorbereid op een zelfstandigenbestaan; fundamentele skills als public speaking, networking en team management staan centraal.

Hier, in de collegezalen van de Universiteit Antwerpen, wordt de jonge generatie klaargestoomd voor de toekomst. En wat een schitterende toekomst lijkt het te worden. Met een krachtige visie en een maximaal doorzettingsvermogen willen onze studenten de wereld veranderen, verbeteren, veroveren. De mogelijkheden zijn legio. België, hou je vast. Er zijn wel meer besparingen nodig om dit jong ondernemersgeweld te temmen. 

Hoe kan het ook anders. Bijna al het politiek gerelateerde nieuws uit eigen land draait rond de besparingen die de Vlaamse regering wil doorvoeren. Het zal ook niemand ontgaan zijn dat de sectoren onderwijs en cultuur mee het slachtoffer dreigen te worden. Dat ligt gevoelig bij de studenten, getuige daarvan de betoging in Brussel. Aula R.014 was dan ook goed gevuld.

De affiche meldde dat Peter De Roover (N-VA), Wouter De Vriendt (Groen), Peter Van Rompuy (CD&V), Willem-Frederik Schiltz (Open Vld), Jos D’Haese (PVDA+) en Tom Van Grieken (Vlaams Belang) hun respectievelijke partij zouden komen vertegenwoordigen. Wouter De Vriendt gaf echter verstek en sp.a besloot op de valreep Yasmine Kerbache te sturen. De voorzitter van LVSV had zijn zegje reeds gedaan en het woord aan de moderator gegeven, toen Van Rompuy de aula binnen kwam vallen. “Ik had gehoopt dat het topic Arco al gepasseerd was”, grapte hij.

Een vermakelijk debat volgde waarin uiteindelijk niet veel nieuws aan het licht kwam. De vertegenwoordigers wiens partijen deel van de Vlaamse regering uitmaken, deden hun uiterste best de besparingen goed te praten. PVDA+, sp.a en VB gingen hier als oppositie tegenin. Volgens Kerbache is ‘besparen op het onderwijs de toekomst hypothikeren’. De Roover antwoordde dat ‘het anders op belastingsverhogingen uitdraait.’ De besparingen in de cultuursector werden door Open Vld verantwoord: ‘‘Het is een moeilijke kwestie, maar het moet gebeuren.’’ De Roover benadrukte ‘dat ze geen sector willen doodknijpen.’

Het publiek luisterde nu eens aandachtig en applaudiseerde dan weer luid. De laatste drie kwartier kwamen enkele heikele punten uit het federale luik aan bod. Het onderwerp ‘pensioen en pensioensparen’ is een dergelijke klassieker die maar niet opgelost geraakt. Aan het einde van het debat kregen studenten de mogelijkheid om vragen te stellen aan de aanwezige politici en ook via Twitter en Facebook werden vragen geselecteerd.

Veel tijd werd hier echter niet voor vrijgemaakt. Na een uur en drie kwartier debatteren werd de zaal ontruimd en het strijdtoneel schoongeveegd. “Anders krijg ik het aan de stok met de verantwoordelijke”, liet de moderator weten. Het publiek morde niet: LVSV trakteerde na afloop op een vat in stamcafé De Salamander. Zo sluit je een debatavond altijd in stijl af.

2 februari 2014 staat menig acteur en filmliefhebber nog vers in het geheugen gegrift. Een van de veelzijdigste en succesvolste acteurs van de afgelopen decennia, Philip Seymour Hoffman, werd die dag dood gevonden in zijn appartement in Manhattan. Een spuit in zijn arm en de sporen van heroïne, cocaïne en amfetaminen in zijn bloed lieten geen twijfel bestaan over zijn doodsoorzaak. Zijn overlijden was een schok voor vrienden, familie en collega’s, die het ondanks zijn verslaving steeds beter met hem hadden zien gaan, maar was het geen verrassing dat hij leed onder de zware en emotionele rollen die hij vaak op zich nam. Zijn laatste hoofdrol in A Most Wanted Man was er zo een.

