Er is maar één ding beter dan een blokpauze in het zonnetje: een blokpauze in het zonnetje met het perfecte broodje. Wat is dat perfecte broodje en waar vind je het? Met mijn notitieblok in de aanslag trok ik langs de broodjeszaken in de Antwerpse studentenbuurt met een eenvoudige vraag: welk vegetarisch broodje raad je me aan? Als zelfverklaarde foodrecensent – ik had een foodblog toen ik acht jaar oud was – legde ik de broodjes op de figuurlijke rooster.

Het academiejaar zit er bijna op en dat betekent twee dingen. Ten eerste loopt het ambtstermijn van rector Herman Van Goethem ten einde en ten tweede is de tijd bijna aangebroken voor rector-elect Herwig Leirs. Ik nam nog snel mijn kans voor een historisch dubbelinterview met beide heren. Alle serieuze vragen die ik kon bedenken, zijn hun ondertussen al lang gesteld, dus kwam ik voor een ludiek gesprek met koffie.

‘Joepie, gentrificatie!’ Die graffiti stond in 2016 enkele weken te prijken op een van de zes nieuwe woontorens aan het Kattendijkdok op het Antwerpse Eilandje. Een van de daders, na de feiten anoniem geïnterviewd door Het Nieuwsblad, hekelde de manier waarop de stad te werk ging bij de opwaardering van de buurt: in tandem met ontwikkelaars en boven de hoofden van de bevolking. Die werd verdrongen uit haar wijk, een proces dat bekend staat als gentrificatie. Dat is geen puur Antwerps fenomeen. Dat zagen wij als studenten Stedenbouw met onze eigen ogen op onze studiereis naar Milaan. Ook in de wijk Via Padova voelen inwoners de hete adem van de herontwikkeling. We spraken met bewoners en vrijwilligers over hun wijk. Kunnen we in Antwerpen iets van hen leren?

Je kent het wel: je loopt door de stad en je denkt plots: Hoe zou het gaan met die ene persoon? Datzelfde had ik bij Slongs Dievanongs toen ik het liedje Lacht nor mij hoorde tijdens een stadswandeling. De Antwerpse zangeres werd in 2015 uit het niets bekend met die hit en bleef daarna nog een tijdje hangen in het Vlaamse BV-landschap. Na Lacht nor mij scoorde ze nog een paar hits met iFoon en de antipestschijf Move tegen pesten, maar daarna verdween ze van mijn radar. Uit een onoverkomelijke nieuwsgierigheid besloot ik met haar af te spreken.

Mijn laatste editoriaal. Elke letter die ik typ is een zorgvuldige afweging. Ik voel de druk om deze laatste kans te grijpen en mezelf te overtreffen. Maar laat me duidelijk zijn: ik ga niet melig worden. Er zijn nog tal van maatschappelijk relevante onderwerpen die ik wil aansnijden.

In Hades kruipen spelers in de rol van Zagreus, de recalcitrante zoon van Hades die als een volstrekte randdebiel probeert te ontsnappen uit zijn vorstenhuis in de onderwereld en ook wel uit de toxische relatie met zijn emotioneel blinde vader. Concreet betekent dit dat Zagreus keer op keer, ergens in de vier korte werelden van de hel of middels een dodelijke nekslag van de CEO van de onderwereld zelf, brutaal het leven verliest. Door de hoge moeilijkheidsgraad van Hades is de onderneming van de baldadige zoon van Hades namelijk gedoemd om vele malen na elkaar catastrofaal te mislukken. Enkel een handvol, met veel moeite vrijgespeelde, vaardigheden vergroten de kans op een goede afloop, maar de belangrijkste factor naar succes blijft toch twintig uur oefenen met bezwete handen en strak gespannen zenuwen. Spelers krijgen in ieder geval het gevoel dat ze iets verwezenlijkt hebben in hun leven, wanneer ze hun arme vader een eerste keer dodelijk gewond door de knieën zien zakken, ook al stelt het objectief weinig meer voor dan op het juiste moment wat knoppen induwen.