Na Den Drempel, PandDemonium en ’t Hevig Hoekske sluit nu ook het laatste echte heavy metalcafé van Antwerpen, De Rots, haar deuren. Na zeven jaar lustig geheadbang en gekoehoorn moeten de muziekliefhebbers van de Melkmarkt hun plan maar trekken in de Muze of, een beetje verder, in Kid's Rhythm & Blues Kaffee. Daar spelen ze alleen geen metal, natuurlijk. Is er in feite nog wel plaats in Antwerpen voor het spervuur van loeiharde riffs, facemelting gitaarsolo’s en satanische lyrics dat non-believers ‘eigenlijk geen muziek’ noemen?

Op 14 oktober trekt de kiezer naar de stembus. Studenten keren voor één zondagmiddag terug naar de geboorteplek van hun keuze om in een verlaten parochiezaal hun steun te betuigen aan een partij. Schepenen, districtsschepenen, gemeenteraadsleden en burgemeesters worden verkozen en kunnen de komende vijf jaar in alle rust besturen. dwars maakt voor u een overzicht van de verkiezingen in Antwerpen.

Op zijn appartement, in zijn schrijfkamer, in het hartje van Antwerpen ontmoet ik Maarten Inghels die al bezongen en bejubeld geweest is door enkelen van de groten der Lage Landen. Niettegenstaande wordt hij af en toe, niet in het minst door zichzelf, ook voor droogstoppel versleten. Gelukkig halt het gesprek daarom niet alleen bij zijn debuutroman ‘De handel in emotionele goederen’, maar wijden we vervolgens, in de geest van zijn werk, verder uit over toekomstplannen, eenzaamheid en extremisme. Welkom in de leef-en denkwereld van deze 24-jarige schrijver.

Vorig jaar werd Wouter Van Besien plotsklaps wereldberoemd in België toen hij in een twintig jaar oude Toyota Corolla kwam aanzetten bij de koning. De onderhandelingen rond Di Rupo I toonden hem als een politicus die zich niet liet verleiden tot communautaire spelletjes, en die zich hield aan de programmapunten van zijn partij. Dit jaar staat de partijvoorzitter van Groen! klaar om zich volledig in de verkiezingsstrijd in Antwerpen te smijten. We ontmoeten hem in het districtshuis van Borgerhout, in zijn kale bureau. Er hangen geen posters aan de muren, er liggen geen flyers uitgewaaierd over de kleine koffietafel. In deze kamer wordt gewerkt, is de boodschap. Desalniettemin is het gebouw zelf een prachtstuk.

Nieuwsmelding loopt soms spaak. De komkommertijd tiert welig, dat is één mogelijkheid. Een andere is dat we niet altijd de juiste prioriteiten hebben. Onderhand is de krantenkop 'Man bijt hond' geen cynisch grapje van journalisten meer, maar de dagdagelijkse realiteit in de media. Onze blik holt de cijfers voorbij, op zoek naar smakelijke trivia.