Hoffman stond bekend als virtuoos en ‘kameleon’ die praktisch elk karakter met verve naar het witte doek kon vertolken. Een kleine greep uit zijn oeuvre:  een schuchtere leraar Engels in 25th Hour (2002), een succesvolle en excentrieke schrijver in Capote (2005), een levensgevaarlijke wapenhandelaar in Mission Impossible: III (2006) of een verwarde en eenzame toneelregisseur in Synecdoche, New York (2008). Of het nu verschillende emoties, bewegingen of accenten waren, hoofdrollen of bijrollen: Hoffman kon het allemaal.  Vanwege zijn fenomenale reikwijdte was hij niet voor niets een van de meest gewilde acteurs van deze tijd.

Anton Corbijn, de Nederlandse regisseur verantwoordelijk voor A Most Wanted Man, wist Hoffman voor een hoofdrol te strikken (naast andere bekende gezichten zoals Willem Dafoe en Rachel McAdams). In deze film speelt Hoffman de rol van Günther Bachmann, een verbitterde agent van de Duitse veiligheidsdienst. Hij ontdekt dat de Tsjetsjeense Issa Karpov, die door Rusland wordt beschouwd als gevaarlijke terrorist, illegaal het land is binnengekomen. Bachmann vermoedt dat Karpov het fortuin komt ophalen dat zijn vader hem naliet, om dit vervolgens door te sluizen naar moslimactivist Faisal Abdullah. Die wordt verdacht van het financieren van terroristische organisaties. Via Karpov proberen Bachmann en zijn team ook Abdullah op te pakken. Dit gebeurt in samenwerking met bankier Brue (Dafoe), die het fortuin van Karpov bezit, en immigratieadvocate Richter (McAdams). Maar de bemoeienis van de CIA, die Karpov direct wil oppakken, maakt het hen niet gemakkelijk.

Wat het meest opvalt aan A Most Wanted Man is het sterke acteerwerk. Zowel Hoffman als Dafoe en McAdams komen overtuigend over. Met name het personage van Bachmann zit goed in elkaar: een zwaarlijvige man die zoveel mogelijk rookt en drinkt, maar wel een meester is in zijn vak. Ook de andere karakters zijn nauwelijks op ongeloofwaardigheden te betrappen. Bovendien heeft Corbijn een authentieke, rauwe sfeer neergezet die perfect aansluit op de inhoud van het verhaal. Hierdoor is A Most Wanted Man – ondanks de bekende acteurs – niet de zoveelste Hollywoodfilm. Dit is mede te danken aan het camerawerk van Corbijn, waaruit blijkt dat hij niet alleen regisseur, maar ook vooral fotograaf is.

Helaas maken goede acteurs en een authentieke sfeer nog geen meesterwerk, want in A Most Wanted Man zitten ook heel wat slordigheden. Zo zijn de meeste acteurs Amerikaans, maar wordt er constant met een semi-Duits accent gesproken. Dit is ontzettend storend, omdat het afdoet aan de juist zo sterke acteerprestaties. Hierdoor blijf je je afvragen waarom ze geen Duitse topacteurs hebben ingehuurd. Bovendien uit de spanning in de film zich alleen in gewaagde conversaties en blijft harde actie uit. Dat leidt tot een aantal saaie passages waardoor je het gevoel krijgt dat de film best wat korter had mogen duren. Ook het einde, waarin je hoopt op een grande finale, voldoet niet aan de verwachtingen.

Natuurlijk kreeg A Most Wanted Man ongewild het stempel van ‘Hofmanns laatste film’ op zich gedrukt, waardoor die verwachtingen misschien wel te hoog lagen. Je hoeft echter geen kennersoog te bezitten om in te zien dat dit bij lange na niet zijn beste film is. Desondanks zet Hoffman met succes opnieuw een zwaarmoedig en geplaagd personage neer. Het lijkt erop dat hij in zijn laatse maanden leed onder de emoties van de rollen die hij vertolkte – velen fluisteren dat dit mogelijk tot zijn dood leidde. Hij speelde zijn karakters niet alleen op de set, maar nam ze als het ware ook mee naar huis. Ironisch genoeg is dat zijn sleutel tot succes geweest. Die toewijding, die passie voor het vak en die overtuiging zijn namelijk al reden genoeg om – ondanks de schoonheidsfoutjes – A Most Wanted Man te gaan zien. Al was het alleen maar om een laatste blik te vangen van een van de beste acteurs die Hollywood ooit gekend heeft.

