“Mannen begrijp ik niet, mezelf inbegrepen”, verklaart Coe in de loop van ons gesprek. In zijn laatste roman, The Rain Before It Falls', zijn de hoofdpersonages dan ook allemaal vrouwen. De Britse auteur verwierf naam en faam met onder meer 'The Rotters’ Club', door de BBC omgezet in een tv-serie, en 'What A Carve Up!', een verschroeiende satire van het Groot-Brittannië onder Margaret Thatcher. In vergelijking met dat oudere werk is 'The Rain Before It Falls' opvallend melancholisch. Het lijkt of Coe zijn scherpe pen even heeft opgeborgen, al zijn the iron ‘ladies’ volgens hem de wereld niet uit: “Blairism en Brownism zijn wat mij betreft precies hetzelfde als Thatcherism.”

Als bedelaar Louis op 17 oktober 2006 twee kleine meisjes opvangt die door hun drugsverslaafde ouders bij hem worden achtergelaten, wordt hij prompt gepromoveerd tot volksheld en sindsdien gaat ‘het levende standbeeld van het Astridplein’ ook nog door het leven als Bekende Bedelaar. Een jaar na datum wordt zijn verhaal opgetekend door schrijver, journalist en muzikant Yurek Onzia en ziet 'Louis, het leven van een bedelaar' het levenslicht. Stof genoeg voor een interview zou je denken, maar Louis’ verhaal is bovendien niet enig in zijn soort. De gemiddelde zichzelf respecterende boekhandel heeft immers een steeds ruimer aanbod “waargebeurde verhalen” in de rekken liggen. Een trend waarover Rudy Vanschoonbeek, die de boekenmarkt bestudeert, verder in dit artikel meer vertelt.

Op 1 januari 2008 is het zover: het nieuwe financieringsdecreet dat deze maand door het parlement goedgekeurd zal worden gaat dan van kracht. Het plan van Vlaams minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke (sp.a) is ambitieus. Niet alleen wil hij dat de kwaliteit van het onderwijs naar omhoog gaat, hij wil ook een tweede democratiseringsgolf: er moeten meer studenten uit kansengroepen in-, door- en uitstromen. Op die eisen is er weinig aan te merken. De manier waarop hij zijn doel wil bereiken is echter omstreden. Maar voor we daarop ingaan, lijkt het ons goed om het decreet eerst wat toe te lichten.

In het middelbaar kon een leerlingenraad al eens leuk zijn, maar je had er ongeveer evenveel te zeggen als Oliver Twist in zijn weeshuis. Nu de jaren van verstand ons echter hebben bereikt, zijn we niet meer tevreden met het uitbesteden van ons lot aan heren en dames in maat- en mantelpakjes. Daarom heeft de Universiteit Antwerpen twee organisaties – twee zijden van dezelfde, blinkende munt – waar studenten niet alleen hun zegje kunnen doen, maar nog gehoord worden ook: VUAS en de Studentenraad.

Ze onderhoudt de studenten van de eerste bachelor PSW met ‘Inleiding tot de algemene economie’ en geeft nog een vijftal andere vakken aan de UA. Maar als zij mocht kiezen zou ze liever op de koffie gaan bij farao Hatjepsoet, of een lekkere pasta gaan eten in het Antwerpse Al Dente. Dames en heren: professor Diana De Graeve.

Professor Peter Kravanja behaalde zijn doctoraat in het domein van de Toegepaste Wiskunde maar blies zijn academische carrière daarna nieuw leven in door zich op filmanalyse te richten. Hij geeft enkele filmvakken aan de studenten Politieke en Sociale Wetenschappen van de UA en doceert tevens Filmwetenschap aan de Rijksuniversiteit Groningen.