De zacht suizende bomen langs de verlaten Middelheimlaan deinen vredig mee op het ritme van de wind. Statige huizen uit een vervlogen epoque breken de langgerekte weiden omlijnd door bomenpartijen. De serene, haast sacrale sfeer geeft me de indruk dat ik in een andere wereld ben terecht gekomen. De stad met overvolle trams, ronkende bussen en toeterende taxichauffeurs lijkt als een vage herinnering van me af te vallen. Plots doemt daar een gebouw op dat nog pompeuzer oogt dan de villa's. Het is het majestueuze hoofdgebouw dat vroeger de École Coloniale Supérieure heette en nu de wat minder gracieuze naam Gebouw A draagt. Schuin achter dit flamboyante gebouw staat Gebouw D: onder meer de thuisbasis van studentenvereniging Campinaria. Het was daar dat ik had afgesproken met praeses Emiel Masyn en enkele andere leden van zijn vereniging. De reden van mijn bezoek: de ‘Campinaria-spirit’ proeven zolang deze nog te proeven is. Gebouw D wordt binnenkort immers met de grond gelijk gemaakt. Het zou kunnen dat daarmee ook de 40-jarige studentenvereniging Campinaria verdwijnt.

Toen Maarten Inghels twintig was en aan de Universiteit Antwerpen studeerde, ging voor hem de droom van menig student Taal- en Letterkunde in vervulling. Zijn dichtbundel werd gepubliceerd door een van de grootste poëzieredacteurs van de Lage Landen: Gerrit Komrij. Zijn carrière als dichter begon als een wervelwind. Bijna drie jaar later ligt zijn tweede dichtbundel ‘Waakzaam’ in de rekken – en schopte hij het tot dwars-columnist. Ons gesprek vormt alvast een prachtig geluidsfragment. Geroezemoes en heldere jazzmuziek op de achtergrond, en het donkere, gevoelige timbre van een dichter die spreekt over onze generatie en zijn nieuwe geëngageerde toon.

Na de huidige besparingsronde, die nog loopt tot einde 2013, zal de faculteit Letteren en Wijsbegeerte bijkomende besparingen moeten doen op haar personeel. In de periode 2014-2018 gaan vier professoren van het departement Wijsbegeerte op emeritaat. Het lijkt onwaarschijnlijk dat zij alle vier vervangen zullen worden.

Neem een blonde stoot met een verdacht goede rechtse, enkele agressieve vampieren, wat jocks en cheerleaders die voor puberale onzekerheden zorgen in een slaperig Amerikaans stadje en ziedaar: je hebt een heerlijke vampierenserie!

‘Pa-pa-pa pak ze dan, Rescue Rangers, ko-ko-ko kom d’r aan, wat een helden!’ Geboren in de jaren 80? Dan voelt u nu spontaan een gezonde portie adrenaline opborrelen. Knabbel en Babbel, ditmaal strak in het pak en vlot articulerend, schitteren in de rol van hun leven als de Starsky en Hutch onder de tekenfilm-eekhoorns.