A Most Wanted Man draait nu in de bioscoop.

Rocks on Tour, een rondreizend klimparcours in openlucht, streek neer op de Groenplaats en deze werd dan ook voor de gelegenheid voor de helft omgetoverd tot een laag klimparadijs. Boulderen (of blokklimmen) is het beklimmen van lage structuren of rotsen met als enige opvang een goede valmat. Fit zijn is geen vereiste, maar je moet rekening houden met het gebruik van zowat al je spieren, zelfs op plaatsen waar je niet wist dat je ze had! 

Zo hebben zich de afgelopen week 580 kleuters vermaakt op de rotsen en was er genoeg gelegenheid voor de geamuseerde passant om het spektakel te bewonderen en zelf eens een klim te wagen. Zaterdag en zondag was het dan de beurt aan de getrainde klimmers om zowel in een competitie voor volwassenen (zaterdag) als voor jongeren (zondag) hun klimtechnieken te tonen. Elk spiertje telde en was gespannen en de rotsen waren misschien laag, maar de concentratie was dat zeker niet. Probeer maar eens je hele gewicht op twee vingers te laten hangen...

Wie denkt dat daarbij het spektakel eindigt, heeft het mis! De andere helft van de Groenplaats én de gehele Grote Markt waren het terrein voor de UCI World Cup BikeTrials. Vrijdag 26 september vonden de kwartfinales plaats, zaterdag de halve finales en zondag werd de nieuwe wereldkampioen vastgelegd. Zowel mannen als vrouwen balanceerden met een speciaal uitgeruste en aangepaste fiets (onder andere zonder zadel) op het parcours. Zette je ook maar een voet op de grond gedurende het parcours, dan koste je dat strafpunten. En dat parcours bestond aan de ene kant uit kisten die ruim uit elkaar stonden, waar dan behendig op werd gesprongen, vaak ook enkel door gebruik te maken van het achterste wiel. Aan de andere kant waren grote boomstammen als mikadostokjes hoog op elkaar gestapeld, waardoor menig toeschouwer toch even moest nagelbijten als er weer eens een deelnemer uitschoof.

Wie zich dacht te vermaken op de Groenplaats, kon zijn ogen niet geloven op de Grote Markt. De Brabofontein werd omsingeld door hindernissen en er was zelfs een tribune voor het publiek voorzien. Het mooie weer maakte het prachtige schouwspel compleet. En ook hier maakten de sporters gebruik van grote rotsblokken, weliswaar om erop of erover te springen in plaats van te klimmen. Als laatste mocht de Belgische specialiteit in al dit plezier niet ontbreken en daarom maakten zelfs de frieten een verschijning in het parcours: houten balken werden geel geschilderd en in een witte bak gemonteerd om zo de Belgische lekkernij, inclusief frietzak, te representeren. Het zag er misschien wel grappig uit, maar het was allesbehalve een  lachertje voor de deelnemers die hier de meeste strafpunten kregen. Als troost dan maar een echt frietje gaan eten!

Wil je in het vervolg al deze fun zelf van op de eerste rij meemaken? Check dan zeker de Sporting A-website voor meer informatie over komende events. 

Beste theaterliefhebbers,

Graag even aandacht voor het volgende. Wij zijn de Bromvlieg, het theatergezelschap van Universiteit Antwerpen. Wij bieden al enkele jaren een podium aan jong artistiek talent, aan acteurs, regisseurs en mensen achter de schermen. De Bromvlieg is niet alleen theater vóór studenten, maar vooral theater dóór studenten van Universiteit Antwerpen. Om voorstellingen te kunnen blijven maken en vertonen, hebben we natuurlijk ook jouw hulp nodig! Want ook dit jaar staan er weer drie mooie projecten op stapel. Heb je zin om mee te spelen? Of om mee te helpen achter de schermen? Dan zijn wij op zoek naar jou! Kom gerust langs tijdens onze auditiedagen!

Deze audities zullen op maandag 6 oktober (19.00 tot 21.00 uur) en dinsdag 7 oktober (18.30 tot 21.00 uur) plaatsvinden in een lokaal dat later nog wordt meegedeeld (houd onze website in de gaten). Je kunt een van beide dagen uitkiezen. Deze audities zijn er om zo een idee te vormen hoeveel mensen willen meewerken het komende academiejaar en zijn zowel voor acteurs als medewerkers achter de schermen bedoeld: iedereen is welkom! De enige voorwaarde is dat je momenteel een student aan Universiteit Antwerpen bent. Wil je dit jaar achter de schermen komen helpen (organisatie, productie, assistentie, techniek, schminken of achter de bar werken) of andere ervaring komen opdoen in het theaterwezen? Dan hoef je niets voor te bereiden. Je moet je gewoon een van bovenstaande data komen aanmelden, dan krijg je alle informatie en maak je kennis met het kernteam.

Wil je meespelen en als acteur je geluk beproeven? Kom ons gerust verbluffen met je acteertalent op onze audities! Er worden twee dingen van je gevraagd:

• een van de beschikbare auditieteksten voorbereiden
• eigen inbreng opvoeren. Het mag tekstueel zijn (gedicht of monoloog), maar dat hoeft het absoluut niet te zijn, verras ons! (zing - dans - beeld een walvis uit - ?) Go for it!

De auditieteksten staan online op onze website. Je mag kiezen welke van de drie je voorbereidt om auditie te komen doen. Ook kun je daar binnenkort een beschrijving vinden van de producties waar dit jaar hard aan gewerkt gaat worden. Dus, zou je graag eens willen meespelen, meehelpen achter de schermen, of ben je gewoon op zoek naar meer informatie? Neem dan een kijkje op de website: http://www.ua.ac.be/debromvlieg.

We hopen je te zien op onze auditiedagen of bij een van onze voorstellingen!

Met theatrale groet,

De Bromvlieg

Zoals het op wereldniveau de afgelopen maanden niet bepaald komkommertijd geweest is, zo is in het zomerverlof ook veel gebeurd op politiek vlak in eigen land. Dat hebben we blijkbaar niet gevolgd vanuit eigen stad. Jazzcafé De Muze had in de zomermaanden te weinig klanten. Te hoge kosten waren dan ook voor De Muze een probleem en eigenaar Jan Van Den Braak heeft afgelopen zondag de deur moeten sluiten. Van Den Braak die als Nederlandse student in Antwerpen bleef hangen nam 47 jaar geleden het café over. Met de sluiting van het café dat niet alleen in Antwerpen, maar in heel België veel bekendheid geniet komt er een einde aan een jazzy tijdperk. Deze maand viert ze bovendien haar vijftigste verjaardag. De overgang is niet plezierig.

Dat nu overal protestcomités ontstaan en studenten weer ouderwets de straat op gaan zal Bart De Wever goed doen. Vorig jaar vertelde hij op de academische opening nog dat hij te weinig van ons hoorde, dat we te weinig actief werk maakten van onze idealen. Men had er blijkbaar veel voor over om ons de straat op te krijgen. Beste Bart, daar zijn we dan. Wel enkel voor onze eigen centen, uiteraard.

Met het uitblazen van de kaarsen wordt er nog een groot feest gegeven om het legendarische verleden te vieren. Misschien kan eigenaar Van Den Braak ook de regering Bourgeois eens uitnodigen om terug te blikken op democratischere tijden. Het café zal wel blijven bestaan, wie het overneemt is vooralsnog onduidelijk. Voorlopig dus lege banken op de Melkmarkt. Wie weet binnenkort ook meer lege schoolbanken aan onze universiteit. Al met al komt dat voor de huidige studenten van Universiteit Antwerpen misschien nog niet eens zo slecht uit.

* Meer over de bezuinigingsmaatregelen in het hoger onderwijs lees je in verandering, verbetering? (dwars 89)

"Ik ben al heel mijn politieke leven met die duurzaamheid bezig", vertelt Van Brempt. "Ik probeer als Antwerps gemeenteraadslid én als Europees parlementslid, een luide stem te vormen voor een sociaal Europa. Als vicevoorzitter van de sociaaldemocratische fractie ijvert ze bovendien voor een duurzaam kader op Europees niveau." Misschien zoekt ze nu met haar groene touch samenwerking met Groen, de partij die de socialisten een hak zet door te verklaren dat zij sociaal én groen zijn. Lees: de sp.a dus niet."Die kritiek is terecht", meent Van Brempt. "We hebben daar vooral de laatste jaren te weinig op ingezet."

De sp.a zit in de hoek waar de klappen vallen. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 verdwenen de socialisten na meer dan negentig jaar dominantie uit het bestuur. Twee jaar later staan ze ook op federaal aan de zijlijn, idem op Vlaams niveau, waar ze sinds 1988 ononderbroken meeregeerden. Interne perikelen, een inhoudelijke herbronning en geloofwaardig oppositie voeren: de uitdagingen zijn niet mis.

"De sp.a kan een scheut Stevaert gebruiken", verklaarde Van Brempt eerder in Knack. Toen 'Steve Stunt' in 2005 de voorzittersfakkel doorgaf en stilaan uit de politiek verdween, ging het enkel bergaf met de partij. Wordt Van Brempt de leading lady van de sp.a? "Ik stel mij alleszins kandidaat om in een team mee te draaien met de nieuwe voorzitter om de partij weer stevig op de kaart te zetten via mijn taak in Europa. Neem nu klimaat: misschien een atypisch thema voor een sociaaldemocraat, maar ik vind dat essentieel."

Ze heeft het met de combinatie Antwerpen-Brussel al druk genoeg. "Het is soms moeilijk om ergens fysiek aanwezig te zijn, maar er zijn ook voordelen. Ik zit in het havenbestuur en volg dat beleid in Antwerpen en ook op Europees vlak." Bovendien zorgde ze er ook voor dat Europa 2 miljoen euro vrijmaakte voor de Special Olympics in Antwerpen.

Vindt iedereen Europa wel belangrijk?

Europa wordt zeker serieus genomen. CD&V heeft met de aanduiding van Marianne Thyssen als eurocommissaris het premierschap opgeofferd. Een job in Europa wordt ondertussen belangrijker gevonden dan een functie in de nationale politiek. Ik vind dat terecht: de impact in Europa is veel groter en het gaat over heel belangrijke wetgeving voor de hele Europese bevolking. Bij N-VA ligt dat vandaag anders: zij hebben niet zo'n binding met Europa: ze zitten in een eurokritische fractie. Volgens hen moet Europa zich louter bezig houden met een aantal economische kerntaken. Alsof wij niet bezig moeten zijn met het klimaat en de grote sociale uitdagingen die op ons afkomen. Daarom vind ik ook de post sociaal beleid van Marianne Thyssen zeer belangrijk.

Het sociale thema behoort eigenlijk tot de sp.a. Jullie zitten nu op federaal en Vlaams niveau in de oppositie, hoe is het zo ver gekomen?

De opgang van de N-VA is toch een beetje beangstigend. Wij staren ons nog blind op de verrechtsing in Vlaanderen. Al hebben we zeker fouten gemaakt. Ook wij zijn met Tony Blair indertijd de derde weg opgegaan en hebben ons deels aangesloten bij het feit dat er wat gedereguleerd mag worden. En daar liggen de kiemen van de financiële crisis. We hebben heel veel werk aan het terug opbouwen van ons verhaal. Mensen achten ons niet altijd authentiek en geloofwaardig.

Veel sp.a’ers zitten in bedrijfsraden en worden daar billijk voor vergoed: hoe geloofwaardig is dat dan?

Als oud-sp.a'ers stoppen in de politiek, dan mogen ze gerust hun boterham verdienen in het bedrijfsleven. Daar heb ik geen probleem mee. Vaak hebben zij heel veel expertise en ervaring. Waar ik wel een probleem mee heb: mensen die in de politiek zitten, vooral sociaaldemocraten, die hun politiek mandaat combineren met een zitje in een raad van bestuur.

Bent u voor een regulering?

Laten we gewoon de juiste morele code gebruiken. Je zou wel een aantal criteria kunnen vinden: niet zetelen in beursgenoteerde bedrijven bijvoorbeeld. Zelf zit ik in de raad van bestuur in het havenbedrijf. Ik doe dat juist uit overtuiging. Ik verdien daar ook nauwelijks iets mee. Als politica voer ik er controle op het stadsbestuur uit en tegelijkertijd neem ik die dossiers mee naar Europa. Publieke bedrijven moeten gecontroleerd worden door politici. Ik weet niet of je dat gemakkelijk gereglementeerd krijgt. Vooral binnen mijn partij vind ik dat er goede afspraken over gemaakt moeten worden. Kom je bij ons in het parlement, dan neem je geen mandaten in het bedrijfsleven op.

Wat vindt u van de verhalen van uw (voormalige) partijgenoten Johan Vande Lanotte en Steve Stevaert omtrent belangenvermenging?

Steve wil ik verdedigen: hij heeft nooit in een raad van bestuur gezeten zolang hij politiek actief was. Nadien is hij het bedrijfsleven ingegaan, daar heb ik geen probleem mee. 

Even naar het Antwerps bestuur. Hoe is uw verhouding met N-VA-burgemeester Bart De Wever?

Koel, zeer koel. Een aantal dossiers zijn ontzettend verontrustend, zoals stedenbouw. Heel vaak zijn dat technische discussies: ik heb de indruk dat ze niet echt doordringen tot de Antwerpse bevolking. Wat mag waar gebouwd worden, hoe hoog en hoeveel parkeerplaatsen? Wij staan voor een beleid met zeer strikte regels betreffende bouwvergunningen. Het gaat over de kwaliteit van de openbare ruimte. Daar moet je een heel strakke visie op hebben. Ik heb geen probleem met hoogbouw in de stad. Maar niet eender waar. Want wie wordt daar rijker van? De bouwpromotors. Daar leggen wij de vinger op de wond. 

Het gaat over de kwaliteit van leven in de stad waar ik woon. Het gaat over mijn dochter die opgroeit. Als zij voor het eerst op de fiets naar school gaat, dat zweer ik je, dan houd ik mijn hart vast. We waren bezig met een mobiliteitsproject: in de woonbuurten zo weinig mogelijk en zo traag mogelijk rijdende auto's die op elke mogelijke plek voorrang geven aan voetgangers en fietsers. Die filosofie is nu totaal weg.

Als je schepen (voor Publiek Domein, nvdr.) Van Campenhout bezig hoort, dan komt het erop neer dat voetgangers en fietsers zich moeten leren gedragen en dat ze zich moeten aanpassen aan de automobilisten. Ik maak mij waanzinnig veel zorgen over de omgekeerde manier van denken over onze levenskwaliteit in de stad. Vlaanderen als logistieke draaischijf, dat is echt onzin. Toen ik in de Vlaamse regering zat, heb ik dat ook tegen Kris Peeters gezegd: het Vlaanderen waar er alleen maar vrachtwagens af en aan rijden, wil ik niet.

Dan een onderwijsvraag. Rik Torfs (rector KU Leuven) hekelde in de Tijd dat vier van de vijf voorzitters van de onderwijsassociaties (voormalige) politici zijn, meer bepaald socialisten.

Rik Torfs is een tsjeef van hier tot in jakkamakka, die zit zich nu te ergeren aan het feit dat iemand anders een socialist is. Hij heeft in de Senaat gezeten voor de CD&V en is nu rector, dat is toch echt een geval van de pot verwijt de ketel. Een heel zwakke stelling. Waarom zitten er zo veel socialisten aan de universiteit? Dat is omdat wij onderwijs belangrijk vinden en ik vind dat alleen maar een pluspunt.

Volgens Torfs is het geen toeval. Volgens hem was het plan dat de politiek alles kon regelen met politici die associaties leiden. sp.a leverde dan ook tien jaar lang de minister van Onderwijs.

Dat heeft daar niks mee te maken, dat zijn mensen die gevraagd geweest zijn door de universiteiten om die rol op te nemen. Robert Voorhamme (vroegere schepen van Onderwijs en huidig voorzitter van de AUHA, nvdr) is gevraagd om die rol op zich te nemen omwille van zijn onmiskenbare expertise op dat vlak en zo ook de anderen.

Torfs ergert zich ook aan de controle op universiteiten via visitaties, een systematisch inspectiesysteem, volgens hem een verlengstuk van de visie van socialistische ministers. Hij wil dat de universiteiten zelf aan kwaliteitsbewaking doen.

Daar ben ik het wel mee eens. Ik vind dat wel kritiek op gehele beleid en niet op louter de visie van sp.a. Universiteiten en scholen moeten vrijer worden gelaten. De dwang is organisch gegroeid, decreet na decreet. We moeten door de bomen het bos weer kunnen zien, in plaats van alleen maar de hele batterij aan wetgeving.